Η Υπαπαντή
(υποδοχή) τού Χριστού είναι μία από τις σπουδαιότερες εορτές τής Εκκλησίας μας,
μεστή από νοήματα και συμβολισμούς. Σύμφωνα με τόν Μωσαϊκό νόμο, αν το πρώτο
παιδί που θα έφερνε μία γυναίκα στόν κόσμο ήταν αγόρι, έπρεπε να θεωρείται αφιερωμένο
στόν Κύριος και οι γονείς θα πρόσφεραν θυσία πέντε χρυσές δραχμές και ένα
χρονιάρικο αρνί ή ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια αν ήταν φτωχοί. Τα
πρωτότοκα άρρενα τών Εβραίων είχαν διασωθεί στήν Αίγυπτο, όταν άγγελος Κυρίου
φόνευσε τα πρωτότοκα τών Αιγυπτίων. Επομένως «τα όφειλαν» στόν Θεό.
Ο
δίκαιος Συμεών ήταν πιστός και ευλαβής, αγαπούσε πολύ τόν Θεό, γι αυτό και τού
είχε δοθεί υπόσχεση από τόν Θεό ότι προτού να πεθάνει θα έβλεπε τόν Μεσσία.
Το Άγιο
Πνεύμα υπέδειξε στόν Συμεών να πάει στον Ναό τών Ιεροσολύμων κατά τήν ημέρα που
ο Ιωσήφ και η Μαρία πήγαν εκεί τό τεσσαρακονθήμερο βρέφος. Στο πρόσωπό του
αναγνώρισε τόν Σωτήρα τού κόσμου. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, τα
γεροντικά χέρια τού έλαβαν ειδική χάρη από τόν Θεό για να ανασηκώσουν το Θείο
Βρέφος.
Δόξασε τόν Θεό ο Συμεών, αφού αξιώθηκε να κρατήσει στα χέρια
του τόν Χριστό και τώρα ζητάει τήν λύση τής ψυχής από το σώμα του. Δεν φοβάται τον
θάνατο, τον περιμένει σαν ανακούφιση. Αντίθετα τόν αποζητάει, για να γίνει κατά
τόν Μεγάλο Αθανάσιο ο πρώτος κήρυκας τού Χριστού στόν Άδη, πριν ακόμη προλάβουν
να κηρύξουν τόν Χριστό τα σφαγιασθέντα λίγο αργότερα βρέφη επί Ηρώδη.
Ο Συμεών
πληροφορεί τη Παναγία ότι ο Χριστός θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, θα αποτελεί
αιτία πτώσης και σωτηρίας πολλών. Πράγματι το πρόσωπο τού Χριστού διχοτομεί τήν
Ιστορία και τα ανθρώπινα πλήθη. Τήν Ιστορία σε εποχή πρό και μετά Χριστόν και
τούς ανθρώπους σ’ εκείνους που θα Τόν πιστέψουν και σ’ εκείνους που θα Τόν
απορρίψουν. Η παρουσία και μόνο τού Χριστού συνιστά κρίση για όλους μας. η
στάση μας απέναντί Του συνιστά την σωτηρία ή τήν κατάκρισή μας.
Απευθυνόμενος
στην Παναγία τής δίνει μία ειδικότερη πληροφορία ότι δηλαδή τήν καρδιά της θα τη
διαπεράσει ρομφαία, εννοώντας προφανώς τη οδύνη που θα δοκιμάσει όταν δεί τον
μονογενή της να αναρτάται στό ξύλο τού Σταυρού.
Εκτός
από τόν Συμεών υπήρχε στόν Ναό και μία γυναίκα προφήτιδα, ενάρετη χήρα, η Άννα,
θυγατέρα τού Φανουήλ από τη φυλή τού Ασήρ· και αυτή επίσης δεν έπαυε να
λατρεύει τον Θεό νύχτα και ημέρα στίς ακολουθίες, νηστεύοντας και αγρυπνώντας.
Δοξολογούσε και αυτή τόν Θεό, και μιλούσε για τό παιδί. Τιμημένα από τόν Θεό
γηρατειά, αξιομίμητα πρότυπα προς μίμηση για όλους τούς γέροντες και τις γερόντισσες
τής σημερινής εποχής!
Στην
ακολουθία τού σαραντισμού τής Εκκλησίας μας, προσφέρει η μητέρα τό παιδί στόν
Θεό δια τού Ιερέα και εκείνος μετά τό «Νύν απολύεις…» και τήν απόλυση τό
επιστρέφει στούς γονείς για να το μεγαλώσουν όπως ο Θεός θέλει. Δεν ξέρουμε αν
οι γονείς έχουν αντιληφθεί όντως την μεγάλη τούς ευθύνη. Συχνά βλέπουμε τα
παιδιά να θέλουν να αγωνιστούν πνευματικά, να θέλουν να ζήσουν όπως η Εκκλησία μας
θέλει, πιθανόν να σκέπτονται τον μοναχισμό και τήν ιερωσύνη και να
αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια από τό σπίτι, ένα σφοδρό δαιμονικό πόλεμο από
οικείους και συγγενείς επιλήσμονες τής ευθύνη που ανέλαβαν. Έτσι επαληθεύεται
τό ευαγγελικό λόγιο «εχθροί τού ανθρώπου οι οικιακοί αυτού», από τα χείλη τού
Ίδιου τού Χριστού. Έτσι ο λόγος Του, οξύ δίστομο μαχαίρι, φθάνει μέχρι καις τις
πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις όπως αυτή τού γονιού και τού τέκνου, τών γονέων μεταξύ
τους, τών συγγενών μεταξύ τους κ. λπ.
Πολλοί
έχουν δοκιμάσει τόν πόλεμο που κυριολεκτικά «ξεσηκώνει» τό όνομα και μόνο τού
Χριστού σε άλλους ανθρώπους, ακόμη και στόν ίδιο τόν άνθρωπο, προξενώντας πολλές
φορές ταραχή στόν παλαιό του εαυτό. Όμως, αγαπητοί αδελφοί, ας μας εμπνέει
πάντοτε ο λόγος τού Χριστού, ότι ο μέν κόσμος κείται «εν τώ πονηρώ», αλλά να
είμαστε θαρρετοί γιατί Εκείνος έχει νικήσει τον κόσμο και τήν πονηριά του.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου