Δικαίωμα τους είναι, να ρωτήσουν, αν θέλουν τους Εβραίους και τη Μοσάντ, που βλέπουν την δήθεν «απάτη», γιατί δεν την αποκαλύπτουν ώστε να μάθει ο κόσμος την «αλήθεια», μιας και οι Ιουδαίοι-εβραίοι δυστυχώς συκοφαντούν και υβρίζουν ψευδώς τον Χριστό.
Ή να ρωτήσουν τους Αρμένιους που προσπαθούν να αρπάξουν τις αναμμένες λαμπάδες από τα χέρια του Πατριάρχη, για να φανεί πως αυτοί έβγαλαν το Φως, γιατί δεν καταγγέλουν το «μυστικό».
Ακόμα και τους Παπικούς, που επί δεκαετίες, επί των Σταυροφοριών τους στην Ιερουσαλήμ, αναγνώριζαν το Άγιο Φως, ενώ τώρα όχι.
Δικαίωμα τους είναι, να αμφισβητούν την όραση εκατομμυρίων αυτοπτών μαρτύρων, που είδαν και αντιλήφθηκαν από μόνοι τους το γεγονός, χωρίς υποβοηθούμενες θεωρίες και προκαταλήψεις.
Δικαίωμα τους είναι, το να προσποιούνται ότι γνωρίζουν το θέμα εξ αποστάσεως, χωρίς να έχουν πάει ποτέ εκεί, ώστε να επιβεβαιώσουν ιδίοις όμμασι την αλήθεια της άποψης τους.
Τελικά, αυτό που δεν έχει κανείς δικαίωμα είναι, το να προσπαθεί να επιβάλλει την άποψη του στους άλλους, καλή ή κακή είναι αδιάφορο, περισσότερο δε, όταν οι άλλοι τυγχάνει να είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι. Εν τέλει δημοκρατικό, αλλά και μεγαλόψυχο είναι, το να δείχνει κάποιος σεβασμό στο πιστεύω των άλλων. Οτιδήποτε άλλο, είναι μικρόψυχο και αντικοινωνικό.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του έναν αυτόκλητο κυνικό, που έχει ως σκοπό της ζωής του να “διαλύσει” τους θρησκευόμενους! Και μάλιστα, χωρίς κανείς να του το έχει ζητήσει. Και η πολεμική αυτή, που μοιάζει με μια ιδιότυπη επίδειξη «εξυπνάδας», κατευθύνεται πάντα εναντίον των Χριστιανών, που είναι εκείνοι οι οποίοι κατά κανόνα προκαλούνται, και όχι εναντίον άλλων θρησκευτικών ομολογιών.
Αφού λοιπόν κανείς δεν τους ζητάει τον λόγο για τη δική τους αθεΐα, γιατί αυτοί να γίνονται επιτιμητές και επικριτές των άλλων; Κάνουν ως να ενοχλούνται από την χαρά τους και μιας και οι ίδιοι είναι ανίκανοι να νιώσουν αυτήν την χαρά και έχοντας εξοβελίσει το μυστήριο και το χαροποιό θαύμα από την ζωή τους, συμπεριφέρονται σαν τους ψωριάρηδες εκείνους που είναι χώρια και οι οποίοι προσπαθούν να διαβάλλουν την χαρά των υπολοίπων και να τη στραγγαλίσουν. Είναι σα να λένε: «Αφού εμείς δε μπορούμε να νιώσουμε τίποτα, ούτε πιστεύουμε σε κάτι, ούτε εσείς πρέπει». Δεν έχω όμως γνωρίσει ούτε έναν από αυτούς, που να αρνείται τις χριστιανικές αργίες και να μην επωφελείται από αυτές. Τελικά, όταν ο ορθολογισμός καταντά ιδεοληψία, καταλήγει να γίνεται χειρότερος από κάθε θρησκευτικό φανατισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου