Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ

            Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Κύριος υποβάλλει ένα ερώτημα στούς μαθητές του σχετικά με τό τί αυτοί ακούνε να λένε γι Αυτόν οι άνθρωποι. Οι απαντήσεις που λαμβάνει είναι ποικίλες. Λέγεται πως είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, του απαντούν, άλλοι τον περνούν για τον Ιερεμία, άλλοι για τον Ηλία· πάντως θεωρείται προφητικό ανάστημα. Ο Χριστός παρακάμπτει τίς απαντήσεις και ζητάει ευθέως από τούς μαθητές να τού πούν τήν δική τους άποψη.

            Την μοναδική απάντηση λαμβάνει ο Κύριος από τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος τού λέει ότι είναι «ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού τού ζώντος». Ο Χριστός τον μακαρίζει. Τού λέει πως τα λόγια τα οποία μόλις είπε πριν από λίγο δεν είναι δικά του, ούτε τού τα αποκάλυψε κάποιος άλλος άνθρωπος, αλλά αποτελούν αποκάλυψη τού Πατέρα του στόν ίδιο τον Πέτρο. Με αυτήν τήν αποκάλυψη ο Πέτρος αναγνωρίζει στό πρόσωπο τού Διδασκάλου του τον σαρκωθέντα Υιό και Λόγο τού Θεού. Τήν στιγμή αυτή ο λογισμός τού Πέτρου δεν αποτελεί μια κοινή, έστω πολύ φιλοσοφημένη σκέψη, αλλά επικυρώνεται από θεϊκή «σφραγίδα». Χαρακτηρίζεται αποκάλυψη τού Πατέρα, δηλαδή ύψιστη πνευματική εμπειρία και ασφαλώς πηγή μακαριότητας για τον κορυφαίο τού χορού τών αποστόλων. Ο απόστολος Πέτρος εδώ γίνεται σκεύος εκλογής και δοχείο θείων ελλάμψεων.

            Τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τών ανθρώπων εκείνων που δέχονται τέτοιου είδους αποκαλύψεις είναι η ακλόνητη πίστη· εκείνη που μπορεί ακόμη και «όρη μεθιστάνειν», πίστη χωρίς δισταγμούς. Στήν επιβεβαίωση τού Κυρίου για τον έγκυρο και ευλογημένο χαρακτήρα τής ομολογίας τού Πέτρου, έρχεται και ο χαρακτηρισμός της ως «πέτρας» και μάλιστα η διαβεβαίωση τού ίδιου τού Κυρίου ότι πάνω σε αυτήν τήν «πέτρα» θα οικοδομήσει τήν Εκκλησία του και ο θάνατος δεν θα τήν κυριεύσει, εφόσον έχει ένα τέτοιο θεμέλιο λίθο.

            Η πίστη είναι χάρη Θεού, που πληροφορεί τήν καρδιά τού ανθρώπου  και όχι πειθώ, η οποία ικανοποιεί τήν διάνοια. Αναβλύζει μέσα από τήν καρδιά, και τήν πληροφορεί για πράγματα που δεν βλέπει, ωστόσο τα ελέγχει και τα ελπίζει ως βέβαια, όπως μας πληροφορεί ο άλλος μεγάλος συνεορτάζων απόστολος, ο πεπαιδευμένος Παύλος.

            Περιορισμένης μορφώσεως σε σχέση με τον Παύλο ο Πέτρος, αυτό όμως δεν τούς εμποδίζει να συναντιώνται με αγαλλίαση μέσα στό Φώς τού Αναστημένου Χριστού, το εράσμιο Φώς τής πίστεως στό ίδιο Πρόσωπο, αυτό τού Ιησού Χριστού. Από αυτήν τήν μακαριότητα δεν λείπουν ούτε αγράμματοι και μετανοημένοι πόρνοι, ούτε πεπαιδευμένοι και σοφοί. Πολλά τα παραδείγματα που έχει στήν διάθεσή μας η αγία μας Εκκλησία.

            Απέναντι στόν Χριστό, οι μέν απλοί και ανευλαβείς αρνήθηκαν τον κακό τους εαυτό και γέμισαν με άδολη πίστη, στηρικτική και τών άλλων ανθρώπων, οι δε πεπαιδευμένοι και οξύνοες αρνήθηκαν τήν υπερηφάνεια, που τούς έσπρωχνε σε διάφορους γκρεμούς και οπλίστηκαν με δυνατή πίστη και απολογητικό χάρισμα που άνθισε πάνω στήν γρηγορούσα, προικισμένη, αλλά μετανοημένη διάνοιά τους, ώστε να θεωρούν τίς μέχρι τήν στιγμή τής Αποκάλυψης τού Χριστού στήν ζωή τούς γνώσεις και τα διανοητικά προσόντα τους σαν κάτι τό ασήμαντο. Μάρτυρας σε αυτό ο απόστολος Παύλος και πάλι, ο οποίος υπήρξε σοφός δάσκαλος τού Ιουδαϊσμού και που μπροστά στό πέλαγος τών θείων αποκαλύψεων και τής εν Χριστώ μακαριότητας θεωρεί όλο αυτό τον θεωρητικό εξοπλισμό σαν κάτι το ευτελές: «…αλλ’ άτινα ήν μοι κέρδη ταύτα… ηγούμαι σκύβαλα ίνα Χριστόν κερδίσω».

                        Δεν είναι επομένως η συστηματικά δομημένη και «ραφιναρισμένη»  σκέψη εκείνη που θα ελκύσει τό άγγιγμα τού Θεού και θα οδηγήσει τον άνθρωπο στήν θεία μακαριότητα, αλλά η απλή και άδολη καρδιά που αναβλύζει διάθεση και εκζήτηση τού θείου ελέους και τής θείας συγκατάβασης. Η ταπείνωση και η ομολογία τών αδυναμιών μας έλκει τό έλεος τού Θεού, συντρίβει τήν καρδιά, και κάμπτει τήν θεία ευσπλαχνία. Η έπαρση τού νού εμποδίζει τήν επέμβαση τού θείου ελέους και τήν εμφάνιση τής θείας Παρουσίας στήν ζωή μας. Παραμένουμε τραγικά εγκλωβισμένοι στόν εαυτό μας και τα θελήματά του. Όποιος τελικά δεν κάνει υπακοή στόν Χριστό, θα υπακούσει στα πάθη του και τίς αδυναμίες του.

            Τήν δύναμή του ο Χριστός κατά τών παθών και τών δαιμόνων, αγαπητοί αδελφοί, τήν έχει αποθησαυρίσει μέσα στήν αγία του Εκκλησία. Αυτή είναι τό σώμα του, Εκείνος είναι η κεφαλή της. Ζώντας εκκλησιαστικά ο άνθρωπος εξημερώνεται, έλκει τήν θεία δόξα και πληρούται άδολης πίστης και μακαριότητας.

Αρχιμ. Ε.Τ.