ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ- ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ- SCHOOLWAVE

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ- ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ- SCHOOLWAVE

Γ. Μ Π Α Μ Π Ι Ν Ι Ω Τ Η Σ

Tέως Πρύτανης και τέως Υπουργός. Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών (1973-2006). Συγκεκριμένα, το1991εκλέχθηκε πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής και το 2000 Πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, θέση που κράτησε μέχρι το2006. Διετέλεσε και Υπουργός στοΥπουργείο Παιδείας,Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, το 2012.

Διετέλεσε Πρόεδρος τού Παιδαγωγικού Ινστιτούτου της Ελλάδος, μέλος της Επιτροπής Εκδόσεως της Εγκυκλοπαίδειας «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα» και της θεματικής Εγκυκλοπαίδειας της Εκδοτικής Αθηνών (Γλωσσολογία). Επιπλέον να σημειώσουμε και ότι, υπό την καθοδήγησή του λειτουργεί το «Κέντρο Λεξικολογίας» ενώ το 1 998 εξέδωσε το «Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας», το οποίο γνώρισε εκδοτική επιτυχία και τον κατέστησε πασίγνωστο στο πανελλήνιο αλλά και διεθνώς για το ενδιαφέρον του για την ελληνική παιδεία.

Αυτό το διαρκές και ανύστακτό του ενδιαφέρον για τα ελληνικά γράμματα και η καρδιακή και ολόψυχη αγάπη του για την μόρφωση των Ελληνοπαίδων και όχι μόνο, τον έκανε να συντάξει δύο άρθρα (9.7.1995 & 17.9.1995) στον ημερήσιο τύπο, που είναι διαχρονικά επίκαιρα, μοναδικά, πρωτότυπα και “προφητικά” και ως εκ τούτου, αποτελούν σταθμό στην εν Ελλάδι αρθρογραφία. Ιδίως εξ επόψεως της οπτικής γωνίας που τα αναλύει και του θέματος που επεξεργάζεται. Τα δύο άρθρα αυτά εμπεριέχουν τόσες πολλές αρετές και τόσα πολλά πλεονεκτήματα, που είναι απορίας άξιον πως συντάχθηκαν αυτά τα κείμενα τη χρονιά του 1995. Αυτό που διαπιστώνεται με πασιφανή τρόπο είναι ότι βρίσκονται νοηματικά και εννοιολογικά, μεταφορικά και κυριολεκτικά δεκάδες χρόνια πιο μπροστά από την εποχή τους. Παρόλο το ανώτατο μορφωτικό επίπεδο γνώσεων και τα πολλαπλά γνωστικά ταλέντα που διαθέτει ο κ.Μπαμπινιώτης, αυτά από μόνα τους δεν θα ήταν αρκετά για να κάνουν αυτήν την ιστορική τομή στο χώρο της παιδείας που κάνει με αυτά του τα άρθρα. Θα χρειαζόταν από τη μία, μια άριστη γνώση της ορθόδοξης πατερικής παράδοσης, της φιλοκαλικής νηπτικής θεολογίας, της ορθόδοξης θεραπευτικής αγωγής και από την άλλη, μια ενδελεχή και άρτια γνώση του σκηνικού της παραθρησκείας, του αποκρυφισμού, των σεκτών, των καταστροφικών λατρειών, των εγκληματικών δογμάτων, των μεθοδιών που χρησιμοποιούν για την παγίδευση των αδαών (μέσω της metal ιδίως μουσικής, αποκρυφιστικών βιβλίων κ.ά.), την διεθνή νομοθεσία για την προστασία των θυμάτων (με την πολύπειρη εμπειρία που διαθέτουν για την όσο το δυνατόν καλύτερη πρόληψη, θεραπεία και καταστολή του φαινομένου των σεκτών και των “destructive cults” που παραβιάζουν ακόμη και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ιδίως των ποικίλων τάσεων του νεοσατανισμού). Αν τα γνώριζε αυτά θα είχε τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια, στις αναλύσεις του ένεκα και της πολυσχιδούς οξύνοιας της σκέψης του. Όλα όμως τα παραπάνω προαπαιτούμενα, ήταν σε εμβρυακή κατάσταση την εποχή εκείνη στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και στην Εκκλησία (στο διεθνή και δη ευρωπαϊκό χώρο γινόταν πιο συστηματική και υπεύθυνη εργασία διότι αντιμετώπιζαν και περισσότερα προβλήματα). Το λοιπόν, η γνώση ήταν από μηδενική έως ελάχιστη. Εκείνος που άρχιζε για πρώτη φορά με απόλυτα επιστημονικό και τεκμηριωμένο τρόπο να ασχολείται υπεύθυνα για την αντιμετώπιση της παραθρησκείας, του αποκρυφισμού, των σεκτών, των καταστροφικών λατρειών, σε προληπτικό και θεραπευτικό επίπεδο ήταν ο π.Αντώνιος Αλεβιζόπουλος.

Ας δούμε κάποια σημεία από τα δύο αυτά κείμενα: «..μερικοί μαθητές και μαθήτριες της Β΄ Λυκείου, ασχολούνται δημιουργικά με τον σατανισμό. Συμβουλεύονται ειδική βιβλιογραφία και είναι εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα σύνεργα. Δεκαεξάρης αρχιερεύς, ξεσκολισμένος στη σατανολογία,…».Αυτή η υπόθεση εργασίας που έγινε το 1995, ίσως τότε να φαινόταν ως ένα μακρινό σενάριο για να είναι αληθινό για μαθητές του σχολείου, τώρα όμως είναι δίπλα μας και δεν το έχουμε αντιληφθεί στις πραγματικές του διαστάσεις.

Όχι μόνο αδυνατούμε να το αντιμετωπίσουμε αλλά τις περισσότερες φορές ούτε καν το εντοπίζουμε διότι διαρκώς μεταλλάσσεται και δεν διαθέτουμε και την επαρκή ενημέρωση.Τώρα γίνεται κατήχηση στον νεοσατανισμό και στην επίκληση πνευμάτων (δαιμόνων) για πλάκα μέσω της metal μουσικής(ιδίως μέσω της thrash, death, (ns)black σκηνής), μέσω περιοδικών που πουλιούνται ελεύθερα σε περίπτερα, μέσω βιβλίων σε βιβλιοπωλεία, μέσω διαδικτύου και αλλού. Η γνώση της κοινωνίας, των εκπαιδευτικών αλλά της πλειοψηφίας των μελών της Εκκλησίας είναι μηδενική με αποτέλεσμα με μαθηματική ακρίβεια να ακολουθείται μια στρεβλή ποιμαντική προσέγγιση που θα καταλήξει στα δύο άκρα (όταν και αυτή ακολουθείται). Στην αμνήστευση και αδιαφορία του όλου θέματος ή σε μια αυστηρή καταδικαστική στάση χωρίς όμως λογικά και προσλήψιμα στο επίπεδο του παιδιού επιχειρήματα. Το σύνηθες αποτέλεσμα να εκδηλώνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον σκοτεινό χώρο του αποκρυφισμού που θα στιγματίσει όχι μόνο πρόσκαιρα αλλά και αιώνια τη ζωή του.

Το μοναδικό βιβλίο που μιλάει υπεύθυνα για τον νεοσατανισμό, προϊόν πολυετούς εμπειρίας επιστημόνων διάφορων κλάδων για την αντιμετώπιση της απειλής του νεοσατανισμού στο σχολείο και στη νεολαία, είναι το εξής: (παρόλο που υστερεί αισθητά στο θέμα της μουσικής διότι το σπουδαίο έργο αυτό, ολοκληρώθηκε το 1996 και από τότε έχουν προκύψει ικανοποιητικές και εμπεριστατωμένες εργασίες για τη σύνδεση rock/metal και νεοσατανισμού. Έχουν βγει και βιβλία από μέλη της «εκκλησίας του Σατανά» που με ακρίβεια περιγράφουν τη άμεση σύνδεση του νεοσατανισμού με τη μέταλ, η οποία χρησιμοποιείται ως κράχτης για να προωθηθεί η νεοσατανική θεματολογία σε ανήλικους και σε νεαρά ως επί το πλείστον άτομα.)

Δεν μπορούμε παρά μόνο να επικροτήσουμε απόλυτα μία σαφή και μεγάλη ακρίβεια διαπίστωση που παραθέτει και είναι η εξής: «Ο σατανισμός και τα παντοειδή αποπροσανατολιστικά και συσκοτιστικά παρακλάδια του άρχισαν να ανθούν στην Ελλάδα, μην το ξεχνάμε, τα τελευταία μόνο χρόνια, όταν υποχώρησε κοινωνικά και παιδευτικά η καλλιέργεια αρχών και αξιών και όταν το σχολείο απεκδύθηκε, βαθμηδόν και σε μεγάλο βαθμό, τον ανθρωποπλαστικό, καθαρώς παιδαγωγικό σκοπό του, για να περάσει από σχολείο αρχών σε σχολείο γνώσεων και σε προπαρασκευαστικό φροντιστηριακό ρόλο».Πόσο μάλλον όταν επιχορηγεί μουσική διοργάνωση και φεστιβάλ όπου εμπλέκονται κατά κύριο λόγο παιδιά λυκείου, γυμνασίου αλλά και δημοτικού. Που ένας από τους έξι κριτές, ο Σάκης των Rotting Christ[1], που κρίνει μουσικοτεχνικά, εδώ και 9 χρόνια τις μαθητικές μπάντες (τώρα τελευταία και φοιτητικές), ανήκει στο χώρο του ακραίου μέταλ και μεταχειρίζεται με θετικό τρόπο αφού τα προβάλλει, με απροκάλυπτο τρόπο σύμβολα του νεοσατανισμού. Ο νεοσατανισμός έστω και εν αγνοία των υπηρετών του ψάχνει να βρει διόδους να κατασταθεί θελκτικός και επιθυμητός στις πιο ευάλωτες και ευαίσθητες ηλικίες, στη νεανικές και δη στη μαθητιώσα νεολαία. Η προσφορότερη γέφυρα είναι τα παντοειδή παρακλάδια της ροκ και μέταλ μανίας.Υπάρχουν κουλτουριάρηδες εκπαιδευτικοί και μέλη της εκκλησίας που λόγω της αγνοίας τους ή της επηρείας των ιδίων από την μουσική, να την δικαιώνουν και να την νομιμοποιούνυποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών τους σε μια διαρκή, δουλοπρεπή, συμβιβασμένη, ανελεύθερη κατάσταση. Το άλλο άκρο είναι η αδιάκριτη, απροϋπόθετη, αυστηρή και με απόλυτο τρόπο απαγόρευση των μουσικών ακουσμάτων των παιδιών από τους μεγαλυτέρους,που όπως και το άλλο άκρο αντί να θεραπεύει, εγκυμονεί άλλους κινδύνους διότι δημιουργεί τα αντίθετα αποτελέσματα και έτσι διαιωνίζεται το πρόβλημα.

