ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Τα παράπονα του «μπάρμπα Χρίστου» για τα Χριστούγεννα άνευ Χριστού

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2024

Τα παράπονα του «μπάρμπα Χρίστου» για τα Χριστούγεννα άνευ Χριστού

Ρετρό 57.0: Χριστουγεννιάτικοι μελαγχολικοί προβληματισμοί από το έτος 1968

Konstantinos Vathiotis

Dec 29

∙

Paid

READ IN APP

Αντιγράφει και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Η δημοσιογράφος Νανά Αποστολίδου, σε ένα από τα χρονογραφήματά της με τίτλο «ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ», που είχε γράψει για την μηνιαία εφημερίδα «Πυρσός Βορείου Ηπείρου» κατά το χρονικό διάστημα 1964-1967 και είχε αναδημοσιεύσει σε ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Στοχασμοί»¹, μας μιλά στην εισαγωγή του κειμένου της για τον αποπροσανατολιστικό διάκοσμο των χριστουγεννιάτικων ημερών με τις «χιλιάδες παραμυθένιες εικόνες» και ιδίως την πρωτοκαθεδρία του νεοταξίτικου κόσμου του Γουόλτ Ντίσνεϋ, ο οποίος, σημειωτέον, είχε πεθάνει μόλις δύο χρόνια πριν από την έκδοση των «Στοχασμών» της και διαθρυλείται ότι έχει καταψυχθεί με την μέθοδο της κρυογονικής, αναμένοντας να φθάσει η πρόοδος της ιατρικής τεχνολογίας σε τέτοιο επίπεδο ώστε να «αναστηθεί»!²

Κατ’ άλλην, όμως, εκδοχή, ο Disney αποτεφρώθηκε δύο ημέρες μετά τον θάνατό του και η τεφροδόχος του τοποθετήθηκε στο οικογενειακό μαυσωλείο στο νεκροταφείο Forrest Lawn της Καλιφόρνιας.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια, η νεοεποχίτικη προπαγάνδα της Νέας Τάξης Πραγμάτων βγαίνει απόλυτα κερδισμένη (win-win), αφού τόσο το αφήγημα της αθανασίας μέσω των ιατροτεχνολογικών εφαρμογών όσο και το αφήγημα της καύσης των νεκρών είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ατζέντας που προωθείται νυχθημερόν από τα καλολαδωμένα γρανάζια της υπερεθνικής ελίτ, η οποία διαχειρίζεται τις τύχες του πλανήτη και χειραγωγεί τους πολίτες, «εμβολιάζοντάς» τους διανοητικά με τις τοξικές ιδέες του εωσφορικού-αόρατου μαριονετίστα.

Στο χριστουγεννιάτικο χρονογράφημά της, η Αποστολίδου εμφανίζει στο προσκήνιο την μορφή του Βορειοηπειρώτη «μπάρμπα Χρίστου», ο οποίος ευλόγως παραπονείται στην συγγραφέα για τον εκσυγχρονισμένο ψευτοεορτασμό των Χριστουγέννων, δεδομένου ότι η τελευταία αυτή λέξη φαίνεται πως ολοένα και περισσότερο αποξενώνεται από τον σημασιολογικό της πυρήνα, αφού η γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο του εορτασμού των Χριστουγέννων, παραμένει υποφωτισμένη, αν όχι εξαφανισμένη.

Δεν είναι, μάλιστα, τυχαία ότι η αγγλική λέξη Christmas έφθασε να συντομογραφείται ως Xmas, με αποτέλεσμα να αντικαθίσταται συχνά το όνομα του Χριστού από ένα Χ, που πλέον συμπίπτει και με το σύμβολο του ιστοχώρου κοινωνικής δικτύωσης ο οποίος προηγουμένως λεγόταν twitter!

Ειδικότερα, ο «μπάρμπα Χρίστος» παρατηρούσε στην μακρινή εποχή του ότι προσμένουμε μεν την έλευση των Χριστουγέννων, πλην όμως όχι για να τα γιορτάσουμε ως πραγματικοί χριστιανοί στις εκκλησιές και στα σπίτια μας, αλλά –θα τον συμπλήρωνα– για να χοροπηδάμε πίσω από τα κάγκελα της νηπιακής κούνιας μας, επιδιώκοντας ως βρεφοποιημένοι πολίτες να αντλήσουμε χαρά από τα λαμπιόνια που μας αναβοσβήνουν οι αναρίθμητες πατερναλιστικές «γκουβερνάντες» μας, οι οποίες υποδύονται τους προστάτες μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά καμουφλαρισμένοι δήμιοι και ψυχοληστές μας.

Φυσικά, η δράση όλων αυτών των πολιτικών σαδιστών και απατεώνων δεν θα είχε την ίδια διεισδυτικότητα, αν δεν υπήρχε ο μισάνθρωπος προπαγανδιστικός μηχανισμός των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, που βομβαρδίζουν ασταμάτητα το μυαλό μας με αδιανόητα ψέματα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου.

H σκέψη που θα πρέπει να μας προβληματίσει βαθιά προέρχεται από την συνειδητοποίηση του χρόνου ο οποίος έχει διαδράμει από τότε που δημοσιεύθηκε το χρονογράφημα της Νανάς Αποστολίδου:

Αν τα παράπονα του «μπάρμπα Χρίστου» για σταδιακώς όλο και πιο «άθεα Χριστούγεννα» τροφοδοτούνταν ήδη από τον τρόπο ζωής των Νεοελλήνων πριν από 56 χρόνια, δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστούμε πόση απογοήτευση και ανησυχία θα αισθανόταν ένας σύγχρονος «μπάρμπα Χρίστος», ο οποίος θα καλείτο να σχολιάσει τα αποτελέσματα της πρόσφατης έρευνας που διεξήχθη από την Metron Analysis.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» στο φύλλο της Κυριακής 29 Δεκεμβρίου 2024³, το οποίο έχει τίτλο «Οι δεσμοί με τη θρησκεία και το δίλημμα της ευθανασίας» και είναι υπογεγραμμένο από τον Δημήτρη Κ. Ψυχογιό:

«Η πίστη στον Θεό και η θρησκευτικότητα είναι βασικά και ουσιαστικά πολιτισμικά διακυβεύματα – ταυτόχρονα και πολιτικά. Τα ποσοστά ως προς την πίστη στον Θεό (73% συνολικά) και τη θρησκευτικότητα που αναδεικνύει η έρευνα της Metron Analysis είναι σχετικά χαμηλότερα σε σχέση με άλλες έρευνες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Κατά κανόνα, ανέβαζαν τα ποσοστά των πιστών πάνω από 80%, κατατάσσοντάς Ελληνίδες και Έλληνες μεταξύ των πλέον θρησκευομένων –αν όχι θρησκόληπτων– της Ευρώπης. […] Πάντως, η πίστη που καταμετράται εδώ έχει ισχυρά ιδιωτικά χαρακτηριστικά, θα λέγαμε, αφού μόνο το 1/3 των θρησκευομένων εμφανίζεται να εκκλησιάζεται με συχνότητα πυκνότερη από μία φορά τον μήνα. Πιστεύουν μεν, αλλά είναι αποτραβηγμένοι από την εκκλησιαστική κοινότητα, όπως διαπιστώνουμε ότι ολοένα αποχωρούν, μην ψηφίζοντας στις εκλογές, και από την πολιτική κοινότητα όλο και περισσότεροι πολίτες».

Σύμφωνα δε με την ανάλυση του Στράτου Φαναρά που σημοσιεύθηκε στην ίδια κυριακάτικη εφημερίδα⁴, μόνο το 14% πιστεύει ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μας αποτελούν παράγοντα που συνδιαμορφώνει την προσωπικότητά μας.

Επομένως, αν ο «μπάρμπα Χρίστος» μιλούσε εν έτει 1968 για «παραφωνία ενός περασμένου και ξεχασμένου κόσμου στην συναυλία της σύγχρονης ζωής», στην αποδρομή του 2024 όποιος τολμά να μιλά για ανάγκη να εορτάζουμε τα Χριστούγεννα με άξονα τον Χριστό –και όχι τον Αντίχριστο– δεν είναι απλώς παράφωνος, αλλά επικίνδυνος υπονομευτής της νεοεποχίτικης συνωμοσίας που εξυφάνθηκε μάλλον κάπου στα μισά του 18ου αιώνος και πλέον έχει φθάσει στην τελική της φάση.

Ακολουθεί το χρονογράφημα της Νανάς Αποστολίδου, το οποίο εντόπισα προσφάτως στον πάγκο κάποιου αθηναϊκού παλαιοπωλείου, παραθέτω ευθύς αμέσως, τηρώντας την ορθογραφία που είχε επιλέξει η συντάκτρια του κειμένου.

Νανάς Αποστολίδου / ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ, Αθήναι 1968

TOTE KAI ΤΩΡΑ

Παραμονές Χριστουγέννων στο Λονδίνο! H ποικιλία των χρωμάτων στις φωτεινές βιτρίνες των καταστημάτων, η έντονη κίνηση στους στολισμένους με γιρλάντες δρόμους, τα γέλια, οι χαρούμενες φωνές. Τα τραγούδια και η μουσική, η ανταλλαγή ευχών ανάμεσα σε ανθρώπους φορτωμένους με δώρα για τους δικούς τους, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα σε πλατείες και σε καταστήματα και σε σπίτια, συνθέτουν τον διάκοσμο αυτών των ημερών. Όλα αποτελούν μια ξεχωριστή χαρά των ματιών και όλων των αισθήσεων.

Όταν βρίσκεσαι σε ξένο τόπο αυτές τις χρονιάρες ημέρες αισθάνεσαι πιο πολύ την έλλειψι των δικών σου ανθρώπων και σε κεντρίζει η πιο έντονη νοσταλγία. Για να δώσω μια διέξοδο σ’ αυτόν τον αθεράπευτο Ελληνικό συναισθηματισμό, άφηνα τον εαυτό μου να παρασυρθή απ’ αυτό το ποτάμι των ανθρώπων και αγκάλιαζα με τα μάτια μου χιλιάδες παραμυθένιες εικόνες. Χάζευα σε μια βιτρίνα με παιδικά παιγνίδια και είχα αφαιρεθή σαν παιδί στον κόσμο του Ντίσνεϋ, όταν με συνέφερε μια γνώριμη φωνή. Ήταν ο μπάρμπα Χρίστος, ένας ηλικιωμένος Βορειοηπειρώτης, ξενιτεμένος από χρόνια σε τούτην εδώ την κοσμόπολι με τα δέκα εκατομμύρια ανθρώπων. Οι δικοί του έχουν μείνει στη σκλαβωμένη πατρίδα του και ζη εδώ μόνος, συντροφευμένος με την σκέψι και την θύμησί τους.

Είναι τόσο πρόσχαρος και καλοσυνάτος και κάθε φορά που τον συναντώ δοκιμάζω ξεχωριστή ευχαρίστησι. Ανταλλάξαμε τις συμβατικές ευχές και πιάσαμε κουβέντα για διάφορα μικροπεριστατικά, που συνδέονται με τις μέρες αυτές. Θυμηθήκαμε ο καθένας περασμένα Χριστούγεννα στην Πατρίδα, με τους δικούς μας ανθρώπους και τις δικές μας συνήθειες. Θυμηθήκαμε τα δικά μας Χριστόψωμα, θυμηθήκαμε τους πιτσιρίκους, που απ’ το πρωί πέρναν σβάρνα τα σπίτια και τα μαγαζιά για να πουν τα κάλανδα: «Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει… Αρχή μηνιά κι’ αρχή χρονιά, ψηλή μου δεντρολιβνιά…».

Ο αντίλαλος των περασμένων εκέντριζε όλο και πιο πολύ τον μπάρμπα Χρίστο που θυμόταν και μιλούσε για τα παλιά. Θυμήθηκε το πατρικό του σπίτι στο χωριό, που αυτές τις μέρες έπαιρνε ξεχωριστή όψι. Ασβεστώματα, σιγυρίσματα, για να δεχτή τους μουσαφιρέους, λιβανίσματα για να φύγουν οι καλικάντζαροι… Θυμήθηκε την γυναίκα του, που περίμενες τις ημέρες αυτές για να επιδείξη την μαγειρική και ζαχαροπλαστική της τέχνη.

– Αυτά τώρα, μπάρμπα Χρίστο, τα βρίσκουμε έτοιμα στα εστιατόρια και στα ζαχαροπλαστεία.

– Αμ, δεν είναι έτσι κόρη μου. Το ζυμωτό ψωμί και τα σπιτίσια φαγητά και γλυκά δεν έχουν το ταίρι τους. Έπειτα το τραπέζι που στρωνόταν στο σπίτι, δίπλα απ’ το τζάκι με τα κούτσουρα, περιτριγυρισμένο από γονιούς και παιδιά κι εγγόνια είχε την ευλογία του Θεού, που σήμερα μάς εγκατέλειψε. Τώρα όλα έχουν γίνει ίσως πιο τέλεια και ανώτερα. Αλλά –πώς να το πω– δεν μιλάν στην καρδιά μας. Τότε το κάθε τι είχε κάποια ξεχωριστή αξία. Ο μόχθος της δουλειάς με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, η προσμονή των Χριστουγέννων, για να γιορτάσωμε σαν πραγματικοί χριστιανοί στις εκκλησιές και στα σπίτια, η αγάπη και η αλληλεγγύη ανάμεσά μας, όλα αυτά μας γέμιζαν την ζωή και ομόρφαιναν τις μέρες μας. Τότε ξεχωρίζαμε τις γιορτές από τις καθημερινές. Τώρα έχουν γίνει όλες οι μέρες το ίδιο.

– Δεν μπορείς να πης, τον διέκοψα, πως η όψη του Λονδίνου αυτές τις μέρες είναι ίδια ‘ εκείνη που ήταν πριν από ένα μήνα. Για ιδές φώτα, στολίδια, ομορφιά παραμυθένια.

– Ίσως νάναι κι έτσι. Εμείς οι παλιοί όλα αυτά μπορεί να τα θαυμάζωμε. Δεν τα νιώθουμε όμως, δεν τ’ ακούμε να μας μιλούν στην ψυχή μας, να μας μαλακώνουν τα αισθήματά μας, να γεμίζουν την καρδιά μας με αγάπη. Δεν μας κάνουν να νοιώθωμε την ανάγκη, έστω και μια φορά τον χρόνο, να αναπέμψωμε ευλαβικούς ύμνους προς τον θεάνθρωπο που γεννήθηκε και να μουρμουρίσωμε, μαζί με τους παπάδες και τους ψαλτάδες «δόξα εν υψίστοις Θεώ, εν ανθρώποις ευδοκία…».

Αλλά τι κάθομαι και σε κουράζω με τέτοιες ανοησίες αυτές τις μέρες. Εμείς, παιδί μου, και με τις σκέψεις μας και με τα αισθήματά μας και με τα λόγια μας, ίσως ακόμα και με την παρουσία μας αποτελούμε μια παραφωνία ενός περασμένου και ξεχασμένου κόσμου στην συναυλία της σύγχρονης ζωής. Γι’ αυτό σ’ αφήνω με την ευχή μου «Καλά Χριστούγεννα κι ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος».

Δεν πρόφτασα να τον σταματήσω. Είχε κιόλας φύγει και μ’ άφησε με τις αμφιβολίες, ώς πού είχε δίκιο σε όσα μου έλεγε. Συνέχισα τον δρόμο μου μηχανικά, χαζεύοντας στις βιτρίνες του Λονδίνου, ενώ το φευγαλέο πέρασμα του μπάρμπα Χρίστου είχε ρίξει ένα βότσαλο στη νοσταλγική λίμνη.