Για να μην ξεχνούμε,την διαχρονική «ανεκτικότητα» των γειτόνων, τότε που κατείχαν την εξουσία και είχαν υποδουλωμένες πολλές εθνότητες, διότι όποιος ξέχνα η δεν γνωρίζει καν το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει..
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο παππούς του αρχηγού (και συνονόματου) της ελληνικής επαναστάσεως, όταν ο γιός του Κων/νος (πατέρας του αρχηγού) δραπέτευσε από την Μολδαβία και κατέφυγε στην Αγία Πετρούπολη(1807), θεωρήθηκε από τους Τούρκους ως υπεύθυνος για αυτήν την προδοσία (πως αυτός «έβαλε λόγια» στον γιό του) και έπρεπε να τιμωρηθεί.
Μας αφηγείται ο Διονύσιος Εκκλησιάρχης (εκκλησιάρχης είναι τίτλος από οφίκιο του Πατριαρχείου):
«…όταν έμαθε ο Τούρκος αυτοκράτωρ ότι αυτός συμβούλεψε τον γιό του να καταφύγει στους Ρώσους, πήγε με 2 χιλιάδες γενίτσαρους και χωρίς προειδοποίηση περικύκλωσε το σπίτι του Υψηλάντη και αφού τον συνέλαβαν τον πέρασαν αλυσίδα στον λαιμό, δεσμά στα πόδια, σιδερένιο περιλαίμιο και τον έκλεισαν στην φυλακή Γεντί Κουλέ. Έπειτα δήμευσαν όλην του την περιουσία. Μετά τον έβγαλαν στον μεϊντάνι και με την παρουσία του βεζύρη άρχισαν οι δήμιοι να του κόβουν όλες τις κλειδώσεις, δηλαδή 17 από τα δάκτυλα έως τον ώμο. Το ίδιο έκαναν και στο άλλο χέρι με 17 τομές. Και στα πόδια το ίδιο έκαναν από τα δάκτυλα έως την μέση. 13 αρθρώσεις έκοψαν από το ένα πόδι και 13 από το άλλο. Συνολικά τον έκοψαν σε 60 κομμάτια. Αφού έμεινε μόνο ο κορμός και σπάρασσε μέσα στα αίματα, του έκοψαν και το κεφάλι»….
Προφανώς, παραήταν «ανθρωπιστικό» για κάποιους Τούρκους απλώς να κρεμάσουν ή να αποκεφαλίσουν έναν καταδικασμένο. Έπρεπε πρώτα να ικανοποιήσουν μέχρι τέλους τα άρρωστά τους ένστικτα και λίγο πριν ξεψυχήσει, τον αποτελείωναν.
Κάποιοι μάλιστα ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να είναι περήφανοι για αυτήν την "πολιτιστική τους κληρονομιά"…
Η μνήμη του μαρτυρίου του Αλέξανδρου Υψηλάντη δεν είναι απλώς ανάμνηση φρίκης, αλλά μάθημα για το σήμερα. Όταν ξεχνάμε τα δεινά που προκάλεσε η αλαζονεία και η βία των γειτόνων μας που δεν σεβόντουσαν τη ζωή και την ελευθερία μας, γινόμαστε ευάλωτοι σε νέες αδικίες. Οι ιστορίες του παρελθόντος μας υπενθυμίζουν ότι η ειρήνη δεν είναι αυτονόητη αλλά χρειάζεται συνεχή εγρήγορση, γνώση και μνήμη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί την ελευθερία μας χωρίς συνέπειες γιατί η λήθη μπορεί να γεννήσει ξανά την καταπίεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου