Στα 16 της, έγινε η πιο γρήγορη γυναίκα εν ζωή. Στα 19 της, έβαλαν το σώμα της στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου—νομίζοντας ότι ήταν νεκρή.
Το όνομά της ήταν Μπέτι Ρόμπινσον. Και αυτή είναι η ιστορία της Ολυμπιονίκη που κυριολεκτικά αναστήθηκε από τον τάφο.
Σικάγο, 1928. Ένας καθηγητής φυσικών επιστημών λυκείου, ο Τσαρλς Πράις, στέκεται στην πλατφόρμα ενός τρένου μετά τη δουλειά. Εντοπίζει μια έφηβη κοπέλα που τρέχει προς το αναχωρούν τρένο.
Είναι γρήγορη. Πολύ γρήγορη. Αλλά οι πόρτες κλείνουν πριν φτάσει.
Όταν ο Πράις επιβιβάζεται, σοκάρεται που τη βρίσκει ήδη καθισμένη. Είχε μπει από την απέναντι πόρτα.
Την επόμενη μέρα, τη χρονομέτρησε στο διάδρομο του σχολείου. Τότε της είπε κάτι που άλλαξε τα πάντα: «Πρέπει να αγωνιστείς».
Η Μπέτι Ρόμπινσον δεν είχε τρέξει ποτέ στη ζωή της. Δεν ήξερε καν ότι οι γυναίκες επιτρεπόταν να τρέχουν.
Τέσσερις μήνες αργότερα, στον τέταρτο μόνο αγωνιστικό της αγώνα, ανέβηκε σε ολυμπιακό βάθρο στο Άμστερνταμ. Χρυσό μετάλλιο. 100 μέτρα. Στα 16 της χρόνια, έγινε η νεότερη γυναίκα που κέρδισε ποτέ τα 100 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αυτό το ρεκόρ ισχύει μέχρι σήμερα.
Το Σικάγο της διοργάνωσε μια παρέλαση 13 μιλίων. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι παρατάχθηκαν στους δρόμους. Η πόλη καταγωγής της τής αγόρασε ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι.
Ήταν το χρυσό κορίτσι της Αμερικής. Το μέλλον της ήταν καθορισμένο: να υπερασπιστεί τον τίτλο της το 1932, ίσως και προπονήτρια το 1936.
Έπειτα ήρθε η 28η Ιουνίου 1931.
Η Μπέτι και ο ξάδερφός της πήγαν να πετάξουν ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα για να ξεφύγουν από τη ζέστη. Λίγα λεπτά μετά την απογείωση, ο κινητήρας έπαθε βλάβη. Το αεροπλάνο έπεσε σαν πέτρα σε ένα βαλτώδες χωράφι έξω από το Σικάγο.
Ο ξάδερφός της επέζησε, αλλά έχασε το πόδι του.
Η Μπέτι δεν κινούνταν.
Ο άντρας που τη βρήκε έλεγξε τον σφυγμό της, αλλά δεν βρήκε τίποτα. Το πόδι της ήταν στριμμένο σε ανάποδη γωνία, σπασμένο σε τρία σημεία. Το χέρι της ήταν θρυμματισμένο. Μια πληγή οκτώ ιντσών άνοιξε το μέτωπό της.
Τοποθέτησε το σώμα της στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του και οδήγησε κατευθείαν στον νεκροθάφτη.
Ήταν ο νεκροθάφτης που της έσωσε τη ζωή. Παρατήρησε την αχνή ανάσα.
Η Μπέτι μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Νοσοκομείο Όουκ Φόρεστ, όπου έμεινε αναίσθητη για επτά εβδομάδες. Όταν τελικά ξύπνησε, οι γιατροί ήταν ευθύς: Δεν θα ξανατρέξεις ποτέ. Μπορεί να μην ξαναπερπατήσεις ποτέ σωστά.
Ένας μεταλλικός ήλος, τώρα κρατούσε το πόδι της ενωμένο. Ήταν μισή ίντσα πιο κοντό από το άλλο.
Πέρασε έξι μήνες σε αναπηρικό καροτσάκι. Δύο χρόνια ξαναμαθαίνει πώς να περπατάει. Παρακολούθησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 από το σπίτι, γνωρίζοντας ότι έπρεπε να ήταν εκεί.
Οι περισσότεροι αθλητές θα το ονόμαζαν καριέρα.
Η Μπέτι Ρόμπινσον δεν ήταν η ίδια με τους περισσότερους αθλητές.
Ξεκίνησε ξανά την προπόνηση. Πρώτα μπουσουλώντας. Μετά περπατώντας. Μετά τζόκινγκ. Μετά τρέξιμο.
Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: το γόνατό της δεν μπορούσε να λυγίσει αρκετά για να γονατίσει στην αρχική θέση ενός σπρίντερ. Αλλά οι δρομείς της σκυταλοδρομίας αρχίζουν να στέκονται όρθιοι.
Μέχρι το 1936, απίστευτα, μπήκε στην ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ για το Βερολίνο.
Αλλά το να φτάσει εκεί παραλίγο να καταστρέψει την οικογένειά της.
Η ανδρική ομάδα χρηματοδοτήθηκε. Οι γυναίκες έπρεπε να πληρώσουν οι ίδιες τα έξοδά τους. Η οικογένεια της Μπέτι πνιγόταν στα ιατρικά χρέη και στη φτώχεια της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης. Ο πατέρας της είχε χάσει τη δουλειά του.
Πούλησε σχεδόν τα πάντα - κορδέλες, καρφίτσες, μετάλλια, αναμνηστικά από το 1928. Τα πάντα εκτός από το χρυσό μετάλλιο. Εργαζόταν ως γραμματέας, έσωζε κάθε δεκάρα.
Ήταν μόλις αρκετά. Αλλά έφτασε στο Βερολίνο.
Οι New York Times την αποκάλεσαν «Χαμογελαστή Μπέτι».
Στον τελικό της σκυταλοδρομίας 4x100, η Γερμανία συνέτριψε τους πάντες. Είχαν σημειώσει παγκόσμιο ρεκόρ στις προκριματικές. Όταν η Μπέτι πήρε τη σκυτάλη για το τρίτο σκέλος, η Γερμανία ήταν μπροστά.
Τότε, σε μια στιγμή, όλα άλλαξαν.
Η Γερμανίδα δρομέας, προσπαθώντας να μετακινήσει τη σκυτάλη από τα χέρια της, την έριξε.
Χτύπησε στην πίστα και αναπήδησε μακριά.
Η Αμερικανίδα Έλεν Στίβενς πέρασε αστραπιαία. Χρυσό μετάλλιο.
Η Μπέτι Ρόμπινσον—πέντε χρόνια αφότου κηρύχθηκε νεκρή, αφού έχασε τα πάντα, αφού οι γιατροί είπαν ότι δεν θα έτρεχε ποτέ ξανά—ανέβηκε σε ολυμπιακό βάθρο για δεύτερη φορά.
Η κόρη της αργότερα είπε: «Το πρώτο μετάλλιο δεν ήταν τόσο σημαντικό για εκείνη όσο το μετάλλιο του '36. Το πρώτο ήταν πιο εύκολο. Για το δεύτερο, έπρεπε να δουλέψει σκληρά».
Η Μπέτι αποσύρθηκε στα 24 της. Κράτησε και τα δύο μετάλλια σε ένα κουτί με γλυκά στην ντουλάπα της για δεκαετίες. Ποτέ δεν τα έδειξε. Σπάνια αναφέρθηκε.
Το 1977, εισήχθη στο Hall of Fame του Στίβου των ΗΠΑ.
Το 1996, σε ηλικία 84 ετών, μετέφερε την ολυμπιακή δάδα για τους Αγώνες της Ατλάντα. Αδύναμη αλλά άγρια, αρνήθηκε τη βοήθεια κανενός.
Πέθανε το 1999, γνωρίζοντας ότι είχε κάνει κάτι που σχεδόν κανείς στην ιστορία δεν είχε κάνει.
Η Μπέτι Ρόμπινσον δεν επέζησε απλώς.
Δεν ανάρρωσε απλώς.
Επέστρεψε από τον ίδιο τον θάνατο και νίκησε.
Αυτή δεν είναι ιστορία επιστροφής.
Αυτή είναι ανάσταση.
Όμορφα περίεργα πρωτοτυπα παράξενα και σπάνια.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου