ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

 Ἡ σημερινή Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη στήν μνήμη τῶν ἁγίων Προπατόρων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· στά πρόσωπα ἐκεῖνα τῆς ἱερᾶς ἱστορίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Ἀβραάμ καί τούς Πατριάρχες, τόν Μωυσῆ καί τούς Προφῆτες, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν συνεργοί τοῦ Θεοῦ στό ἔργο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Οἱ Προπάτορες θεωροῦνται πρόγονοι τοῦ Κυρίου, ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση Του, καθότι ὑπῆρξαν προπάτορες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Γι’ αὐτό στό ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς ἡ Ἐκκλησία ψάλλει· «Καυχῶνται ἐν δόξῃ οἱ Ἅγιοι ὅτι ἐκ σπέρματος αὐτῶν, ὑπάρχει καρπός εὐκλεής, ἡ ἀσπόρως τεκοῦσά σε». Δηλαδή, οἱ ἅγιοι Προπάτορες καυχῶνται μέσα στήν θεία δόξα, γιατί ἀπό τήν γενεαλογική διαδοχή τους προέρχεται ὁ ἔνδοξος καρπός, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ ὁποία ἔτεκε ἀσπόρως, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν ἐνανθρωπήσαντα. 

Οἱ πιστοί δοξασμένοι στήν παρουσία τοῦ Θεοῦ 

Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ἐκκλησία –στήν προσπάθειά της νά μᾶς προετοιμάσει γιά τόν συνειδητό ἑορτασμό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ–, ἔχει ὁρίσει, πλήν τῶν ἄλλων πνευματικῶν μέσων (νηστεία, ἱερό Σαρανταλείτουργο, σχετικοί ὕμνοι κ.λπ.), νά διαβάζονται στήν θεία Λειτουργία ἀποστολικά καί εὐαγγελικά Ἀναγνώσματα πού μᾶς ὁμιλοῦν γιά τήν φανέρωση τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ἀκούσαμε σήμερα τόν ἀπόστολο Παῦλο νά διακηρύττει μέ ἔμφαση ὅτι «ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ», τουτέστιν ὅταν ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή μας, φανερωθεῖ, τότε καί ἐσεῖς, οἱ πιστοί, θά φανερωθεῖτε μαζί Του δοξασμένοι στήν παρουσία Του. Βεβαίως, ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος δέν ἀναφέρεται στήν πρώτη φανέρωση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, πού ὅταν ἔγραφε τήν πρός Κολοσσαεῖς ἐπιστολή του ἦταν γεγονός ἱστορικό, ἀλλά στήν Δευτέρα καί ἔνδοξη Παρουσία Του, στά ἔσχατα, στήν συντέλεια τῶν αἰώνων. Καθώς, ὅμως, τό αἴτημα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία σου» σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος προγεύεται, βιώνει στήν καρδιά του τήν παρουσία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας ἡ ὁριστική ἐπικράτηση δέν ἔχει ἀκόμη συντελεσθεῖ, κατά παρόμοιο τρόπο προγεύεται καί τήν ἔνδοξη φανέρωση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθεῖ σέ ὅλη τήν πληρότητά της στό μέλλον. Τότε πού θά φανερωθοῦν καί οἱ πιστοί μαζί μέ τόν Χριστό δοξασμένοι στήν Βασιλεία Του. Δηλαδή ὁ πλήρης καρπός τῆς Γεννήσεως, τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, βρίσκεται ἀκόμη στό μέλλον· τότε πού θά γίνει ἡ τελική ἀναγέννηση τῶν ἀνθρώπων καί τῆς κτίσεως. Τότε πού οἱ πιστοί, ὡς δοξασμένα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, θά τόν ἀντικρίσουν ὡς φῶς καί θά γίνουν θεωροί τοῦ ἀρρήτου κάλλους τοῦ Προσώπου Του, ὅμοιοι μέ Αὐτόν (Α΄ Ἰωάν. 3,2)· κατά χάριν θεοί, ἅγιοι, ἄφθαρτοι, ἀθάνατοι, χριστοειδεῖς, κοινωνοί τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου. 

Ἡ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου 

Γι’ αὐτό, ὅταν ἑορτάζουμε τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, οὐσιαστικά ἑορτάζουμε τήν δική μας ἀναγέννηση, τῆς ὁποίας τό κύριο χαρακτηριστικό εἶναι ἡ συγγένεια μέ τόν Θεό. Αὐτή πραγματοποιεῖται μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου καί τήν μετοχή μας στήν ζωή Του, μέσα ἀπό τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδιαιτέρως ἀπό τήν θεία Εὐχαριστία. Ἔτσι, ὁ Ἀπόστολος προτρέπει τούς πιστούς νά ἀπεκδυθοῦν τόν παλαιό ἄνθρωπο καί νά ἐνδυθοῦν τόν νέο, ὁ ὁποῖος διαρκῶς ἀνανεώνεται μέ σκοπό νά φθάσει σέ ἀληθινή θεογνωσία. Στήν θεολογική σκέψη καί ἐμπειρία τοῦ Παύλου ἀντιδιαστέλλεται ὁ παλαιός πρός τόν καινό, τόν νέο ἄνθρωπο. Παλαιός θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἀφήνει τόν Χριστό νά ἀναδημιουργήσει τήν ὕπαρξή του, ἀλλά προτιμᾶ νά ζεῖ μακριά ἀπό Αὐτόν, στήν ἁμαρτία καί τίς ἐπιθυμίες πού γεννοῦν θάνατο. Ἀντιθέτως ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μέ τήν πίστη, τήν μετάνοια καί τήν αἴσθηση ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα κύτταρο τῆς Ἐκκλησίας, ἑνώνεται μέ τόν Χριστό, ἀνανεώνεται κατά τήν εἰκόνα τοῦ Δημιουργοῦ του, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καί γίνεται «καινή κτίσις», νέος ἄνθρωπος, «κοινωνός θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρ. 1,4). Βεβαίως ὁ ἀναγεννημένος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος δέν εἶναι κάτι πού «εἶναι», ἀλλά πού ἀγωνίζεται διαρκῶς νά «γίνει», νά ὑπερβεῖ τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία βυθίζει τόν ἄνθρωπο σέ βαριά σύγχυση καί ἐσωτερικά ἐρέβη, καί νά ζήσει κατά Θεόν, ἐξαρτημένος ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀληθινά ἐλεύθερος. Ἄς εὐχηθοῦμε νά ἔχουμε πάντοτε τήν ζωντανή πίστη ὅτι ὁ Θεός, πού στήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, προσλαμβάνει ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή μας γιά νά τήν ἀνακαινίσει καί ὅτι καθαγιάζει ὄχι μόνο τόν κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς χωριστά, ἀλλά καί τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. 

Ἀρχιμ. Ν. Κ. 2

https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2023/51_2023(3681).pdf