Λόγω της εορτής τής α και β ευρέσεως της κεφαλής του τιμίου Προδρόμου το αποστολικό ανάγνωσμα είναι από την β προς Κορ. δ, 6-15
Γιὰ τὴν θαυμαστὴ ζωὴ τῆς πίστεως μας κάνει λόγο μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ Ἀπόστολος. Μία ζωὴ λουσμένη, ἐμπνευσμένη καὶ καθοδηγούμενη ἀπὸ τὸ φῶς τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ! Καὶ αὐτὴ ἡ ἀνέκφραστη ζωή, χαρίζει τὴν θαυμαστὴ γνώση τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία εἶναι ἕνας πραγματικὸς θησαυρὸς μὲ ἀνεκτίμητη ἀξία. Ἕνας θησαυρὸς ἐμπιστευμένος στὰ ὀστράκινα σκεύη. Σ' ἐμᾶς δηλ. τοὺς πήλινους καὶ ἀδύναμους ἀνθρώπους. Ἔτσι λοιπὸν βλέπουμε ὅτι τὰ θαυμαστὰ καὶ ἐκπληκτικά τῆς πίστεώς μας, δὲν εἶναι δικά μας. Δὲν προέρχονται ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν παντοδύναμη χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ! Πόσο ἐναργὼς ὁ παγκόσμιος Ἀπόστολος, ὑπογραμμίζει τὴν ἀλήθεια αὐτή: «ἴνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ἡ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ' ἠμῶν»!
«Ὑπερβολὴ δυνάμεως»! Μία φράση ποὺ ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ τὴν ἐννοήσουν καὶ νὰ τὴν ἀποδεχθοῦν. Βεβαίως, στὴν συνέχεια τὸ κείμενο κατὰ τρόπο ποὺ μᾶς κόβει τὴν ἀνάσα, καταγράφει τὸ τί περνοῦσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ: «πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες». Μία περιγραφὴ στὴν ὁποία ρίγη συγκινήσεως διαπερνοῦν τὴν ὕπαρξή μας. Ὅταν μάλιστα συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ πραγματικότητα τῆς Ἀποστολικῆς ζωῆς ἦταν περισσότερο ἀγωνιστικὴ καὶ μαρτυρική, ἀπ' ὅσα ἐλάχιστα ἀπὸ ταπείνωση καταγράφει ὁ Παῦλος στοὺς Κορινθίους, τότε ἀρχίζουμε νὰ ἐννοοῦμε κάπως, τί θὰ πεῖ ἀγάπη Θεοῦ καὶ....
«Ὑπερβολὴ δυνάμεως»! Μία φράση ποὺ ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ τὴν ἐννοήσουν καὶ νὰ τὴν ἀποδεχθοῦν. Βεβαίως, στὴν συνέχεια τὸ κείμενο κατὰ τρόπο ποὺ μᾶς κόβει τὴν ἀνάσα, καταγράφει τὸ τί περνοῦσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ: «πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες». Μία περιγραφὴ στὴν ὁποία ρίγη συγκινήσεως διαπερνοῦν τὴν ὕπαρξή μας. Ὅταν μάλιστα συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ πραγματικότητα τῆς Ἀποστολικῆς ζωῆς ἦταν περισσότερο ἀγωνιστικὴ καὶ μαρτυρική, ἀπ' ὅσα ἐλάχιστα ἀπὸ ταπείνωση καταγράφει ὁ Παῦλος στοὺς Κορινθίους, τότε ἀρχίζουμε νὰ ἐννοοῦμε κάπως, τί θὰ πεῖ ἀγάπη Θεοῦ καὶ....
πόλεμος ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ καὶ τῶν πλανεμένων ὀργάνων του.
Ἀλλά, ταυτοχρόνως μεταφέροντας τὸν ἀποστολικὸ ζῆλο στὴ δική μας ζωή, στὴ δική μας προσωπικότητα, συνειδητοποιοῦμε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ βεβαιώσει κανεὶς εὔκολα γιὰ τὸν ἑαυτόν του ὅτι εἶναι Χριστιανός.
Νὰ λοιπὸν τὸ μεγάλο ἐρώτημα ποῦ δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀφήνει ἥσυχους: «Εἴμαστε Χριστιανοί»;
Μία ἐπιπόλαιη ματιὰ «εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», κάνει τὸν καθένα νὰ πιστέψει ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ τίθενται καν τέτοιου εἴδους ἐρωτήματα, ἀφοῦ τὸ πλεῖστον τῶν συνανθρώπων μᾶς ἀποδέχονται τὸν Θεό...
Ἀλλὰ καὶ πάλι ἀμείλικτο τὸ ἐρώτημα, ὡς ἀδέκαστος κριτὴς ὀρθώνεται μπροστὰ στὴ συνείδησή μας: «Εἴμαστε Χριστιανοί»; Χριστιανοὶ βεβαίως, ὄχι ὅπως ἐννοεῖ καὶ ἑρμηνεύει τὸν ὄρο καὶ τὴν ἐρώτηση ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὅπως ἀναπτύσσει τὸ θέμα τοῦ ὁ Ἀπόστολος καὶ ὅπως βάσει τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ μᾶς θέλει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Ἀδελφοί μου, ἂς «προσγειωθοῦμε» κατ' ἀρχάς, καὶ ἂς γίνουμε εἰλικρινεῖς μὲ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό.
Ὅταν μεγάλες μορφὲς τῆς ἐκκλησίας μας, καὶ μάλιστα στὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοὺς θέτουν τέτοιο ἐρώτημα, ὅταν οἱ Ἅγιοι ἐκλιπαροῦν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅταν ἐπιτέλους ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν του «ὡς ἔκτρωμα», τότε καταλαβαίνουμε ἐμεῖς ὅτι οὔτε καν μποροῦμε νὰ θέτουμε τὸ παραπάνω ἐρώτημα. Τὸ ἐρώτημα ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ὅσο περισσότερο πλησιάζει κανεὶς πρὸς τὸν προβολέα, τόσο καὶ περισσότερο μεγαλώνει ὁ ἴσκιος του. Δηλ. ὅσο περισσότερο προσεγγίζουμε τὸν Ἰησοῦ, τόσο κὰ περισσότερο πρέπει, θὰ πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε τὶς ἐλλείψεις καὶ τὶς ἀδυναμίες μας.
Καὶ αὐτὰ μὲν γιὰ τὰ ἐσωτερικά του ἑαυτοῦ μας. Νὰ περάσουμε τώρα καὶ στὴν ἔκφραση τῆς Ὀρθῆς Πίστεως ποὺ χρειάζεται νὰ δείχνουμε πρὸς τὸ στενὸ ἀλλὰ καὶ εὐρύτερο περιβάλλον; Τὸ περιβάλλον, τόσο τὸ φιλικό, ὅσο καὶ τὸ ἐχθρικό του Χριστοῦ; Ἀλήθεια, τί θὰ διαπιστώσουμε; Ἀλλ' ἂς προχωρήσουμε λίγο περισσότερο ἔχοντας τώρα μπροστὰ μας τὸ Ἀποστολικὸ κάτοπτρο.
Ώ, θὰ τρομάξουμε καὶ σύγχυση ἴσως νὰ καταλάβει τὴν καρδιά μας. Κρίνεται ὅμως ἀπολύτως ἀναγκαῖο τοῦτο, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ ἐγράφη ὁ Θεόπνευστος λόγος τοῦ Θεοῦ.
Εὐθὺς ἀμέσως ἀναδύονται ὁρισμένα κεφαλαιώδη ἐρωτήματα. Ποιοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε θλίψεις στὴ ζωή μας; Θλίψεις, ὄχι ἀπὸ ἄλλους λόγους, ἀλλὰ γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Πόσοι φθάνουν σὲ ποικίλες ἀνάγκες καὶ σὲ μεγάλες δυσκολίες γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ; Πόσοι καὶ ποιοὶ καταδιωκόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους χάριν τῆς ὑπακοῆς πρὸς τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ; Δὲν προχωροῦμε φυσικὰ στὰ ὅσα ἀναφέρει καὶ σὲ ἄλλες τοῦ ἐπιστολὲς ὁ Ἀπόστολος, ἐκφράζοντας τὴν Ἀποστολικὴ ζωὴ καὶ τῶν ἄλλων συναποστόλων του, καὶ ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ προσοχὴ νὰ μελετήσουμε...
Τί νὰ ποῦμε λοιπὸν μετὰ ἀπ' ὂλ' αὐτά; Ὅτι βρισκόμαστε στὰ ἐπίπεδα ποῦ μᾶς θέλει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Ἀστεῖο ἢ μᾶλλον τραγικὸ νὰ τὸ παραδεχθοῦμε. Καὶ ἀλλοίμονο, ἂς προσέξουμε μὴν δικαιολογηθοῦμε μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπε κάποιος, ὅτι τώρα δὲν μποροῦν νὰ συμβαίνουν αὐτά, δηλ. οἱ διωγμοὶ καὶ τὰ βάσανα γιὰ τὴν πίστη, διότι δῆθεν ὁ κόσμος ἔχει ἐκχριστιανιστεῖ καὶ ἔτσι δὲν ἐκδιώκονται οἱ πιστοί. Ἀλλά, ἀδελφοί μου, δὲν ἄλλαξε καθόλου ὁ κόσμος. Μᾶλλον προϊόντος του χρόνου καταντᾶ χειρότερος καὶ λυσσωδέστερος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του. Ἐκεῖνο ποὺ δυστυχῶς ἀλλοιώθηκε εἶναι τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα τῶν πιστῶν. Ἀλλοίμονο, τῶν Χριστιανῶν. Καὶ ἐν πολλοῖς φαίνεται ὄχι ὁ κόσμος νὰ μεταμορφώνεται σὲ Ἐκκλησία, ἀλλὰ τραγικὴ ἡ διαπίστωση, οἱ μάζες τῶν «πιστῶν» καὶ αὐτῶν τῶν ὀρθοδόξων νὰ μετατρέπονται σὲ κόσμο μὲ ὅλα τὰ συμπαρομαρτούντα...
Ἐπίσης, ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι μία ἀπὸ τὶς πτυχὲς τοῦ λυσσαλέου αὐτοῦ δαιμονικοῦ πολέμου, δὲν εἶναι τόσο τὸ νὰ ἀδειάζουν τώρα ἀπὸ κόσμο καὶ νὰ γκρεμίζονται οἱ Ναοί, (ὅπως συνέβη τὸν περασμένο αἰώνα μὲ τὸ κατακόκκινο θηρίο, ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν θυμάτων του, τοῦ μαρξισμοῦ-κομμουνισμοῦ), εἶναι βεβαίως καὶ αὐτὸ στὰ ἀπαίσια σχέδιά τους. Ὅμως, κυρίως τώρα, σχεδιάζουν καὶ ἐφαρμόζουν τὸ νὰ γεμίζουν οἱ Ἐκκλησίες καὶ οἱ Ναοί!
Ναί, ἀγαπητοί μου. Μὴν ἐκπλήττεσθε. Νὰ γεμίζουν μὲ ποιμένες καὶ ποίμνιο, μὲ ἀρχιποιμένες καὶ μάζες, μὲ πλήθη ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὅμως οὐδεμία σχέση θὰ ἔχουν μὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται Χριστιανισμὸς καὶ δὴ Ὀρθοδοξία-Ὀρθοπραξία. (Ὁμολογουμένως φοβερὸ-σατανικὸ τὸ σχέδιο).
Τὰ «παγκόσμια συνέδρια» καὶ τὰ ποικίλα συμβούλια τῶν «ἐκκλησιῶν» ποὺ τελευταίως φιλοξενοῦν ὁποιαδήποτε ἀηδιαστικὴ διαστροφὴ καὶ αἰσχρὴ ἀνωμαλία, καὶ ὅλη ἡ ἐν γένει κοσμοθεωρία τῶν ποικίλων θρησκευτικῶν ἡγετῶν καὶ τῆς πανσπερμίας τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν στὴ συνέχεια, ὅτι δῆθεν ὅλοι εἴμαστε ἕνα καὶ ὅτι οἱ θρησκεῖες δὲν εἶναι παρὰ δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο Θεό, ἑξαιρέτως δὲ τὸ κατάντημα τῶν ὀρθοδόξων νὰ συμπροσεύχονται καὶ σχεδὸν νὰ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς καταδικασμένους αἱρετικούς, ὅλα αὐτά, κατὰ τραγικὸ τρόπο ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Πρέπει νὰ ἔχει κανεὶς ἀποκτήσει ὑψηλοὺς βαθμοὺς πνευματικῆς μυωπίας ὥστε νὰ μὴν βλέπει καὶ νὰ μὴ διακρίνει ὅτι τὰ τεκταινόμενα ἐξελίσσονται βάσει σατανικοῦ σχεδίου ἀνομίας.
Καὶ ἐπίσης, θλίβεται κανεὶς ὅταν βλέπει πὼς ἀκόμα καὶ ἄνθρωποι ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὸν Χριστό, πρόσωπα ποὺ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, γιὰ μία ὑψηλὴ ζωή, ἐνῶ οὐσιαστικῶς διαφωνοῦν μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θέατρα, ὁρισμένες φορὲς κρατοῦν μία περίεργη σιωπή. Ὁ λόγος τους δὲ περὶ «συνέσεως» κ.τ.λ. εἶναι τόσο ἐπαναλαμβανόμενος καὶ ἀποστεωμένος, ὥστε κινδυνεύουν οἱ εὐλογημένοι, νὰ τὸν πιστέψουν καὶ οἱ ἴδιοι. Ἄραγε ἔπαυσε τὸ πνεῦμα τῶν Στουδιτῶν στὴν καθ' ἠμᾶς Ἀνατολὴ ἢ σήμερα, δὲν εἴμαστε ἄξιοι γιὰ Μάρκους Εὐγενικούς;...
Ἄραγε οἱ ἀντιδράσεις μας τώρα θὰ περιορίζονται μόνο γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ γιὰ τὰ ἐμβάσματα; Ἡ φωνή μας τώρα θὰ ὑψώνεται μόνο γιὰ τὰ ἐπιδόματα καὶ τὶς συντάξεις; Καὶ οἱ Ἱερές μας Μονὲς θὰ διαμαρτύρονται μόνο γιὰ τὴ δυσβάσταχτη φορολογία ἡ ὁποία τοὺς ἐπιβάλεται; Μήπως τελικῶς μᾶς διαφεύγει ὅτι τὸν Κύριο στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ, δὲν τὸν πρόδωσε τόσο ὁ Ἰούδας ὅσο ὁ ὕπνος τῶν ἀγαπημένων Μαθητῶν;
Μήπως πάλι, ἂν ὑπάρχουν κάποιες, ἐλάχιστες ψυχὲς ποὺ αἰσθάνεται ἡ καρδιά τους νὰ φλογίζεται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ διαθέτουν τὸν ἅγιο ζῆλο γιὰ τὸ Σῶμα Του, τὴν Ὀρθόδοξη δηλ. Ἐκκλησία μας, μήπως τώρα ἐμεῖς οἱ «συνετοὶ» εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τοὺς συκοφαντήσουμε; Νὰ τοὺς χαρακτηρίσουμε ὡς τρελοὺς καὶ παράφρονες, ὡς μισαλλόδοξους καὶ ἀκραίους; Ή καὶ κάποιες φορές, ἀναπολόγητούς τους ἀφορίζουμε διότι μᾶς ταράσσουν τὰ «λιμνάζοντα ὕδατα» καὶ ἀποκαλύπτουν τὴν λυματολάσπη τῆς πανθρησκείας καὶ τοῦ διεθνισμοῦ;
Συγκλονιζόμαστε λοιπὸν ἀπὸ τὰ Ἀποστολικὰ λόγια ποὺ ἀκοῦμε καὶ μελετοῦμε; Ἢ ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθική μας ἀναισθησία δὲν ἀφήνει νὰ μᾶς ἀγγίξει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ;
Βεβαίως, δὲν εἶναι ὅλοι γιὰ ὅλα. Ναί, τοῦτο εἶναι ἀλήθεια. Ὁ κάθε ἕνας ἔχει τὰ χαρίσματά του. Ὅμως, ὅλοι εἴμαστε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ὁμολογία Του. Αὐτὸ ἂς τὸ κατανοήσουμε ὅτι εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος καὶ ἀποτελεῖ διαβατήριο σωτηρίας. Ἂς ρίξουμε ἐπιτέλους ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς συνειδήσεώς μας τὴ στάχτη μὲ τὴν ὁποία ὁ διάβολος θέλει νὰ μᾶς κοιμήσει.
Εἴμαστε Χριστιανοί; Ἐὰν ναί, ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἀδιέξοδα, κινδύνους, θλίψεις καὶ δοκιμασίες.
Ναί, θὰ τὰ περάσουμε ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ποτὲ δὲν θὰ τὰ χάσουμε καὶ οὐδέποτε θὰ φθάσουμε στὴν ἀπελπισία. Καὶ τοῦτο, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θὰ ἐπεμβαίνει δυναμικὰ καὶ θὰ μᾶς σώζει κατὰ τρόπο θαυμαστό.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Τοῦτο βλέπουμε στὴ ζωὴ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων μας.
Εἴθε νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο καὶ ἀσυμβίβαστοι καὶ ἀτρόμητοι νὰ πορευόμαστε τὴν ὁδὸν τῆς Πίστεώς μας.
Ἀμήν.
Ἀλλά, ταυτοχρόνως μεταφέροντας τὸν ἀποστολικὸ ζῆλο στὴ δική μας ζωή, στὴ δική μας προσωπικότητα, συνειδητοποιοῦμε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ βεβαιώσει κανεὶς εὔκολα γιὰ τὸν ἑαυτόν του ὅτι εἶναι Χριστιανός.
Νὰ λοιπὸν τὸ μεγάλο ἐρώτημα ποῦ δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀφήνει ἥσυχους: «Εἴμαστε Χριστιανοί»;
Μία ἐπιπόλαιη ματιὰ «εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», κάνει τὸν καθένα νὰ πιστέψει ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ τίθενται καν τέτοιου εἴδους ἐρωτήματα, ἀφοῦ τὸ πλεῖστον τῶν συνανθρώπων μᾶς ἀποδέχονται τὸν Θεό...
Ἀλλὰ καὶ πάλι ἀμείλικτο τὸ ἐρώτημα, ὡς ἀδέκαστος κριτὴς ὀρθώνεται μπροστὰ στὴ συνείδησή μας: «Εἴμαστε Χριστιανοί»; Χριστιανοὶ βεβαίως, ὄχι ὅπως ἐννοεῖ καὶ ἑρμηνεύει τὸν ὄρο καὶ τὴν ἐρώτηση ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὅπως ἀναπτύσσει τὸ θέμα τοῦ ὁ Ἀπόστολος καὶ ὅπως βάσει τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ μᾶς θέλει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Ἀδελφοί μου, ἂς «προσγειωθοῦμε» κατ' ἀρχάς, καὶ ἂς γίνουμε εἰλικρινεῖς μὲ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό.
Ὅταν μεγάλες μορφὲς τῆς ἐκκλησίας μας, καὶ μάλιστα στὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοὺς θέτουν τέτοιο ἐρώτημα, ὅταν οἱ Ἅγιοι ἐκλιπαροῦν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅταν ἐπιτέλους ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν του «ὡς ἔκτρωμα», τότε καταλαβαίνουμε ἐμεῖς ὅτι οὔτε καν μποροῦμε νὰ θέτουμε τὸ παραπάνω ἐρώτημα. Τὸ ἐρώτημα ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ὅσο περισσότερο πλησιάζει κανεὶς πρὸς τὸν προβολέα, τόσο καὶ περισσότερο μεγαλώνει ὁ ἴσκιος του. Δηλ. ὅσο περισσότερο προσεγγίζουμε τὸν Ἰησοῦ, τόσο κὰ περισσότερο πρέπει, θὰ πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε τὶς ἐλλείψεις καὶ τὶς ἀδυναμίες μας.
Καὶ αὐτὰ μὲν γιὰ τὰ ἐσωτερικά του ἑαυτοῦ μας. Νὰ περάσουμε τώρα καὶ στὴν ἔκφραση τῆς Ὀρθῆς Πίστεως ποὺ χρειάζεται νὰ δείχνουμε πρὸς τὸ στενὸ ἀλλὰ καὶ εὐρύτερο περιβάλλον; Τὸ περιβάλλον, τόσο τὸ φιλικό, ὅσο καὶ τὸ ἐχθρικό του Χριστοῦ; Ἀλήθεια, τί θὰ διαπιστώσουμε; Ἀλλ' ἂς προχωρήσουμε λίγο περισσότερο ἔχοντας τώρα μπροστὰ μας τὸ Ἀποστολικὸ κάτοπτρο.
Ώ, θὰ τρομάξουμε καὶ σύγχυση ἴσως νὰ καταλάβει τὴν καρδιά μας. Κρίνεται ὅμως ἀπολύτως ἀναγκαῖο τοῦτο, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ ἐγράφη ὁ Θεόπνευστος λόγος τοῦ Θεοῦ.
Εὐθὺς ἀμέσως ἀναδύονται ὁρισμένα κεφαλαιώδη ἐρωτήματα. Ποιοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε θλίψεις στὴ ζωή μας; Θλίψεις, ὄχι ἀπὸ ἄλλους λόγους, ἀλλὰ γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Πόσοι φθάνουν σὲ ποικίλες ἀνάγκες καὶ σὲ μεγάλες δυσκολίες γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ; Πόσοι καὶ ποιοὶ καταδιωκόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους χάριν τῆς ὑπακοῆς πρὸς τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ; Δὲν προχωροῦμε φυσικὰ στὰ ὅσα ἀναφέρει καὶ σὲ ἄλλες τοῦ ἐπιστολὲς ὁ Ἀπόστολος, ἐκφράζοντας τὴν Ἀποστολικὴ ζωὴ καὶ τῶν ἄλλων συναποστόλων του, καὶ ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ προσοχὴ νὰ μελετήσουμε...
Τί νὰ ποῦμε λοιπὸν μετὰ ἀπ' ὂλ' αὐτά; Ὅτι βρισκόμαστε στὰ ἐπίπεδα ποῦ μᾶς θέλει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Ἀστεῖο ἢ μᾶλλον τραγικὸ νὰ τὸ παραδεχθοῦμε. Καὶ ἀλλοίμονο, ἂς προσέξουμε μὴν δικαιολογηθοῦμε μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπε κάποιος, ὅτι τώρα δὲν μποροῦν νὰ συμβαίνουν αὐτά, δηλ. οἱ διωγμοὶ καὶ τὰ βάσανα γιὰ τὴν πίστη, διότι δῆθεν ὁ κόσμος ἔχει ἐκχριστιανιστεῖ καὶ ἔτσι δὲν ἐκδιώκονται οἱ πιστοί. Ἀλλά, ἀδελφοί μου, δὲν ἄλλαξε καθόλου ὁ κόσμος. Μᾶλλον προϊόντος του χρόνου καταντᾶ χειρότερος καὶ λυσσωδέστερος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του. Ἐκεῖνο ποὺ δυστυχῶς ἀλλοιώθηκε εἶναι τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα τῶν πιστῶν. Ἀλλοίμονο, τῶν Χριστιανῶν. Καὶ ἐν πολλοῖς φαίνεται ὄχι ὁ κόσμος νὰ μεταμορφώνεται σὲ Ἐκκλησία, ἀλλὰ τραγικὴ ἡ διαπίστωση, οἱ μάζες τῶν «πιστῶν» καὶ αὐτῶν τῶν ὀρθοδόξων νὰ μετατρέπονται σὲ κόσμο μὲ ὅλα τὰ συμπαρομαρτούντα...
Ἐπίσης, ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι μία ἀπὸ τὶς πτυχὲς τοῦ λυσσαλέου αὐτοῦ δαιμονικοῦ πολέμου, δὲν εἶναι τόσο τὸ νὰ ἀδειάζουν τώρα ἀπὸ κόσμο καὶ νὰ γκρεμίζονται οἱ Ναοί, (ὅπως συνέβη τὸν περασμένο αἰώνα μὲ τὸ κατακόκκινο θηρίο, ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν θυμάτων του, τοῦ μαρξισμοῦ-κομμουνισμοῦ), εἶναι βεβαίως καὶ αὐτὸ στὰ ἀπαίσια σχέδιά τους. Ὅμως, κυρίως τώρα, σχεδιάζουν καὶ ἐφαρμόζουν τὸ νὰ γεμίζουν οἱ Ἐκκλησίες καὶ οἱ Ναοί!
Ναί, ἀγαπητοί μου. Μὴν ἐκπλήττεσθε. Νὰ γεμίζουν μὲ ποιμένες καὶ ποίμνιο, μὲ ἀρχιποιμένες καὶ μάζες, μὲ πλήθη ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὅμως οὐδεμία σχέση θὰ ἔχουν μὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται Χριστιανισμὸς καὶ δὴ Ὀρθοδοξία-Ὀρθοπραξία. (Ὁμολογουμένως φοβερὸ-σατανικὸ τὸ σχέδιο).
Τὰ «παγκόσμια συνέδρια» καὶ τὰ ποικίλα συμβούλια τῶν «ἐκκλησιῶν» ποὺ τελευταίως φιλοξενοῦν ὁποιαδήποτε ἀηδιαστικὴ διαστροφὴ καὶ αἰσχρὴ ἀνωμαλία, καὶ ὅλη ἡ ἐν γένει κοσμοθεωρία τῶν ποικίλων θρησκευτικῶν ἡγετῶν καὶ τῆς πανσπερμίας τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν στὴ συνέχεια, ὅτι δῆθεν ὅλοι εἴμαστε ἕνα καὶ ὅτι οἱ θρησκεῖες δὲν εἶναι παρὰ δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο Θεό, ἑξαιρέτως δὲ τὸ κατάντημα τῶν ὀρθοδόξων νὰ συμπροσεύχονται καὶ σχεδὸν νὰ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς καταδικασμένους αἱρετικούς, ὅλα αὐτά, κατὰ τραγικὸ τρόπο ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Πρέπει νὰ ἔχει κανεὶς ἀποκτήσει ὑψηλοὺς βαθμοὺς πνευματικῆς μυωπίας ὥστε νὰ μὴν βλέπει καὶ νὰ μὴ διακρίνει ὅτι τὰ τεκταινόμενα ἐξελίσσονται βάσει σατανικοῦ σχεδίου ἀνομίας.
Καὶ ἐπίσης, θλίβεται κανεὶς ὅταν βλέπει πὼς ἀκόμα καὶ ἄνθρωποι ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὸν Χριστό, πρόσωπα ποὺ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, γιὰ μία ὑψηλὴ ζωή, ἐνῶ οὐσιαστικῶς διαφωνοῦν μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θέατρα, ὁρισμένες φορὲς κρατοῦν μία περίεργη σιωπή. Ὁ λόγος τους δὲ περὶ «συνέσεως» κ.τ.λ. εἶναι τόσο ἐπαναλαμβανόμενος καὶ ἀποστεωμένος, ὥστε κινδυνεύουν οἱ εὐλογημένοι, νὰ τὸν πιστέψουν καὶ οἱ ἴδιοι. Ἄραγε ἔπαυσε τὸ πνεῦμα τῶν Στουδιτῶν στὴν καθ' ἠμᾶς Ἀνατολὴ ἢ σήμερα, δὲν εἴμαστε ἄξιοι γιὰ Μάρκους Εὐγενικούς;...
Ἄραγε οἱ ἀντιδράσεις μας τώρα θὰ περιορίζονται μόνο γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ γιὰ τὰ ἐμβάσματα; Ἡ φωνή μας τώρα θὰ ὑψώνεται μόνο γιὰ τὰ ἐπιδόματα καὶ τὶς συντάξεις; Καὶ οἱ Ἱερές μας Μονὲς θὰ διαμαρτύρονται μόνο γιὰ τὴ δυσβάσταχτη φορολογία ἡ ὁποία τοὺς ἐπιβάλεται; Μήπως τελικῶς μᾶς διαφεύγει ὅτι τὸν Κύριο στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ, δὲν τὸν πρόδωσε τόσο ὁ Ἰούδας ὅσο ὁ ὕπνος τῶν ἀγαπημένων Μαθητῶν;
Μήπως πάλι, ἂν ὑπάρχουν κάποιες, ἐλάχιστες ψυχὲς ποὺ αἰσθάνεται ἡ καρδιά τους νὰ φλογίζεται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ διαθέτουν τὸν ἅγιο ζῆλο γιὰ τὸ Σῶμα Του, τὴν Ὀρθόδοξη δηλ. Ἐκκλησία μας, μήπως τώρα ἐμεῖς οἱ «συνετοὶ» εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τοὺς συκοφαντήσουμε; Νὰ τοὺς χαρακτηρίσουμε ὡς τρελοὺς καὶ παράφρονες, ὡς μισαλλόδοξους καὶ ἀκραίους; Ή καὶ κάποιες φορές, ἀναπολόγητούς τους ἀφορίζουμε διότι μᾶς ταράσσουν τὰ «λιμνάζοντα ὕδατα» καὶ ἀποκαλύπτουν τὴν λυματολάσπη τῆς πανθρησκείας καὶ τοῦ διεθνισμοῦ;
Συγκλονιζόμαστε λοιπὸν ἀπὸ τὰ Ἀποστολικὰ λόγια ποὺ ἀκοῦμε καὶ μελετοῦμε; Ἢ ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθική μας ἀναισθησία δὲν ἀφήνει νὰ μᾶς ἀγγίξει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ;
Βεβαίως, δὲν εἶναι ὅλοι γιὰ ὅλα. Ναί, τοῦτο εἶναι ἀλήθεια. Ὁ κάθε ἕνας ἔχει τὰ χαρίσματά του. Ὅμως, ὅλοι εἴμαστε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ὁμολογία Του. Αὐτὸ ἂς τὸ κατανοήσουμε ὅτι εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος καὶ ἀποτελεῖ διαβατήριο σωτηρίας. Ἂς ρίξουμε ἐπιτέλους ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς συνειδήσεώς μας τὴ στάχτη μὲ τὴν ὁποία ὁ διάβολος θέλει νὰ μᾶς κοιμήσει.
Εἴμαστε Χριστιανοί; Ἐὰν ναί, ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἀδιέξοδα, κινδύνους, θλίψεις καὶ δοκιμασίες.
Ναί, θὰ τὰ περάσουμε ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ποτὲ δὲν θὰ τὰ χάσουμε καὶ οὐδέποτε θὰ φθάσουμε στὴν ἀπελπισία. Καὶ τοῦτο, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θὰ ἐπεμβαίνει δυναμικὰ καὶ θὰ μᾶς σώζει κατὰ τρόπο θαυμαστό.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Τοῦτο βλέπουμε στὴ ζωὴ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων μας.
Εἴθε νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο καὶ ἀσυμβίβαστοι καὶ ἀτρόμητοι νὰ πορευόμαστε τὴν ὁδὸν τῆς Πίστεώς μας.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου