Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Μελαγχολία, θλίψη, ἄγχος


το Γέροντος Πορφυρίου
Τ σπουδαο εναι ν μπομε στν κκλησία. Ν νωθομε μ τος συνανθρώπους μας, μ τς χαρς κα τς λύπες λων. Ν τος νιώθουμε δικούς μας, ν προσευχόμαστε γι λους, ν πονμε γι τν σωτηρία τους, ν ξεχνμε τος αυτούς μας. Ν κάνομε τ πν γι’ ατούς, πως Χριστς γιά μας. Μέσα στν κκλησία γινόμαστε να μ κάθε δυστυχισμένο κα πονεμένο κι μαρτωλό. Κανες δν πρέπει ν θέλει ν σωθε μόνος του, χωρς ν σωθον κα ο λλοι. Εναι λάθος ν προσεύχεται κανες γι τν αυτό του, γι ν σωθε διος. Τος λλους πρέπει ν γαπμε κα ν προσευχόμαστε ν μ χαθε κανείς• ν μπον λοι στν κκλησία. Ατ χει ξία. Κα μ’ ατ τν πιθυμία πρέπει ν φύγει κανες π’ τν κόσμο, γι ν πάει στ μοναστήρι στν ρημο.

Μέσα στ
ν κκλησία, πο χει τ μυστήρια πο σώζουν, δν πάρχει πελπισία. Μπορε ν εμαστε πολ μαρτωλοί. ξομολογούμαστε, μως μς διαβάζει παπς κι τσι συγχωρούμαστε κα προχωρομε πρς τν θανασία, χωρς καθόλου γχος, χωρς καθόλου φόβο.

ποιος ζε τν Χριστό, γίνεται να μαζί Του, μ τν κκλησία Του. Ζε μία τρέλα! ζω ατ εναι διαφορετικ π’ τ ζω τν νθρώπων. Εναι χαρά, εναι φς, εναι γαλλίαση, εναι νάταση. Ατ εναι ζω τς κκλησίας, ζω το Εαγγελίου, Βασιλεία το Θεο. « Βασιλεία το Θεο ντς μν στν» (Λούκ. 17,21). ρχεται μέσα μας Χριστς κι μες εμαστε μέσα Του. Κα συμβαίνει πως μ’ να κομμάτι σίδηρο πο τοποθετημένο μς στ φωτι γίνεται φωτι κα φς• ξω π’ τν...φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.

σοι κατηγορον τν κκλησία γι τ λάθη τν κπροσώπων της, μ σκοπ δθεν ν βοηθήσουν γι τν διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Ατο δν γαπον τν κκλησία. Οτε, βέβαια τν Χριστό. Τότε γαπμε τν κκλησία, ταν μ τν προσευχ μς γκαλιάζουμε κάθε μέλος της κα κάνομε ,τι κάνει Χριστός. Θυσιαζόμαστε, γρυπνομε, κάνομε τ πν, πως κενος, ποος «τς λοιδορίες δν τς νταπέδιδε, κα ταν πασχε δν πειλοσε» (΄ Πετρ. 2,23).

Ν προσέχουμε κα τ τυπικ μέρος. Ν ζομε τ μυστήρια, διαίτερα τ μυστήριο τς Θείας Κοινωνίας. Σ’ ατ βρίσκεται ρθοδοξία. Προσφέρεται Χριστς στν κκλησία μ τ μυστήρια κα κυρίως μ τν Θεία Κοινωνία.

Γι πολλούς, μως, θρησκεία εναι νας γώνας, μία γωνία κι να γχος. Γι’ ατ πολλος π’ τος «θρήσκους» τους θεωρονε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σ τί χάλια βρίσκονται. Κα πράγματι. Γιατί ν δν καταλάβει κανες τ βάθος τς θρησκείας κα δν τν ζήσει, θρησκεία καταντάει ρρώστεια κα μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, πο νθρωπος χάνει τν λεγχο τν πράξεών του, γίνεται βουλος κι νίσχυρος, χει γωνία κι γχος κα φέρεται π κακο πνεύματος (δήλ. δαιμονικς νέργειας). Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι λη ατ ταπείνωση εμαι μία σατανικ νέργεια. ρισμένοι τέτοιοι νθρωποι ζονε τ θρησκεία σν να εδος κολάσεως. Μέσα στν κκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «εμαστε μαρτωλοί, νάξιοι», κα μόλις βγονε ξω, ρχίζουν ν βλασφημνε τ θεία, ταν κάποιος λίγο τους νοχλήσει. Φαίνεται καθαρ τι πάρχει στ μέσον δαιμόνιο.

Στν πραγματικότητα, χριστιανικ θρησκεία μεταβάλλει τν νθρωπο κα τν θεραπεύει. κυριότερη, μως, προϋπόθεση, γι ν ντιληφθε κα ν διακρίνει νθρωπος τν λήθεια, εναι ταπείνωση. γωισμς σκοτίζει τ νο το νθρώπου, τν μπερδεύει, τν δηγε στν πλάνη, στν αρεση. Εναι σπουδαο ν κατανοήσει νθρωπος τν λήθεια.

Στς αρέσεις πνε λοι ο μπερδεμένοι. Μπερδεμένα παιδι μπερδεμένων γονέων.

Πολλς φορς οτε κόπος, οτε ο μετάνοιες, οτε ο σταυρο προσελκύουν τ χάρη. πάρχουν μυστικά. Τ οσιαστικότερο εναι ν φύγεις π’ τν τύπο κα ν πηγαίνεις στν οσία. ,τι γίνεται, ν γίνεται π γάπη.

ταν δν ζες μ τν Χριστό, ζες μς στ μελαγχολία, στ θλίψη, στ γχος, στ στενοχώρια. δν ζες σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλς νωμαλίες κα στν ργανισμό. πηρεάζεται τ σμα, ο νδοκρινες δένες, τ συκώτι, χολή, τ πάγκρεας, τ στομάχι. Σο λένε: «Γι ν εσαι γιής, πάρε τ πρω τ γάλα σου, τ αγουλάκι σου, τ βουτυράκι σου μ δύο-τρία παξιμάδια». Κι μως, ν ζες σωστά, ν γαπήσεις τν Χριστό, μ’ να πορτοκάλι κι να μλο εσαι ντάξει. Τ μεγάλο φάρμακο εναι ν πιδοθε κανες στν λατρεία το Χριστο. λα θεραπεύονται. λα λειτουργον κανονικά. γάπη το Θεο λα τ μεταβάλλει, τ μεταποιε, τ γιάζει, τ διορθώνει, τ λλάζει, τ μεταστοιχειώνει.

ρωτας πρς τν Χριστ εναι κάτι λλο. Δν χει τέλος, δν χει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει γεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι σο δίνει, τόσο πι πολ νθρωπος θέλει ν ρωτεύεται. ν νθρώπινος ρωτας μπορε ν φθείρει τν νθρωπο, ν τν τρελάνει. ταν γαπήσομε τν Χριστό, λες ο λλες γάπες ποχωρον. Ο λλες γάπες χουν κορεσμό.. γάπη το Χριστο δν χει κορεσμό. σαρκικ γάπη χει κορεσμό. Μετ μπορε ν’ ρχίσει ζήλια, γκρίνια, μέχρι κι φόνος. Μπορε ν μεταβληθε σ μίσος. ν Χριστ γάπη δν λλοιώνεται. κοσμικ γάπη λίγο διατηρεται κα σιγ σιγ σβήνει, ν θεία γάπη λοένα μεγαλώνει κα βαθαίνει. Κάθε λλος ρωτας μπορε ν φέρει τν νθρωπο σ πελπισία. θεος ρως, μως, μς νεβάζει στ σφαίρα το Θεο, μς χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Ο λλες δονς κουράζουν, ν ατ διαρκς δν χορταίνεται. Εναι μία δον κόρεστος, πο δν τν βαριέται κανες ποτέ. Εναι τ κρον γαθόν.

ταν γαπς τν Χριστό, παρόλες τς δυναμίες κα τ συναίσθηση πο χεις γι’ ατς χεις τ βεβαιότητα τι ξεπέρασες τν θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στν κοινωνία τς γάπης το Χριστο.

Τν Χριστ ν τν ασθανόμαστε σν φίλο μας. Εναι φίλος μας. Τ βεβαιώνει διος, ταν λέει: «σες εστε φίλοι μου…» (ω. 15,14). Σν φίλο ν τν τενίζομε κα ν τν πλησιάζομε. Πέφτομε; μαρτάνομε; Μ οκειότητα, μ γάπη κι μπιστοσύνη ν τρέχομε κοντά του• χι μ φόβο τι θ μς τιμωρήσει λλ μ θάρρος, πο θ μς τ δίδει ασθηση το φίλου. Ν το πομε: «Κύριε, τ κανα, πεσα, συγχώρεσε μέ». λλ συγχρόνως ν ασθανόμαστε τι μς γαπάει, τι μς δέχεται τρυφερά, μ γάπη κα μς συγχωρε. Ν μ μς χωρίζει π’ τν Χριστ μαρτία. ταν πιστεύουμε τι μς γαπάει κα τν γαπμε, δν θ ασθανόμαστε ξένοι κα χωρισμένοι π’ Ατόν, οτε ταν μαρτάνουμε. χουμε ξασφαλίσει τν γάπη Του κι πως κα ν φερθομε, ξέρομε τι μς γαπάει.

Τ Εαγγέλιο, βέβαια, λέει μ συμβολικς λέξεις γι τν δικο τι θ βρεθε κε, που πάρχει « τριγμς κα βρυγμς τν δόντων», διότι μακράν του Θεο τσι εναι. Κα π τος νηπτικος Πατέρες τς κκλησίας πολλο μιλον γι φόβο θανάτου κα κολάσεως. Λένε: «χε μνήμη θανάτου πάντοτε». Ατς ο λέξεις, ν τς ξετάσομε βαθιά, δημιουργον τν φόβο τς κολάσεως. νθρωπος προσπαθώντας ν’ ποφύγει τν μαρτία, κάνει ατς τς σκέψεις, γι ν κυριευθε ψυχ το π’ τ φόβο το θανάτου, τς κολάσεως κα το διαβόλου.

λα χουν τ σημασία τους, τ χρόνο κα τν περίστασή τους. ννοια το φόβου εναι καλ γι τ πρτα στάδια. Εναι γι τος ρχάριους, γι’ ατος πο ζε μέσα τος παλαις νθρωπος. νθρωπος ρχάριος, πο δν χει κόμη λεπτυνθε, συγκρατεται π’ τ κακ μ τ φόβο. Κα φόβος εναι παραίτητος, φόσον εμαστε λικο κα χαμερπες. λλ’ ατ εναι να στάδιο, νας χαμηλς βαθμς σχέσεως μ τ θεον. Τ πμε στ συναλλαγή, προκειμένου ν κερδίσομε τν Παράδεισο ν γλιτώσομε τν κόλαση. Ατό, ν τ καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια διοτέλεια, κάποιο συμφέρον. μένα δ μο ρέσει ατς τρόπος. ταν νθρωπος προχωρήσει κα μπε στν γάπη το Θεο, τί το χρειάζεται φόβος; ,τι κάνει, τ κάνει π γάπη κι χει πολ μεγαλύτερη ξία ατό. Τ ν γίνει καλς κάποιος π φόβο στν Θε κι χι π γάπη δν χει τόση ξία.

ποιος θέλει ν γίνει χριστιανός, πρέπει πρτα ν γίνει ποιητής. ν στραπατσαρισθε ψυχ κα γίνει νάξια τς γάπης το Χριστο, διακόπτει Χριστς τς σχέσεις, διότι Χριστς «χοντρς» ψυχς δν θέλει κοντά Του.

Κανες ν μ σς βλέπει, κανες ν μν καταλαβαίνει τς κινήσεις τς λατρείας σας πρς τ θεον. λ’ ατ κρυφά, μυστικά, σν τος σκητές. Θυμάστε πο σς χω πε γι τ’ ηδονάκι; Μς στ δάσος κελαϊδάει. Στ σιγή. Ν πε πς κάποιος τ’ κούει, πς κάποιος τ παινε; Πόσο ραο κελάηδημα στν ρημιά! χετε δε πς φουσκώνει λάρυγγάς του; τσι γίνεται κα μ’ ατν πο ρωτεύεται τν Χριστό. μα γαπάει, «φουσκώνει λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει γλώσσα». Πιάνει μία σπηλιά, να λαγκάδι κα ζε τν Θε μυστικά, «στεναγμος λαλήτοις».

Περιφρονστε τ πάθη, μν σχολεσθε μ τν διάβολο. Στραφετε στν Χριστό.

θεία χάρις μς διδάσκει τ δικό μας χρέος. Γι ν τν προσελκύσουμε, θέλει γάπη, λαχτάρα. χάρις το Θεο θέλει θεο ρωτα. γάπη ρκε, γι ν μς φέρει σ κατάλληλη «φόρμα» γι προσευχή. Μόνος Του θ λθει Χριστς κα θ γκύψει στν ψυχή μας, ρκε ν βρε ρισμένα πραγματάκια πο ν Τν εχαριστον• γαθ προαίρεση, ταπείνωση κα γάπη. Χωρς ατ δν μπορομε ν πομε «Κύριε ησο Χριστ λέησον μ»

παραμικρς γογγυσμς κατ το πλησίον πηρεάζει τν ψυχή σας κα δν μπορετε ν προσευχηθετε. Τ Πνεμα τ γιον, ταν βρίσκει τσι τν ψυχή, δν τολμάει ν πλησιάσει.

Ν ζητμε ν γίνει τ θέλημα το Θεο• ατ εναι τ πι συμφέρον, τ πι σφαλς γιά μας κα γι σους προσευχόμαστε. Χριστς θ μς τ δώσει λα πλούσια. ταν πάρχει στω κα λίγος γωισμός, δν γίνεται τίποτα.

ταν Θες δν μς δίδει κάτι πο πίμονα ζητμε, χει τ λόγο Του. χει κι Θες τ «μυστικά» Του.

ν δν κάνετε πακο ερέα-πνευματικ) κα δν χετε ταπείνωση, εχ (δήλ. τ Κύριε ησο Χριστ λέησον μ) δν ρχεται κα πάρχει κα φόβος πλάνης.

Ν μν γίνεται εχ Κύριε ησο Χριστ λέησον μ) γγαρεία. πίεση μπορε ν φέρει μία ντίδραση μέσα μας, ν κάνει κακό. χουν ρρωστήσει πολλο μ τν εχή, γιατί τν καναν μ πίεση. Κα γίνεται, βέβαια, κι ταν τ κάνεις γγαρεία• λλ δν εναι γιές.

Δν εναι νάγκη ν συγκεντρωθετε διαίτερα γι ν πετε τν εχή. Δν χρειάζεται καμι προσπάθεια ταν χεις θεο ρωτα. που βρίσκεσθε, σ σκαμνί, σ καρέκλα, σ ατοκίνητο, παντο, στν δρόμο, στ σχολεο, στ γραφεο, στ δουλει μπορετε ν λέτε τν εχή, τ «Κύριε ησο Χριστ λέησον μέ», παλά, χωρς πίεση, χωρς σφίξιμο.

Σημασία στν προσευχ χει χι χρονικ διάρκεια λλ νταση. Ν προσεύχεσθε στω κα πέντε λεπτά, λλ δοσμένα στ Θε μ γάπη κα λαχτάρα. Μπορε νας μία λόκληρη νύχτα ν προσεύχεται κι ατ προσευχ τν πέντε λεπτν ν εναι νώτερη. Μυστήριο εναι ατ βέβαια, λλ τσι εναι.

νθρωπος το Χριστο λα τ κάνει προσευχή. Κα τ δυσκολία κα τ θλίψη, τς κάνει προσευχή. ,τι κα ν το τύχει μέσως ρχίζει: «Κύριε ησο Χριστέ…». προσευχ φελε σ λα, κα στ πι πλά. Γι παράδειγμα, πάσχεις π απνία• ν μ σκέπτεσαι τν πνο. Ν σηκώνεσαι, ν βγαίνεις ξω κα ν ρχεσαι πάλι μέσα στ δωμάτιο, ν πέφτεις στ κρεβάτι σν γι πρώτη φορά, χωρς ν σκέπτεσαι ν θ κοιμηθες χι. Ν συγκεντρώνεσαι, ν λς τ δοξολογία κα μετ τρες φορς τ «Κύριε ησο Χριστέ…» κι τσι θ ρχεται πνος.

λα εναι μέσα μας, κα τ νστικτα κα τ πάντα, κα ζητον κανοποίηση. ν δν τ κανοποιήσομε, κάποτε θ κδικηθον, κτς κα τ διοχετεύσομε λλο, στ νώτερο, στν Θεό.

Δν γίνεσθε γιοι κυνηγώντας τ κακό. φστε τ κακό. Ν κοιτάζετε πρς τν Χριστ κι Ατς θ σς σώσει. ντ ν στέκεσθε ξω π τν πόρτα κα ν διώχνετε τν χθρό, περιφρονστε τν. ρχεται π δ τ κακό; Δοθετε μ τρόπο παλ π κε. Δηλαδ ρχεται ν σς προσβάλει τ κακό, δστε σες τν σωτερική σας δύναμη στ καλό, στν Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε ησο Χριστέ, λέησον μέ». Ξέρει κενος πς ν σς λεήσει, μ τί τρόπο. Κι ταν γεμίζετε π’ τ καλό, δν στρέφεσθε πι πρς τ κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, μ τ χάρη το Θεο, καλοί. Πο ν βρε τόπο τότε τ κακό; ξαφανίζεται!

Σς πιάνει φοβία κι πογοήτευση; Στραφετε στν Χριστό. γαπστε τν πλά, ταπεινά, χωρς παίτηση κα θ σς παλλάξει διος.

Ν μ διαλέγετε ρνητικος τρόπους γι τ διόρθωσή σας. Δν χρειάζεται οτε τν διάβολο ν φοβάσθε, οτε τν κόλαση, οτε τίποτα. Δημιουργον ντίδραση. χω κι γ μία μικρ πείρα σ’ ατά. σκοπς δν εναι ν κάθεσθε, ν πλήττετε κα ν σφίγγεσθε, γι ν βελτιωθετε. σκοπς εναι ν ζετε, ν μελεττε, ν προσεύχεσθε, ν προχωρτε στν γάπη, στν γάπη το Χριστο, στν γάπη τς κκλησίας.

Τς δυναμίες φστε τς λες, γι ν μν παίρνει εδηση τ ντίθετο πνεμα (δήλ. διάβολος) κα σς βουτάει κα σς καθηλώνει κα σς βάζει στ στενοχώρια. Ν μν κάνετε καμι προσπάθεια ν’ παλλαγετε π ατές. Ν’ γωνίζεσθε μ παλότητα κα πλότητα, χωρς σφίξιμο κα γχος. Μ λέτε: «Τώρα θ σφιχτ, θ κάνω προσευχ ν’ ποκτήσω γάπη, ν γίνω καλς κ.λπ.». Δν εναι καλ ν σφίγγεσαι κα ν πλήττεις, γι ν γίνεις καλός. τσι θ’ ντιδράσετε χειρότερα. λα ν γίνονται μ παλ τρόπο, βίαστα κα λεύθερα. Οτε ν λέτε: «Θεέ μου, πάλλαξε μ π’ ατό», παραδείγματος χάριν, τν θυμό, τν λύπη. Δν εναι καλ ν προσευχόμαστε κα ν σκεπτόμαστε τ συγκεκριμένο πάθος. κάτι γίνεται στν ψυχή μας κα μπλεκόμαστε κόμη περισσότερο. Ρίξου μ ρμή, γι ν νικήσεις τ πάθος κα θ δες τότε πς θ σ’ γκαλιάσει, θ σ σφίξει κα δν θ μπορέσεις ν κάνεις τίποτα.

λευθερία δν κερδίζεται, ν δν λευθερώσομε τ σωτερικό μας π’ τ μπερδέματα κα τ πάθη.

Ατ εναι κκλησία μας, ατ εναι χαρά μας, ατ εναι τ πν γιά μας. Κα νθρωπος σήμερα ατ ζητάει. Κα παίρνει τ δηλητήρια κα τ ναρκωτικά, γι ν λθει σ κόσμους χαρς. λλ ψεύτικης χαρς. Κάτι ασθάνεται κείνη τ στιγμ κα αριο εναι τσακισμένος. Τ να τν τρίβει, τν τρώει, τν τσακίζει, τν ψήνει. ν τ λλο, δηλαδ τ δόσιμο στν Χριστό, τν ζωογονε, το δίνει χαρά, τν κάνει ν χαίρεται τ ζωή, ν νιώθει δύναμη, μεγαλεο.

Εναι μεγάλη τέχνη ν τ καταφέρετε ν γιασθε ψυχή σας. Παντο μπορε ν’ γιάσει κανείς. Κα στν μόνοια μπορε ν’ γιάσει, ν τ θέλει. Στν ργασία σας, ποια κα ν εναι, μπορετε ν γίνετε γιοι. Μ τν πραότητα, τν πομονή, τν γάπη. Ν βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, μ νθουσιασμ κα γάπη, προσευχ κα σιωπή. χι ν χετε γχος κα ν σς πονάει τ στθος.

Ν ργάζεσθε μ γρήγορση, πλά, παλά, χωρς γωνία, μ χαρ κι γαλλίαση, μ γαθ διάθεση. Τότε ρχεται θεία χάρις.

λα τ δυσάρεστα, πο μένουν μέσα στν ψυχή σας κα φέρνουν γχος, μπορον ν γίνουν φορμ γι τ λατρεία το Θεο κα ν παύσουν ν σς καταπονον. Ν χετε μπιστοσύνη στν Θεό.

Δν εναι νάγκη ν προσπαθετε κα ν σφίγγεσθε. λη σας προσπάθεια ν εναι ν’ τενίσετε τ φς, ν κατακτήσετε τ φς. τσι, ντ ν δίδεσθε στ στενοχώρια, πο δν εναι το Πνεύματος το Θεο, ν δίδεσθε στ δοξολογία το Θεο.

στενοχώρια δείχνει τι δν μπιστευόμαστε τ ζωή μας στν Χριστό.

πικοινωνία μ τν Χριστό, ταν γίνεται πλά, παλά, χωρς πίεση, κάνει τν διάβολο ν φεύγει. σατανς δν φεύγει μ πίεση, μ σφίξιμο. πομακρύνεται μ τν πραότητα κα τν προσευχή. ποχωρε, ταν δε τν ψυχ ν τν περιφρονε κα ν στρέφεται μ γάπη πρς τν Χριστό. Τν περιφρόνηση δν μπορε ν τ ποφέρει, διότι εναι περόπτης. ταν, μως, πιέζεσθε, τ κακ πνεμα σς παίρνει εδηση κα σς πολεμάει. Μν σχολεσθε μ τν διάβολο, οτε ν παρακαλετε ν φύγει. σο παρακαλετε ν φύγει, τόσο σς γκαλιάζει. Τν διάβολο ν τν περιφρονετε. Ν μν τν πολεμτε κατ μέτωπον. ταν πολεμς μ πεσμα κατ το διαβόλου, πιτίθεται κι κενος σν τίγρης, σν γριόγατα. ταν το ρίχνεις σφαρες, ατός σου ρίχνει χειροβομβίδα. ταν το ρίχνεις βόμβα, σο ρίχνει πύραυλο. Μ κοιτάζετε τ κακό. Ν κοιτάζετε τν γκαλι το Θεο κα ν πέφτετε στν γκαλιά Του κα ν προχωρετε.

ταπεινς χει συνείδηση τς σωτερικς του καταστάσεως καί, σο κι ν εναι σχημη, δν χάνει τν προσωπικότητά του. Δν χάνει τν σορροπία του. Τ ντίθετο συμβάνει μ τν γωιστή, τν χοντα ασθήματα κατωτερότητος. Στν ρχ μοιάζει μ τν ταπεινό. Λίγο, μως, ν τν πειράξει κανείς, μέσως χάνει τν ερήνη του, κνευρίζεται, ταράζεται.

ταν νθρωπος ζε χωρς Θεό, χωρς γαλήνη, χωρς μπιστοσύνη, λλ μ γχος, γωνία, κατάθλιψη, πελπισία, ποκτάει σθένειες σωματικς κα ψυχικές. ψυχασθένεια, νευρασθένεια, διχασμς εναι δαιμονικς καταστάσεις. Δαιμόνιο εναι πίσης κα ταπεινολογία. Τ λένε ασθημα κατωτερότητος. ληθιν ταπείνωση δν μιλάει, δν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «εμαι μαρτωλός, νάξιος, λάχιστος πάντων…». Φοβται ταπεινς μήπως μ τς ταπεινολογίες πέσει στν κενοδοξία. χάρις το Θεο δν πλησιάζει δ. ντίθετα, χάρις το Θεο βρίσκεται κε που πάρχει ληθιν ταπείνωση, θεία ταπείνωση, τέλεια μπιστοσύνη στν Θεό. ξάρτηση π κενον.

κενόδοξος τν ψυχ το τν ποξενώνει π’ τν αώνια ζωή. Τελικ γωισμς εναι σκέτη κουταμάρα! κενοδοξία μς κάνει κούφιους. ταν κάνομε κάτι γι ν πιδειχθομε, καταντομε δειοι ψυχικά. ,τι κάνομε, ν τ κάνομε γι ν εχαριστήσομε τν Θεό• νιδιοτελς, χωρς κενοδοξία, χωρς πηρηφάνεια, χωρς γωισμό, χωρίς, χωρίς…

Δν πρέπει ψυχ μς ν’ ντιστέκεται κα ν λέει, «γιατί τ κανε ατ Θεός, γιατί τ λλο λλις, δν μποροσε ν τ κάνει διαφορετικά;». λ’ ατ δείχνουν μία σωτερικ μικροψυχία κα ντίδραση. Δείχνουν τν μεγάλα δέα πο χομε γι τν αυτό μας, τν περηφάνειά μας κα τν μεγάλο γωισμό μας. Ατ τ «γιατί» πολ βασανίζουν τν νθρωπο, δημιουργον ατ πο λέει κόσμος «κόμπλεξ». παραδείγματος χάριν, «γιατί ν εμαι πολ ψηλς» – τ ντίθετο – «πολ κοντός;». Ατ δν φεύγει π μέσα. Κα προσεύχεται κανες κα γρυπνε, λλ γίνεται τ ντίθετο. Κα ποφέρει κα γανακτε χωρς ποτέλεσμα. ν μ τν Χριστό, μ τν χάρη φεύγουν λα. πάρχει ατ τ «κάτι» στ βάθος, δηλαδ τ «γιατί», λλ’ χάρις το Θεο πισκιάζει τν νθρωπο κι ν ρίζα εναι τ κόμπλεξ, κε πάνω φυτρώνει τριανταφυλλι μ ραία τριαντάφυλλα κι σο ποτίζεται μ τν πίστη, μ τν γάπη, μ τν πομονή, μ τν ταπείνωση, τόσο παύει ν χει δύναμη τ κακ κα παύει ν πάρχει• δηλαδ δν ξαφανίζεται, λλ μαραίνεται. σο δν ποτίζεται τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται κα μέσως ξεπετάγεται γκάθι.

κπειράζουμε τν Θεό, ταν ζητομε κάτι π κενον, λλ ζω μς εναι μακράν του Θεο. Τν κπειράζομε, ταν ζητομε κάτι, λλ ζωή μας δν εναι σύμφωνη μ τ θέλημά Του-πράγματα, δηλαδή, νάντια στν Θεό. γχος, γωνία, π’ τ να μέρος, κι π’ τ λλο παρακαλομε.

Μπορε ν σο πε πνευματικός: «Πς θ θελα ν μασταν σ να συχο μέρος, ν μν εχα σχολίες κα ν μο λεγες τ ζωή σου π τν ρχή, π τότε πο ασθάνθηκες τν αυτό σου• λα τ γεγονότα πο θυμσαι κα ποι ταν ντιμετώπισή τους π σένα, χι μόνο τ δυσάρεστα λλ κα τ εχάριστα, χι μόνο τς μαρτίες λλ κα τ καλά. Κα τς πιτυχίες κα τς ποτυχίες. λα. λα σα παρτίζουν τν ζωή σου».

Πολλς φορς χω μεταχειρισθε ατ τ γενικ ξομολόγηση κα εδα θαύματα πάνω σ’ ατό. Τν ρα πο λς στν ξομολόγο, ρχεται θεία χάρις κα σ παλλάσσει π λα τ σχημα βιώματα κα τς πληγς κα τ ψυχικ τραύματα κα τς νοχές• διότι, τν ρα πο τ λς ξομολόγος εχεται θερμ γι τν παλλαγή σου.

ς μ γυρίζουμε πίσω στς μαρτίες πο χουμε ξομολογηθε. νάμνηση τν μαρτιν κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τελείωσε. Θες λα τ συγχωρε μ τν ξομολόγηση. Κι γ σκέπτομαι τι μαρτάνω. Δν βαδίζω καλά. ,τι μως μ στενοχωρε, τ κάνω προσευχή, δν τ κλείνω μέσα μου, πάω στ πνευματικό, τ ξομολογομαι, τελείωσε! Ν μ γυρίζομε πίσω κα ν λέμε τί δν κάναμε. Σημασία χει τί θ κάνομε τώρα, π’ ατ τ στιγμ κα πειτα.

πελπισία κα πογοήτευση εναι τ χειρότερο πράγμα. Εναι παγίδα το σαταν, γι ν κάνει τν νθρωπο ν χάσει τν προθυμία του στ πνευματικ κα ν τν φέρει σ πελπισία.

λες σχεδν ο ρρώστιες προέρχονται π λλειψη μπιστοσύνης στν Θε κα ατ δημιουργε γχος. Τ γχος τ δημιουργε κατάργηση το θρησκευτικο ασθήματος. ν δν χετε ρωτα γι τν Χριστό, ν δν σχολεσθε μ για πράγματα, σίγουρα θ γεμίσετε μ μελαγχολία κα κακό.

να πράγμα πο μπορε ν βοηθήσει τν καταθλιπτικ εναι κα ργασία, τ νδιαφέρον γι τ ζωή. κπος, τ φυτά, τ λουλούδια, τ δέντρα, ξοχή, περίπατος στν παιθρο, πορεία, λ’ ατ βγάζουν τν νθρωπο π’ τν δράνεια κα το δημιουργον λλα νδιαφέροντα. πιδρον σν φάρμακα. σχολία μ τν τέχνη, τ μουσικ κ.λπ. κάνει πολ καλό. Σ’ κενο, μως, πο δίδω τ μεγαλύτερη σημασία εναι τ νδιαφέρον γι τν κκλησία, γι τ μελέτη τς γίας Γραφς, γι τς κολουθίες. Μελετώντας τ λόγια του Θεο, θεραπεύεται κανες χωρς ν τ καταλάβει.

Ν μν ποθαρρυνόμαστε, οτε ν βιαζόμαστε, οτε ν κρίνομε π πράγματα πιφανειακ κα ξωτερικά. ν, γι παράδειγμα, βλέπετε μία γυναίκα γυμν σεμνα ντυμένη, ν μ μένετε στ ξωτερικό, λλ ν μπαίνετε, στ βάθος, στν ψυχή της. σως ν εναι πολ καλ ψυχ κι χει παρξιακς ναζητήσεις, πο τς κδηλώνει μ τν ξαλλη μφάνιση. χει μέσα τς δυναμισμό, χει τ δύναμη τς προβολς, θέλει ν κλύσει τ βλέμματα τν λλων. π γνοια, μως, χει διαστρέψει τ πράγματα. Σκεφθετε ν γνωρίσει ατ τν Χριστό. Θ πιστέψει, κι λη ατ τν ρμ θ τ στρέψει στν Χριστό. Θ κάνει τ πν, γι ν λκύσει τ χάρη το Θεο. Θ γίνει γία.

Πολλς φορς μ τν γωνία μας κα τος φόβους μας κα τν σχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρς ν τ θέλομε κα χωρς ν τ καταλαβαίνομε, κάνομε κακ στν λλον, στω κι ν τν γαπμε πάρα πολύ, πως, γι παραδείγματος χάριν, μάνα τ παιδί της. μάνα μεταδίδει στ παιδ λο τ γχος της γι τ ζωή του, γι τν γεία του, γι τν πρόοδό του, στω κι ν δν το μιλάει, στω κι ν δν κδηλώνει ατ πο χει μέσα της. Ατ γάπη, φυσικ γάπη, μπορε κάποτε ν βλάψει. Δν συμβαίνει, μως, τ διο μ τν γάπη το Χριστο, πο συνδυάζεται μ τν προσευχ κα μ τν γιότητα το βίου. γάπη ατ κάνει γιο τν νθρωπο, τν ερηνεύει, διότι γάπη εναι Θεός.

Βίος κα Λόγοι, κδ. ερς Μον Χρυσοπηγς Χανίων.
2003 
Γέρων Πορφύριος

Δεν υπάρχουν σχόλια: