Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Σε μια κοινωνία που μεταβάλλεται με ταχύτατους ρυθμούς, σε έναν κόσμο που ποτέ δεν θα είναι πια ο ίδιος, έρχονται νέες προκλήσεις να προστεθούν στις υπάρχουσες και μάλιστα πρωτόγνωρες και σε κάποιο βαθμό αλλόκοτες.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει δημιουργήσει ήδη επισιτιστικό πρόβλημα και όσο συνεχίζεται ο πόλεμος, το πρόβλημα διογκώνεται. Χαρακτηριστικά, διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες ότι όπως η Ρωσία και η Κίνα απαγόρευσαν τις εξαγωγές σιτηρών, έτσι και η κυβέρνηση της Ινδίας (η χώρα με τη δεύτερη παραγωγή σιτηρών σε όλο τον κόσμο) απαγόρευσε την εξαγωγή με άμεση ισχύ. Το δημοσίευμα τελείωνε με την φράση: «είναι φανερό ότι οι μεγάλες δυνάμεις προετοιμάζονται για μια παγκόσμια επισιτιστική ή και πολεμική κρίση».
Στη χώρα μας, ακούγονται ξανά, διστακτικά και σποραδικά, κάποιες συζητήσεις για την πολύπαθη παραγωγική ανασυγκρότηση, ιδιαίτερα τώρα που η κατάσταση με την επάρκεια τροφίμων δείχνει να είναι κρίσιμη όπως επισημάνθηκε παραπάνω.
Εδώ και χρόνια, στο πλαίσιο της Ε.Ε., εκχωρήσαμε τη χάραξη αγροτικής πολιτικής και τη διαχείριση της παραγωγής μας, στη λεγόμενη Κοινή Αγροτική Πολιτική (Κ.Α.Π.). Έτσι, θαμπωμένοι από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, ακολουθούμε πιστά τις εντολές της Ε.Ε. εις βάρος μας, καταστρέφοντας σχεδόν οικειοθελώς κρίσιμους τομείς της αγροτικής καλλιέργειας.
Παράλληλα, ο πρωτογενής τομέας (Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία, Δάση, Υδάτινοι Πόροι), συρρικνώνεται. Η ύπαιθρος έχει εγκαταλειφθεί και ως εκ τούτου, ένα μέρος του πληθυσμού το οποίο θα ήταν απαραίτητο να ασχοληθεί με την αγροτική παραγωγή, δεν υπάρχει. Οι συνεταιρισμοί που θα μπορούσαν να παίξουν κομβικό ρόλο στην αναγέννηση της αγροτικής παραγωγής, έχουν παραδοθεί στα κόμματα και στους συνδικαλιστές. Τα μεταφορικά έξοδα έχουν αυξηθεί σημαντικά.
Για να προεκτείνουμε λίγο παραπάνω το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, η εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου είναι μέχρι σήμερα ανύπαρκτη. Τα μηχανουργεία και τα καρνάγια εξαφανίστηκαν. Οι νέες τεχνολογίες δεν έχουν χρησιμοποιηθεί όσο θα μπορούσαν για να βοηθήσουν την παραγωγή και ιδιαίτερα τους νέους αγρότες, στους οποίους παράλληλα δεν παρέχεται καμία ουσιαστική βοήθεια, υποστήριξη και εκπαίδευση από το κράτος. Ακόμα χειρότερα, πολλοί νέοι που θα μπορούσαν να γίνουν αγρότες φεύγουν απ’ τα χωριά τους για να πάνε στην πόλη να δουλέψουν σερβιτόροι, ενώ άλλοι προτιμούν να φυτοζωούν, ζώντας από τα επιδόματα που παρέχει το κράτος.
Για να γίνουν πιο κατανοητά τα προαναφερθέντα, αρκεί να παραθέσουμε κάποια ενδεικτικά στοιχεία. Το 1981 (έτος ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ) η γεωργία απασχολούσε το 24% του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας, με 13 δις ευρώ θετικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, ενώ το 2019 η γεωργία απασχολούσε μόλις το 12% του εργατικού δυναμικού, με 6 δις ευρώ αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών!
Πρέπει ο λαός να αρχίσει άμεσα να ασχολείται με τα παραπάνω θέματα. Όσοι έχουν δυνατότητα να ασχοληθούν στην πράξη, είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά και οι υπόλοιποι να πιέσουν την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να αλλάξουν τακτική όσον αφορά στην αγροτική πολιτική και να ασχοληθούν επιτέλους σοβαρά με την παραγωγική ανασυγκρότηση.
*Δημόσιος Ιστορικός
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”, στις 19/05/2022.
https://www.antibaro.gr/article/32833
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου