Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ερμηνευτική προσέγγιση του Αποστόλου της Κυριακής – προς Γαλάτας β, 16-20


Αγαπητοί, μελετώντας με προσοχή τον Απόστολο των Εθνών, Παύλο, διακρίνουμε την ελευθερία με την οποίαν ο Κύριος προικίζει όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν.
Φαντάζεστε ότι θα μπορούσε ποτέ ένας φανατικός Ιουδαίος, όπως ήταν ο Παύλος πριν την κλήση του από τον Θεό, να αρνιόταν την τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την σωτηρία; Αυτό, για ένα φανατικό Ιουδαίο, θα ήταν απαράδεκτο. Και όμως. Ο φανατικός διώκτης των χριστιανών, ο φαρισαίος Παύλος, ομολογεί ότι δεν σώζεται ο άνθρωπος με την εφαρμογή των διατάξεων του Νόμου, αλλά μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό.
Μήπως ο Ιουδαϊσμός αγνοεί ότι μόνο με την πίστη έμειναν κοντά στον Θεό και ονομάστηκαν άνθρωποι του Θεού οι πρόγονοί τους, οι πατριάρχες και οι προφήτες; Όχι. Δεν το αγνοεί. Αλλά σκοτισμένοι από την δαιμονική απολυτοποίηση του σχετικού, των διατάξεων του Νόμου, προσπάθησαν γίνουν κριτές των ίδιων των συνανθρώπων τους, και με χαιρεκακία τους κατηγορούσαν και τους τιμωρούσαν όταν έβλεπαν ότι η ζωή τους ξέφευγε από τις διατάξεις του Νόμου.
Θεωρούσαν ότι ο Θεός υποχρεούται να τους σώζει και να τους χαρίσει την αιώνια ζωή αρκεί να τηρούσαν τις νομικές διατάξεις, με τις οποίες παράλληλα κατέκριναν και τον συνάνθρωπό τους.
Όμως ο Νόμος δόθηκε για να διατηρήσει την ενότητα στον ιουδαϊκό λαό και να τον προστατέψει και να τον βοηθήσει να σταθεί μακριά από τους ειδωλολατρικούς λαούς. Αλλά ο ίδιος ο Νόμος δεν είναι αρκετός για την σωτηρία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι το «έλεος» και η «γνώση του Θεού», για τα οποία, όμως, όπως κατήγγειλε ο Χριστός, οι Ιουδαίοι και μάλιστα οι θρησκευτικοί και πολιτικοί τους ηγέτες δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία.
Η σάρκωση του Θεού και Λόγου του Θεού, του Ιησού Χριστού, έδωσε μια και καλή απάντηση και λύση στα προβλήματα της σωτηρίας. Μόνο ο Χριστός σώζει.
Η σαφής θέση του Αποστόλου Παύλου, του γνώστη όσο κανενός άλλου του Ιουδαϊσμού, αλλά και απόλυτα πιστού στον Θεό, είναι και απάντηση στους Ιουδαίους της διασποράς και στους έλληνες προσήλυτους Γαλάτας της Μ. Ασίας: «πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στον Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου. Γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος».
Τα έργα του νόμου μπορεί να είναι προϊόντα φόβου, ανασφάλειας, εμπορικής αντίληψης. Μπορεί να κρύβουν νοοτροπία συμφέροντος. Αντίθετα, η πίστη είναι προϊόν αγάπης και απόλυτης αφοσίωσης.
Μήπως ο νόμος είναι περιττός; Όχι. Ο νόμος δείχνει τα όρια του σωστού και του λάθους. Της αμαρτίας και της αγνότητας. Δεν έχει όμως την δύναμη να σώσει τον άνθρωπο. Αυτό είναι έργο του Ιησού Χριστού και δώρο, χάρισμα, προς τον πιστό.
Μήπως πρέπει να επιστρέψει ο άνθρωπος στα έργα του νόμου; Αν γίνει αυτό, τότε, θα πρέπει να παραγνωρίσουμε την σωτήρια θυσία του Χριστού και να ξαναγυρίσουμε στις πρακτικές της ανασφάλειας και του «καλοπιάσματος» του Θεού. Ταυτοχρόνως με την απολυτοποίηση του Νόμου θέτουμε σε αμφισβήτηση την σωτηρία που προέρχεται από την αγάπη του Θεού και την θυσία του Υιού Του.
Ο άνθρωπος που έχει αρνηθεί τον νόμο και ακολουθεί πιστά τον Ιησού Χριστό έχει πεθάνει για τον νόμο όπως ο Χριστός πέθανε στον σταυρό αίροντας τις αμαρτίες όλου του κόσμου και καθαρίζοντάς τον από αυτές. Πλέον ο νόμος δεν ισχύει για τον πιστό. Κάθε πιστός βρίσκεται πλέον στην Πολιτεία του Θεού, στο Βασίλειο του Θεού όπου επικρατεί πίστη, αφοσίωση και ανυπόκριτη αγάπη. Η θρησκεία του νόμου δεν ισχύει γι αυτόν. Υποτάσσεται μόνο στον Θεό και όχι στον νόμο. Αποδέχεται μόνο την αληθινή ζωή την ζωή κοντά στον Θεό και με τον Θεό και όχι τον νόμο και τις ποινές του.
Ο πιστός δεν ζεί ως ατομική εγωιστική οντότητα ζητώντας την απλή περιορισμένη χρονικά επιβίωσή του και την ικανοποίηση των ηδονών του ή των απαιτήσεων του νόμου και του κόσμου, αλλά ως ελεύθερη προσωπικότητα μαζί με τους υπόλοιπους πιστούς, την Εκκλησία, έχει σαν κινητήρια δύναμή του τον Ιησού, ο Οποίος ζεί μέσα του. Είναι ο μορφωμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος που έχει την μορφή του Χριστού – όχι την όψη. Ο χαρακτήρας του διαμορφώνεται όπως τον φωτίζει και τον αναπλάθει ο Χριστός.
Η ζωή του πιστού στον κόσμο αυτό δεν είναι ζωή υποταγής αλλά απόλυτης αγάπης και θεληματικής υπακοής στον Θεό. Η ζωή αυτής της μορφής δεν είναι αυθαίρετη. Βασίζεται στην πίστη στον Ιησού Χριστό, στον Υιό του Θεού, που αγάπησε κάθε άνθρωπο και που παραδόθηκε με την θέλησή του να θανατωθεί για χάρη κάθε ανθρώπου.
Είθε να μην ζούμε πλέον εμείς με την καθημερινότητα της φθοράς και της αμαρτίας, αλλά ο Χριστός μέσα μας, η αληθινή και αιώνια ζωή της αγάπης και της λύτρωσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: