Ανάγωγοι αρχισυνάγωγοι.

 ορPosted on 14 Δεκεμβρίου, 2023

παπα-Ηλίας Υφαντής

Την καλή νομιμότητα για τους Εβραίους την αντιπροσώπευαν οι δέκα εντολές. Ενώ την κακή οι χιλιάδες διατάξεις («εντάλματα ανθρώπων» τις έλεγε ο Χριστός), που επινόησε το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο, για να χειραγωγούν το λαό και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Γεγονός που ισχύει και για τους σημερινούς άρχοντες. Αφού, και μετά Χριστόν, απέναντι στον ευαγγελικό νόμο της ανθρωπιάς, αντιπαρατάχθηκε το αντευαγγέλιο της απανθρωπιάς. Που περιλαμβάνει τους νόμους, που έκανε, σύμφωνα με τα συμφέροντα της, η άρχουσα αναρχία…

Έτσι ώστε ο νόμος, να γίνεται το μακρύ χέρι, που υφαρπάζει τον ίδρώτα του λαού, για να πλουτίζει το γαλαζοαίματο τεμπελχανείο. Ή που χτίζει βαστίλλες, για να εξευτελίζεται η αξιοπρέπεια του λαού. Ή στήνει καρμανιόλες, για να καρατομείται η εντιμότητα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Έτσι, ώστε να περιθωριοποιούνται και να εξαθλιώνονται οι ασθενέστερες τάξεις.

Γιατί η νομιμότητα του είδους αυτού, ενώ δίνει το «δικαίωμα» της αρπαγής και της καταπίεσης σε βάρος του λαού, από το άλλο μέρος πατάσσει με αμείλικτη σκληρότητα κάθε προσπάθεια αντίστασης στις μεθοδεύσεις της αδικίας.  Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν, συχνά, τους κακούς νόμους καλούνται να τους εφαρμόσουν ακόμη χειρότεροι άνθρωποι:

Μηδενικά, δηλαδή, που ανεβάζονται σε θώκους εξουσίας και επικαλούνται όλους τους νόμους και τους προφήτες, προκειμένου να καταστρατηγήσουν το δίκιο. Χαιρέκακοι που τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και πανηγυρίζουν, όταν αισθάνονται ότι μπορούν να βλάψουν ή να εκμηδενίσουν τους συνανθρώπους τους. Συμπλεγματικοί που μόνο μπροστά στη συντριβή των άλλων μπορούν να νιώθουν ανώτεροι…

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος του λαού, που καταληστεύεται, εν ονόματι του νόμου, δεν μπορεί ποτέ και πουθενά να βρει το δίκιο του. Κι αν τολμήσει να πει την αλήθεια, η φαρέτρα της άδικης νομιμότητας διαθέτει πάμπολλα δηλητηριώδη βέλη, για να του κάμουν το βίο αβίωτο…

Ανατομία της ανθρώπινης αυτής τραγωδίας μας προσφέρει η ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται στη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη) γυναίκα (Λουκά: ΙΓ, 10-17): Κάποιο Σάββατο σε κάποια εβραϊκή συναγωγή ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, θεράπευσε μια γυναίκα. Και ο αρχισυνάγωγος, ως εκπρόσωπος της νομιμότητας, καταδίκασε την πράξη αυτή. Γιατί, κατά τον ισχυρισμό του, ο Χριστός και όσοι θεραπεύονταν το Σάββατο ενεργούσαν παράνομα:

«Δεν σας φτάνουν, είπε, έξι μέρες της βδομάδας για τις θεραπείες; Είναι ανάγκη να παραβιάζετε και την αργία του Σαββάτου»! Όπως τώρα οι ανάγωγοι αρχισυνάγωγοι της νεοταξικής δικτατορίας λένε στην Κωνσταντοπούλου: «Δεν σου επιτρέπεται να συμμετέχεις στην εξεταστική Επιτροπή για τα θύματα του κακουργήματος των Τεμπών. Γιατί υπερασπίζεσαι αφιλοκερδώς  τους συγγενείς τους»!

Και μπαίνει το ερώτημα: Εμείς πώς θα αντιδρούσαμε απέναντι στη συμπεριφορά αυτή του αρχισυνάγωγου; Ή μάλλον τι κάνουμε εδώ και τώρα, μπροστά στις ανάλογες συμπεριφορές γνωστών ανάγωγων αρχισυνάγωγων; Πολιτικών και θρησκευτικών!…

Τι κάνουμε; Χειροκροτούμε αυτούς που σφυρηλατούν τις αλυσίδες του λαού. Ή στην καλύτερη περίπτωση, σιωπούμε. Γιατί σκεφτόμαστε πως, όσοι τόλμησαν να αντισταθούν στη μαφία του κατεστημένου, είχαν άσχημα ξεμπερδέματα. Με πρώτο βέβαια και χαρακτηριστικότερο το το Χριστό.

Και τον στρουθοκαμηλισμό μας αυτό δε διστάζομε να τον ντύνουμε με τον τρίβωνα της χριστιανικής (τάχα) φρονιμάδας: «Εμείς, λέμε, κοιτάμε την ψυχούλα μας. Και τα υπόλοιπα τ’ αφήνουμε στο Θεό»! Ενώ στην πραγματικότητα δεν κοιτάμε, παρά μόνο την τσεπούλα μας και γενικότερα τη βολεψούλα μας. Και γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας το Θεό και την ψυχή μας…

Τι έκαμε ο Χριστός;

Δεν περιορίστηκε μόνο να θεραπεύσει τη γυναίκα. Θέλησε ακόμη πιο πέρα να θεραπεύσει και τη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη), απ’ τις διαστροφές πολιτικών και θρησκευτικών θεσμών κοινωνία, που την κρατούν δέσμια και δεν την αφήνουν ποτέ να σηκώσει κεφάλι:

«Υποκριτή, είπε στον αρχισυνάγωγο, ενοχλήθηκες, επειδή το Σάββατο θεραπεύτηκε μια γυναίκα του λαού, που υπέφερε 18 χρόνια! Κι όμως εσύ πηγαίνεις το Σάββατο το βόδι σου και το γάιδαρό σου και τα ποτίζεις»!

Που σημαίνει ότι o αρχισυνάγωγος έβαζε τα ζωντανά του πάνω απ’ τη νομιμότητα και ασφαλώς πολύ παραπάνω απ’ τη γυναίκα του λαού. Οπότε το πότισμά τους το Σάββατο ήταν νόμιμο. Ενώ η θεραπεία της γυναίκας, που υπέφερε δεκαοχτώ χρόνια απ’ την βασανιστική αρρώστια της ήταν παράνομη. Γεγονός που αποκαλύπτει το μέγεθος της διαστροφής του! …

Όπως, καλή ώρα, κάποιοι εντιμότατοι πολιτικοί χαλκεύουν σε βάρος του λαού νόμους σκληρούς και απάνθρωπους, ενώ για τους εαυτούς τους και τους συνενόχους τους εξασφαλίζουν την ασυλία και το ακαταδίωκτο.

Όμως για το Χριστό απόλυτη προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε νομικής διάταξης δεν έχει το «γαλαζοαίματο» τεμπελχανείο του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου, αλλά ο άνθρωπος του λαού. Και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της ανάγκης. Και συνεπώς ο,τι γίνεται για το καλό του ανθρώπου και ιδιαίτερα του πάσχοντος ανθρώπου, είναι, σε κάθε περίπτωση νόμιμο.

Ενώ το κακό, που γίνεται σε βάρος του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ποτέ νόμιμο. Οποτεδήποτε κι απ’ οποιονδήποτε κι αν γίνεται. Με πρόφαση την οποιαδήποτε κοσμική ή θρησκευτική νομιμότητα.

Αφού, όπως λέει ο Χριστός, σε άλλη περίπτωση, «δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Δηλαδή, δεν έγινε ο άνθρωπος για τους νόμους, αλλά οι νόμοι για τον άνθρωπο.

Βέβαια το τι έπαθε ο Χριστός, είναι γνωστό. Πράγμα, άλλωστε, που συμβαίνει και με όλους εκείνους, που τολμούν να τα βάζουν με τα βόδια και τα  γαϊδούρια των πάσης φύσεως τωρινών ανάγωγων αρχισυναγώγων! Πολιτικών και θρησκευτικών…