Μια ξεκάθαρη και σαφέστατη καταδίκη της θρησκευτικής τυπολατρίας αποτελεί η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας λέει ότι ο Χριστός θεραπεύει την ημέρα του Σαββάτου και αυτό γίνεται αφορμή να συγκρουστεί με τον Ιουδαϊσμό της εποχής του, που είχε μετατρέψει τις εντολές του Δεκαλόγου και του Νόμου σε ένα στείρο σύστημα υποχρεώσεων και περιορισμών. Ο παραλογισμός της αντίδρασης του θρησκευτικού κατεστημένου τραγικός. Ο αρχισυνάγωγος αγανακτεί, γιατί το θαύμα του Χριστού καταργεί την αργία του Σαββάτου, η οποία προέρχεται από τον Θεό. Το μήνυμα, επομένως, της σημερινής περικοπής μας αγγίζει και μας αφορά όλους, αφού συχνά, ίσως και ασυναίσθητα, προτάσσουμε κάποιους θρησκευτικούς και τελετουργικούς τύπους χωρίς αντίκρισμα καρδιάς και ζωής. Οι θεραπείες του Χριστού την ημέρα του Σαββάτου φανερώνουν το πνεύμα της αγάπης και της ελευθερίας, που πρέπει να υπάρχει πάντοτε στην τήρηση των εντολών του Θεού. Αν και η ουσία υπερβαίνει τον τύπο, παρόλ’ αυτά ο τύπος χρειάζεται στον βαθμό και στο μέτρο που περιφρουρεί και εκφράζει την ουσία.
Η τυπολατρία, ως ροπή του ανθρώπου να προσηλώνεται στους τύπους και να αρνείται την ουσία των πραγμάτων, των γεγονότων και των καταστάσεων, αποτελεί την παθολογία της θρησκευτικής μας ζωής. Αυτή η ανθρώπινη τάση είναι μια μορφή σκλαβιάς του πνεύματος, που βάζει, στο όνομα του Θεού, κανόνες πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Βέβαια, δεν μπορούμε να διανοηθούμε την ομαλή οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας, αλλά και την δομή κάθε θρησκευτικής ζωής, χωρίς τυπικές διατάξεις, θεσμούς και νόμους. Ελευθερία δεν σημαίνει ασύδοτη και ανεύθυνη παραβίαση του τύπου, αλλά προτίμηση της ουσίας, όταν αυτή αχρηστεύεται από τον τύπο. Γι’ αυτό και το κήρυγμα του Χριστού και το μήνυμα του Ευαγγελίου πρέπει να είναι φτερά που μας ανεβάζουν στην κατά Θεό ζωή και όχι βαρίδια που μας καταπιέζουν και πνίγουν την ελευθερία μας και την ψυχή μας. Πρέπει να είναι σκαλοπάτια, για να ανακαλύπτουμε την ουσία των πραγμάτων, και όχι εμπόδια που μας παγιδεύουν και μας κλειδώνουν στην τυπικότητά τους. Για τον θρησκευόμενο άνθρωπο κάθε εποχής, ο εξωτερικός θρησκευτικός τύπος είναι απαραίτητος αλλά και κρίσιμος. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει την εσωτερική μας σχέση με τον Θεό, τον εαυτό μας και τους άλλους.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όποιος δεν θέλει να προχωρήσει στον απαιτητικό δρόμο της θυσιαστικής αγάπης που κοστίζει πολλά, κλείνεται και περιχαρακώνεται στον εξωτερικό τύπο που δεν κοστίζει τίποτε. Να, γιατί η τυπολατρία είναι ελκυστική, έστω και αν είναι ολέθρια, αφού η στείρα ευσέβεια είναι το ημίμετρο της εύκολης θρησκευτικότητάς μας. Όποιος διαστρεβλώνει και κακοποιεί την αλήθεια του Χριστού μένει τελικά με το άδειο κέλυφός της. Αλλά η εμμονή στους θρησκευτικούς τύπους κρύβει κάτι ακόμη πιο απειλητικό. Πρόκειται για μια νέου είδους ειδωλολατρία, που γίνεται πιο τρομακτική, όταν εμφανίζεται μέσα στην ίδια την Εκκλησία. Είναι η αντικατάσταση της αγάπης του Χριστού με την φύλαξη του Σαββάτου, δηλαδή του κάθε εξωτερικού τύπου. Αυτό θα πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα, για να προσέχουμε, κάθε φορά που μπαίνουμε στον πειρασμό να μένουμε στην μορφή και στον τύπο, αλλά να χάνουμε το πνεύμα και την αγάπη. Σε άλλη περίπτωση ο Χριστός είχε πεί ότι «το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο». Και δυστυχώς σήμερα βλέπουμε τον θρίαμβο του «Σαββάτου» πάνω στον Υιό του ανθρώπου. Αυτός ο θρίαμβος της τυπολατρίας εκδηλώνεται συχνά με τον φανατισμό και την διάσπαση των πιστών σε φατρίες, οι οποίες καταδικάζουν όλους τους άλλους που σκέπτονται διαφορετικά από αυτούς. Συγκρούονται μεταξύ τους και εξαντλούν τον ζήλο τους στην ορθότητα των τυπικών διατάξεων και κανονισμών, στην βαρύτητα των περιορισμών και των απαγορεύσεων, στην αυστηρότητα του ασκητισμού και των κανόνων.
Αγαπητοί αδελφοί, ας αναρωτηθούμε, ο τύπος της ευσέβειάς μας ανταποκρίνεται στην εντολή του Χριστού για αγάπη στον Θεό και τον συνάνθρωπο; Πού, άραγε, μέσα στην ευσέβειά μας βρίσκεται ο άνθρωπος για τον οποίο ήρθε ο Χριστός στον κόσμο; Αν, ίσως, μέσα στους τύπους της ευσέβειά μας υπάρχει η αγάπη για τον Θεό, πώς εκδηλώνεται η αγάπη για τον άνθρωπο; Οι γιορτές που έρχονται είναι μια ευκαιρία να το ανακαλύψουμε και να το επιβεβαιώσουμε. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Η τυπολατρία, ως ροπή του ανθρώπου να προσηλώνεται στους τύπους και να αρνείται την ουσία των πραγμάτων, των γεγονότων και των καταστάσεων, αποτελεί την παθολογία της θρησκευτικής μας ζωής. Αυτή η ανθρώπινη τάση είναι μια μορφή σκλαβιάς του πνεύματος, που βάζει, στο όνομα του Θεού, κανόνες πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Βέβαια, δεν μπορούμε να διανοηθούμε την ομαλή οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας, αλλά και την δομή κάθε θρησκευτικής ζωής, χωρίς τυπικές διατάξεις, θεσμούς και νόμους. Ελευθερία δεν σημαίνει ασύδοτη και ανεύθυνη παραβίαση του τύπου, αλλά προτίμηση της ουσίας, όταν αυτή αχρηστεύεται από τον τύπο. Γι’ αυτό και το κήρυγμα του Χριστού και το μήνυμα του Ευαγγελίου πρέπει να είναι φτερά που μας ανεβάζουν στην κατά Θεό ζωή και όχι βαρίδια που μας καταπιέζουν και πνίγουν την ελευθερία μας και την ψυχή μας. Πρέπει να είναι σκαλοπάτια, για να ανακαλύπτουμε την ουσία των πραγμάτων, και όχι εμπόδια που μας παγιδεύουν και μας κλειδώνουν στην τυπικότητά τους. Για τον θρησκευόμενο άνθρωπο κάθε εποχής, ο εξωτερικός θρησκευτικός τύπος είναι απαραίτητος αλλά και κρίσιμος. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει την εσωτερική μας σχέση με τον Θεό, τον εαυτό μας και τους άλλους.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όποιος δεν θέλει να προχωρήσει στον απαιτητικό δρόμο της θυσιαστικής αγάπης που κοστίζει πολλά, κλείνεται και περιχαρακώνεται στον εξωτερικό τύπο που δεν κοστίζει τίποτε. Να, γιατί η τυπολατρία είναι ελκυστική, έστω και αν είναι ολέθρια, αφού η στείρα ευσέβεια είναι το ημίμετρο της εύκολης θρησκευτικότητάς μας. Όποιος διαστρεβλώνει και κακοποιεί την αλήθεια του Χριστού μένει τελικά με το άδειο κέλυφός της. Αλλά η εμμονή στους θρησκευτικούς τύπους κρύβει κάτι ακόμη πιο απειλητικό. Πρόκειται για μια νέου είδους ειδωλολατρία, που γίνεται πιο τρομακτική, όταν εμφανίζεται μέσα στην ίδια την Εκκλησία. Είναι η αντικατάσταση της αγάπης του Χριστού με την φύλαξη του Σαββάτου, δηλαδή του κάθε εξωτερικού τύπου. Αυτό θα πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα, για να προσέχουμε, κάθε φορά που μπαίνουμε στον πειρασμό να μένουμε στην μορφή και στον τύπο, αλλά να χάνουμε το πνεύμα και την αγάπη. Σε άλλη περίπτωση ο Χριστός είχε πεί ότι «το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο». Και δυστυχώς σήμερα βλέπουμε τον θρίαμβο του «Σαββάτου» πάνω στον Υιό του ανθρώπου. Αυτός ο θρίαμβος της τυπολατρίας εκδηλώνεται συχνά με τον φανατισμό και την διάσπαση των πιστών σε φατρίες, οι οποίες καταδικάζουν όλους τους άλλους που σκέπτονται διαφορετικά από αυτούς. Συγκρούονται μεταξύ τους και εξαντλούν τον ζήλο τους στην ορθότητα των τυπικών διατάξεων και κανονισμών, στην βαρύτητα των περιορισμών και των απαγορεύσεων, στην αυστηρότητα του ασκητισμού και των κανόνων.
Αγαπητοί αδελφοί, ας αναρωτηθούμε, ο τύπος της ευσέβειάς μας ανταποκρίνεται στην εντολή του Χριστού για αγάπη στον Θεό και τον συνάνθρωπο; Πού, άραγε, μέσα στην ευσέβειά μας βρίσκεται ο άνθρωπος για τον οποίο ήρθε ο Χριστός στον κόσμο; Αν, ίσως, μέσα στους τύπους της ευσέβειά μας υπάρχει η αγάπη για τον Θεό, πώς εκδηλώνεται η αγάπη για τον άνθρωπο; Οι γιορτές που έρχονται είναι μια ευκαιρία να το ανακαλύψουμε και να το επιβεβαιώσουμε. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου