ΤΑ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

                Η Τρίτη Κυριακή τού Τριωδίου , αγαπητοί αδελφοί, είναι αφιερωμένη στό φοβερότερο γεγονός τής ανθρώπινης Ιστορίας, την μέλλουσα Κρίση και τήν Δευτέρα τού Χριστού παρουσία, που θα επισυμβούν στό τέλος αυτού τού κόσμου και περιγράφονται στό κατά Ματθαίον ευαγγέλιο. Τά γεγονότα αυτά είναι θεμελιώδεις αρχές τής πίστης μας και συντελούν σε ένα γόνιμο προβληματισμό στήν διάρκεια αυτής τής περιόδου τής νηστείας και τής προσευχής. Ο ίδιος ο Κύριος μιλάει σήμερα γι αυτά τα γεγονότα.

                Η ίδια η παρουσία τού Χριστού συνιστά κρίση για όλους τούς ανθρώπους, όλων τών αιώνων. Επειδή ο Χριστός δεν έχει αγάπη, αλά είναι Αγάπη, ως Αγάπη κλείνει τήν Ιστορία και ως Αγάπη κρίνει τόν κόσμο. Αποτελεί τό έσχατο κριτήριο. Γι αυτό και επικεντρώνει τήν κρίση Του στήν αγάπη που έδειξαν οι άνθρωποι - όσο ζούσαν - απέναντι στόν συνάνθρωπο.

                Κόλαση και Παράδεισος νοούνται σαν νοητοί τόποι ή μάλλον σαν τελείως διάφοροι τρόποι ύπαρξης μέσα στό Φώς τού Χριστού. Και οι δίκαιοι και οι άδικοι βρίσκονται μέσα στό άκτιστο φώς: η διαφορά είναι ότι για τούς πρώτους τό φώς λειτουργεί σαν φωτισμός, ατελείωτη χαρά και αγαλλίαση που προκύπτει από τήν συγκατοίκηση με τόν Χριστό, ενώ για τούς δεύτερους, όσοι δηλαδή δεν φρόντισαν να μετανοήσουν έμπρακτα στήν διάρκεια τής επίγειας ζωής τους, τό ίδιο φώς λειτουργεί ως πύρ καυστικό, πύρ αφόρητης αγωνίας, μοναξιάς και θλίψης, καρπών δικής τους επιλογής. Δεν αντέχουν τήν παρουσία τού Χριστού.

                Ο Χριστός απευθυνόμενος στούς ανθρώπους, μιλάει για πεινασμένους, διψασμένους, φυλακισμένους, ξένους και γυμνούς που χόρτασαν, ξεδίψασαν, δέχτηκαν παρηγορητικές επισκέψεις, φιλοξενήθηκαν, ενδύθηκαν ή όχι. Το κριτήριό Του είναι η αγάπη τού καθενός προς τόν πλησίον του, η οποία αποτελεί απόδειξη τής αγάπης του και προς τον Θεό. άλλωστε ο ευαγγελιστής Ιωάννης πολύ εύστοχα αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν κάποιος να λέει ότι αγαπάει τον Θεό που δεν Τόν βλέπει, ενώ τον πλησίον του που τον βλέπει να μην το αγαπάει;

                Πραγματικά η ανυπόκριτη αγάπη που δείχνουμε προς τόν πλησίον μας, αποτελεί τήν λυδία λίθο που αποδεικνύει τήν εγκυρότητα τών πνευματικών μας βιωμάτων, τήν αλήθεια τής πνευματικής μας ζωής. Εύκολα υπεισέρχεται ο κίνδυνος τής πλάνης και τής υποκρισίας· ελλείψει πνευματικών βιωμάτων ο άνθρωπος μπαίνει σε μία αγωνιώδη, αγχωτική προσπάθεια να πείσει τούς άλλους για κάτι που δεν είναι, ενδιαφερόμενος για τήν δημόσια εικόνα του, όχι για τον Θεό ούτε για τόν πλησίον. Στήν Δευτέρα παρουσία τού Χριστού θα βρεθεί τραγικά μόνος.

                Η αγαθοεργία είναι απαραίτητη στόν Χριστιανό, γιατί αποδεικνύει ή πρέπει να αποδεικνύει τήν πίστη του στόν Χριστό, όχι στόν εαυτό του. τότε τα έργα του είναι όντως «αλάτι ηρτυμένα», στολισμένα με τήν ταπείνωση και τότε όντως ωφελούν. Στα έργα αυτά θα αναγνωρίσει τόν εαυτό Του ο Χριστός γιατί τελικά Αυτόν είχαν αποδέκτη.

                Μεγάλη ωφέλεια εκτός από τήν υλική αγαθοεργία παρέχει και η πνευματική. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που αγρυπνούν, προσεύχονται και νηστεύουν για να καλύψουν άλλους που δεν μπορούν να αγωνιστούν, συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων με ποικίλα προβλήματα. Μπορεί να θυμηθεί κανείς τόν γέροντα Αμφιλόχιο στήν Πάτμο που ανέθετε σε ορισμένα πρόσωπα να προσεύχονται ανά ώρα ή δίωρο για αναγκαιούντες αδελφούς: αλκοολικούς, ανέργους, ναρκομανείς, ψυχοπαθείς, ασθενείς, φυλακισμένους, εμπερίστατους κ. λπ. Καλύπτοντας ολόκληρο τό εικοσιτετράωρο. Δεν έλειπε και η υλική βοήθεια. Σίγουρα στήν Δευτέρα Παρουσία θα συμμαρτυρούν γι αυτούς στόν Χριστό οι ευεργετηθέντες.

                Η ημέρα κρίσεως όμως για κάθε άνθρωπο είναι η ημέρα τού θανάτου του. Ο θάνατος έρχεται σαν κλέπτης εν νυκτί, η ώρα του είναι άδηλη. Αν ζούμε τόν Χριστό, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα γιατί αυτός που πιστεύει σ’ Εκείνον εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ τού θανάτου είς τήν ζωἠν. Ο Χριστός νίκησε τόν θάνατο για χάρη μας, κι εκείνος που παίρνει στα σοβαρά τήν υπόθεση τής σωτηρίας του, αγωνίζεται να φανερώνει τήν ζωή τού Χριστού μέσα στήν δική του. Ξέρει ότι μετά από λίγο ή πολύ χρονικό διάστημα θα βρεθεί μέσα στό μνήμα, αλλά εκεί που θα κατεβεί ο ίδιος, κατέβηκε πρίν από αυτόν ο Χριστός, και γι αυτό δεν φοβάται. Ήδη από εδώ, έστω και εν μέσω πολλών και φοβερών πειρασμών, αναμένει τήν δροσοβόλο εκδημία του, βέβαιος ότι ητοιμάσθη αυτώ τόπος αναπαύσεως.

Αρχιμ. Ε.Τ.