Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

            Στον γνωστό μας άφρονα πλούσιο αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί. Άφρων, θεολογικά, είναι αυτός που δεν έχει φρένα στόν νού του, είναι αυτός που πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός, άρα όλα επιτρέπονται γι αυτόν, κατά τον πολύ Ντοστογιέφσκι. Η Αγία Γραφή τό τονίζει καθαρά στόν 13^ο Ψαλμό: Είπεν ο άφρων εν τή καρδιά αυτού, ουκ έστι Θεός».

            Έτσι και στό σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε έναν άνθρωπο,, να λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, όπως λέμε στήν καθημερινή ζωή. Βλέπουμε έναν άνθρωπο πλεονέκτη, που δεν μπορεί να χαρεί με όσα τού δίνει αφθονοπαρόχως ο Θεός. Αντίθετα, αγωνιά για τήν υπερπαραγωγή και σκέπτεται πού να βρεί χώρο για να αποθηκεύσει το πλεόνασμα! Σχεδιάζει τήν κατεδάφιση τών ήδη υπαρχουσών αποθηκών και τήν κατασκευή άλλων, μεγαλύτερων. Τότε, πιστεύει, θα αναπαυθεί, θα ανακουφισθεί με τα όσα αγαθά που θα έχει εξασφαλίζει στόν εαυτό του.

            Όμως τήν νύκτα εκείνη θα έφευγε από τήν ζωή και δεν τό ήξερε. «Σε ποιόν θα μείνουν όσα ετοίμασες με τό μυαλό σου και βάσισες κιόλας τήν ευτυχία σου σε αυτά; Ποιος θα είναι κληρονόμος;», τον ρωτάει ο Θεός. Και η περικοπή κλείνει με τα λόγια τού Χριστού ότι αυτά παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει σκεπτόμενος μόνον τον εαυτό του και δεν φροντίζει να γίνει πλούσιος κατά Θεόν.

            Ο πλεονέκτης, αδελφοί, είναι ένας άνθρωπος δυστυχής. Έχει βγάλει από τήν καρδιά του τον Χριστό και τήν αγάπη προς τον άνθρωπο και έχει βάλει τό χρήμα, τήν φήμη, τήν δόξα. Όσα κι αν πετυχαίνει, δεν είναι ευχαριστημένος.

            Αν όμως βγάλει κανείς τον Χριστό από τήν καρδιά, τότε αυτή θα γεμίσει με άλλα πράγματα κι αυτά θα είναι είδωλα. Γι αυτό και ο απόστολος Παύλος λέει ότι η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία. Τό άγχος είναι μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στήν θεία Πρόνοια. Μια κατάσταση μοναξιάς. Λείπει στόν άνθρωπο η ζωντανή σχέση με τον Θεό, τον πλησίον, καθώς και η πραγματική σχέση, η υγιής σχέση με τον εαυτό του, η οποία και εξαρτάται από τίς δύο προηγούμενες.

            Ο πλεονέκτης άφρων πλούσιος είναι ανελεήμων, άσπλαχνος, εριστικός, φιλάργυρος, σαρκολάτρης, φίλαρχος, υπερήφανος. Γίνεται αντικείμενο σφοδρής επίθεσης και εξευτελισμού από όλα τα παραπάνω πάθη και τίς διακλαδώσεις τούς και δεν μπορεί να δει το προφανές: όταν έχω πολλά να δίνω και σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη. Τα σπίτια και τα στομάχια τών φτωχών τότε γίνονται οι αποθήκες που θα δεχθούν τό πλεόνασμα. Έτσι ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τό άγχος και πλουτίζει κατά Θεόν.

            Ο άνθρωπος πλουτίζει πνευματικά, όταν αποκτάει τήν χάρη τού Αγίου Πνεύματος. Όταν λειτουργείται, προσεύχεται, εξομολογείται, μετανοεί, κοινωνάει, όταν δηλαδή ζει το γεγονός τής Εκκλησίας. Σκοπός του είναι να αποκτήσει τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος, όπως λέει ο και ο όσιος Σεραφείμ τού Σάρωφ. Τα αποτελέσματα τής παρουσίας τού Αγίου Πνεύματος στήν καρδιά τού ανθρώπου είναι αυτά ακριβώς που περιγράφει ο απόστολος Παύλος: χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια, ό,τι δηλαδή δεν υπάρχει στήν καρδιά τού άφρονα πλουσίου. Ο κατά Θεόν πλούσιος χαίρεται να δίνει, να αγαπάει, να προσεύχεται, να εγκρατεύεται, να είναι πραΰς και όλα αυτά τα χαρίσματα να τα καταθέτει στις καρδιές τών άλλων ανθρώπων, τών οποιωνδήποτε άλλων, ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας, θρησκείας. Γνωρίζει ότι τα καταθέτει στόν Χριστό και Εκείνος τα διαθέτει. Όσα περισσότερα καταθέτει, τόσα περισσότερα τού επιστρέφονται για να τα καταθέσει εκ νέου. Και η χαρά δεν έχει τέλος. Από μια καρδιά που έτσι λειτουργεί προκύπτει και τό ευλογημένο, το κατά Θεόν έργο, έργο για τον Χριστό και όχι για εμάς.

            Ο πλούσιος τού Ευαγγελίου, δεν ενδιαφερόταν για τον θάνατο. Πνιγμένος μέσα στήν υλική του ευμάρεια, αγνοούσε ή έκανε τα πάντα για να αγνοεί το μόνο σίγουρο, που είναι ο θάνατός του και το αβέβαιο τής επέλευσής του.

Αλλά και η εποχή μας κάνει τα πάντα για να «ξορκίσει» τόσο τό σίγουρο τού γεγονότος, όσο και τό αβέβαιο τής εισόδου του στήν ζωή μας. Ο τονισμός τού καταναλωτισμού, τού τρυφηλού βίου και τών πάσης φύσεως καταχρήσεων προσπαθούν να κάνουν τον άνθρωπο να ξεχάσει. Ως πότε όμως να καθυστερούμε τήν κατοίκηση στούς τάφους με τα φτιασιδώματα;

            Μόνο ο Χριστός, ο μοναδικός νικητής τού θανάτου μέσα στήν Ιστορία και αείζωο πρότυπο για μας, νοηματοδοτεί και τον θάνατο και τήν Ιστορία. Ζώντας μαζί Του, δηλαδή μέσα στό σώμα Του που είναι η Εκκλησία ζούμε τα έσχατα και δεν μας φοβίζει η άδηλη στιγμή τού τέλους μας. Γνωρίζοντας ότι ο Χριστός, η Αγάπη, είναι εκείνη που θα κλείσει τούς αιώνες, εκείνη που θα πει την τελευταία λέξη, χαριτωνόμαστε με επίμονη προσευχή, αγωνιζόμαστε να κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για τον συνάνθρωπό μας ως πλούσιοι κατά Θεόν και υπομονετικά, όσο και χαρούμενα, αναμένουμε τήν δροσοβόλο εκδημία μας.

Αρχιμ. Ε.Τ.