ΓΕΥΣΑΣΘΕ ΚΑΙ ΙΔΕΤΕ ΟΤΙ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ

                Στην σημερινή περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, δίνεται μαρτυρία περί τού Ιησού από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και επακολουθεί η γνωριμία τού Χριστού με τούς Ανδρέα, Πέτρο, Φίλιππο τον συμπολίτη τους από την Βηθσαϊδά και Ναθαναήλ κατά σειρά.

                Ο Ιωάννης βλέποντας τον Χριστό, τον κατονομάζει μπροστά στόν Ανδρέα και κάποιον άλλον μαθητή του, με τήν βιβλικής προέλευσης φράση «αμνός τού Θεού», ενώ προηγουμένως στόν Ιησού που τον πλησιάζει προσθέτει «που αίρει τήν αμαρτία τού κόσμου».

                Στήν ερώτηση τών δύο μαθητών «που μένεις;», ο Χριστός απαντάει με τό «ελάτε και θα δείτε». Ο Ανδρέας με τον άλλο μαθητή πήγαν στό μέρος που έμενε ο Κύριος και έμειναν εκεί εκείνη τήν ημέρα. Ο Ανδρέας κατόπιν πρώτος, βρίσκει τον Πέτρο, λέγοντάς του όι βρήκαν τον Μεσσία. Ακολουθεί η συνάντηση τού Πέτρου με τον Χριστό και ύστερα τού Φιλίππου. Την φράση «έλα και θα δεις» επαναλαμβάνει αργότερα και ο Φίλιππος στόν Ναθαναήλ, απαντώντας στην αμφισβήτηση τού δεύτερου για τό πρόσωπο τού Ιησού ως Μεσσία, λόγω τής ταπεινής καταγωγής Του από τήν Ναζαρέτ. Στήν συνάντηση τού Ναθαναήλ με τον Χριστό, ο υπερφυσικός οφθαλμός τού Θεανθρώπου βυθομετράει τον μαθητή και Τού παραδίδεται και αυτός.

«Έρχου και ίδε». Είναι η φράση εκείνη που αποκαλύπτει τήν εμπειρία και όχι τήν «ιδεολογία» τής Εκκλησίας. Στην Εκκλησία οι ιδέες δεν ευδοκιμούν. άλλο θρησκεία, η όποια θρησκεία, η οποία δεν είναι παρά ιδεολογήματα που κάθε άλλο παρά ξεδιψούν τον άνθρωπο, ειδικά τής σημερινής εποχής, και άλλο Σάρκα και Αίμα τού Θεού για να ζήσεις. Άλλο πράγμα είναι το φάρμακο τής αθανασίας και άλλο η νεύρωση τής θρησκείας που σαν εγκόσμιο σύστημα σκέψης δεν βγάζει τον άνθρωπο από τό κλουβί του νοηματοδοτώντας τον χωροχρόνο του, αλλά ταλαιπωρεί και βασανίζει τον ίδιο και τούς γύρω του.

                «Έρχου και ίδε» στην Ορθοδοξία σημαίνει «έλα να με γνωρίσεις», έλα να γνωρίσεις τήν νέα ζωή που προσφέρει ο Χριστός. Η φράση αυτή απευθύνεται διά τού Χριστού στούς ανθρώπους όλων τών αιώνων. Μένει εμείς που μετέχουμε σε αυτό το πνευματικό πανηγύρι, κατά χάριν Χριστοί γενόμενοι, να επαναλαμβάνουμε τό ίδιο και σε κάθε άνθρωπο που πλησιάζει. Όχι μόνο στούς καλοπροαίρετους – ποιος άλλωστε εκτός από τον Χριστό μπορεί να γνωρίζει καλύτερα τα βάθη τών καρδιών ενός εκάστου, όπως συνέβη με τον Ναθαναήλ -  αλλά και σε αυτούς που φαίνονται κακοπροαίρετοι.

                Πρέπει όμως αυτή η αλλοίωση τής εμπειρίας τής Εκκλησίας να φαίνεται στήν ζωή μας. Δεν θα πρέπει να απολογούμαστε, να διευκρινίζουμε, να αιτιολογούμε και να διαλεγόμαστε καθ  υπερβολήν για τον τρόπο ζωής μας, ακόμα ίσως και όταν μας ζητηθεί, βέβαιοι ότι η Απολογητική δεν γεννάει πίστη στόν ακροατή. Η ζωντανή εμπειρία μας τον αλλοιώνει. Η πίστη δεν είναι πειθώ, είναι Χάρη που ξεπηδάει, αναβρύει μέσα από τήν καρδιά και πληροφορεί αρρήτως και απορρήτως ολόληρο τον άνθρωπο: το σώμα του, τήν ψυχή του και τον νού του. Έκτοτε αυτός δεν ζητάει καμία απολύτως απόδειξη. Μιλώντας ή σιωπώντας μοιράζει τήν σάρκα τού και τό αίμα του.

                Στις μέρες μας τα λόγια μας έχουν καταντήσει κούφιες κουβέντες που κανέναν δεν πείθουν. Περίτεχνες ενίοτε δαντέλες πάνω στην ζωή τών ήχων που φτάνουν μέχρι τον θάνατο, αλλά δεν τον ξεπερνούν. Από τον ξύλινο λόγο τής πολιτικής, που έχασε τήν φρεσκάδα τής αμεσότητας κάποιου που θα αφοσιωνόταν ολοκληρωτικά στην διακονία τού λαού, τον λόγο τής Λογοτεχνίας που μοιάζει πλέον παραισθητικός, έως τον λόγο τής Θεολογίας που κάποτε καταλήγει σε θρησκευτικά τρομοκρατικά παραληρήματα ιδιωτικού τύπου, ξένα προς τό γεγονός τής Εκκλησίας, έχουμε να κάνουμε με μια παθολογία, άλλοτε καλυμμένη, άλλοτε εξώφθαλμη.

                Αν ο άνθρωπος δεν αγαπήσει ολοκληρωτικά τον Χριστό, πάσχει σε όλα τά επίπεδα: στο σωματικό, τό ψυχολογικό και το πνευματικό. Η σύνδεσή του με τον Χριστό δια τής Εκκλησίας τον επανεντροχιάζει στα μόνα απαραίτητα που ρυθμίζουν όλα τα άλλα: στόν εαυτό του και τήν μόνη ελπίδα του, τον Χριστό.

                Ο άγιος Ανδρέας πήρε στα σοβαρά το θέμα τής σωτηρίας από τήν πρώτη στιγμή που συνάντησε τον Σωτήρα. Πεινούσε και διψούσε πράξη και ζωή. Στο πρόσωπο του Κυρίου συνάντησε Εκείνον που θα έσβηνε μια για πάντα τήν πείνα του και τήν δίψα του. Εκείνον που φώτισε τήν άβυσσο τής καρδιά του. Γεύτηκε τον Χριστό. Τήν αγαθότητά του, τήν μανική Του αγάπη. Ένιωσε να σώζεται από τήν λιμοκτονία και Τού παραδόθηκε, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που να μαρτυρήσει για τό Όνομά Του, με μια πίστη που νικούσε τον θάνατο.

                Ας αναλογιστούμε εμείς σήμερα, οι ογδοήτες Χριστιανοί τών πολλών άσφαιρων, άνευρων και άσαρκων λόγων και τών πολλών δραστηριοτήτων, μήπως τελικά έχουμε χαθεί μέσα στήν καλοζωία τής δράσης, χάνοντας ταυτόχρονα το «έν ού ετι χρεία», αυτό δηλαδή που βρήκαν οι Μαθητές τού σημερινού Ευαγγελίου και άλλαξαν τήν ζωή τους.

                Αγαπήστε τον Χριστό. Η ζωή με τον Χριστό είναι έρωτας, έλεγε ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης στις μέρες μας. Τον αγαπάμε και Τον ψάχνουμε στα αλήθεια; Ο τρόπος ζωής μας θα δείξει ποίου πνεύματος είμαστε τελικά, αγαπητοί αδελφοί.

Αρχιμ. Ε.Τ.