Posted on 3 Απριλίου, 2025
Κωφίδης Εὐάγγελος
«οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε.» (Λουκ. 13:3).
Ἡ μετάνοια δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ψυχολογικὴ αλλαγή, οὔτε ἠθικὴ αὐτοβελτίωση. Εἶναι θάνατος καὶ ἀνάσταση. Εἶναι ἡ πληγὴ ποὺ γίνεται πύλη, ἡ σκόνη ποὺ γίνεται φῶς, ἡ φωτιὰ ποὺ καίει χωρὶς νὰ καταναλώνει. Ὅπως ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ ἔκλαιγε: «Οἴμοι, ἐμὲ τὴν ἁμαρτωλήν!», ἔτσι καὶ κάθε ψυχὴ ποὺ θρηνεί μπροστά στο Θεό, ἀνακαλύπτει ὅτι ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀνύψωση.
Ἡ Τραγῳδία τῆς Ἁμαρτίας καὶ ὁ Χορὸς τοῦ Ἐλέους
Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν πέφτει στὴ λάσπη τῆς ἁμαρτίας, νομίζει ὅτι ἔχει χάσει τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Μὰ ὁ Θεὸς δὲν χάνεται ποτὲ — ἐμεῖς χάνουμε τὴν ὅρασή μας. Ἡ ἁμαρτία εἶναι σὰν δηλητήριο ποὺ σκοτώνει τὴν αἴσθηση τῆς θείας παρουσίας. Ἀλλὰ ὅταν ὁ ἁμαρτωλὸς σπάσει τὸ ἔγκοινον (κούφιο-κενό) τῆς ὑπερηφανείας καὶ φωνάξῃ, ὅπως ὁ Τελώνης: «Ἱλάσθητί μοι!», τότε συμβαίνει τὸ θαῦμα: ἡ πτῶση μετατρέπεται σε βῆμα.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: «Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι νοσοκομεῖον διὰ ὑγιεῖς, ἀλλὰ διὰ ἀσθενεῖς». Καὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε γιὰ τοὺς δικαίους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς «ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Λουκ. 5:32). Ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ ἔζησε 47 χρόνια στὴν ἔρημο, μᾶς δείχνει ὅτι ἡ μετάνοια δὲν εἶναι μία στιγμή, ἀλλὰ μία ζωή. Ὅταν τῆς ἔλεγε ὁ διάβολος: «Γύρισε νὰ δῇς λίγο τὴν Ἀλεξάνδρεια!», ἐκείνη ἔκλαιγε ἀντὶ νὰ κοιτάξει. Αὐτή εἶναι ἡ μετάνοια: νὰ προτιμᾷς τὰ δάκρυα τῆς ἐξομολογήσης ἀντὶ τὴ γλυκύτητα τῆς παλιᾶς ἁμαρτίας.
Τὸ Μυστήριον τῶν Δακρύων
Στὴν Ἁγία Γραφή, ὁ Θεὸς λέει: «θρηνεῖτε οἱ λειτουργοῦντες θυσιαστηρίῳ» (Ἰωὴλ 1:13). Τί θυσιαστήριο; Ἡ καρδία τοῦ μετανοοῦντος. Τὰ δάκρυα τῆς συντριβῆς εἶναι τὸ «αἷμα» τῆς ψυχῆς ποὺ καθαρίζει. Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε: «Ὅταν κλαίς γιὰ τίς ἁμαρτίες σου, οἱ Ἄγγελοι γράφουν μὲ χρυσὰ γράμματα αὐτὰ τὰ δάκρυα». Ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ ἔκλαιγε στὴν ἔρημο, μύριζε εὐωδία, ἐνῶ ἡ Ἀλεξάνδρεια ποὺ ἐγκατέλειψε, σάπιζε.
Ἡ Παραδοξολογία τοῦ Θεοῦ: Ἀπὸ τὴν Κοπριά, Ἀνθίζει Λουλοῦδι
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε: «Οἱ ἁμαρτίες, ἂν γίνουν ὑλικὸ ταπείνωσης, εἶναι σὰν κοπριά — κάνουν τὴν ψυχὴ γόνιμη». Ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλὸς μπορεί νὰ γίνῃ ὁ μεγαλύτερος ἅγιος, ἂν κρατήσῃ δύο πράγματα:
1. Τὴν ἀσύγκριτη συντριβή («Δὲν ἀξίζω οὔτε νὰ μὲ κοιτάξῃς, Κύριε»).
2. Τὴν ἀσύγκριτη ἐλπίδα («Μόνο σὺ δύνασαι νὰ μὲ σώσῃς»).
Ὅπως ὁ Λῃστὴς τοῦ Σταυροῦ, ποὺ σε μία στιγμή ἔκλεψε τὸν Παράδεισο, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ κλαίει: «Μή με αποστρέφεσαι!», ἀκούει τὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου: «σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. 23:43).
Τὸ Τέλος: Ἡ Εὐωδία τῆς Ἀναγεννήσεως
Ἡ μετάνοια δὲν τελειώνει μὲ τὴ συγγνώμη, ἀλλὰ μὲ τὴν θεοποίηση. Ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ ἦταν «ἀκάθαρτο σκεῦος», ἐγινε «χρυσὸς δίσκος» τῆς Χάριτος. Ὅταν ὁ Ἀββᾶς Ζωσιμᾶς τὴν εἶδε νὰ προσεύχεται ἕνα πῆχυ πάνω από τὴ γῆ, εἶδε τὴν ἐκπλήρωση τοῦ: «Όσοι, ὅμως, περιμένουν τὸν Κύριο θὰ βροῦν νέες δυνάμεις, θὰ σηκωθοῦν ψηλὰ σὰν ἀετοί, θὰ τρέξουν χωρὶς νὰ κουραστοῦν, θὰ περπατούν χωρίς να εξαντληθούν ολοκληρωτικά, χωρίς να καταρρέουν από την κόπωση.» (Ἡσ. 40:31 : οἱ δὲ ὑπομένοντες τὸν Θεὸν ἀλλάξουσιν ἰσχύν, πτεροφυήσουιν ὡς ἀετοί, δραμοῦνται καὶ οὐ κοπιάσουσι, βαδιοῦνται καὶ οὐ πεινάσουσιν ).
Μετάνοια δὲν σημαίνει νὰ θυμᾷσαι πόσο κακὸς εἶσαι, ἀλλὰ νὰ θυμᾷσαι πόσο ἀγαπᾷ ὁ Θεός. Ὅπως ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ μετὰ τὰ δάκρυά της, μύριζε θυμίαμα, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ μετανοεῖ, γίνεται «Χριστοῦ εὐωδία» (Β’ Κορ. 2:15) .
«Δόξα σοι, Κύριε, ποὺ δίδεις εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς νὰ γίνουν ἁγία θυσία!»
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου