Ώρα ενδεκάτη και κάτι…(Καλησπέρα Χριστέ μου!)

Posted on 19 Φεβρουαρίου, 2023

Νώντας Σκοπετέας

Δεν γνωρίζουμε πως θα κρίνει ο Κύριος…Ούτε να Τον συμβουλεύσουμε είμαστε ικανοί, εμείς τα περιψήματα τούτου του κόσμου! Άπαγε της βλασφημίας! -Κοίτα τα δικά σου κορδόνια αδελφέ μου και άσε τους άλλους που στραβοπατάνε…συμβούλευε ένας ταπεινός διαλεχτός με αδίσταχτη πίστη…

Σκέφτομαι πολλές φορές, όλους εκείνους τους ανθρώπους, που δεν είχαν την ευλογία να γνωρίσουν τον Χριστό μας, επειδή στο διάβα τους  βρέθηκαν μόνο σβησμένοι λύχνοι της αγνωσίας και της αδιαφορίας, που και εκείνοι με τη σειρά τους δεν συναντήθηκαν με ψυχές αναμμένες να τους μεταλαμπαδεύσουν το Φως του Χριστού, που φωτίζει όσους τα μάτια της καρδιάς τους όλο τρεμοπαίζουν και σφαλίζουν…Και έτσι πορεύτηκαν σε αυτό το πρόσκαιρο ως μη γνόντες, συντροφιά με μια θλιβερή άγνοια, χωρίς κανέναν γραμμένο ουράνιο νόμο να τους καθορίζει και τη δύναμη της συνήθειας, που τις περισσότερες φορές οδηγεί σε ευρύχωρους δρόμους, μακριά από το σταυρικό πνεύμα, που συνεχώς Γολγοθά ανεβαίνει.

Φέρνω μπροστά μου τον αδελφό μας τον Β., μια από τις πιο ευγενικές μορφές που έχω ποτέ μου συναντήσει. Ήσυχος και γαλήνιος οικογενειάρχης! Κοινωνικός και πρόσχαρος, έζησε για χρόνια πολλά στην όμορφη πόλη, αφήνοντας πίσω του συνεχώς και σε κάθε του συναναστροφή, ένα άρωμα καλοσυνάδας και απειροκάκου! Τι κρίμα, τέτοιοι άνθρωποι να μην έχουν πολλά-πολλά με Τον αγαθό Θεάνθρωπο! Να κυλήσει μια ολόκληρη ζωή και εκείνοι να μην έχουν βιώσει στο ελάχιστο, μια στιγμή μυστηριακής ένωσης, με Εκείνον που τους έπλασε και σε κάθε τους βήμα ήταν παρΩΝ, στέκοντας πάντοτε έξω από την πόρτα της ψυχής τους, κρούοντας και περιμένοντας έως την ενδεκάτη ώρα, μέχρι την τελευταία αναπνοή τους, το θαύμα του…ανοίγματος και  της επιστροφής…

Ένα ολότελα ξεχωριστό σχέδιο σωτηρίας έχει γραφτεί για τον καθένα μας από την Ουράνια διαιώνια γραφίδα! Και το βιβλίο της ζωής είναι ομοίως συμπληρωμένο! Και τα κρυφά του καθενός θα έρθει κάποτε η ώρα να δημοσιευθούν…Όμως και να το θυμόμαστε αδελφοί, ότι ο Κύριος γνωρίζει μα δεν προορίζει! Το σήμερα και το στερνό του καθενός, αυτόν τον προορισμό ελέγχουν απολύτως και παντοδυνάμως! Όσο πιο μαλακή και εύφορη είναι όμως η γη της καρδιάς σου, τόσο πιο δυνατό θα είναι για σένα, ακόμα και την τελευταία στιγμή, να κάνεις τον προορισμό σου αιώνια περιβαλλόμενο από το Φως του Χριστού μας! Αν σκλήρυνε τόσο, που να μην μπορεί να παρεισδύσει στο βραχώδες της ένα δάκρυ, ούτε μια ρανίδα έστω μετανοίας, τότε ο προορισμός είναι πάλι μεν το ίδιο Φως αλλά ως ατελεύτητο πύρινο σκοτάδι…

Και είναι αυτή η εθελούσια πώρωση τόσο αμετάλλαχτη, που έχει συμβεί σε πολυσεβάστους Ιερείς να υβρίζονται και να διώχνονται από ετοιμοθανάτους, όταν τους επισκέπτονταν κρατώντας τον ίδιο τον Χριστό, πάνω από την επιθανάτια κλίνη τους…Έξω ο Ναζωραίος! έσκουζε ένας Έλληνας πρώην  κυβερνήτης, λίγο μόλις πριν τον θάνατό του, όταν ένας πολιός Λευίτης με σπλάχνα οικτιρμών, άνοιξε την πόρτα του κρατώντας το ιερό δισκοπότηρο…

Φυσικά και όλα τούτα, ποτέ δεν τα είπε με αυτόν τον τρόπο στον πατέρα της τον Β. η θυγατέρα του η Λ. Θεωρούσε πως ο λατρεμένος της δεν θα κατανοούσε, μιας και ποτέ του δεν κατηχήθηκε…Ήταν η αδιαφορία του, ήταν ότι περιστοιχιζόταν πάντοτε από αμέριμνους για τα πνευματικά οικείους ανθρώπους, ήταν…Σαν να είχε δίπλα της ένα μικρό παιδί, προσπαθούσε μόνο να τον πείσει, κάποια στιγμή να έρθει μαζί της στον πνευματικό της!

-Πατερούλη μου γλυκέ, σε παρακαλώ, έλα κάποια φορά που θα μπορείς να εξομολογηθείς και εσύ και να μεταλάβεις! Θα δεις πόσο υπέροχα θα νιώσεις! Έλα σε παρακαλώ μπαμπάκα μου! Εσύ που είσαι τόσο καλός άνθρωπος! Είναι κρίμα να έχεις μια τέτοια εκκρεμότητα!

Έτσι απαλά του μιλούσε και εκείνος ποτέ δεν της θύμωνε, μήτε τον ενοχλούσε διόλου τούτο της το νοιάξιμο…

-Κάποια στιγμή…θα γίνει και αυτό! Της απαντούσε χαμογελώντας της διάπλατα!

Και κύλησαν πολλοί καιροί! Και ο πιο πάνω διάλογος γινόταν ξανά και ξανά! Ακόμα και όταν ασθένησε ο Β. και παρά λίγο να φύγει…μα τα κατάφερε τότε με τρόπο θαυμαστό και έζησε για αρκετά ακόμα χρόνια. Δεν πήγε τελικά ποτέ του να εξομολογηθεί…Αυτή η αίσθηση ότι υπήρχε πάντα χρόνος για αυτά και ότι ούτε ένα μυρμήγκι δεν θα βρει κάτι κακό να του καταλογίσει, τον είχε αποπροσανατολίσει από τον αιώνιο προορισμό…

Έτσι σαν ήρθε η ώρα που βρέθηκε σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου μετρώντας λίγες πλέον στιγμές ως το τέλος, η Λ. θλιμμένη στεκόταν δίπλα του, διαβάζοντας τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας και θυμούμενη τις τόσες φορές που δεν τα κατάφερε να τον πείσει…Τα’ βαζε με τον εαυτό της, που δεν μηχανεύτηκε κάποιον άλλον τρόπο, για να τον οδηγήσει στο λυτρωτικό πετραχήλι…Σκέφτηκε λοιπόν ακόμα και τώρα να τηλεφωνήσει στον πνευματικό της, να τον παρακαλέσει να έρθει στο νοσοκομείο…Κάτι να γίνει…Να μη φύγει αυτή η μαλαματένια χρυσή ψυχή χωρίς γεύση Χριστού…Όμως ο πατέρας της είχε πέσει σε λήθαργο εδώ και πολλές ώρες! Οι γιατροί εξάλλου διαβεβαίωναν ότι ήταν πια θέμα ελαχίστων στιγμών…Και ο παππούλης της βρισκόταν ήδη σε εξομολόγηση με το κινητό του κλειστό…Συνέχισε να λέει προσευχές και τους Χαιρετισμούς της Κυρίας Θεοτόκου! Έξαφνα στην πόρτα του δωματίου φάνηκε ο πατήρ Κ., ο εφημέριος και του Ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο προαύλειο του Νοσοκομείου. Είχε έρθει να επισκεφθεί κάποιους ασθενείς σε διπλανά δωμάτια!

-Πάτερ ευλογείτε! Ο Χριστός μας σας έστειλε! Σας παρακαλώ! Μήπως έχετε μαζί σας Θεία Κοινωνία; Ο πατέρας μου τελειώνει από λεπτό σε λεπτό!

-Είναι εξομολογημένος;

-Δυστυχώς όχι πάτερ μου! Αν και ποτέ δεν αρνήθηκε…μα δεν πρόλαβε…ίσως και εγώ φταίω που δεν επέμεινα…

-Μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά παιδί μου! Να φέρω την Θεία Κοινωνία, μα έχει τις αισθήσεις του; Μπορεί να καταπιεί;

Έμεινε βουβή η Λ. και βουρκωμένη να τον κοιτά…

-Καλά κοπέλα μου! Να κάνουμε μια προσπάθεια! Να βοηθήσει ο Κύριος! Πάω να φέρω τον Χριστό!

Έπειτα από λίγο ξαναμπήκε στο δωμάτιο ο πατήρ Κ. κρατώντας το μικρό δισκοπότηρο. Στάθηκε για λίγο σιωπηλός πάνω από τον καρκινοπαθή Β. Φορούσε εκείνος μάσκα οξυγόνου, για να μπορεί ακόμα να αναπνέει! Σουρούπωνε έξω! Αρχές Δεκεμβρίου! Νύχτωνε νωρίς! Σχεδόν 5 και κάτι το απόγευμα! Ακριβώς η ενδεκάτη ώρα και κάτι… Ήταν μάλλον η ώρα να αλλάξει ο προορισμός του Β. Απρόσμενα, μα όχι απροσδόκητα, άνοιξε τα μάτια του! Αντίκρισε τον ιερέα που στεκόταν δίπλα του!

-Μπαμπούλη μου!  Ήρθε ο Χριστός! Θες να μεταλάβεις καλέ μου;

Κατέβασε μόνος του τη μάσκα οξυγόνου! Χαμογέλασε όπως ποτέ δεν τον είχαν ξαναδεί! Το πρόσωπό του ξαφνικά έγινε φωτεινό και υγιές!  Και έπειτα αργά, δυνατά και με καθαρή φωνή είπε:                                          – Κ Α Λ Η Σ Π Ε Ρ Α !!!

Άνοιξε το στόμα του και ο παπάς τον μετέλαβε το σώμα και το αίμα του Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον! Έπειτα ξαναέκλεισε τα μάτια του και ύστερα από 2 μέρες κοιμήθηκε!

Συγκλονιστήκαμε σαν η θυγατέρα του μας τα μετέφερε όλα τούτα! Δεν είναι όλα τα παραπάνω ένα στρογγύλεμα και μια αμνήστευση της δεινής ραθυμίας! Μακάρι εκείνη η υποδοχή του αδελφού μας του Β., εκείνο το δυνατό του καλησπέρα να χώρεσε μέσα του όλη τη χρηστότητα και ευσπλαχνία του Αγαθού Πατρός, αλλάζοντας τον προορισμό κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή…Κάποτε θα  μάθουμε και εμείς! Ως τότε ας μνημονεύουμε κάθε ψυχή Χριστιανού Ορθοδόξου κεκοιμημένου αδελφού μας! Από εμάς περιμένουν! Ας σπεύσουμε όσο ακόμα η καρδιά χτυπά, να εξομολογηθούμε και να μεταλάβουμε στο ζωοποιητικό μυστήριο των μυστηρίων! Να θυμόμαστε πως ο Κύριος μακροθυμεί αλλά κάποτε στις αποφάσεις του έχει και αποτομιά…

Ας ελπίζουμε τέλος ολόψυχα πως ο Β. που τον Χριστό καλωσόρισε, το αιώνιο το Φως προόρισε…Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσα κατόρθωσε να επανορθώσει με  την ολόκαρδη υποδοχή του…Το μόνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι οτι η Θεία Χάρις τα ελλείποντα αναπληρώνει…Και ήταν τόσο χαριτωμένο εκείνο το καλησπέρα στο Χριστό…

Νώντας Σκοπετέας

Τριώδιο 2023

Αληθινή Ιστορία όπως διασκευάστηκε σε διήγημα!

Στη μνήμη του Β.Κ.