Ἀπό τόν ἐπίλογο τῆς πρός Φιλιππησίους ἐπιστολῆς προέρχεται τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Παῦλος ἀποχαιρετᾶ τούς χριστιανούς τῶν Φιλίππων μέ εὐχές καί προτροπές, ὅπου κυριαρχοῦν ἡ βίωση τῆς χαρᾶς καί ἡ ἀπόκτηση τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιά μέγιστα πνευματικά κεφάλαια, τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Εἶναι, ὅμως καί μεγάλα ζητούμενα στήν ἐποχή μας, γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας δέεται γιά τήν κατάκτησή τους σέ κάθε λατρευτική της εὐκαιρία.
Ἀναζήτηση τῆς χαρᾶς
Θά περίμενε κανείς ὅτι, σέ μιά ἐποχή εὐημερίας, πολιτισμοῦ, σπουδαίων ἐπιστημονικῶν κατακτήσεων καί τεχνολογικῶν ἐπιτευγμάτων, ἡ χαρά θά κυριαρχοῦσε στήν ἀνθρώπινη ζωή. Ἀντ’ αὐτῆς, βλέπουμε πρόσωπα σκυθρωπά, μέ ζωγραφισμένη πάνω τους τήν ἀγωνία, τήν ἀνικανοποίητη καί ἀκόρεστη ἐπιθυμία. Μή βιαστοῦμε νά ποῦμε ὅτι αὐτό ὀφείλεται στά ὀξυμμένα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, ἐνδεχομένως. Αὐτό συμβαίνει γιατί ὁ ἄνθρωπος σήμερα «ἀναζητεῖ τή χαρά σέ θολές πηγές, σέ δρόμους πού δέν ὑπάρχει. Τήν ἀναζητεῖ στήν ἁμαρτία, στό ἄστατο χρῆμα, στή φευγαλέα ἡδονή, στήν ἀπατηλή δόξα, στίς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις, στήν ἱκανοποίηση τοῦ κατώτερου ἑαυτοῦ του. Τήν κυνηγᾶ σέ τρόπους καί μέσα, πού δημιουργοῦν μιά ψεύτικη χαρά, προσποιητή, τεχνητή, ἀνόητη, γελοία, ἀπατηλή, στιγμιαία, παροδική. Σέ μέσα ἁμαρτωλά πού φονεύουν τήν ἀληθινή χαρά καί τήν ἐξαφανίζουν».
Ἡ ἀληθινή χαρά, ὅμως, εἶναι ἡ ἐν Κυρίῳ χαρά, αὐτή πού βιώνει ὁ ἄνθρωπος τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος στόν Θεό· ὁ ἄνθρωπος πού δέν στηρίζει τά ὄνειρα καί τή ζωή του στή ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀλλά ἀντλεῖ θάρρος καί δύναμη ἀπό τό κενό μνημεῖο· ὁ ἄνθρωπος πού καί πίσω ἀπό τά προβλήματα καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, βλέπει τόν Χριστό ταπεινωμένο καί σταυρωμένο, ἀλλά καί ἔνδοξα ἀναστημένο. Ἡ χαρά εἶναι ὑπόθεση ἐσωτερική, καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργεῖ στούς ἀνθρώπους τῆς πίστης καί τῆς εὐσέβειας.
Ἡ εἰρήνη στήν ἐποχή μας
Θά περίμενε κανείς, ἐπίσης καί ἡ εἰρήνη νά εἶναι δεδομένη στήν ἐποχή μας. Παρά τό γεγονός, ὅμως, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα δέν βιώνει τήν τραγωδία μιᾶς γενικευμένης πολεμικῆς σύγκρουσης, ἐντούτοις ἑστίες πολέμου καί ἐμφυλίων σπαραγμῶν ταράζουν τήν προσποιητή γαλήνη τοῦ σύγχρονου κόσμου. Τήν ἴδια στιγμή, οἱ κατά τόπους κοινωνίες βιώνουν κλίμα φόβου καί τρόμου ἀπό τήν αὔξηση κρουσμάτων βίας καί τήν ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητας. Αὐτά συμβαίνουν γιατί βγάλαμε ἀπό τή ζωή μας τόν Θεό καί νομίζουμε ὅτι μέ τίς δικές μας δυνάμεις μποροῦμε νά ἐγκαταστήσουμε γύρω μας καθεστώς εἰρήνης, πρίν τό ἐγκαθιδρύσουμε μέσα μας· γιατί ἡ εἰρήνη εἶναι καί αὐτή ἐσωτερική ὑπόθεση, εἶναι καρπός τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πολύ χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Γουρίας ἐπισημαίνει: «Καμία πολιτική σοφία, καμία ἀνθρώπινη πείρα, κανένα μέτρο πρόληψης δέν θά καταφέρει, χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά ἐξασφαλίσει καί νά σταθεροποιήσει τήν εἰρήνη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικός, σταθερός καί ἀσφαλής δρόμος γιά τήν προσωρινή καί αἰώνια εἰρήνη, πού τόσο ἐπιθυμητή εἶναι σέ ὅλους μας».
Ἡ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς
Ἕνας μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος εἶχε ἐντοπίσει τόν ἐσωτερικό χαρακτήρα τῆς εἰρήνης, ἀπηχώντας, κατά φώτιση Θεοῦ, θά λέγαμε, τή σοφία τοῦ Εὐαγγελίου: «Γιά νά γίνει εἰρήνη στόν κόσμο», δίδασκε, «πρέπει τά ἔθνη νά ζοῦν εἰρηνικά. Γιά νά γίνει εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐθνῶν, οἱ πόλεις δέν πρέπει νά ξεσηκώνονται ἡ μία ἐναντίον τῆς ἄλλης. Γιά νά γίνει εἰρήνη στίς πόλεις, οἱ γείτονες πρέπει νά καταλαβαίνουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Γιά νά γίνει εἰρήνη μεταξύ τῶν γειτόνων, πρέπει νά ὑπάρχει ἁρμονία στά σπίτια τους. Γιά νά γίνει εἰρήνη στό σπίτι, πρέπει νά τή βρεῖτε στήν ἴδια σας τήν καρδιά».
Τόσο ἡ χαρά, ὅσο καί ἡ εἰρήνη, δέν κατακτῶνται μέ εὐχολόγια, καλές προθέσεις, πολιτικές ἀποφάσεις καί εἰρηνιστικές κινητοποιήσεις. Ὅλα αὐτά ἔχουν ἀνθρώπινα κίνητρα, συχνά ἰδιοτελῆ καί ὕποπτα. Κτίζονται μόνο μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στίς καρδιές καί ἐκχέονται στόν κόσμο, ὡς καρπός τῆς βίωσης τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2025/15_2025(3750).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου