Η σημερινή
Κυριακή, αγαπητοί αδελφοί, είναι αφιερωμένη στους 318 Πατέρες της Α’ Οικουμενικής
Συνόδου, αν και παλαιότερα, σαν σήμερα, εόρταζαν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Έτσι δηλωνόταν η ενότητα της ευαγγελικής διδασκαλίας, ίνα ώσιν έν, η ενότητα
αυτών που πιστεύουν στον Χριστό, δηλαδή τον βάζουν κυβερνήτη στην ζωή τους και τον
εμπιστεύονται.
Δεν είναι
τυχαίο, το ότι η εορτή αυτή έχει τοποθετηθεί ανάμεσα στις μεγάλες εορτές της Αναλήψεως
και της Πεντηκοστής. Το νόημα της εορτής της Αναλήψεως είναι η θέωση της ανθρώπινης
φύσης, την οποία προσέλαβε ο Χριστός και την ενθρόνισε στα δεξιά του Θεού Πατέρα.
Η Πεντηκοστή παραπέμπει στην κάθοδο και λήψη του Αγίου Πνεύματος από τον άνθρωπο.
Συμμετέχοντας στα μυστήρια της Εκκλησίας μας ο Ορθόδοξος χριστιανός γίνεται
αληθινά πνευμονοφόρος, εμπλουτίζεται από τα άπειρα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος,
μετέχει στις δωρεές και τα προσόντα του.
Η διδασκαλία
των Πατέρων αναλύει, επεξηγεί, ερμηνεύει και καθιστά, όσο είναι δυνατόν κατά τα
ανθρώπινα μέτρα, καταληπτή όλη αυτήν την πορεία τού ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία,
το πέρασμά του από το στάδιο της πρακτικής φιλοσοφίας (κάθαρση) στην φυσική
θεωρία (φωτισμός) και τέλος στην μυστική θεολογία (θέωση). Δηλαδή οι άγιοι Πατέρες
μέσα από την ηθική του διδασκαλία συνέγραψαν και μίλησαν για την Ανάληψη και τήν
Πεντηκοστή. Η εκκλησία μας τονίζοντας την πιστότητα και εμπιστοσύνη της στην διδασκαλία
αυτή των αγίων Πατέρων, όρισε την Κυριακή αυτή ανάμεσα στις δύο μεγάλες εορτές
για να τους τιμήσει.
Το «ίνα ώσιν
έν», τό αίτημα δηλαδή τής ενότητας «εν αγάπη Χριστού» ανάμεσα στούς πιστούς,
δεν το ευχόμαστε απλώς, αλλά το ζούμε σαν βεβαιωμένη πραγματικότητα, οι Ορθόδοξοι
χριστιανοί μέσα στήν θεία Λειτουργία. Μετέχουμε τού ενός Σώματος και Αίματος του
Χριστού και με πνευματικό τρόπο γινόμαστε συγγενείς εξ αίματος. Αυτό όμως πρέπει
να φαίνεται, να επαληθεύεται στην ζωή μας.
Γίνεται μνεία
στην σημερινή ευαγγελική περικοπή για τον «υιόν τής απωλείας». Πολλοί είναι εκείνοι
που ξέχασαν τήν πρώτη τους θέρμη για τον Χριστό, το πρώτο του κάλεσμα, αφού έγιναν
επιλήσμονες τής τιμής που τους έγινε, όπως ακριβώς συνέβη στον Ιούδα.
Δεν φτάνει,
συνεπώς, η επισκίαση από τήν πρώτη χάρη στόν άνθρωπο, αν αυτός δεν πάρει επιπλέον
ελεύθερα τήν απόφαση να καλλιεργήσει τό χάρισμα και να αυξήσει τό τάλαντο. Οι Πατέρες
μας ήταν εκείνοι που έμειναν μέχρι τό τέλος πιστοί στόν Χριστό και κράτησαν τήν
ενότητα τής Εκκλησίας.
Είναι γνωστά
και συγκινητικά, αλλά και προφητικά συνάμα τα λόγια τού αποστόλου Παύλου στούς
πρεσβυτέρους τών Εφεσίων, ότι θα επιτεθούν στήν ποίμνη τού Χριστού λύκοι βαρείς
μη φειδόμενοι τού ποιμνίου, με ψεύτικες και αιρετικές διδασκαλίες που θα
προσπαθήσουν να πλανήσουν και να οδηγήσουν στόν πνευματικό θάνατο πολλά πρόβατα.
Οι Πατέρες ήταν και είναι οι άγρυπνοι φρουροί, οι ανύστακτοι φύλακες που περιφρουρούν
τήν μάνδρα και τό ποίμνιο τού Χριστού με τήν σφενδόνη και τήν ρομφαία τού λόγου
τους.
Με τούς
ποιμενικούς αυλούς τής θεολογίας τους κρατούν σε εγρήγορση τά πρόβατα, κι αυτά
παραμένουν στήν υγιαίνουσα διδασκαλία. Τήν εποχή τής πλάνης τού Αρείου και τών
αρειανικών ερίδων, όταν με ασμάτια και ποιήματα ίδιου ρυθμού και μέτρου επίσης,
ο άγιος Γρηγόριος διατύπωνε τήν σωστή διδασκαλία τής Εκκλησίας, ώστε και οι
πιστοί να ενημερώνονται και διαφωτίζονται και οι αποσκιρτήσαντες προς τήν αίρεση
να διορθώνονται και να επανέρχονται.
Ο αρειανισμός
ήταν ένα από τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία
πρωτίστως προσπάθησε να ρυθμίσει τά τότε σχίσματα. Ο Άρειος χώριζε την ανθρωπότητα
από τήν θεότητα τού Χριστού, θεωρώντας ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Τήν πλάνη
αυτή επαναλαμβάνουν στις μέρες μας οι (τάχατες) χριστιανοί μάρτυρες τού Ιεχωβά.
Αν όμως η
θεότητα και η ανθρωπότητα δεν ενώθηκαν και μάλιστα ασυγχύτως, αδιαιρέτως, ατρέπτως
και αχωρίστως στό ένα πρόσωπο τού Θεού Λόγου, ο άνθρωπος δεν μπορεί να θεωθεί. Ο
Χριστός όμως, ενανθρώπησε για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει Θεός κατά χάρη
και μετοχή, όχι κατά φύση, διότι κατά φύση είναι και παραμένει άνθρωπος, όπως ακριβώς
και τό σίδερο δια τής μετοχής του στό πύρ γίνεται πύρ, χωρίς να πάψει να παραμένει
σίδερο. Έτσι, αγαπητοί αδελφοί, συμμετέχοντας στήν ζωή τής Εκκλησία και τών
μυστηρίων, γινόμαστε ο καθένας και πατέρας, και τέκνο τής Εκκλησίας, γευόμενοι
τήν προσωπική μας Πεντηκοστή, δηλαδή το «καθ’ ομοίωσιν» για τό οποίο πλαστήκαμε,
από αυτή κιόλας τήν ζωή.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου