Μιά ἀπό τίς διδακτικότερες τῆς ἁγίας περιόδου τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἡ σημερινή Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ. Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς διηγεῖται μιά ἀκόμη θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου μας στά ἀνθρώπινα πράγματα. Παρακολουθοῦμε τήν κατάσταση τῆς ὑγείας ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, ἑνός ἀνθρώπου πού δέν ἔχει ἀξιωθεῖ μέχρι τήν ὥριμη ἡλικία, στήν ὁποία βρίσκεται, νά γευθεῖ τή χαρά ἀπό τή θέα τῆς Δημιουργίας. Σέ δυό-τρεῖς προτάσεις περιγράφεται τό μεγάλο θαῦμα· σέ δυό-τρεῖς προτάσεις χωροῦν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, πού συμβαίνουν γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἔχει πάντοτε νά κάνει μέ τό χάρισμα τῆς ἐλευθερίας, μέ τόν τρόπο δηλαδή πού ἐκεῖνος ἀντιλαμβάνεται, ἀντιμετωπίζει καί βλέπει τά πράγματα, μέ τό ἄν δηλαδή θέλει ἤ δέν θέλει νά δεῖ αὐτό πού ὁ Θεός τοῦ προσφέρει.
Μιά ἄλλου εἴδους τύφλωση
Πολλές φορές συμβαίνει ἡ σωματική δυνατότητα ὅρασης τῶν ἀνθρώπων νά ὑφίσταται σέ τέλειο βαθμό· νά μποροῦν νά βλέπουν τόν συνάνθρωπο, τή φύση, τή Δημιουργία καί τόν κόσμο, νά θεωροῦν ὅτι γνωρίζουν ἔτσι ὅσους καί ὅσα ὑπάρχουν γύρω τους, ὅμως νά μήν ἀναγνωρίζουν πέρα καί πίσω ἀπό τήν ὄψη καί τήν ἐπιφάνειά τους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει καί στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. «Οἱ γείτονες, οἱ θεωροῦντες αὐτόν […] οἱ Φαρισαῖοι», εἶναι ὁμάδες ἀνθρώπων ἀναγνωρίσιμες σέ κάθε ἐποχή· ἀνθρώπων πού προβληματίζονται, ἀμφισβητοῦν, ταράσσονται μέ τό θαῦμα, κυρίως δέ μέ τόν θαυματουργό. Ἀρέσκονταν σίγουρα στό νά βεβαιώνουν τόν ταλαίπωρο πρώην τυφλό ὅτι ὁ Θεός ἤθελε καί εἶναι ἔτσι, ὅτι ὁ Θεός θά τόν βοηθήσει, θά τόν θεραπεύσει μέ τήν παρεμβολή πάντοτε τῆς δικῆς τους ἐξουσιαστικῆς μεσιτείας. Δέν τούς ἀρέσει ὅμως καθόλου τό ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τούς προλαβαίνει. Ἐκεῖ ὅμως ὁ Θεός, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἐπικαλοῦνταν χωρίς νά τόν πιστεύουν, ἔρχεται γιά νά παράσχει στό πλάσμα του τή σωτηρία, πού ἐκεῖνος πλάθει μέ τά ἴδια του τά χέρια καί πού μέ αὐτήν ἀναλαμβάνει ὁ ἴδιος προσωπικά νά καλύψει πατρικά τήν πληγή τοῦ πλάσματός του.
Ἀναδεικνύεται, λοιπόν, ἐδῶ μιά βαρύτερης μορφῆς τυφλότητα. Μιά διαταραχή πνευματική πού χαρακτηρίζει τούς ἄριστα βλέποντες καί τά πρῶτα φέροντες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλά καί κάθε ἐποχῆς. Μιά τύφλωση πού καταδικάζει τόν ἄνθρωπο στό πυκνό σκοτάδι «τῆς μακράν τοῦ Θεοῦ» αὐτοεξορίας του. Οἱ Φαρισαῖοι, βυθισμένοι στήν πλάνη πού γεννάει ἡ ἔπαρση καί ὁ ἐγωισμός τους, ἐθελοτυφλοῦν καί μέ τήν ἀντίδρασή τους συκοφαντοῦν γιά πλάνο τόν ζωοδότη. Εἶναι γαντζωμένοι στήν κοσμική τους ἐξουσία καί τήν κοινωνική δύναμή τους καί δέν διστάζουν μέσω αὐτῆς νά προσπαθοῦν νά διαρρήξουν τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τοῦ εὐεργετουμένου μέ τόν εὐεργέτη του. Αὐτό εἶναι τό δίχτυ τοῦ διαβόλου, μέ τό ὁποῖο τυλιγμένοι πολιτεύονται καί ἐπιθυμοῦν νά ἐπιβάλουν αὐτήν τους τήν πολιτεία στούς συνανθρώπους τους «ὡς ὁδηγοί τυφλοί».
Τό φῶς πού ὁ Χριστός χορηγεῖ
Ὁ Χριστός ὡς φωτοδότης χορηγεῖ σέ ὅλους μας τό φῶς πού μᾶς χρειάζεται ὥστε νά συνέλθουμε ἀπό τό σκοτάδι τῶν ἐπιλογῶν καί τοῦ «βολέματός» μας. Εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο γιά τά πνευματικά τό «βόλεμα». Βλέπουμε στή σημερινή εὐαγγελική διήγηση ὅτι στήν προοπτική τῆς ἀπώλειας τοῦ «βολέματος» αὐτοῦ, τῆς ἔκπτωσης δηλαδή ἀπό τή συναγωγή, ἀκόμη καί οἱ γονεῖς τοῦ σημερινοῦ πρώην τυφλοῦ «νίπτουν τάς χεῖρας τους» καί ἀρκοῦνται, χωρίς κἄν νά φαίνεται ὅτι μετέχουν στή χαρά τοῦ παιδιοῦ τους, στό «ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε».
Ἀδελφοί μου, ἀπέναντι στόν Χριστό, πού εἶναι ἡ χαρά τοῦ κόσμου, βρίσκονται πάντοτε οἱ ἀντίδικοι τῆς χαρᾶς. Αὐτοί πού στεροῦν ἑαυτούς ἑκούσια ἀπό τό πανηγύρι γιά τή σωτηρία τοῦ συνανθρώπου. Γιά ὅσους ὅμως θέλουμε νά ζοῦμε μέ τόν Χριστό «εἶν’ ἡ δουλειά μας ἡ χαρά». Ἄς ἱκετεύσουμε τόν ἀναστάντα Κύριο, πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, νά μᾶς χορηγεῖ πάντοτε τή δυνατότητα νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημά του, νά βαδίζουμε στόν δρόμο τοῦ εὐαγγελίου του, ἔχοντας προσανατολισμένα τά μάτια τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς μας στήν ἐργασία τῆς χαρᾶς πού ἐκεῖνος μόνο χορηγεῖ.
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2022/22_2022(3600).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου