on 23/08/2025
Ιωάννης Μπλίχας
Δασολόγος
Βρισκόμουν σε μια ορεινή περιοχή της Ηπείρου. Καθώς κατευθυνόμουν προς μια πετρόκτιστη βρύση, συνάντησα έναν γέρο πλάτανο. Στεκόταν επιβλητικός, σαν τετραώροφη οικοδομή. Σταμάτησα να τον κοιτάξω∙ η κορυφή του χανόταν μέσα στη γεμάτη φύλλα διακλάδωσή του. Άραγε τι να ξέρει, ριζωμένος εδώ εφτά αιώνες. Σκέφτηκα πως πολλές ζωές, από πολλά είδη, πέρασαν από εδώ και άφησαν το αποτύπωμα τους. Ίσως να είναι σοφός.
Χαμογέλασα με μια αίσθηση ειρωνείας, κλότσησα ένα ξερό κλαδί που κειτόταν μπροστά μου, καθώς του ήταν άχρηστο πια και συνέχισα τον δρόμο μου για τη βρύση. Την ίδια στιγμή άκουσα έναν ψίθυρο απ τον αέρα που χάιδευε τα φύλλα του. Σταμάτησα για λίγο μα κάνοντας να φύγω, το άκουσα ξανά.
- Ε περαστικέ γιατί είσαι τόσο σκεπτικός, τι συμβαίνει;
Μάλλον με πείραξε ο ορεινός αέρας, σκέφτηκα και σταμάτησα.
Ο πλάτανος συνέχισε να παράγει λέξεις εκμεταλλευόμενος τις αλλαγές κατεύθυνσης του αέρα.
- Άνθρωπε που τόσο με θαυμάζεις, απλά βρήκα χώρο και μεγάλωσα, το περιβάλλον και οι συνθήκες διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα που κοιτάς με δέος.
- Δυστυχώς, καλέ μου Πλάτανε, τι κι αν σε θαυμάζουμε πολύ για την όμορφη επιβλητικότητα σου, μόλις κρίνουμε ότι δεν μας εξυπηρετείς η ότι είσαι επικίνδυνος, θα σε κόψουμε και θα ξεχαστείς.
- Κι αυτό τι σε κάνει να νιώθεις άνθρωπε; Υπεροχή;
- Σίγουρα αισθάνομαι διαφορετικός, τα έργα μας, δομικά, κοινωνικά ή πνευματικά είναι αξιοσημείωτα.
- Όντως, ο άνθρωπος αξιολογεί τον άνθρωπο, με αντικειμενικότητα και συνεπώς αυτό θαυμάζεται, παρόλα αυτά τόσους αιώνες δεν αντιλήφθηκα κάποιο άλλο όν να τρέφει εκτίμηση για εσάς.
- Στα άλλα όντα λείπει η αντίληψη για να αναγνωρίσει τα επιτεύγματα μας.
– Απουσιάζει η αντίληψη ίσως διότι δεν είναι απαραίτητη, αν χρησίμευε στην επιβίωση τους, πιστεύω θα υπήρχε. Πάντως, καλό θα ήταν να πάρετε μια δεύτερη γνώμη για τα έργα σας.
- Πως θα γίνει αυτό, εφόσον δεν υπάρχει άλλο είδος αυτού του επιπέδου.
- Έχεις δίκιο, θεωρώ πως δεν χρειάζεται κι άλλο παρόμοιο είδος, είστε ήδη αρκετοί. Επίσης, η βάση είναι ίδια για όλους, γέννηση, αναπαραγωγή, θάνατος. Σε αυτή την τόσο γνωστή και δεδομένη πορεία, εσύ πασχίζεις να δείχνεις διαφορετικός, είσαι;
– Κυρ Πλάτανε, δεν ήταν επιλογή μας να έχουμε αυτή την θέση στον κόσμο, είναι φανερό πως είμαστε ικανοί για ανώτερα πράγματα.
Ο αέρας σταμάτησε για λίγο να δίνει μιλιά στον γίγαντα πλάτανο, και επέστρεψε με περισσότερη δύναμη, κάνοντας τη φωνή του πιο βροντερή.
– Καημένε μου άνθρωπε, δεν άλλαξες ποτέ, δεν έμαθες τίποτα από όσα έχεις επιμελώς καταγράψει για την συμπεριφορά σου. Έχουμε κουραστεί να φοβόμαστε από την απερισκεψία και την απληστία σου. Δεν σου αρκεί να συμβιώνουμε αρμονικά. Κάπου κάπου γεμίζεις τύψεις απέναντι μας , ψάχνεις τρόπους να ισορροπήσεις τη ζημία της ύπαρξης σου, με έργα, νόμους και ιδεολογίες, αποφεύγοντας να σκεφτείς απλά τον επαναπροσδιορισμό της θέσης σου στο σπίτι μας.
– Δεν καταλαβαίνω.
– Προσπάθησε λίγο ακόμα. Όλοι οι κατώτεροι οργανισμοί τριγύρω σου το γνωρίζουν χωρίς να απαιτείται νοημοσύνη. Αισθάνονται την προσωρινότητα τους, αποδέχονται γρήγορα το περιβάλλον που γεννιούνται και προχωρούν με την τύχη που τυχόν κατέχουν.
– Μα, αγαπάμε τη φύση και την προστατεύουμε συνεχώς, έχουμε βελτιωθεί πολύ σε αυτό τον τομέα.
– Θέτεις τον άνθρωπο και την φύση ως δύο ξεχωριστές έννοιες, ενώ αποτελείς μέρος της, δυστυχώς δεν είσαι σε θέση να προστατέψεις τίποτα πέραν του εαυτού σου.
– Έχω μπερδευτεί… Ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης μου εδώ, αν δεν είμαι ο πρωταγωνιστής;
– Έλα να στο εξηγήσω σε εκατό χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου