«Λάζαρε, δεῦρο ἔξω!»

 Posted on 12 Απριλίου, 2025

Κωφίδης Εὐάγγελος

Μια θεολογικὴ κατανόηση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση 

Ὁ θάνατος ὡς ὕπνος καὶ ἡ Θεία Φωνή 
«Ὁ φίλος μας Λάζαρος κοιμήθηκε· ἀλλὰ πηγαίνω νὰ τὸν ξυπνήσω» (Ἰω. 11:11). Ὁ Χριστὸς ὀνομάζει τὸν θάνατο «κοίμηση», ὄχι ὡς ἀπλὴ ἀπραξία, ἀλλὰ ὡς κατάσταση ἀναμονῆς τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Λάζαρος, τετραήμερος στὸν τάφο, μυρίζοντας ἤδη (11:39), γίνεται σύμβολο τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ ἡ ζωή της ἔχει σαπίσει στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν φθορά. Ὅμως, ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ φθάνει στὰ βάθη τοῦ ᾍδου: «Λάζαρε, ἔλα ἔξω!» (11:43). Αὐτή εἶναι ἡ προμνήστεια τῆς Καθόδου τοῦ Χριστοῦ στὸν ᾍδη – ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ θὰ κατέβει στὰ σκοτεινὰ βασίλεια τοῦ θανάτου καὶ θὰ «συντρίψει τὶς πύλες τοῦ τάφου». 

Ὁ διπλὸς σκοπὸς τοῦ θαύματος
Ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου: 
– Ἀποκαλύπτει τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ: Μόνο Αὐτὸς ἔχει «ἐξουσία νὰ δώσει τὴ ζωή Του καὶ ἐξουσία νὰ τὴν πάρη πάλι» (Ἰω. 10:18). 
– Κατηχεῖ τοὺς ἀπίστους: Ἡ «προσευχή» τοῦ Ἰησοῦ (11:41-42) δὲν ἦταν ἀνάγκη, ἀλλὰ διδακτικὴ πράξη, γιὰ νὰ πιστέψουν ὅτι ὁ Πατὴρ Τὸν ἀπέστειλε. 

Ὁ Λάζαρος ὡς πρόδρομος τῆς Ἀναστάσεως
Ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε, ἀλλὰ θὰ ξαναπεθάνῃ. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ κυριότερη διαφορά ἀνάμεσα σὲ «ἔγερση» καὶ «ἀνάσταση»: 
– Ἡ ἔγερση (τοῦ Λαζάρου, τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου) εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν παλιά, θνητὴ ζωή. 
– Ἡ Ἀνάσταση (τοῦ Χριστοῦ, τῶν πιστῶν στὴν ἐσχατολογία) θὰ εἶναι μεταμόρφωση σὲ ἀθάνατη ζωή (Α’ Κορ. 15:52). 

Τὰ σπάργανα ὡς σύμβολο
«Βγῆκε ὁ νεκρὸς μὲ τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια δεμένα μὲ ἐπιδέσμους» (11:44). Οἱ ταινίες δείχνουν: 
– Τὴν ἀδυναμία τῆς παλαιᾶς φύσεως (ποὺ χρειάζεται τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας – «λύστε τον»). 
– Τὴν ἐλπίδα τῆς ὁριστικῆς ἀπελευθέρωσης – ὅπως ὁ Λάζαρος ἐλευθερώθηκε, ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρωπότης θὰ ἀποτινάξῃ κάθε δεσμὸ τῆς φθοράς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

Τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου ὡς εἰσαγωγὴ στὰ Πάθη
Αὐτὴ ἡ ἑορτὴ εἶναι θριαμβικὴ προετοιμασία γιὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα: 
– Ὁ τάφος τοῦ Λαζάρου προμηνύει τὸν ἄδειο τάφο τοῦ Χριστοῦ. 
– Τὰ δάκρυα τῶν ἀδελφῶν προεικονίζουν τὸν κόσμο ποὺ θρηνεῖ χωρὶς ἐλπίδα. 
– Ἡ φωνὴ «ἔλα ἔξω!» ἀντηχεῖ στὸ «Σήκω, Θεέ μου!» τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. 

Μήνυμα πρὸς τοὺς πιστούς
Ἀγαπητοί, ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε γιὰ χάρη μας – γιὰ νὰ γνωρίσουμε ὅτι: 
– Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος, ἀλλὰ ὕπνος στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. 
– Ὁ Χριστὸς ξέρει τὸ ὄνομά μας (ὅπως φώναξε «Λάζαρε!») καὶ θὰ μᾶς καλέσει κι ἐμᾶς τὴν τελευταία ἡμέρα. 
– Ὅσοι κλαῖνε (ὅπως ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία) στέκονται μπροστὰ στὸν δακρύσαντα Θεό. 

Τελικὴ ἀντανάκλαση 
«Ἐγώ εἶμαι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ζωή» (11:25). Τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου μᾶς διδάσκει: 
– Νὰ πιστεύουμε παρὰ κάθε ἐλπίδα (ὅπως ἡ Μάρθα: «Ναί, Κύριε, ἐγὼ πιστεύω» – 11:27). 
– Νὰ περιμένουμε ὄχι ἁπλῶς ἔγερση, ἀλλὰ Ἀνάσταση – τὴ μεταστοιχείωση τῆς δημιουργίας. 
– Νὰ κηρύττουμε τὸν θριαμβευτὴ Χριστό, ποὺ θὰ «καταργήσει τὸν θάνατο μὲ τὴ νίκη Του» (Α’ Κορ. 15:54). 

Δόξα τῷ Θεῷ, ποὺ μᾶς ἔδωσε στὸν Λάζαρο τὸ προάγγελο τῆς κοινῆς μας Ἀναστάσεως! 

ΑΜΗΝ.