Κυριακή τοῦ Παραλύτου τῆς Ἱερουσαλήμ σήμερα καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει ἕνα θαυμαστό γεγονός ἀπό τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, χωρίς νά μᾶς ἀπομακρύνει οὔτε ἀπό τό πασχάλιο κλίμα τῆς περιόδου, οὔτε ἀπό τό περιβάλλον τῆς Ἁγίας Πόλεως. Ὁ Ἰησοῦς συναντᾶ ἕνα βασανισμένο ἄνθρωπο καί τόν θεραπεύει ἀπό τή φοβερή ἀσθένειά του. Ἀνάλογα θαύματα ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἐνεργήσει πάμπολλα, πάντοτε διακριτικά, ἀπό τά ὁποῖα ἄλλα ἀναφέρονται στά Εὐαγγέλια καί ἄλλα ὄχι. Στήν προκειμένη περίπτωση, πάντως, τό ἐνδιαφέρον δέν ἑστιάζεται τόσο στό ἴδιο τό θαῦμα, ὅσο στή στιχομυθία τοῦ Ἰησοῦ μέ τόν ἀσθενῆ, ἡ ὁποία προηγεῖται, καθώς καί σέ ὅσα ἐπακολουθοῦν.
Ὁ πόθος τῆς θεραπείας
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς προσεγγίζει τόν παράλυτο ἄνθρωπο, γνωρίζει ἀσφαλῶς πολύ καλά τήν κατάσταση τῆς ὑγείας του ἀλλά καί τῆς ψυχῆς του. Ἡ ἐρώτηση πού τοῦ ὑποβάλλει φαντάζει ἀφελής: «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό θεωρητικά εἶναι αὐτονόητη: «Μά καί βέβαια θέλω! Καί ποιός δέν θά τό ἤθελε;». Ἴσως γι’ αὐτόν τόν λόγο ὁ ἀσθενής παραλείπει τήν ἀπόκριση, παραπονούμενος ὅτι δέν τοῦ παρέχεται ἡ πολυπόθητη αὐτή δυνατότητα. Καί ὅμως, ἡ ἁπλή αὐτή ἐρώτηση, κάθε ἄλλο παρά περιττή εἶναι γιά τόν καρδιογνώστη Χριστό. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος μετά τήν ἔξωση ἀπό τόν Παράδεισο βασανίζεται καί ὑποφέρει παντοιοτρόπως. Πολλές φορές μάλιστα ἀποδίδει τήν κακοπάθειά του στόν ἴδιο τόν Θεό. Εἶναι ὅμως πράγματι ἔτσι; Μήπως πολλές φορές εὐθυνόμαστε καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι γιά τά δεινά μας; Μήπως ὁρισμένες φορές οἱ περιστάσεις καί οἱ ἀντιξοότητες δέν εἶναι παρά ἕνα ἐξαιρετικά βολικό «ἄλλοθι» γιά νά ἀποποιηθοῦμε μέ εὐκολία τίς δικές μας εὐθύνες; Καί τελικά, εἶναι ποτέ δυνατόν νά θεραπευθοῦμε, ἐάν ἐμεῖς δέν ἀγωνιζόμαστε γιά τόν σκοπό αὐτό; Τό παράπονο βέβαια τοῦ Παραλύτου φαίνεται εὔλογο: «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἀλήθεια, πόση μοναξιά, πόση ἐγκατάλειψη, πόση ἀπογοήτευση δέν κρύβει ἡ τραγική αὐτή φράση, καί πόσους ἀνθρώπους διαχρονικά καί οἰκουμενικά δέν ἐκφράζει!
Τό παράπονο ὅμως αὐτό δέν ἀπευθύνεται στόν Θεό, ἀλλά στόν συνάνθρωπο. Πῶς εἶναι δυνατόν μέ τόσο κόσμο νά συνωστίζεται στήν Προβατική πύλη καθημερινά, νά μήν εὐαισθητοποιήθηκε, ἔστω μία φορά, κάποιος περαστικός, ὥστε νά βοηθήσει τό ταλαιπωρημένο αὐτό πλάσμα τοῦ Θεοῦ; Δέν σκέφτηκε ποτέ κανείς ὅτι στή θέση τοῦ δύσμοιρου ἐκείνου ἀνθρώπου θά μποροῦσε πολύ εὔκολα νά βρίσκεται ὁ ἴδιος; Ἀμείλικτα τά ἐρωτήματα, καί θά πρέπει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς νά τά θέσει στόν ἑαυτό του.
Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι κινούμαστε μέ γνώμονα τό ἀτομικό μας συμφέρον, καί δέν εἶναι εὔκολο νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ διπλανός μας μπορεῖ νά ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπό ἐμᾶς. Ὁ κόσμος κρίνει μέ βάση τά δικά του κριτήρια, τά ὁποῖα δέν εἶναι πάντοτε δίκαια. Κάποτε μάλιστα, ὄχι μόνο ἀποστρέφουμε τό βλέμμα ἀπό αὐτόν πού ἔχει ἀνάγκη τή βοήθειά μας, ἀλλά παριστάνουμε πώς ἀγνοοῦμε τήν ὕπαρξή του, ἀποφεύγουμε τή συναναστροφή μαζί του καί τόν καταδικάζουμε σέ ἀπομόνωση καί κοινωνικό ἀποκλεισμό. Ἀκόμη χειρότερα, πόσες φορές δέν ἔχει τύχει νά ἀκούσουμε ἤ νά ποῦμε στήν καθημερινότητά μας: «Καλά νά πάθει αὐτός». Ποιοί εἴμαστε ὅμως ἐμεῖς πού θά κρίνουμε τόν διπλανό μας; Ἄς θυμόμαστε λοιπόν κάθε φορά πού μένουμε πεισματικά ἀσυγκίνητοι μπροστά στό δράμα τοῦ συνανθρώπου, ὅτι εἴμαστε ὑπόλογοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά καί γιά τίς εὐεργεσίες πού ἀρνούμαστε νά διαπράξουμε.
Ἡ καταδίκη τῆς εὐεργεσίας
Θά περίμενε κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐπί τριάντα ὀκτώ ἔτη ἀρνοῦνταν νά τείνουν τό χέρι στόν πάσχοντα, νά ἐπικροτήσουν ἐκεῖνον πού τό ἔπραξε, ἤ τουλάχιστον νά σιωπήσουν αἰσχυνόμενοι μπροστά στή μεγαλοσύνη τῆς πράξης του, συναισθανόμενοι τό βάρος τῆς ἐνοχῆς. Ἀντ’ αὐτοῦ, ὅμως, τί πράττουν; Ἀγανακτοῦν, διότι ἀγνόησε δῆθεν τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Πόση ἀναλγησία, πόσο βαθιά πνευματική παράλυση, φοβερότερη καί ἀπό τή σωματική ἀπό τήν ὁποία ἔπασχε ὁ θεραπευθείς! Μοιάζουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ ἐκεῖνον στόν ὁποῖο κάποιος δείχνει τό φεγγάρι, ἀλλά ἐκεῖνος ἐπιμένει νά παρατηρεῖ τό δάχτυλο. Ἄς προσέξουμε, ἀδελφοί μου, καί ἄς ἐλέγχουμε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας, ὥστε νά μή γινόμαστε καί ἐμεῖς ἀπάνθρωποι, «ἀλλά συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου». Γένοιτο!
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου