«Σεις βέβαια», στους
συναθλητές του μοναχούς έλεγε, «θα νομίζετε πως κατορθώσατε κανένα μεγάλο
πράγμα με το να εγκαταλείψετε τον κόσμο. Αφήσατε οικίες ίσως, και χρήματα και
κτήματα και περιουσία. Αλλά αφήσατε και τον πόθο της αμαρτίας; Εδώ είναι το σπουδαίο,
διότι αυτή είναι ο κόσμος. Ήλθαμε στην ησυχία. Αλλά είναι πράγματι κτήμα μας η
ησυχία μας αυτή; Μήπως ανάβουν μέσα μας ακόμη επιθυμίες της σάρκας; Μήπως μα
τυραννούν κοσμικές ανησυχίες ή εγωισμοί ή ζήλιες, φθόνοι και ενθυμήσεις
φλογερές των θέλγητρων της κοσμικής ζωής; Μήπως το σώμα μας μένει στην έρημο,
αλλά ο κόσμος είναι ολόκληρος μέσα στην ψυχή μας; Και προ πάντων, αδελφοί μου,
ας φυλαττώμεθα από την υπερηφάνεια. Ξέρετε εσείς κάτι περισσότερο ανόητο από
την υπερηφάνεια; Εγώ δεν ξέρω. Τι είναι αρετή; Το γνωρίζετε. Είναι Αυτός ο
Θεός. Η υπερηφάνεια, αδελφοί, όχι μόνο δεν μας φέρνει ψηλότερα, αλλά και μας
γκρεμίζει ολότελα. Διότι μας τυφλώνει και μας σπρώχνει ώστε να μας καταστρέψει.
Η υπερηφάνεια φίλοι μου, τι άλλο είναι παρά μία κυριαρχία του Σατανά στην ψυχή
μας. Ταπείνωση, λοιπόν, αδελφοί μου! Ταπείνωση, όσο περισσότερο μπορούμε. Αυτή
είναι η ασφάλειά μας, αλλά και η ύψωσή μας και αυτή μας αποδίδει στη φιλία του
Θεού».
Όσιος Ιωάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου