ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

            Δίπλα στήν θάλασσα, αγαπητοί αδελφοί, γίνεται το κάλεσμα από τον Χριστό τών πρώτων του μαθητών. Πολυσήμαντη είναι η λέξη θάλασσα, όχι μόνο στα εκκλησιαστικά κείμενα, αλλά και στόν χώρο τής λογοτεχνίας. «Τα σπλάχνα μας και η θάλασσα αναπαμό δεν έχουν», λέει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ανάγοντας τήν θάλασσα στόν ψυχικό κόσμο τού ανθρώπου. Αλλά και ο προοιμιακός ψαλμός τού Εσπερινού, αναφέρεται στό μέγεθος και τήν ευρυχωρία τής θάλασσας, καθώς και στον υποθαλάσσιο κόσμο τών έμβιων όντων, μικρών και μεγάλων, θηρίων και ερπετών.

            Ο Ψαλμωδός εδώ ανάγεται από την αισθητή θάλασσα τήν οποία και ωραία περιγράφει, στην νοερά τής καρδιάς θάλασσα, στόν εσώτερο άνθρωπο, στό άπειρο μέγεθος τής καρδιάς, η οποία πολλές φορές υποκρύπτει ποικιλότροπα, παντοιότροπα και ακατονόμαστα πάθη. Άλλοτε μοιάζει με φουρτουνιασμένη θάλασσα, όταν τα πάθη μας είναι σε έξαρση, άλλοτε ηρεμεί, όταν τα πάθη μας προς καιρό ησυχάζουν.

            Αλιείς στήν θάλασσα τού κόσμου, σε μιά άλλη θάλασσα από αυτήν που μόλις περιγράψαμε, κάλεσε τούς μαθητές του ο Χριστός. Εδώ μάλιστα γίνεται ονομαστική κλήση τών τεσσάρων πρώτων μαθητών: τού Πέτρου και τού Ανδρέα, τού Ιακώβου και τού Ιωάννη, αδελφών κατά σάρκα ανά δύο. Πρόκειται να αγρεύσουν ανθρώπους από τήν θάλασσα τού κόσμου και κατόπιν, ως λογικούς ιχθείς, να τούς βαπτίσουν στα νερά τής κολυμβήθρας για να τούς ενσωματώσουν στόν Χριστό και να τούς διδάξουν να κάνουν έργο τίς εντολές τού Χριστού, όπως ο Ίδιος τούς είπε, όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι άλλοι μαθητές που θα κληθούν.

            Εντύπωση μάς κάνει ότι οι μαθητές δεν τό πολυσκέπτονται. Με τό πού τούς καλεί ο Χριστός, ευθέως αφήνουν οποιαδήποτε απασχόλησή τους, ακόμη και τόν πατέρα τους και ακολουθούν τόν Χριστό με αμετεώριστη υπακοή. Δεν ταράσσεται ο λογισμός τους, δεν ασχολούνται με τό τί τούς περιμένει, άκουσαν ότι ο Χριστός θα τούς κάνει αλιείς ανθρώπων, δεν είναι σίγουρο ότι κατάλαβαν. Ούτε σκέπτονται τί και ποιούς αφήνουν πίσω τους, ούτε, ίσως τό ενδεχόμενο κάποιων αμοιβών, αν και αργότερα ο Πέτρος ρώτησε ποιές θα ήταν οι αμοιβές τους, εφόσον άφησαν τα πάντα γι Αυτόν. Ακολούθησε η απάντηση ότι εν τή παλιγγενεσία, δηλαδή όταν ξαναγεννηθεί ο κόσμος και συντελεσθεί η εκ νεκρών ανάσταση, εκατονταπλάσια θα λάβει εκείνος που άφησε τα πάντα και ακολούθησε τον Χριστό.

            Με ακροβασία άκρως επικίνδυνη, σαν περπάτημα πάνω σε βαθιά νερά μοιάζει η πορεία κάθε ορθόδοξου χριστιανού, είτε λαϊκού, είτε κληρικού. Όλοι μας έχουμε κληθεί από τόν Χριστό να τόν ευαγγελιζόμαστε στούς ανθρώπους, ιδιαίτερα οι κληρικοί, που λάβαμε διά τής ιερωσύνης τήν ειδική πρός αυτό χάρη. Επειδή είναι σίγουρο πως στήν πορεία θα φυσήξουν οι άνεμοι τών πειρασμών, χρειάζεται καθημερινός αγώνας πνευματικός, ώστε να μην γίνουμε επιλήσμονες τής τιμής που μάς έγινε από τόν Θεό.

            Η ζωή μας και τα έργα μας πρέπει να αποδεικνύουν τήν πίστη μας στόν Χριστό και μόνο. Η πίστη μας στόν Χριστό πρέπει να εκφράζεται και να συμπεραίνεται από τα έργα μας. Να μην πιστεύουμε επίσης ότι μόνο τα έργα μάς σώζουν, αλλά μόνο η θεία χάρη μάς σώζει.

            Γι αυτό και συχνά αναφέρεται ότι η Ορθοδοξία είναι σχοινοβασία. Η ολοκληρωτική στροφή τής ύπαρξής μας προς τόν Χριστό, είναι που μάς σώζει και από τίς μεγάλες πτώσεις, αλλά και από τήν απελπισία. Ακριβώς όπως τότε που ο απόστολος Πέτρος ζήτησε από τόν Χριστό να περπατήσει, όπως κι Εκείνος, πάνω στα νερά τής λίμνης και άρχισε κατά χάρη να κάνει αυτό που ο Κύριος έκανε κατά φύση. Όσο η προσοχή του βρισκόταν στόν Χριστό βάδιζε πάνω στα ύδατα χωρίς πρόβλημα, όταν όμως ο νούς του άρχισε να αποκολλάται από τόν Κύριο, σκεπτόμενος άλλα πράγματα, π.χ. τό πόσο βαθιά ήταν τα νερά κάτω από τα πόδια τού, άρχισε να βυθίζεται.

            Η συμπεριφορά μας λοιπόν, πρέπει να αποτελεί υπόδειγμα και για τούς γύρω μας, ώστε να καταλαβαίνουν αυτοί ότι είμαστε μαθητές Εκείνου. Με διάκριση να πορευόμαστε και να ασκούμαστε στίς αρετές, τηρώντας τίς εντολές τού Θεού που είναι φάρμακα ψυχής. Η ιεραποστολική μας δράση να διακρίνεται από ταπείνωση, να έχει ποιμαντικό στόχο, να είναι δηλαδή εύτοξη και φτερωτή, απαλή ως βροχή και ως αύρα λεπτή ώστε να αφήνει τόν Χριστό μπροστά κι εμείς να ακολουθούμε. Έτσι, αδελφοί, θα αποδειχθούμε άξιοι τής κλήσης μας.

Αρχιμ. Ε.Τ.