Αυτό που απουσιάζει είναι ο διάλογος, η κατανόηση, η αληθινή αγάπη. Με πολύ όμορφο τρόπο το επισημαίνει και αυτό ο κ.Μπαμπινιώτης, αν και παρουσιάζει μια μικρή νοηματική ασάφεια, προφανώς και για λόγους οικονομίας χώρου, αφού τα άρθρα είναι περιορισμένης έκτασης. Οι δύο αξονικές προϋποθέσεις έχουν αναφερθεί πιο πάνω. Εν συντομία: α) η βιωματική γνώση της θεανθρώπινης θεραπευτικής αγωγής της Εκκλησίας και β) η γνώση του σκηνικού και των μεθοδεύσεων που μεταχειρίζονται δια μέσου των εγκληματικών δογμάτων τους οι σέκτες. Μας λέει, λοιπόν ο τέως Πρύτανης: «Και η Εκκλησία αντί να καταφεύγει»,έστω και μεμονωμένως, σε άκομψη έως προκλητική υποστήριξη των σατανιστών, για να δείξει – είναι προφανές- τους κινδύνους της απομάκρυνσης από τη χριστιανική πίστη, ας προλάβει τέτοιες καταστάσεις, αναθεωρώντας τις μορφές παρέμβασής της σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει και συνεχώς αλλάζει». Και έχει φυσικά δίκιο.

Εδώ και χρόνια επιχειρείται να διαβρωθεί και ο χώρος εκπαίδευσης από τον διαρκή ύπουλο πολυβολισμό των αρχών και των αξιών του καθ’ ημάς πολιτισμού. Ακόμα και στο μάθημα των θρησκευτικώννα μην προάγεται η κριτική σκέψη, και το φιλτράρισμα εννοιών και νοημάτων από τον ελληνορθόδοξο, ρωμαίικο πολιτισμό και το φως της ορθοδοξίας αλλά κάτω από τα αρτηριοσκληρωτικά, ισοπεδωτικά δόγματα της κοινωνιολογίας των θρησκειών, και της θρησκειολογίας να οδηγηθούμε σε νόθες αλαζονικές ατραπούς που οδηγούν στην αυτοπραγμάτωση και αυτοθέωση του ανθρώπου, με επόμενο στάδιο, ο άνθρωπος που θα εξαπατηθεί από αυτά, να οδηγηθεί παντοτινά σε μια απέραντη μοναξιά. Η μουσική, αυτή απλώς υπάρχει ως υποκατάστατο της δυνατότητας να σχετιστώ αληθινά με τον Θεό και τον πλησίον μου, αποτελεί προϊόν της φαντασίας του ανθρώπου και δημιουργεί μια ψευδαίσθηση, ένα φανταστικό κόσμο που μέσα σε αυτόν ο άνθρωπος εγκλωβίζεται, χάνει την επαφή του με την αληθινή ζωή και τριγυρνάει ανέστιος ψάχνοντας την αγκαλιά του αληθινού Πατέρα που η μάνα Εκκλησία με αυτόν τον πανυπέροχο, μοναδικό τρόπο μας παρουσιάζει στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του Ασώτου.

Μπορούμε να κλείσουμε με μια μαρτυρία που ουδείς έχει την δυνατότητα να αμφισβητήσει. Παρακάμπτουμε αξιόλογες μελέτες ερευνητών διαφόρων ειδικοτήτων σε ελλαδικό και διεθνή χώρο και αρκούμαστε σε μια γνωστή μαρτυρία του αρχηγού των 3 σατανιστών που στο όνομα του Σατανά και κατόπιν εντολών του, διέπραξαν τις ανθρωποθυσίες στην Παλλήνη. «Ο Ασημάκης μας καταθέτει την λίαν αξιόπιστη μαρτυρία του: «ο επηρεασμός μου ήταν κυρίως από την μουσική heavy metal που άρχισα να ακούω από την Γ΄ Λυκείου. Εκστασιαζόμουν από την ψυχεδελική και μυστικιστική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε η μουσική. Ξεκινάς πρώτα από το ντύσιμο: Πέτσινα μπουφάν κλπ. Ύστερα μπορεί να φτάσεις στα άκρα. Ύστερα άρχισα να διαβάζω βιβλία για τη μαγεία. Με συνέρπασαν. Τα σατανιστικά βιβλία έλεγαν ότι όσα περισσότερα άτομα επηρεάσεις, τόσο μεγαλύτερη δύναμη αποκτάς. Μας δίδασκαν ότι έτσι θα αποκτούσαμε χρήματα, θα μας αγαπούσαν πιο πολύ οι γυναίκες μας, θα πετυχαίναμε τα πάντα. Γι’ αυτό το λόγο παρέσυρα και άλλα παιδιά. Σκοτώσαμε δύο ανθρώπους ενώ από την άλλη αν μου ζητούσε κάποιος βοήθεια θα έπεφτα στη θάλασσα να τον σώσω. Πιστεύω ότι υπάρχει μια κλίκα παγκόσμια που οδηγεί νέα και εύπιστα παιδιά σε τέτοιες καταστάσεις, μέσα από θρίλερ τα βιβλία της μαγείας κλπ., Πρέπει να επέμβει ο εισαγγελέας για να καταργηθούν αυτά τα βιβλία και όσα έχουν σχέση με τη μαύρη μαγεία». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ομολογία πρώην σατανιστή στον μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο. Με τον τρόπο που προσηλυτίστηκε ο ίδιος, προσηλύτισε και άλλους. Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος την πρώτη του επαφή: «Ηαρχή έγινε σε κάποιο δισκάδικο που είχα πάει να αγοράσω ένα δίσκο heavy metal. Και εκεί γνώρισα κάποιο άτομο, που μου είπε: Αν θέλεις να κάνεις πράξη όλους αυτούς τους υπέροχους στίχους για εξουσία, να δεις τέλος ότι η μαγεία υπάρχει, ότι εμείς είμαστε το αύριο, η νέα εποχή, έλα μαζί μου. Αυτή ήταν η αρχή.

-Θεωρείς ότι αυτά τα στέκια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επικίνδυνα με αυτήν την έννοια;

-Ναι, γιατί και εμείς, αργότερα πηγαίναμε να προσηλυτίσουμε άτομα σε τέτοια στέκια.

-Θα μπορούσες να πεις ότι ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι επικίνδυνο και οδηγεί στο χώρο του νεοσατανισμού;

-Νομίζω ότι το heavy metal αντιπροσωπεύει απόλυτα το σατανισμό. Οι ίδιοι οι σατανιστές λένε ότι το heavy metal είναι δημιούργημα του σατανά και ότι γι’ αυτό πρέπει να το τιμούμε. Δεν είναι παράξενο ότι οι τελετές περιλαμβάνουν, εκτός από ορισμένα κομμάτια της κλασικής μουσικής που θεωρούνται σατανικά, ακόμα και heavy metal ειδικά τα παρακλάδια του, το thrash και το death metal» [13]{ «Εγκληματικό Δόγμα», π. Αντων. Αλεβιζοπούλου, Αθ. 1995, σελ. 66-67 & «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΎΠΟΣ» (εφημ.) φ. 166, 20/6/1995)}. Βλ. περισσότεραhttp://www.egolpion.com/schoolwave_13.el.aspx, &http://www.egolpion.com/schoolwave_cyprus.el.aspx.

Φυσικά αυτά τα δύο άρθρα του Γ. Μπαμπινιώτη είναι εξαφανισμένα από το χώρο του διαδικτύου. Ίσως καταλαβαίνετε γιατί.

Σαταν(ιστ)ικής εμπνεύσεως

Φανταστείτε τη σκηνή: Μέσα στην τάξη δέκα μαθητές τής Β' Γυμνασίου παρακολουθούν μάθημα Θρησκευτικών. Έξω, στο προαύλιο, καμιά δεκαπενταριά πιτσιρικάδες παίζουν αμέριμνα μπάλα, φωνάξουν χαρούμενα και, μερικές φορές, σταματούν μπροστά στο παράθυρο τής τάξης, γνέφοντας περιπαικτικά στους άλλους συμμαθητές τους που κάνουν μάθημα. Είναι οι «ξύπνιοι» που, δηλώνοντας «αντιρρησίες θρησκευτικής συνείδησης», γλύτωσαν το μάθημα κι απολαμβάνουν την μπάλα. Σκέπτονται μάλιστα -με τη στήριξη ορισμένων γονέων- να θέσουν και θέμα παραβιάσεως τής γλωσσικής τους συνείδησης για να γλυτώσουν κι από τα Αρχαία, ίσως δε και ζήτημα εθνικής συνείδησης, για ν’ απαλλαγούν από το μάθημα τής Ιστορίας!...

Σκηνή δεύτερη: Σε παράμερο, ανήλιαγο, ειδικά διαμορφωμένο χώρο τού σχολείου έχουν καταφύγει στην ώρα «δημιουργικών δραστηριοτήτων» (προβλέπεται από το πρόγραμμα) μερικοί μαθητές και μαθήτριες τής Β' Λυκείου, ασχολούμενοι δημιουργικά με τον σατανισμό! Συμβουλεύονται ειδική βιβλιογραφία και είναι εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα σύνεργα. Δεκαεξάρης αρχιερεύς, ξεσκολισμέvos στη σατανολογία, διαβάζει δυνατά, πριν από την έναρξη των οργιαστικών τελετών, εγκύκλιο ειδικής ομάδας κληρικών, οι οποίοι δηλώνουν κατανόηση για κάθε παρεκτροπή των σατανιζομένων, συμπαράσταση σε τυχόν παρεμπόδιση τού σατανάρεστου έργου τους και, εκ των προτέρων, άφεση των διαπραττομένων αμαρτιών!...

Έδωσα δύο φανταστικές σκηνές τής σχολικής παιδείας μας τού εγγύς μέλλοντος, όπως φαίνεται να διαμορφώνεται θεσμικά από απόφαση τού Συμβουλίου τής Επικρατείας (Σ.τ.Ε.) για το μάθημα των θρησκευτικών και ηθικά από πρόσφατες ενέργειες μεμονωμένων εκπροσώπων της Εκκλησίας στην υπόθεση των σατανιστών.

Αν το δηλώσεις (πως είσαι άθεος), μπορείς να το σώσεις (το μάθημα των Θρησκευτικών), αποφαίνεται εμβριθώς το Σ.τ.Ε. Η επόμενη προσφυγή στο Σ.τ.Ε. θα είναι από πλευράς σατανιστών (μαθητών και γονέων) για τον απαράδεκτο περιορισμό τής ελευθερίας τής συνείδησής τους να πιστεύουν στον Σατανά και την παρεμπόδισή τους να ασκούν ακωλύτως τη σατανολατρία (επί θυσία ορισμένων άκακων κατοικίδιων) και εντός τού σχολείου! Και θα την κερδίσουν την προσφυγή, γιατί η Διοικητική Δικαιοσύνη δεν παίζει με την ελευθερία τής συνειδήσεως - έστω και των ασυνειδήτων.

Ερώτημα: Παραλογιζόμαστε; Απάντηση: Μάλλον. Γιατί παραλογισμός είναι να αποφαίνεσαι ότι ο άγουρος και άπραγος μαθητής (πριν καν ενηλικιωθεί) μπορεί να έχει προσωπική, βαρύνουσα άποψη, που να τον οδηγεί σε έλλογη απόρριψη τής διδασκαλίας τής ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας (πριν καλά-καλά τη γνωρίσει) και συνειδητή, τεκμηριωμένη αντίρρηση θρησκευτικής συνειδήσεως! Και αλίμονον, επίσης, αν ο γονιός, με τις δικές του επιλογές και αντιλήψεις, προκαθορίζει τις μελλοντικές επιλογές τού παιδιού του, επιβάλλοντας εκ των προτέρων (αν δεν είναι ετερόδοξος) τον αποκλεισμό τού παιδιού του από τη γνώση των διδαγμάτων τής επίσημης θρησκείας τής χώρας. Με ποιο δικαίωμα ένας γονιός θα προαποφασίσει για το παιδί του (εφόσον οι γονείς δεν ανήκουν σε άλλο θρήσκευμα), στερώντας του την ευκαιρία και την ελευθερία να μάθει και να αποφασίσει το ίδιο αργότερα αν θέλει ή δεν θέλει να είναι ορθόδοξος χριστιανός; Αυτά δεν τα σκέπτεται η Δικαιοσύνη προτού δεσμεύσει - όσο μπορεί να δεσμεύσει- με μια απόφαση που θέτει τους ομόδοξους σε ίδια μοίρα με τους σωστά (και κατά το Σύνταγμα) εξαιρούμενους ετερόδοξους; Ναι, να μη διδάσκεται Θρησκευτικά (όπως ήδη συμβαίνει) ο εβραίος το θρήσκευμα ή ο μουσουλμάνος ή και ο καθολικός χριστιανός, αλλά να μη διδάσκεται θρησκευτικά και ο ορθόδοξος χριστιανός, επειδή ο γονιός ή ο ανυποψίαστος μαθητής μπορεί να επικαλεσθεί λόγους θρησκευτικής συνείδησης; Πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτό το δικαίωμα; Και γιατί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ή ιδιαιτερότητα, που έτσι προστατεύεται, εξαντλείται μόνο στη θρησκευτική συνείδηση;

Σ' έναν τόπο όπου η Ορθοδοξία συμπορεύτηκε επί αιώνες με τις τύχες τού Ελληνισμού, είτε μιλάμε για Βυζάντιο είτε για Τουρκοκρατία είτε για τους νεώτερους χρόνους είτε για τον Ελληνισμό τής Διασποράς, είναι δυνατόν το σχολείο να απεμπολήσει την αγωγή τού Έλληνα μαθητή με τις αρχές τού Χριστιανισμού και τής Ορθοδοξίας; Τι είδους προσωπικότητες θα διαμορφώσει η ελληνική παιδεία, αν δεν διδάξει στο Ελληνόπουλο τη διδασκαλία τής χριστιανικής πίστεως, το βαθύτερο νόημα των αρχών τού Χριστιανισμού (που δεν είναι μόνο η σωτηρία τής ψυχής τού ανθρώπου, αλλά είναι πρώτα απ' όλα η αγάπη, η κοινωνική δικαιοσύνη, η θυσία για τον άλλο, η μόρφωση ηθικής, ελεύθερης και ασυμβίβαστης προσωπικότητας, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κλπ.), αν δεν διδάξει για τον ρόλο τής Ορθοδοξίας στην ιστορική πορεία τού Ελληνισμού, ασκώντας παράλληλα την πρέπουσα κριτική; Αν τα περισσότερα μαθήματα τού σχολείου είναι παροχή και επεξεργασία πληροφοριών (γνώσεις) και νοητική καλλιέργεια, η διδασκαλία τής ορθόδοξης πίστης είναι κατεξοχήν ουσία, τρόπος ζωής, αγωγή τής ψυχής, δημιουργία υπεύθυνης και ευαισθητοποιημένης (ηθικά και κοινωνικά) προσωπικότητας.

Ο σατανισμός και τα παντοειδή αποπροσανατολιστικά και συσκοτιστικά παρακλάδια του άρχισαν να ανθούν στην Ελλάδα, μην το ξεχνάμε, τα τελευταία μόνο χρόνια, όταν υποχώρησε κοινωνικά και παιδευτικά η καλλιέργεια αρχών και αξιών και όταν το σχολείο απεκδύθηκε, βαθμηδόν και σε μεγάλο βαθμό, τον ανθρωποπλαστικό, καθαρώς παιδαγωγικό σκοπό του, για να περάσει από σχολείο αρχών σε σχολείο γνώσεων και σε προπαρασκευαστικό φροντιστηριακό ρόλο. Σήμερα, αντί να μιλάμε -όπως κάνουν μερικοί- για μείωση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών στο σχολείο, πρέπει να εξασφαλίσουμε τρόπους δραστικής ενίσχυσής τους τόσο από πλευράς διδασκαλίας όσο και κατάλληλης υποστήριξης (με βιβλία, δραστηριότητες, συνεργασία με την Εκκλησία κλπ.). Και η Εκκλησία αντί να καταφεύγει, έστω και μεμονωμένως, σε άκομψη έως προκλητική υποστήριξη των σατανιστών, για να δείξει -είναι προφανές- τους κινδύνους τής απομάκρυνσης από τη χριστιανική πίστη, ας προλάβει τέτοιες καταστάσεις, αναθεωρώντας τις μορφές παρέμβασής της σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει και συνεχώς αλλάξει.

Τα προαιρετικά Θρησκευτικά

Επανέρχομαι στο θέμα που έθιξα σε προηγούμενο κείμενό μου (βλέπε «Σαταν(ιστ)ικής εμπνεύσεως», παραπάνω), γιατί έδωσε λαβή σε πολλές συζητήσεις και κρίσεις -δημόσιες και ιδιωτικές. Δεν επιδίωξα στο άρθρο μου εκείνο ερμηνεία τού Συντάγματος, γιατί συνταγματολόγος δεν είμαι και έχω μάθει να σέβομαι τους ειδικούς. Ούτε αμφισβήτησα, βεβαίως, την απόφαση τού Συμβουλίου τής Επικρατείας για το μάθημα των Θρησκευτικών στο νομικό της σκεπτικό. Η απόφαση τού Σ.τ.Ε., μολονότι δεν είναι απόφαση τής Ολομελείας τού Συμβουλίου, όπως θα απαιτούσε η σημασία τού θέματος, συνάδει, όσο γνωρίζω, προς τις απόψεις των περισσότερων συνταγματολόγων για το θέμα. Άρα, από νομικής πλευράς, δεν είχα ούτε έχω την πρόθεση, και πολύ περισσότερο δεν έχω την ικανότητα, να την αμφισβητήσω.

Αυτό που προσπάθησα να κάνω, γνωρίζοντας τα εκπαιδευτικά μας πράγματα καλύτερα και περισσότερο από τους νομικούς που αποφάνθηκαν ή αποφαίνονται επί τού θέματος, ήταν:

α) Να δείξω τις πραγματικές συνέπειες για το μάθημα των θρησκευτικών και τις προεκτάσεις (σε άλλα μαθήματα) που θα έχει η εφαρμογή μιας τέτοιας αποφάσεως στην Εκπαίδευση. Και δεν αναφέρομαι στο θέμα τής υποχρεωτικής προσευχής, για το οποίο συμφωνώ με την απόφαση τού Σ.τ.Ε., αλλά στο μείζον θέμα τής διδασκαλίας τού μαθήματος καθώς και στη δυνατότητα που διασφαλίζει η απόφαση σε ομόδοξους μαθητές να απέχουν από το μάθημα αυτό με απλή δήλωση δική τους ή των γονέων τους, πράγμα που καθιστά στην πράξη το μάθημα προαιρετικό.

β) Να δω το θέμα στην παιδευτική του πλευρά, που είναι και η ουσία τού ζητήματος. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι όταν το Σύνταγμα ορίζει στους βασικούς σκοπούς τής παιδείας «την ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης» (άρθρο 16.2) και όταν οι κυβερνήσεις που έχει ψηφίσει ο ελληνικός λαός, στους βασικούς νόμους με τους οποίους λειτουργεί η Παιδεία μας και σήμερα, επιμένουν στην «τόνωση τού θρησκευτικού και εθνικού φρονήματος» (ν. 309/1976) και στο ότι το σχολείο έχει ως σκοπό «να υποβοηθεί τους μαθητές [...] να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία τής ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης» (ν. 1566/1985), τότε έχουμε να κάνουμε με τον καθορισμό από την ίδια την Πολιτεία στόχων τής Παιδείας, που προφανώς υπαγορεύονται σιωπηρώς και ανταποκρίνονται ρητώς στο λαϊκό φρόνημα και, ιδιαίτερα, στο θρησκευτικό συναίσθημα τού ελληνικού λαού.

Για το πρώτο θέμα, πόσο οι ευρύτερες (κοινωνικές, εθνικές, παιδευτικές κ.ά.) συνέπειες και οι προεκτάσεις μιας νομικής αποφάσεως μπορούν και. πρέπει να καθορίζουν το ίδιο το περιεχόμενο της, ας το κρίνουν και ας το σχολιάσουν οι νομομαθείς μας, αφού πρόκειται για μεγάλο και λεπτό -και αμφιλεγόμενο ίσως- νομικό θέμα. Εγώ θα ήθελα να επιμείνω εδώ στην, κατ' εμέ, κυριότερη διάσταση τού θέματος, την παιδευτική.

Πώς λοιπόν θα επιτευχθεί στην εκπαιδευτική σχολική πράξη η παιδευτική επιταγή τού Συντάγματος για «την ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης» στους μαθητές; Προφανώς, αν δεν θεωρητικολογούμε κι αν θέλουμε να έχουμε παιδευτικά αποτελέσματα, θα πρέπει να διδάξουμε τις αρχές και τα διδάγματα μιας συγκεκριμένης θρησκείας, αλλιώς θα οδηγηθούμε σε γενικόλογες και δυσπρόσιτες φιλοσοφικές περί ηθικής θεωρίες ατόμων ή σε ξηρές περιγραφές των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων και μορφών λατρείας (ιστορία των θρησκειών ή συγκριτική θρησκειολογία). Ούτε οι φιλοσοφικές περί Θεού απόψεις ούτε οποιαδήποτε ξηρή, πληροφοριακή και ιστορική προσέγγιση των θρησκειών μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως. Αν δεν κινηθείς στο πλαίσιο συγκεκριμένων αρχών και διδαγμάτων και, αναπόφευκτα, εντός ορισμένων δογματικών θέσεων (τι άλλο είναι η πίστη;), αν δεν κινηθείς δηλαδή με αναφορά σε συγκεκριμένη θρησκεία, δεν μπορείς να επιτύχεις ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως (Προσοχή! Το Σύνταγμα δεν μιλάει περί «ηθικής» συνειδήσεως ή περί «θρησκειολογικής διδασκαλίας» κ.τ.ό., που θα οδηγούσαν αλλού).

Αν, όμως, πρέπει να αναφερθείς σε συγκεκριμένη θρησκεία, για έναν λαό όπως οι Έλληνες που κατά 95% είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, μπορείς να αναφερθείς σε άλλη από την «επικρατούσα θρησκεία» που αντικειμενικά εκφράζει το θρησκευτικό φρόνημα τού συγκεκριμένου λαού; Το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 3) δεν είναι που ορίζει ότι «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία τής Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τού Χριστού»; Μπορείς να αναπτύξεις θρησκευτική συνείδηση μέσα από μια Παιδεία, οποιαδήποτε Παιδεία, ερήμην τής επικρατούσας θρησκείας, οποιασδήποτε επικρατούσας θρησκείας; Το τι πιστεύουν ή πίστεψαν οι διάφοροι λαοί τής Γης, από τις θρησκείες τής αρχαίας Ελλάδος και τής Ρώμης έως τον ιουδαϊσμό, τον ισλαμισμό, ζωροαστρισμό και άλλες αρχαίες λατρείες, από τον κονφουκισμό, τον ταοϊσμό, τον Μαχαγιάνα βουδισμό και τον σιντοϊσμό μέχρι τον αρχικό βουδισμό, τον ινδουισμό, τον ζαϊνισμό και άλλες ανατολικές θρησκείες, από το πλήθος των αφρικανικών μέχρι την πληθώρα των ινδιάνικων θρησκευτικών πεποιθήσεων, αυτές οι γνώσεις-πληροφορίες μπορούν να αναπτύξουν θρησκευτική συνείδηση σε παιδιά τού σχολείου; Μερικοί νομικοί που απετόλμησαν, μπαίνοντας στα χωράφια τής Παιδείας και τής Εκπαίδευσης, να εισηγηθούν τι πρέπει να διδάσκεται ως Θρησκευτικά στο σχολείο αποδεικνύονται από ανίδεοι έως αφελείς, προτείνοντας άλλοτε γνωριμία με όλες τις υπάρχουσες θρησκείες, άλλοτε φιλοσοφικοηθική διαπαιδαγώγηση, άλλοτε ποσοτικά διαφοροποιημένη διδασκαλία (περισσότερο χριστιανισμό, λιγότερο άλλες θρησκείες) κ.ο.κ.

Τελικά, μπορείς να μιλήσεις για ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων ως Ορθοδόξων Χριστιανών μέσα στο σχολείο χωρίς να διδάξεις την Αγία Γραφή, τους Πατέρες και την Ιστορία τής Εκκλησίας, στοιχεία χριστιανικής δογματικής, λατρείας και ηθικής και στοιχεία -εδώ έχουν τη θέση τους- θρησκειολογικού περιεχομένου; Χωρίς να καταλάβουν τα Ελληνόπουλα το νόημα τής Θείας Λειτουργίας, των Εορτών των Χριστουγέννων, τού Πάσχα ή τής Παναγίας, την έννοια των Αγίων ή των μαρτύρων τής Πίστεως ή το νόημα τής ανεπανάληπτης χριστιανικής υμνογραφίας; Και χωρίς αυτά όλα να συμπληρωθούν από βιώματα θρησκευτικά, όπως ο εκκλησιασμός, η νηστεία, η αγία κοινωνία ή η προσευχή, που δεν είναι τόσο έργο τού σχολείου όσο υποχρέωση τής οικογένειας; Ξέρουν, άραγε, τι λένε οι κάθε λογής γραφιάδες των ξηρών γραμματικών και των πάσης φύσεως στενόκαρδων ή στενοκέφαλων ερμηνειών, αυτών που παίξουν πινγκ- πόνγκ με τις λέξεις και με τις έννοιες, που παίξουν «εν ου παικτοίς», υπέρμαχοι ενός στυγνού ορθολογισμού χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος για την ουσία, για ό,τι λέμε ψυχή ή πνεύμα τού ανθρώπου; Οι ίδιοι αυτοί που θεωρούν την ποίηση πολυτέλεια και το όνειρο ουτοπία;

Γενικεύοντας, αδικείς. Και φοβάμαι πως κινδυνεύω να πέσω ο ίδιος σ’ αυτό που κατηγορώ, αν προχωρήσω περισσότερο. Δηλώνω, λοιπόν, ότι σέβομαι -ειλικρινά, όχι τυπικά ή φραστικά- τους νομικούς που, με αγαθή συνείδηση και με μια διαφορετική ιεράρχηση των αξιών, υποστηρίξουν σχετικά με το θέμα που συζητάμε ότι πάνω απ’ όλα είναι η διασφάλιση τής ελευθερίας τής συνειδήσεως τού ατόμου, τού ατομικού δικαιώματος του να αρνείται ό,τι προσκρούει στη συνείδησή του. Άρα ας μην καταπιέσουμε, λένε, και τον ομόδοξο Χριστιανό (γιατί ο αλλόθρησκος και ο ετερόδοξος εξαιρείται τού μαθήματος ήδη) που δεν πιστεύει στον Θεό να περάσει και αυτή «την ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως». Ας κάνουμε το μάθημα προαιρετικό. Ας αλλάξουμε, λένε, το περιεχόμενο τού μαθήματος. Ας είναι υποχρεωτικό γενικά, αλλά ας μην το παρακολουθεί όποιος δεν θέλει. Όλα αυτά εν ονόματι τής ατομικής ελευθερίας. Σεβαστά. Αλλά με ποια κριτήρια και ποιες προϋποθέσεις; Ο μαθητής είναι ώριμος να αποφασίσει μόνος του στα δώδεκα ή στα δεκαπέντε του χρόνια ότι πρέπει να παρακάμψει τη συνταγματική επιταγή για την ανάλογη πνευματική και ηθική του συγκρότηση; Ή μήπως ένας γονιός, άθεος ο ίδιος εκ πεποιθήσεως, πρέπει να προαποφασίσει για το παιδί του να γίνει άθεο κι αυτό; Έχει αυτό το δικαίωμα; Κι αν το έχει, γιατί θα πρέπει να βαφτίσει Χριστιανό το παιδί του, υποχρεούμενος σε μια κατ' εξοχήν ομολογιακή παραδοχή και πράξη πολύ πιο «επώδυνη»;

Πού σταματάει, λοιπόν, η λογική -και οι συνέπειες- αυτού τού δικαιώματος; Γιατί οι υποστηρικτές τέτοιων θέσεων (αν τις έχουν συλλάβει στο σύνολο τους) δεν μάς λένε έντιμα και θαρραλέα από την αρχή ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη πρέπει να καταργηθεί ως επίσημη θρησκεία, για να διαφυλαχθούν έτσι τα δικαιώματα θρησκευτικής επιλογής των πολιτών; Για όλα αυτά βεβαίως υπάρχει μια μικρή δυσκολία: ότι πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία και την ιστορική συνείδηση ενός ολόκληρου λαού, που ποτέ δεν έχει ζητήσει κάτι τέτοιο, και να την προσαρμόσουμε -και συνταγματικά- στις νομικές συλλήψεις μιας δράκας ερασιτεχνών θρησκειολόγων τού γραφείου. Κομμάτι δύσκολο, δεν νομίζετε;

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Μόνο οι εικόνες που παρατίθενται είναι ενδεικτικό πειστήριο της εμπλοκής του Schoolwave με τον φαινόμενο του νεοσατανισμού. Έστω και εν αγνοία τους. Προσπερνώντας και την ειρωνεία τους και όχι μόνο σε οποιοδήποτε καλόπιστο διάλογο με επιχειρήματα.

Οι Rotting Christ με βασικό στέλεχος τον Σάκη είχε συμμετάσχει σε μια ολοκληρωτικά σατανική και δαιμονική metal περιοδεία το 1993 στη Βραζιλία με δύο άκρως χυδαία, βλάσφημα και δημόσια δηλωμένα στην σατανική κατεύθυνση μουσικά σχήματα της black metal σκηνής, τους IMMORTAL και τους BLASPHEMY. Η περιοδεία αυτή ονομάστηκε «FUCK CHRIST TOUR ’93» και η βραζιλιάνικη εταιρεία που κυκλοφόρησε τη δουλειά τους είχε την ονομασία «FUCK YOUR GOD productions». (http://www.egolpion.com/blackmetal.el.aspx)

Ο Σάκης. Ένας από τους έξι κριτές που επιλέγουν ποιες σχολικές μουσικές μπάντες θα προκριθούν για να λάβουν μέρος στη συμμετοχή μόλις κλείσουν τα σχολεία. Ο εν λόγω μουσικός συν τοις άλλοις επέλεξε και τους κάτωθι VIP προσκεκλημένους (guest).

Septic flesh προσκεκλημένοι από τους διοργανωτές στο μαθητικό φεστιβάλ για ανηλίκους. Στο μικρόφωνο ομοίωμα του Κθούλου. Ισχυρός δαίμονας της σατανικής φιλοσοφίας του Lovecraft. Έχει ειδικά ασχοληθεί με τη λατρεία του Κθούλου και ο Anton LaVey με την περιώνυμη «Εκκλησία του Σατανά». Και άλλες εξαιρετικά ακραίες ομάδες στο χώρο του νεοσατανισμού ασχολούνται με τους δαίμονες και τα τέρατα του Λάβκραφτ.

Η επιθυμητή κοινωνία των θυμάτων των δαιμονίων του αρχιδαίμονα κθούλου. Υποταγή, ανελευθερία, απόλυτη υποδούλωση.

Μπορεί κάποιος έστω και για πλάκα να ασχολείται με τους δαίμονες του Λάβκραφτ; Πόσο μάλλον να είναι και ανήλικοι; Ποιά η μέριμνα των εκπαιδευτικών; Οι Septic Flesh παρουσιάζουν με εμμονή το έργο και την προσωπικότητα του Λάβκραφτ. Αν κάποιοι τρόμαξαν, μπορούμε με βεβαιότητα να τους πούμε ότι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην πραγματικότητα που είναι πολύ πιο επικίνδυνη, εφιαλτική από αυτό που μπορεί να φανταστεί κανείς. Εδώ μόνο ένα ελάχιστο δείγμα παρουσιάστηκε. Εξάλλου και στα βιβλία του Λάβκραφτ οι καταγραφές είναι σε τεράστιο βαθμό πιο τρομακτικές, μαύρες και αποτρόπαιες. Νομίζουμε είναι πολυτέλεια να παίζουμε τόσο απερίσκεπτα με το μέλλον των παιδιών μας και θα πρέπει να τα μισούμε πραγματικά τα παιδιά όταν σε τελική ανάλυση τα κάνουμε πειραματόζωα και τους δίδουμε τέτοιες και τόσο δηλητηριώδεις και ακατάλληλες τροφές. Ίσως προσπαθούμε να καλύψουμε τις δικές μας ενοχές, αφού έχει καταρρεύσει όλο το προσωπικό αξιακό μας σύστημα και χάσαμε τη μέγιστη των αρετών, την διάκριση και την αληθινή αγάπη.