Posted on 26 Σεπτεμβρίου, 2025
ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ [ :Λουκά 5,1-11]
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 25-9-1994]
[Β306]
Ήδη εισερχόμεθα, αγαπητοί μου, εις την ευαγγελικήν περίοδο του Λουκά. Τελείωσε του Ματθαίου και εισερχόμεθα, όπως σας είπα, στην ευαγγελικήν περίοδο του Λουκά. Εφεξής τα ευαγγελικά αναγνώσματα θα λαμβάνονται από τον Ευαγγελιστήν Λουκάν. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας θέτει στην πρώτη Κυριακή του Λουκά, σήμερα, περικοπή που αναφέρεται εις την αρχή του κηρύγματος του Ιησού.
Όλα δείχνουν, όπως ακούσαμε και την ευαγγελική περικοπή, όλα δείχνουν το αγαθό τους ξεκίνημα. Το πρώτο κήρυγμα, οι πρώτοι ακροαταί, οι πρώτοι μαθηταί, οι πρώτες εντυπώσεις, το πρώτο θαύμα, εν ευρεία εννοία, θαύμα σε μία ευρεία δημοσιότητα θαύμα, διότι είχε προηγηθεί το θαύμα της Κανά, οι πρώτοι καρποί. Αξίζει να τα δούμε όλα αυτά. Γιατί κι εμείς κάποτε κάνομε κάποια ξεκινήματα σε πολλούς τομείς της ζωής μας, σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Ξεκινούμε. Ο Κύριος βρίσκεται εις τον αιγιαλόν της λίμνης Γενησαρέτ, ένα πρωινό. Ήδη κάποιος κόσμος ήθελε να ακούσει από το στόμα Του κάποιον αγαθό λόγο. Ήταν ο κόσμος εκείνος που σύχναζε κοντά στον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Και είχε ακούσει από το στόμα του προφήτου, αυτού του προφήτου της ερήμου, ότι ο Ιησούς ήταν ο αμνός του Θεού, που είχε προφητεύσει ο Ησαΐας, που σηκώνει τις αμαρτίες του κόσμου. Και Τον είχε δείξει ο Ιωάννης. «Αυτός, ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Και είπε ακόμη ο Ιωάννης ότι δεν ήταν ικανός να λύσει τον ιμάντα των υποδημάτων του Ιησού. Ήταν τόσο μεγάλος. Βέβαια χρονικά ο Ιωάννης προηγείται. Γι’ αυτό έλεγε ότι «εγώ προηγούμαι, Εκείνος ακολουθεί, χρονικά. Όμως ἔμπροσθέν μου γέγονεν». Δηλαδή «είναι τόσο μεγάλη προσωπικότης, ώστε είναι μπροστά από μένα». Και έλεγε στον κόσμο ακόμη ότι το Πνεύμα το Άγιον «ὠσεὶ περιστερὰ ἐπεκάθισε εἰς τὸν Ἰησοῦν, σαν ο δάκτυλος του Πατρός, που έδειχνε τον Υιόν Του». Και ότι ακούστηκε ακόμη φωνή από τον ουρανό που έλεγε ότι «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον Οποίον εγώ έχω ευδοκήσει. Και εις τον Οποίον έπρεπε όλοι να ακούν».
Και ο Ιωάννης αυτά διεκήρυττε εις την έρημον. Έτσι άνοιγε τον δρόμο, όπως έπρεπε, γι’ αυτό και λέγεται και Πρό-δρομος, άνοιγε τον δρόμο προς τον Ιησούν. Και τώρα, ο λαός εκείνος που Τον άκουγε εις την ερημιά παρά τον Ιορδάνην, εκείνο το πλήθος τώρα, συνωστίζεται εις τον αιγιαλόν της Τιβεριάδος της λίμνης, για να ακούσει τον Ιησούν, «τόν ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου».
Και το κήρυγμα του Κυρίου, του Ιησού, ήταν το πρώτο. Δεν γνωρίζομε βέβαια εκεί παρά την λίμνην τι εδίδαξε, γιατί σημειώνει ως εξής ο Λουκάς το πράγμα: «Καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους». Εδίδασκε στην παραλία, αλλά το πλήθος ήταν τόσο που ήταν συνωστισμός μεγάλος. Και παρεκάλεσε τον Πέτρον -ακόμη δεν ήτο μαθητής Του- τον Σίμωνα: «Σε παρακαλώ», του λέει, «μπορώ να μπω στο πλοιάριό σου και από εκεί να κηρύξω;». Οπότε εκεί εκάθητο ο Κύριος. Ήταν κάπως ψηλότερα, θα λέγαμε, από την παραλία, Τον έβλεπε το πλήθος κι εκεί ο Κύριος εκήρυττε.
Αλλά λέγει εδώ: «Καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. Ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν… κ.λπ. Όταν δε έπαυσε πια να λαλεί…». Ώστε δεν μας διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς το περιεχόμενον του πρώτου κηρύγματος του Κυρίου. Ο Ματθαίος όμως μας λέγει το εξής: «Από τότε…». Πότε; Μετά την Βάπτιση και διαμονή Του σαράντα ημέρες εις την έρημον «ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ποιο, λοιπόν, ήταν το περιεχόμενον του κηρύγματος του Ιησού; «Μετανοείτε, διότι έχει πλησιάσει η Βασιλεία των Ουρανών». Αυτό εξάλλου ήταν και το περιεχόμενον του κηρύγματος του Ιωάννου στον λαό και έρχεται τώρα ο Ιησούς για να συνδέσει το δικό Του το κήρυγμα με το κήρυγμα του Ιωάννου, λέγοντας το ίδιο θέμα, τόσο δια να τιμήσει τον Ιωάννη, ότι ορθώς έλεγε ό,τι έλεγε, όσο και δια να ξεκινήσει από τον Ιωάννη.
Διότι, εάν ερωτήσετε, «η καρδία των κηρυγμάτων του Κυρίου ποια ήτο;». Ότι η Βασιλεία του Θεού έρχεται. Ήρθε. Όχι είναι κοντά σας. Είναι μπροστά σας. Διότι τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Είναι αυτό το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Εφόσον, λοιπόν, ήλθε ο Υιός του Θεού ως άνθρωπος, ήλθε η Βασιλεία του Θεού. Βεβαίως και αυτό. Αλλά ήλθε ανάμεσά μας η Βασιλεία του Θεού. Ξαναλέγω, η Βασιλεία του Θεού δεν είναι κάτι ξέχωρο από τον Θεό, δεν είναι κάτι ξέχωρο από τον Χριστό. Είναι Αυτός Ούτος ο Ιησούς Χριστός. Εκείνο, λοιπόν, το «ἤγγικεν» θα λέγαμε: Πόσο πλησίασε; Δεν θα μπορούσε να πλησιάσει περισσότερο. Παρά μόνο ένα πήδημα, ας μου επιτραπεί η λέξις, ας την βάλω εντός εισαγωγικών, ένα «πήδημα», από το στόμα του Χριστού που ήταν το κήρυγμα, να φθάσει μέσα μου. Ποιος; Ο Ιησούς Χριστός. Και να είναι δικός μου ο Ιησούς Χριστός. Αυτό δε, θα πραγματοποιηθεί πια με το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Όπως οι μαθηταί είχαν, βέβαια, τον Κύριον τρία χρόνια πλάι τους. Εκείνη τη νύχτα, στον δείπνο που παρέθεσε ο Κύριος, το τελευταίο δείπνο, ο Κύριος δεν ήταν πια πλάι τους· ήτανε μέσα τους. Συνεπώς, ας μου επιτραπεί, μια δρασκελιά ήταν όλη η ιστορία. Ο Ιησούς, δηλαδή ο φορέας της Βασιλείας Του, να είναι μέσα μας.
Το πλήθος -ένα άλλο σημείο- το πλήθος, οι ακροαταί, συνωθούσαν τον Κύριον. Ήθελαν να ακούσουν. Αλήθεια, πολλές φορές ο λαός, και σε μας ακόμη, σε μας, μας ενοχλεί υπερβολικά. Δεν λογαριάζει, έχεις – δεν έχεις ανάγκες, μπορείς – δεν μπορείς, στο βάθος ο λαός έχει δίκαιο. Έχει δίκαιο. Διότι έχει ανάγκες ο λαός. Θέλει, θέλει να σωθεί ο λαός. Είναι αλήθεια αυτό. Έτσι, σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν ὄχλον ἐπικεῖσθαι αὐτῷ» . Ο όχλος τι έκανε; «Ἐπικεῖσθαι αὐτῷ». Ἐπί + κεῖμαι. Βρίσκομαι από πάνω. «Ἐπικεῖσθαι αὐτῷ». «Είχε ανέβει στο κεφάλι του», θα λέγαμε. Πώς να το μεταφράσομε; Τον συνέθλιβαν, Τον ζουλούσαν. Και ο Κύριος εζήτησε από τον Σίμωνα, τον μετέπειτα Πέτρον, που ήταν ψαράς, να του παραχωρήσει για λίγη ώρα…- το καΐκι του ήταν δίπλα στην άμμο, γιατί όλη νύχτα ψάρευαν, δεν έπιασαν τίποτε, να το σύρει λίγο πιο μέσα στη θάλασσα και από εκεί να κηρύττει εις τον λαόν. Ήταν το πρώτο πολύ πλήθος, ώστε ο ευαγγελιστής Λουκάς το πλήθος αυτό να το λέει «ὂχλον». Πολύ πλήθος. Άραγε όμως αυτό το πλήθος πώς άκουε; Άκουε; Πώς άκουε; Άκουγε. Αλλά πώς άκουγε; Έδειχνε ενδιαφέρον φυσικά. Πολύ ενδιαφέρον. Πιθανώς όμως δεν μπορούσε να φθάσει σε εκείνο το βάθος της εννοίας και της πραγματικότητος της Βασιλείας του Θεού. Άκουγε για την Βασιλεία του Θεού. Πώς να φθάσει; Δεν πειράζει. Ο Κύριος ανέχεται. Γνωρίζει την ανθρωπίνη αδυναμία και περιοριστικότητα. Θα έρθει η ώρα που ο όχλος αυτός θα γνωρίσει τι είναι η Βασιλεία του Θεού.Τώρα απλώς ο Κύριος κηρύσσει την Βασιλεία του Θεού.
Αλλά τίθεται το ερώτημα: Εμείς, ύστερα από 2000 χρόνια Χριστιανισμού, που ακούσαμε πολλάκις τον λόγον του Θεού, εκκλησιαστήκαμε, κοινωνήσαμε, εξομολογηθήκαμε κατ’ επανάληψιν, άραγε έχομε συλλάβει την έννοια της Βασιλείας του Θεού; Αν ψάξουμε, αν κάνομε μία περιγραφή της Βασιλείας του Θεού εδώ στη Γη, μέσα μας, στη Γη, στη Γη είναι η Εκκλησία. Τι είναι η Εκκλησία; Τι είναι η Εκκλησία; Το σώμα του Χριστού. Τι είναι μέσα μας; Τι είπε ο Χριστός; «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστίν». Είναι βασιλιάς, ο Χριστός, της καρδιάς μας; Και ποια είναι αυτή η Βασιλεία του Χριστού; Είναι υποκειμενική; Όχι αντικειμενική; Η Εκκλησία του Θεού, η Εκκλησία του Χριστού είναι και υποκειμενική και αντικειμενική. Είναι μέσα μου και απέξω μου. Γιατί; Γιατί είναι και εξ αντικειμένου. Θα βλέπομε το πρόσωπο του Χριστού στη Βασιλεία Του. Θα βλέπομε ο ένας τον άλλον. Και εξ υποκειμένου και εξ αντικειμένου. Το γνωρίζομε αυτό; Γνωρίζομε την φύσιν της Βασιλείας του Θεού, παρά τα κηρύγματα και παρά τον χρόνον τον τόσο πολύ, 20 αιώνες πέρασαν, μπορούμε να πούμε ότι γνωρίζομε;
Αυτό το κήρυγμα ήταν λυτρωτικό. Έφερε την λύτρωση, την ουρανία λύτρωση, την αιωνία λύτρωση, αυτό που αλλάζει τον άνθρωπο. Και τον καταρτίζει να φθάσει από την επιγεία πραγματικότητα της Βασιλείας -σας είπα, είναι η Εκκλησία- εις την ουρανία πραγματικότητα της Βασιλείας, την εξ αντικειμένου, μετά την ανάστασιν των νεκρών. Τα μαθήματα αυτά της Βασιλείας του Θεού ήταν δύσκολα. Όχι διότι ήταν δύσκολα. Αλλά όπως ένας άνθρωπος που μπορεί να έβγαλε και Δημοτικό και Γυμνάσιο και Πανεπιστήμιο ακόμη και να έμεινε 50 χρόνια μακριά από τα βιβλία, να βόσκει πρόβατα, δεν ξέρω πού αιχμάλωτος, αν τον γυρίσετε κάποτε και του πείτε μερικά πράγματα να σας γράψει και να σας ομιλήσει, τα έχει ξεχάσει. Γιατί δεν είχε επαφή και τα ξέχασε τα γράμματα· τα ξέχασε. Έτσι και εδώ ο άνθρωπος. Ήτο έτοιμος, ήτο πλασμένος να δεχθεί την Βασιλεία του Θεού. Βγαίνοντας από τον Παράδεισον ο άνθρωπος αγρίεψε. Έμεινε -εντός εισαγωγικών- «αγράμματος». Αγράμματος ως προς τα μαθήματα της Βασιλείας του Θεού. Γι΄αυτό, λοιπόν, τα μαθήματα της Βασιλείας του Θεού μοιάζουν δύσκολα. Μοιάζουν δύσκολα. Πρέπει κανείς να μαθητεύσει με ιδιαιτέρα προσοχή, υπομονή και επιμονή.
Όμως, ο λαός που είχε μείνει στην άγνοια και στην αμάθεια, πώς μπορούσε να καταλάβει αυτά τα μαθήματα της Βασιλείας του Θεού; Τι είπα; Ο λαός του Ισραήλ, ο οποίος είχε αμεληθεί από τους άρχοντες, μήπως εμείς σήμερα τι κάνομε; Ο λαός του Θεού δεν είναι ημελημένος; Δεν είναι αγνοημένος; Δεν έχει τεθεί εις το περιθώριον; Ποιος εργάζεται για τον λαό; Εξαιρέσεις μόνον. Ποιος εργάζεται; Τριακόσιες πενήντα αιρέσεις υπάρχουν και αλωνίζουν την πατρίδα μας. Ποιος έρχεται να φωνάξει και να καταρτίσει τον λαό μας αυτόν; Και δεν είναι γιατί πρέπει να πούμε τις αιρέσεις και να πούμε στον λαό να προσέξει. Όχι, όχι, όχι… Πρέπει να πούμε στον λαό το μήνυμα το ορθόδοξον, ώστε όποια αίρεση κι αν έρθει, να μην κολλά. Επάνω σε μια επιφάνεια, το σελοτέιπ κολλάει; Σίγουρα όχι. Και ένας λαός που είναι καταρτισμένος ορθόδοξα, χριστιανικά, μύριες αιρέσεις κι αν έρθουν, θα κολλήσουν εις το σώμα του; Όχι. Αλλά ο λαός μας δεν είναι καταρτισμένος. Αυτό είναι το τραγικό μας. Και ποιος φταίει; Εμείς. Εμείς. Εμείς. Εμείς φταίμε. Ο υλισμός και ο ευδαιμονισμός, με τον τρόπο που ζούμε, όλα αυτά έχουνε βάλει βύσματα, βύσματα στα αυτιά των Χριστιανών και δεν εννοούν τίποτα. Ο υλισμός και ο ευδαιμονισμός, χόντρυναν το μυαλό των Ορθοδόξων Χριστιανών μας και δεν κατανοούν πια τίποτα. Και το χειρότερο; Γίνεται συγκατάβασις για να κατανοήσει ο λαός. Όπως ένας που έπρεπε να καταλαβαίνει πανεπιστημιακά μαθήματα, επειδή όμως δεν καταλαβαίνει πια, κατεβαίνομε στο επίπεδο του Δημοτικού σχολείου για να βοηθήσομε τον άλλον να καταλάβει.
Το λέει ο Απόστολος στους Εβραίους: «Κάποτε», λέει, «σας πότισα με γάλα. Έπρεπε δια τον καιρόν, να είσαστε τώρα διδάσκαλοι. Και συνεπώς να λαμβάνετε στερεάν τροφήν. Αλλά σεις ακόμη γάλα γυρεύετε». Έτσι κι εδώ. Κατεβαίνομε, κατεβαίνομε, κατεβαίνομε, να τα κάνομε πολύ απλά. Και να πούμε μόνο πέντε πράγματα και τίποτε άλλο για την Βασιλεία του Θεού. Αυτή, όμως, η συγκατάβασις, επειδή ο λαός μας είναι δεμένος με τον κόσμον, την συγκατάβαση την κάνομε όχι γλωσσικά, όχι εννοιολογικά μόνο πια, αλλά βάζομε και στοιχεία κοσμικά. Και συνεπώς κοσμικεύομε τον λόγο του Θεού, αλλά είναι γνωστό ότι η εκκοσμίκευσις του Χριστιανισμού δεν σώζει. Να το ξέρετε αυτό. Όταν θα φύγετε, αυτό να θυμόσαστε. Ο εκκοσμικευμένος Χριστιανισμός δεν σώζει.
Ωστόσο ο Ιησούς, άρχισε να σπείρει τον πρώτο Του σπόρο. Λίγο αργότερα, με την παραβολή του σπορέως, θα δείξει ότι όλοι οι ακροαταί δεν εδέχοντο τον λόγο του Θεού με θέρμη, με ενδιαφέρον, με ενθουσιασμό· ώστε στους πολλούς, ο λόγος του Θεού που ακούγεται σαν σπόρος, να πηγαίνει χαμένος. Ένα μόνον μικρό ποσοστό να βρίσκει ανταπόκριση. Κρίμα, κρίμα…
Ήσαν όμως εκεί και οι πρώτοι υποψήφιοι μαθηταί. Ήσαν δύο ζεύγη αδελφών. Ο Ανδρέας και ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Βέβαια, προϋπήρξε μία γνωριμία τους με τον Ιησούν Χριστόν. Σας θυμίζω τον Απόστολο Ανδρέα, που ήτο μαθητής του Ιωάννου του Βαπτιστού. Και όταν ο Ιωάννης έδειξε τον Κύριον… περιπατούσε, λέγει, εκεί, στην άκρη του Ιορδάνου, και είπε: «Να ο Αμνός του Θεού», ο Ανδρέας αυτό το άκουσε. Με έναν άλλον μαζί πήγαν, Τον ακολούθησαν. Και Του είπαν: «Κύριε, πού μένεις;». Συνεπώς υπήρχε μία γνωριμία. Σας είπα προηγουμένως, ένα πολύ πλήθος εγνώριζε από το κήρυγμα του Ιωάννου τον Ιησούν. Έτσι έχομε τα δύο αδέλφια, τον Ανδρέα και τον Πέτρο. Ο Ανδρέας έφερε τον Πέτρον εις τον Ιησούν. Μετά έχομε το δεύτερο ζεύγος, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη.
Αυτά τα δύο ζεύγη είχαν δύο καΐκια, το κάθε ζεύγος από ένα καΐκι, ήσαν συνέταιροι «κοινωνοί», λέει, στην εργασία, και ψάρευαν και ζούσαν. Ήταν το επάγγελμά τους. Βέβαια μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι στον γάμο της Κανά που κλήθηκε ο Ιησούς, ήταν και κάποιοι, δεν ξέρομε, κάποιοι μαθηταί. Εδώ, όμως, στον αιγιαλό της Τιβεριάδος, γίνεται κάτι το συγκλονιστικόν. Αφού τα δύο ζεύγη αδελφών άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού και ασφαλώς κατενύγησαν, έρχεται τώρα το θαύμα της καταπληκτικής αλιείας. Και όμως, το δίχτυ εσχίζετο από το πλήθος των ψαριών. Ψάρεψαν μεσημεριάτικα. Ποιος ψαράς πηγαίνει να ρίξει δίχτυα το μεσημέρι; Ο Πέτρος είπε: «Κύριε, ψάρια δεν πιάνουν το μεσημέρι. Όλη την νύχτα εξάλλου, που είναι ο κατάλληλος χρόνος, ψάρι δεν πιάσαμε. Αλλά επειδή το λες Εσύ, ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίχτυον, επειδή το λες Εσύ, θα το κάνω». Και ήταν τα ψάρια τόσα πολλά, ώστε να σχίζεται το δίχτυον. Έμειναν κατάπληκτοι οι μαθηταί, οι υποψήφιοι μαθηταί, οι ψαράδες εκείνοι. Έμειναν κατάπληκτοι. Και ο εκδηλωτικός Πέτρος γονατίζει προ του Ιησού και Του λέγει: «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ (: Βγες, Κύριε από το καΐκι μου. Όχι ότι Τον έδιωχνε) ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλὸς εἰμί, Κύριε». «Δεν έχεις θέση Εσύ εδώ στο καΐκι. Εγώ είμαι αμαρτωλός άνθρωπος. Εσύ είσαι άγιος». Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί τόσο ο Πέτρος, όσο και οι άλλοι μαθηταί, δέχθηκαν κάτι. «Θάμβος», λέει. «Θάμβος» θα πει «έκπληξις». Εκείνο που λέμε «ανοίγουν τα μάτια μου τετράδιπλα μπροστά σε κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Αυτό λέγεται «θάμβος». «Θάμβος περιέσχεν αὐτόν -Ποιον; Τον Πέτρον) καὶ πάντας τους σὺν αὐτῷ(:και όλους που ήταν γύρω του)». Έτσι βλέπετε ότι αυτό το θάμβος, αυτή η έκπληξις, δεν θα σβήσει ποτέ από τα μάτια και την καρδιά των μαθητών και θα γίνουν εφεξής μαθηταί του Χριστού.
Είναι οι πρώτοι μαθηταί και Απόστολοι κατοπινά. Και κάτι καταπληκτικό, που δείχνει ακριβώς αυτό το θάμβος: «Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν (:έσυραν τα πλοία στην παραλία) ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Τ’ άφησαν όλα. Δεν πήραν τα ψάρια, τα πολλά, πολλά, πολλά εκείνα ψάρια, να πάνε να τα πουλήσουν εκεί στην Ιερουσαλήμ ή κάπου αλλού. Όχι, τίποτα απ’ αυτά. Τ΄άφησαν όπως ήσαν. Και όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος ότι το ζεύγος Ιάκωβος και Ιωάννης, γι’ αυτούς… «οἱ δὲ ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν –άφησαν και τον πατέρα τους– ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ηκολούθησαν τον Χριστό. Τ΄άφησαν όλα! Αυτό το πράγμα δείχνει το μέτρον του θάμβους· που, επειδή αργότερα στη ζωή του Κυρίου, τρία χρόνια, είδαν, είδαν, ό,τι είδαν προπαντός την Ανάσταση, την Ανάληψη, όλα αυτά, διετήρησαν αυτό το θάμβος μέσα στην καρδιά τους· που επιτέλους επιτέλους η Ανάστασις και η Ανάληψις ήταν πολύ πιο ψηλότερα από το θάμβος μιας καταπληκτικής αλιείας.
Μπορούμε να αντιληφθούμε λοιπόν όλη αυτή την ιστορία; Αν σήμερα κάποιος άφηνε τον πατέρα του και την μάνα του! Ω σήμερα! Θα του έλεγαν: «Τρελός είσαι». Θα του έλεγαν πολλά και πολλά, πολλά και πολλά. Κι όμως ο Ζεβεδαίος αγαπητοί μου, ο πατέρας του δευτέρου ζεύγους, Ιακώβου και Ιωάννου – κοιτάξτε, ποιον είπα; Ο Ζεβεδαίος. Ξέρομε το όνομά του. Αν ήταν ένας… κοινός, που θα έλεγε στα παιδιά του: «Τι; Αυτόν θα ακολουθήσετε; Καθίστε εδώ, έχομε δουλειές». Ποιος θα ήξερε σήμερα τον Ζεβεδαίο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη; Σήμερα, όμως, ξέρομε τον Ζεβεδαίο, τον πατέρα τους. Γιατί; Γιατί άφησε τα παιδιά του να πάνε να ακολουθήσουν τον Ιησούν. Ταλαίπωροι γονείς, σεις που δεν αφήνετε τα παιδιά σας να ακολουθήσουν τον Κύριον και να διακονήσουν το Ευαγγέλιό Του, ταλαίπωροι γονείς…
Κι όμως και σήμερα, αγαπητοί, κάποιος που μελετά κατ’ αίσθησιν τον λόγον του Θεού, μπορεί να δεχθεί αυτή την αλλοίωση της δεξιάς του Υψίστου, να γίνει ένθερμος μαθητής του Χριστού, να καταλάβει την καρδιά του αυτό το θάμβος. Επιτρέψατέ μου να σας πω κάτι, από ιδίαν εμπειρίαν. Ξέρω κάποιους αδελφούς Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, που έχουν δεχθεί αυτό το θάμβος μέσα στην καρδιά τους. Επιτρέψατέ μου να σας το πω. Για να μη νομίσετε ότι ζούμε σε μια ατμόσφαιρα ουτοπιστική. Ο Κύριος Ιησούς έχει πάντοτε τους εκλεκτούς Του, τους μαθητάς Του, σε όλους τους αιώνες και σε όλες τις εποχές.
Και ποιες ήσαν οι πρώτες εντυπώσεις από την παρουσία του Ιησού; Ο όχλος να συνωθείται για να Τον ακούσει. Το κήρυγμα άφηνε καταπλήκτους τους ακροατάς. Οι μαθηταί έφθασαν στο θάμβος, στην έκπληξη για ό,τι είδαν και άκουσαν. Και ο καρπός, οι τέσσερις πρώτοι ψαράδες να γίνουν μαθηταί Του και Απόστολοί Του. Κι όταν αργότερα, την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος ομίλησε σε μία λαοθάλασσα, λαοθάλασσα, αυτός ο ψαράς, όπως τότε ο Ιησούς παρά την λίμνην της Τιβεριάδος, τρεις χιλιάδες από τους ακροατάς του επίστεψαν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Αγαπητοί, κι εμείς ας ξεκινήσομε. Μπορεί να βαπτιστήκαμε ορθόδοξοι Χριστιανοί, αλλά δεν ενεργοποιήσαμε αυτή μας την ιδιότητα. Τώρα τον Σεπτέμβριο σε πολλά πράγματα μπαίνει μια αρχή. Ας κάνομε αρχή, να συνειδητοποιήσομε αυτό που ήδη είμαστε· βαπτισμένοι ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ας δείξομε πιο πολλή επιμέλεια στην άσκηση. Αυτή που συντηρεί και πλουτίζει τις αρετές. Στις σχέσεις μας με την οικογένειά μας, με τους συνεργάτες μας, στην εργασία, ας φροντίσομε να είμαστε πιο καλοί. Σε όλα τα πράγματα χρειαζόμαστε αρχή. Ένα αγαθό ξεκίνημα. Και τότε η ζωή μας θα αρχίσει να αλλάζει. Ο Κύριος Ιησούς που μίλησε τότε στην ακρολιμνιά της Τιβεριάδος, θα έχει εγκατασταθεί στην καρδιά μας. Αυτό θα είναι το πιο εντυπωσιακό θαύμα. Πιο ανώτερο από εκείνη τη θαυμαστή αλιεία που στέκεται τύπος σε κάθε αλιεία ανθρώπων μέσα στην ιστορία που πραγματοποιεί η χάρις του Θεού.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
- Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
- https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_617.mp3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου