Posted on 6 Απριλίου, 2025
(Ἑρμηνεία στὴν Ἐπιστολὴ πρὸς Ἑβραίους 9:11-14 – Πέμπτη Κυριακὴ Νηστειῶν)
Κωφίδης Εὐάγγελος
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Σήμερα, ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς καλεῖ νὰ σταθούμε μετὰ δέους μπροστὰ στὸ ἄφθονο μυστήριο τοῦ Θεϊκοῦ Ἔλέους, ποὺ ἀποκαλύπτεται διὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου στὴν Ἐπιστολὴ πρὸς Ἑβραίους (9:11-14). Ὁ Χριστός, ὁ «μεγάλος Ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», διαβαίνει τὰ σύμβολα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἐμφανίζεται ὡς ἡ Τελικὴ καὶ Τέλεια Θυσία – ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Ὁ Χριστός: Ὁ Ἀληθινὸς Ἱερεὺς καὶ Ἡ Θυσία
«Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν…» (Ἑβρ. 9:11). Δὲν ἔχομε πλέον τὴν παροδικὴ σκηνὴ τοῦ Μωϋσῆ, οὔτε τὰ αἵματα ταύρων καὶ τράγων ποὺ ἐκάλυπταν προσωρινὰ τὴν ἁμαρτία. Ἡ «μείζονα καὶ τελειοτέρα σκηνή» εἶναι ἡ Θεανθρώπινη Φύσις τοῦ Κυρίου – ὁ Λόγος ὁ σαρκωθεὶς ποὺ «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. 1:14). Αὐτὸς προσφέρει ὄχι συμβολικὰ δῶρα, ἀλλὰ Τὸν ἑαυτό Του, ὡς Ἅγιον καὶ Ἀμόλυντον Θῦμα.
Τὸ Αἷμα τῆς Αἰωνίου Λυτρώσεως
«διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος» (Ἑβρ. 9:12). Ἡ λέξη «ἐφάπαξ» (ἅπαξ καὶ διὰ παντός) καταργεῖ κάθε ἀνθρώπινη προσπάθεια ἐπανάληψης τῆς θυσίας. Τὸ αἷμα τῶν προγόνων ἐκάθαριζε σωματικῶς, ἀλλὰ τὸ Πανάγιον Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζει τὴν συνείδησή μας ἀπὸ «νεκρὰ ἔργα» (ἁμαρτία, θάνατος, ἀλλοτρίωση) – ὄχι ἐξωτερικῶς, ἀλλὰ μὲ θεία ἐνέργεια ποὺ φωτίζει τὴν ψυχή.
Ἡ Συνέργεια τῆς Ἁγίας Τριάδος
«διὰ Πνεύματος αἰωνίου» (Ἑβρ. 9:14). Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον – ἡ Τρίτη Ὑπόστασις τῆς Τριάδος – ἐνεργεῖ στὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἁγιάζοντας ἡμᾶς. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπλῶς «δύναμη», ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ποὺ μεταδίδει τοὺς καρποὺς τοῦ Σταυροῦ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ θυσία τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι ἱστορικὸ γεγονὸς μόνο, ἀλλὰ παρουσιάζεται μυστηριακὰ στὴν Θεία Εὐχαριστία, ὅπου ὁ Χριστὸς Τον ἑαυτό Του προσφέρει ὡς «Ἄρτον ζωῆς» καὶ «Ποτήριον σωτηρίας».
Ὁ Λαὸς ὡς Σύσσωμος Χριστός
Στὴν Προσφορά τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὁ χειροτονημένος ἱερέας (ὡς τύπος τοῦ Χριστοῦ) προσφέρει τὸ ἄναρχον Θῦμα, ἀλλὰ ὅλος ὁ λαὸς συμμετέχει πνευματικῶς:
– Μὲ τὴν προσευχή («Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν Σοὶ προσφέρομεν…»),
– Μὲ τὴν προσφορά τῶν καρδιῶν («λογικὴ λατρεία» – Ρωμ. 12:1 :Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν.)
Ἡ Ἐκκλησία δὲν «επαναλαμβάνει» τὸν Σταυρό, ἀλλὰ μετέχει μυστηριακὰ στὴν μία καὶ μοναδικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀνανεώνεται χωρὶς ἐπανάληψη.
Ζωὴ Μὲτὰ Λυτρωμένης Συνειδήσεως
Ἀδελφοί, ἂν τὸ αἷμα τράγων ἐκάθαριζε σάρκα, «πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. 9:14) θὰ ἐλευθερώσει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας; Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ νέα Σκηνή, καὶ ὁ Ναός – ἡ καρδιά μας, φωτισμένη ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.
Προσέλθωμε λοιπὸν μὲ παρρησία στὸν Θρόνο τῆς Χάριτος, ζῶντας ὡς «λαὸς ἅγιος», γιατὶ «ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνὸς [Χριστοῦ] πάντες» (Ἑβρ. 2:11). Ὁ Κύριος ἐστὶν ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ Ζωή – Αὐτὸς νίκησε, καὶ ἡμεῖς σὺν Αὐτῷ βασιλεύομεν εἰς τοὺς αἰῶνας!
Δόξα τῷ Θεῷ ὑπὲρ τῆς ἀνεκλαλήτου δωρεᾶς Του!
Κωφίδης Ευάγγελος
—
Σημειώσεις Γιὰ Σαφήνεια
1. «Ἐφάπαξ»: Ἡ μία θυσία τοῦ Χριστοῦ (Ἑβρ. 7:27 :ὃς οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας.) δὲν ἐπαναλαμβάνεται, ἀλλὰ ἀναμνηστεύεται μυστηριακὰ. (Α Κορ. 11:24-25: λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν.ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι· τοῦτο ποιεῖτε, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν.).
2. Σύμπραξη λαοῦ: Ὁ λαὸς προσφέρει τὴν πίστη καὶ τὴν μετάνοιά του, ὄχι τὸ Θῦμα (ποὺ εἶναι ἔργον μόνου τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ ἱερέα).
3. Μὴ σκάνδαλο: Ἄπαντες οἱ ὅροι (π.χ. «προσφέρουμε») ἐξηγοῦνται μὲ προσοχὴ στὸ πλαίσιο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου