Στις Ελληνικές πόλεις η Εκκλησία του Δήμου ήταν η συνάθροιση των ελεύθερων πολιτών που συσκέπτονταν, νομοθετούσαν, αποφάσιζαν για τα κοινά και έλεγαν τους εκλεγμένους ή κληρωτούς άρχοντες στους οποίους είχαν αναθέσει την εφαρμογή των νόμων και τη διαχείριση των κοινών. Αυτός ο τρόπος διαχείρισης των θεμάτων της πόλης συνιστά την Άμεση Δημοκρατία, το μόνο ανθρωποκεντρικό σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης μιας κοινωνίας όπου όλοι οι πολίτες συναποφασίζουν ότι αφορά την πόλη τους. Το σύστημα αυτό προϋποθέτει την ισότητα των πολιτών, την ελευθερία, τον σεβασμό προς τον άλλον, την ατομική ευθύνη και την αποδοχή από μέρους των ορισμένων αρχών οι οποίες συνάγουν με την αρμονία της φύσης και τον ορθό λόγο, που αποτελούν προϋπόθεση για την αποφυγή του χάους. . Οι κοινές αρχές ήταν συνέπεια της κοσμοθεωρίας τους που εκφράζονταν με το δωδεκάθεο θρησκευτικό τους σύστημα, παρά τις ανθρωπογενείς τους θεούς και εγγυάται την πολιτισμική τους συνοχή.
Αυτό το σύστημα δημοκρατικής διακυβέρνησης των πόλεων προήλθε ως προϊόν εξέλιξης από την δεσποτεία, όπου οι άνθρωποι, τα κτήματα και τα ζώα ανήκαν στον δεσπότη. Το πρώτο στάδιο αυτής της εξέλιξης αρχικά ήταν οι νόμοι του Σόλωνα με την απαγόρευση του δανεισμού επί σώμασι, που μετέτρεψε τους ανθρώπους σε δούλους όταν δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους και τη σεισάχθεια που ρύθμισε τα χρέη των φτωχών, διευκόλυνε την αποπληρωμή τους και απάλειψε. τις υποθήκες επί των γαιών. Το τελικό στάδιο εξέλιξης ήταν η Δημοκρατική Μεταρρύθμιση έγινε από την Κλεισθένη της οικογενείας των Αλκμεωνιδών που θεωρείται και ο πατέρας της Δημοκρατίας.
Το αυτεξούσιο των πόλεων είχε ως συνέπεια τις μεταξύ τους διενέξεις και πολέμους που σταμάτησαν με την εγκαθίδρυση της Οικουμενικής Πολιτείας του Αλεξάνδρουπου επέτρεψε την ανεξαρτησία των πόλεων και επέβαλε την μεταξύ τους ειρήνη. Αυτή η ανεξαρτησία των Ελληνικών πόλεων που διοικούνταν με το Δημοκρατικό Πολιτισμό αλλά συμμετείχαν στην οικουμενική πολιτεία συνεχίστηκε στο Βυζάντιο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Η οικουμενική πολιτεία εξέπεμψε με την Τουρκοκρατία και μαζί της όλες οι Ελληνικές πόλεις όπου όμως διατηρήθηκε η τοπική δημοκρατική αυτοδιοίκηση με τους συνεταιρισμούς. Η οπισθοδρόμηση και η κατάργηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, παρά τον νικηφόρο Εθνικό Αγώνα, έγινε με τη δολοφονία της Ιωάννης Καποδίστρια και την επιστροφή στην κληρονομική Μοναρχία (Βασιλεία) που επέβαλαν οι ξένες δυνάμεις και που σήμερα πήρε τη μορφή της εκλογικής Μοναρχίας όπου ο Μονάρχης ελέγχει την Εκτελεστική, τη Νομοθετική και τη Δικαστική εξουσία. Σήμερα το κράτος έχει καταλήξει σε προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων ενώ η προπαγάνδα έχει κατορθώσει να δημιουργήσει στους πολίτες την ψευδαίσθηση ότι έχουμε Δημοκρατία επειδή έχουν ατομικά δικαιώματα χωρίς όμως να έχουν πολιτικά δικαιώματα όπως το να αποφασίζουν για τα εθνικά και δημοσιονομικά θέματα παρά μόνο να εκλέγουν τον Μονάρχη. χωρίς να μπορούν να τον ελέγξουν ή να τον ανακαλέσουν.
Το δικαίωμα των πολιτών να εκφράζονται σαν σώμα δεν είναι θεσμοθετημένο. Η συνοχή της κοινωνίας σε σώμα απαιτεί ιδεολογική συνοχή και το σύστημα που μπορεί να αποτρέψει την κοινωνική συνοχή με τη δημιουργία των κομμάτων δημιουργώντας ιδεολογικές διαφορές που διαχωρίζουν τους πολίτες. Παρά τις ιδεολογικές διαφορές που έχουν επιβληθεί η Ελληνική κοινωνία έχει πολιτισμική συνοχή και αυτό φάνηκε σε πολλές περιπτώσεις που όμως δεν αξιοποιήθηκαν, είτε, διότι η κοινωνία δεν είναι θεσμοθετημένη ως πολιτικός παράγων, όπως η διαμαρτυρία κατά της συνθήκης των Πρεσπών, είτε, διότι παραβιάστηκε. το ήδη υπάρχον Σύνταγμα, όπως στο Δημοψήφισμα για το ΟΧΙ, είτε σπαταλήθηκε για θέμα που δεν άπτεται άμεσα στο πολιτικό σύστημα όπως στη διαμαρτυρία για τις ταυτότητες που υποκίνησε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Η Ορθοδοξία αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτισμικής συνοχής της σημερινής ελληνικής κοινωνίας και οι τοπικές εκκλησίες των πιστών που θα μπορούσαν να αποδώσουν την πυρηνική κοινωνική συνοχή με τη δημιουργία συνθηκών γνώσης και την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ ανθρώπων με κοινές αξίες και θρησκευτική κοσμοαντίληψη με στόχο την επίτευξη του Θείου θελήματος επί της γης όπως και στον ουρανό, με βάση στην ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη αλλά και την προσωπική ευθύνη. Δυστυχώς στις συνάξεις των Εκκλησιών οι πιστοί παραμένουν θεατές της Θείας Λειτουργίας και ακροατές των θείων εντολών ενώ η μόνη κοινωνική συμμετοχή είναι αυτή της μυστικής Θείας Ευχαριστίας που όμως αυτή η συμμετοχή δεν μεταφράζεται σε έμπρακτη κοινωνία πεφωτισμένων ανθρώπων με όραμα τη Βασιλεία των Ουρανών που θα μπορούσαν με την εφαρμογή ενός ανθρωποκεντρικού πολιτικού συστήματος να λύσει τα προβλήματα της δεινοπαθούσης ανθρωπότητας. Η μόνη αιτία που φαίνεται να εμποδίζει την σημερινή στρατευμένη Εκκλησία να συνδράμει στην έμπρακτη εφαρμογή του θελήματος του Θεού επί της γης είναι η σύμπλευση της με την εξουσία, ενώ από τη μεριά της η εξουσία φροντίζει να αλλοιώσει την υπάρχουσα πολιτισμική συνοχή με την εισαγωγή ξένων. στοιχείων και την εισαγωγή αλλόθρησκων μη κοινωνικά αφομοιώσιμων μεταναστών, ενέργειες που οδηγούν πίσω στην δεσποτεία.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός
πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς –Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα του ΙΗΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου