Κανείς μας δεν σώζεται μόνος του.

 Αγαπητοί μου,

κανείς μας δεν σώζεται μόνος του.

Η σωτηρία δεν είναι μια ατομική υπόθεση, αλλά ένα μυστήριο που απλώνεται και διαχέεται στον κοινό ιστό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Άγιος Σωφρόνιος μας υπενθυμίζει πως «ἐν τῷ ἑνὶ πάντες ἀπέθανον» (Ρωμ. 5,12) και «ἐν τῷ ἑνὶ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄ Κορ. 15,22). Υπάρχει ένα αλληλέγγυο μεταξύ μας, εξαιτίας του ενιαίου της ανθρώπινης φύσεως. Κι έτσι, η εν Χριστῷ ζωή κάθε ανθρώπου, η μετάνοιά του, η θεραπεία της ψυχής του, δεν σταματούν στο όριο του εαυτού του, αλλά αντανακλώνται – με τρόπο μυστηριακό, αλλά πραγματικό – και στις προηγούμενες γενεές.

Η προσωπική μας μεταμόρφωση έχει συνέπειες και για τους προγόνους μας· για τους πατέρες και τις μητέρες μας, για όσους έζησαν πριν από εμάς και μας κληρονόμησαν, συνειδητά ή ασυνείδητα, όχι μόνο ζωή αλλά και πληγές, λάθη, τραύματα και σκιές. Και όμως – κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής – «ο Κύριος εδικαίωσε και ηγίασε τους κατά σάρκα προγόνους Αυτού». Έτσι και σήμερα, κάθε άνθρωπος που ζει μετανοών, που με κόπο και πόθο ανακαινίζει την εικόνα του Θεού μέσα του, γίνεται όχι μόνο μέτοχος της δικής του αναστάσεως, αλλά και συνεργός, αθόρυβα, στη δικαίωση των γενεών που τον γέννησαν.

Η Χάρις δρα μέσα στην αλληλεγγύη της φύσεως· δεν περπατούμε μόνοι. Και κάθε δάκρυ αληθινής μετάνοιας δεν ξεπλένει μονάχα τα δικά μας αμαρτήματα, αλλά φωτίζει και τα σκοτεινά σημεία του παρελθόντος που κουβαλάμε εντός μας.

Η σωτηρία, τελικά, είναι κοινό έργο. Και το «ιδικό μας» γίνεται πάντοτε και «κοινό».

Με πατρικές ευχές.
π. Ανδρέας Γκατζέλης