ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ (Γ)

 -  Μεγάλο κακό έγινε τότε με τους σταυροφόρους.

- Και μετά έγινε.

- Και μετά.

- Αφού όταν κατακτήσανε οι Γάλλοι την Αλγερία, οδηγούσαν τα παλληκαράκια της Γαλλίας να πάνε να σκοτώσουν τους Αλγερινούς, να τους τρομάξουν, κι ακούγοταν μέσα από τις γραμμές των στρατιωτών pourquoi, pourquoi, γιατί; Το πήραν, ύστερα, για να μην τους τιμωρήσουν. Γιατί; γιατί; Τα παιδιά δεν το θέλανε. Όχι, λέγανε. Θα πολεμήσεις και θα σφάξεις για να μπορέσουμε να επιχρυσώσουμε, ας πούμε, τα πόμολα στο ανάκτορο των Βερσαλιών, γιατί ήτανε χάλκινα -μκι αυτό κοστίζει. Εγώ δεν μπορώ να συνέλθω από την έκπληξη την βαριά που ένιωσα, όταν διάβασα στα υπόγεια του ναού του αγίου Κέτιγκερν στην Γλασκόβη, που είναι ένα τεράστιο μουσείο το υπόγεια αυτό, δεν είναι υπόγειο απλώς, έχει τάφους μαρτύρων μέσα, αγίων και τα λοιπά και του ίδιου του αγίου Κέτιγκερν, που τον λένε Μόνγκο αυτοί, είναι πολιούχος της Γλασκόβης, που έχει εκεί πέρα ένα, σαν κενοτάφιο, και έχει οστά μέσα και γράφει απ’ έξω, στα Αγγλικά βέβαια, “εδώ βρίσκονται τα οστά ηρώων του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίοι έπεσαν ηρωικώς στην Κίνα το 1845”. Τα παιδάκια τα πηγαίνουν οι δάσκαλοι στην γραμμή για να επισκεφθούν τα, όπως πάμε εμείς τα παιδιά στην Ακρόπολη, ξέρω ‘γω τί, στην ρωμαϊκή αγορά. Πάνε λοιπόν και θαυμάζουνε “εδώ να οι ήρωες που πέσανε”. Άμα μεγαλώσουν λιγάκι και ξέρουν λίγο ιστορία, πάνε πρώτη - δευτέρα γυμνασίου, μαθαίνουν ότι αυτοί οι ήρωες, που τους βάζω σε πολλά εισαγωγικά εγώ, πήγανε στην Κίνα με πολεμικά πλοία του αγγλικού στέμματος, του στέμματος του Ηνωμένου Βασιλείου, του Βρετανικού, πώς να το πούμε, και ρήμαξαν όλες τις παραποτάμιες πόλεις τις Κίνας, για να υποχρεώσουν τους βασιλιάδες να επιτρέψουν την εισαγωγή οπίου, ναρκωτικού δηλαδή, από τις Ινδίες, που το παίρνανε αυτοί κατά χιλιάδες τόνους, μέσα στην Κίνα, γιατί το είχανε απαγορεύσει. Γίνανε δηλαδή βαποράκια – υπερωκεανιάκια, όχι απλώς βαποράκια, για να κουβαλήσουν μέσα στην Κίνα, που είχε τόσο πολύ μεγάλο πληθυσμό, και έτσι θα πλούτιζε το θησαυροφυλάκιο της “χις μαστερς” ξέρω ‘γω πώς λένε της κυρίας ..

- Της υψηλότητάς της, κάπως έτσι...φοβερό.

- Κι όμως είναι ήρωες, σου λέει. Αν όμως τώρα ένας πάρει ένα γραμμάριο, ένα γραμμάριο κι όχι τόσες χιλιάδες τόνους, και το κυκλοφορήσει μέσα στην Τράφαλγκαρ, την πλατεία και τον πιάσει η αστυνομία, τον βάζει φυλακή. Καταλάβατε;

- Έτσι, έτσι.

- Αυτό το παράδοξο, τερατώδες φαινόμενο, το αναπνέει το κάθε παιδί και πρέπει να επαναστατήσει, διότι αν δεν επαναστατήσει, θα είναι σαν να είναι ένας νεκρός, σαν να μην υπάρχει.

- Τουλάχιστον, κε Γανωτή, καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι γιατί επαναστατούν; είναι αυτό από κάτω, υφέρπει, αλλά..,

- Δεν καταλαβαίνουν, διότι το μυαλό τους είναι κουρδισμένο να δουλεύει με ορισμένα κλισέ. Τα ορισμένα αυτά κλισέ λένε, ας πούμε, ότι η διεύρυνση του χώρου του οικονομικού χώρου, του εκμεταλλευτικού, του ζωτικού χώρου, που λένε, προϋποθέτει τον έλεγχο επάνω σ’ αυτά τα πράγματα ή σε εκείνα τα πράγματα. Έτσι, με την γλώσσα αυτή που χρησιμοποιούν δεν καταλαβαίνει ο άλλος ότι αυτό είναι έγκλημα. Ας πούμε, έλεγε, ότι ενώ είχε καταργηθεί η δουλεία το χίλια οκτακόσια τόσα, οι Εγγλέζοι την κράτησαν μέχρι το χίλια εννιακόσια τόσα, τη δουλεία στην Αφρική. Γιατί λέει, δεν μπορούσαμε να την σταματήσουμε απότομα, γιατί είχαμε επενδύσεις, οι οποίες προϋπέθεταν την χρήση των δούλων. Ε, σου λέει το παιδί, αφού το λέει η οικονομία αυτό, ότι οι επενδύσεις απαιτούσαν την παράταση της δουλείας, φτάσαν στις αρχές του εικοστού αιώνος να έχουν ακόμα δούλους. Είναι ζήτημα γλώσσας. Σκεφτείτε ότι μπορεί κανείς να κάνει μία γλώσσα, η οποία να κρύβει όλο το έγκλημα και να το εμφανίζει σαν μια πραγματικότητα συμβατική, όπως ένας αμερικάνος, βραβείο νόμπελ, νομίζω λέγεται Μπέικερ, οικονομολόγος, που έγραψε: το έγκλημα, λέει, είναι μιά μορφή οικονομικής επιχείρησης. Το λάθος είναι ότι οι κυβερνήσεις, τα υπουργεία δικαιοσύνης και λοιπά, τα εκλαμβάνουν αλλιώς, λέει, ενώ είναι ένα είδος οικονομικής επιχείρησης. Κι από μιά άποψη έχει δίκιο. Να σας πώ τό δίκιο. Πρίν από είκοσι χρόνια, δεν ξέρω πόσο, το πετρέλαιο είχε δεκαπέντε δολάρια το βαρέλι. Και μαζευτήκανε αυτοί όλοι οι εμίρηδες εκεί και είπαν: “γιατί δεκαπέντε, βρε παιδιά; ας το βάλουμε τριάντα”. Και το βάλανε τριάντα χωρίς να προϋποθέτουν, να πείς ότι ακρίβυναν τα μεροκάματα, δυσκολεύτηκε η εξόρυξη, ότι… Τίποτα. Τριάντα, σου λέει. Μετά είπαν να το κάνουμε εβδομήντα, εβδομήντα. Και βούλιαξαν την παγκόσμια οικονομία με το να αυξήσουν τις τιμές. Θα πείς ότι αυτοί οι εμίρηδες το κάνανε, αλλά ουσιαστικά συνεργαζόμενοι με τους επιχειρηματίες τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους το κάνανε. Γιατί ανεβήκαν τα ποσά, ανεβήκανε τα επιτόκια κι έγινε ας πούμε ένας τζίρος μεγάλος. Όταν σκοτώσει ένα λιοντάρι έναν ταύρο, πέφτει μέσα, τρώει  ό,τι προλαβαίνει να φάει, ύστερα δεν χωράει άλλο να φάει και φεύγει και έρχονται οι ύαινες μετά, τρών κι αυτές, μετά δεν μπορούν να φάνε άλλο κι αυτές και κατεβαίνουν οι γύπες κάτι και αποτελειώνουν,μετά έρχονται και τα μυρμήγκια και τρώνε. Έτσι συμβαίνει και στην οικονομία. Βγάζει λεφτά ένας και τρώνε κι άλλοι. Και γι αυτόν τον λόγο δεν ακούγεται το έγκλημα τόσο πολύ.

- Αυτό είναι η ιστορία της ανθρωπότητας, όμως, έ; κε Γανωτή

- Ναι, γι αυτό κι εμείς λέμε : “Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν τού κόσμου, τον νούν εις ουρανόν μεταθέντες”(1). Για κοιτάξτε, τί ωραία η Εκκλησία απαντά σε όλα τα θέματα! ...με άλλη νοοτροπία, με άλλη ηθική, με άλλη γλώσσα, ακόμα.

(1) "Βλέποντας παράξενη γέννηση - την γέννηση του Θεανθρώπου, να αποξενωθούμε από τον κόσμο, μεταθέτοντας τον νού και την σκέψη μας στον ουρανό".

(Συνεχίζεται)