Δέν θυμᾶμαι μέρα νά μήν ἔχει παρηγοριά θεϊκή. Διακοπές γίνονται μερικές φορές καί τότε νιώθω ἄσχημα, καί ἔτσι μπορῶ νά καταλάβω πόσο ἄσχημα ζοῦν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι πού εἶναι ἀπαρηγόρητοι, γιατί εἶναι ἀπομακρυσμένοι ἀπό τόν Θεό. Ὅσο ἀπομακρύνεται κανείς ἀπό τόν Θεό, τόσο πιό δύσκολα γίνονται τά πράγματα. Μπορεῖ νά μήν ἔχει κανείς τίποτα· ἅμα ἔχει τόν Θεό, δέν θέλει τίποτε! Αὐτό εἶναι! Ἐνῶ, ἄν τά ἔχει ὅλα, ἅμα δέν ἔχει τόν Θεό, εἶναι μέσα του βασανισμένος. Γι’ αὐτό, ὅσο μπορεῖ κανείς, νά πλησιάσει τόν Θεό. Μόνον κοντά στόν Θεό βρίσκει κανείς τήν πραγματική καί αἰώνια χαρά. Φαρμάκι γευόμαστε, ὅταν ζοῦμε μακριά ἀπό τόν γλυκύ Ἰησοῦ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπό παλιάνθρωπος γίνει ἄνθρωπος, βασιλόπουλο, τρέφεται μέ τήν θεία ἡδονή, μέ τήν οὐράνια γλυκύτητα, καί νιώθει τήν παραδεισένια ἀγαλλίαση, αἰσθάνεται ἀπό ᾽δῶ ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου.
Ἀπό τήν μικρή παραδεισένια χαρά καθημερινά προχωράει στήν μεγαλύτερη καί ἀναρωτιέται ἄν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο στόν Παράδεισο ἀπό αὐτό πού ζεῖ ἐδῶ. Εἶναι τέτοια ἡ κατάσταση πού ζεῖ, πού δέν μπορεῖ νά κάνει καμμιά ἐργασία. Τά γόνατά του λυγίζουν σάν λαμπάδες ἀπό τήν θεία ἐκείνη θερμότητα καί γλυκύτητα, ἡ καρδιά του σκιρτάει καί πάει νά σπάσει τούς τσατμάδες, γιά νά φύγει, γιατί ἡ γῆ καί τά γήινα τῆς φαίνονται χαμένα πράγματα. Ὁ ἄνθρωπος πρῶτα εἶχε ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Μετά ὅμως, ὅταν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἦταν σάν ἕναν πού ζοῦσε μέσα σέ παλάτι καί ὕστερα βρέθηκε γιά πάντα ἔξω ἀπό τό παλάτι καί τό ἔβλεπε ἀπό μακριά καί ἔκλαιγε. Ὅπως τό παιδάκι, ὅταν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν μάνα του, ὑποφέρει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό, ὑποφέρει, βασανίζεται. Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό εἶναι κόλαση.
Ὁ διάβολος κατόρθωσε νά ἀπομακρύνει τούς ἀνθρώπους τόσο πολύ ἀπό τόν Θεό, ὥστε νά φθάσουν στό σημεῖο νά λατρεύουν τά ἀγάλματα καί νά θυσιάζουν τά παιδιά τους στά ἀγάλματα. Φοβερό! Καί ποῦ τούς βρίσκουν τόσους θεούς οἱ δαίμονες! Μόνον τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ νά ἀκούσεις, φθάνει! Ὁ πιό βασανισμένος ὅμως εἶναι ὁ διάβολος, γιατί εἶναι ὁ πιό ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό, ἀπό τήν ἀγάπη. Ἀλλά, ἄν φύγει ἡ ἀγάπη, μετά εἶναι κόλαση. Ἀντίθετο τῆς ἀγάπης τί εἶναι; Ἡ κακία· κακία ἴσον βάσανο. Ἕνας πού εἶναι ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό, δέχεται τήν δαιμονική ἐπίδραση. Ἐνῶ αὐτός πού εἶναι κοντά στόν Θεό, δέχεται τήν θεία Χάρη. Ὅποιος ἔχει Χάρη Θεοῦ, θά τοῦ δοθεῖ καί ἄλλη. Καί ὅποιος ἔχει λίγη καί τήν περιφρονεῖ, θά τοῦ ἀφαιρεθεῖ καί αὐτή. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ λείπει ἀπό τούς σημερινούς ἀνθρώπους, γιατί μέ τήν ἁμαρτία πετᾶνε καί τήν λίγη πού ἔχουν.
(Ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου