Ο Μοναδικός Αρχιερέας Χριστός

«Σύ ιερεύς εις τον αιώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ»

Η εορτή τής Υπαπαντής, αδελφοί μου, δίνει τήν ευκαιρία στήν Εκκλησία μας να μας μιλήσει για τόν Κύριο ημών Ιησού Χριστό και να μας τονίσει μία αλήθεια, ότι ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Αρχιερέας και ποιμένας ο οποίος θυσιάστηκε για τήν σωτηρία τού κόσμου.

Η προς Εβραίους επιστολή έχει ως κύριο θέμα την Ιερωσύνη τού Ιησού Χριστού η οποία αντιπαραβάλλεται προς εκείνη τής Παλαιάς Διαθήκης. Ο Απόστολος Παύλος κηρύσσοντας τόν Χριστό ως μοναδικό Αρχιερέα, διαφοροποιεί τήν Εκκλησία από όλες τις εξωχριστιανικές αντιλήψεις για τήν Ιερωσύνη και μας βοηθάει να κατανοήσουμε τήν ουσιαστική διαφορά και δομή τής Εκκλησιαστικής ζωής μας από εκείνη οποιασδήποτε θρησκευτικής ομάδας τού κόσμου.

Η εξωχριστιανική λατρεία και θρησκευτικότητα βλέπει τον ιερέα σαν φορέα εξουσίας να προσφέρει «θυσία» στό θείο, να το εξευμενίσει και να τό συμφιλιώνει με τόν λαό. Αυτό όμως προϋποθέτει «Θεό» που δέχεται θυσίες και προσφορές που παίρνει δηλαδή για να δώσει.

Με τήν ενανθρώπιση τού Θεού Λόγου, τήν είσοδο δηλαδή τού Θεού στόν κόσμο και τήν Ιστορία, κάθε τέτοια αντίληψη έχει κυριολεκτικά σβήσει. Ο Θεός που είναι αληθινή αγάπη γιατί είναι ξένος προς κάθε ιδιοτέλεια – δεν παίρνει τίποτε γιατί είναι ανενδεής. Δεν χρειάζεται να πάρει τίποτε από εμάς, ούτε ακόμη κι αυτήν τήν λατρεία μας, που γίνεται για τήν δική μας πνευματική ωφέλεια. Τό αποκορύφωμα τής αγάπης τού Θεού είναι η θυσία τού Υιού του στόν Σταυρό για να συντριβεί πάνω στόν Σταυρό η ανθρώπινη αμαρτία και να νικηθούν με τόν δικό του θάνατο, ο θάνατος και η φθορά μας. ο Χριστός με τόν Σταυρό και τόν θάνατό Του γίνεται ο Μέγας Αρχιερέας που παραμερίζει τήν αποστασία μας από τόν Θεό και μας συμφιλιώνει μαζί Του, μας ενώνει μαζί Του. Έτσι αποβαίνει ο Χριστός «η οδός» και η είσοδός μας προς τόν Πατέρα, αφού με τήν Ανάληψή Του ανεβάζει στούς ουρανούς και την ανθρώπινη φύση ενωμένη μαζί ΤΟΥ. Ποια «ιερωσύνη» και ποιος «ιερεύς» μπόρεσε να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο ποτέ; Να ενώσει Θεό και άνθρωπο θεώνοντας τόν άνθρωπο. Γι αυτό είναι ο Χριστός ο Μόνος Ιερέας και Αρχιερέας που μπορεί να ονομάζεται έτσι.

Η μοναδικότητα τής Αρχιερωσύνης τού Χριστού φαίνεται και από τα εξής χαρακτηριστικά.

Ο Αρχιερέας Χριστός έχει απαράβατον την ιερωσύνην, δεν τήν παραδίδει σε άλλα πρόσωπα. Δεν έχει διαδοχήν.

Είναι ακόμα ο μόνος τέλειος Αρχιερέας γιατί είναι αναμάρτητος και θυσιάσθηκε για την ανθρωπότητα και όχι για τόν εαυτό Του.

Και η θυσία Του έγινε μία φορά στήν Ιστορία και λυτρώνει κάθε άνθρωπο. Ισχύει αιώνια.

Γεννάται ίσως τό ερώτημα. Τί είναι οι ιερείς τής Εκκλησίας;

Είπαμε ότι ο μοναδικός Αρχιερέας είναι ο Χριστός που σώζει τούς ανθρώπους.

Οι Επίσκοποι, οι Πρεσβύτεροι, οι διάκονοι που είναι ποιμένες τής Εκκλησίας, μετέχουν με τήν χάρη τού Θεού στήν μία Ιερωσύνη τού Χριστού. Το δικαίωμα αυτό τό αποκτούν με τήν χειροτονία τους. Κι έχουν ένα ειδικό χάρισμα, μία ειδική λειτουργία μέσα στό Σώμα τής Εκκλησίας. Δεν προσφέρουν υλικές θυσίες στον Χριστό γιατί ο Θεός μας δεν έχει ανάγκη από θυσίες. Είναι υπηρέτες Χριστού και οικονόμοι τών μυστηρίων τού Θεού.

Έργο τών πνευματικών πατέρων είναι να βοηθούν τά πνευματικά τους τέκνα, τούς πιστούς που αποτελούν τον λαό τού Θεού, να διαγνώσουν την αρρώστια τους, τό εσωτερικό σκοτάδι που υπάρχει στόν νού τους από τήν αμαρτία και να βρουν τήν θεραπεία, παίρνοντας λυτρωτικά φάρμακα που η αγάπη τού Θεού προσφέρει μέσα στήν Εκκλησία.

Οι κληρικοί που έχουν αυτό το ειδικό χάρισμα να βοηθούν τούς ανθρώπους να λυτρωθούν από τόν Χριστό  είναι απόλυτα αναγκαίοι στήν ζωή τής Εκκλησίας. Και οι λαϊκοί τί θέση έχουν στήν Εκκλησία;

Μετέχουν κι αυτοί στήν ιερωσύνη τού Χριστού. Είναι κι αυτοί ιερείς τού Θεού και ισότιμα μέλη τού ενός σώματος. Η διαίρεση σε κληρικούς και λαϊκούς δεν είναι διαίρεση ουσίας. Ο κληρικός δεν υπερέχει από τόν λαϊκό σε τίποτα. Η ειδική ιερωσύνη που έχει, έχει λειτουργική σημασία. Είναι υπηρέτης και εργάζεται για τήν σωτηρία τών αδελφών του. Στήν Εκκλησία δεν έχουμε ούτε κληρικοκρατία ούτε λαϊκοκρατία. Όλοι κληρικοί και λαϊκοί μαζί είναι ο Λαός τού Θεού, ενωμένοι σε ένα Σώμα, στό Σώμα τού Χριστού Είναι ο νέος Ισραήλ έθνος Άγιον, η κοινωνία τών πιστών και τών Αγίων. Γι αυτό στήν Ορθοδοξία, στήν πίστη μας συλλειτουργεί ο κλήρος με τόν λαό, οι οποίοι δεν νοούνται ως παρακολουθούντες αλλά ως «συνεπιτελούντες» και «συμπροσευχόμενοι».

Από τήν ώρα που θα δούμε τόν Χριστό μας, όπως ο Απόστολος Παύλος ως τόν μόνο Αρχιερέα, θα αποκτήσουμε και εμείς τό φρόνημα τών Πατέρων και θα ομολογούμε με τον Ιερό Χρυσόστομο ότι στήν Εκκλησία δεν υπάρχει «αρχόντων τύφος» και «αρχομένων δουλοπρέπεια». Ναι μέν διακρινόμαστε – λίγο –σε πρόβατα και λαϊκούς – και ποιμένες – κληρικούς αλλά σε σχέση με τόν Χριστό πάντες είμαστε πρόβατα.

Διότι και οι ποιμένοντες και οι ποιμενόμενοι « υφ’ ενός τού άνω Ποιμένος, ποιμένονται».

http://www.imkby.gr/images/kirigmata/2014/2_2_2014.pdf