Δέν μπορεῖ κανείς νά προσεγγίσει τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἄν δέν ἀλλάξει νοῦ, ἄν δέν παύσει νά βλέπει τά πράγματα ἀπό τήν στενή καί φτωχή προοπτική τοῦ ἀρρωστημένου ἀπό τόν ἐγωισμό ἀνθρώπου, γιά νά τά δεῖ μέσα στήν ἄπειρη προοπτική τοῦ Θεοῦ.
Ὅ,τι ὅμως συντελεῖται στήν Βηθλεέμ δέν εἶναι μιά ρομαντική ἱστορία συμβολικοῦ περιεχομένου, ἱκανή γιά νά τρέφει τήν φαντασία τῶν μικρῶν παιδιῶν, ἀλλά ἕνα πραγματικό καί ἱστορικό γεγονός. Τό Βρέφος τῆς Βηθλεέμ εἶναι ὁ Ἄνθρωπος τῆς ὀδύνης, κατά τήν ἔκφραση τοῦ Προφήτου. Γιά πρώτη φορά στήν ἱστορική πορεία τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται μέσα στό σπήλαιο τό μυστήριο τοῦ Σαρκωμένου Θεοῦ, ὡς μυστήριο ἀγάπης, ἐλευθερίας καί ἀνακαινίσεως, μυστήριο πατρικῆς ἀγάπης πού προσφέρεται στόν ἄνθρωπο οἰκειοθελῶς. «Ἰδού, ἡ Παρθένος θά γεννήσει υἱό καί θά Τόν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει, ὁ Θεός εἶναι μαζί μας» (Ματθ. 1,23).
Τά σωτήρια τοῦ κόσμου
Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, πού ἀποτελεῖ ὡς γεγονός «σεισμόν γῆς», κατά τήν χαρακτηριστική ἔκφραση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, εἶναι τό κεντρικό μυστήριο ὅλης τῆς θείας Οἰκονομίας. Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί τά Χριστούγεννα ἑορτάζονται καί πανηγυρίζονται σάν «τά σωτήρια τοῦ κόσμου, ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ κοινή ἑορτή πάσης τῆς κτίσεως» (Μ. Βασίλειος). Ἐπειδή, ὁ «ἐπιδημήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐκένωσεν ἑαυτόν, ἵνα τῷ κενώματι αὐτοῦ πληρωθῇ ὁ κόσμος». Ὁ Θεός γίνεται τέλειος καί ἀληθινός ἄνθρωπος, «ἄνθρωπος ἐν πληγῇ», «ἐν δούλου μορφῇ», χωρίς νά παύσει νά εἶναι τέλειος καί ἀληθινός Θεός, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο πλήρη καί τέλειο υἱό τοῦ Θεοῦ καί Θεό κατά χάριν.
Χριστός καί ἄνθρωπος
Στίς ἡμέρες μας, πολλοί ἀγωνίζονται γιά τήν αὐτονομία καί τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀνεξάρτητα ἀπό τόν Θεάνθρωπο Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως χωρίς Χριστό, ἀρνεῖται οὐσιαστικά τόν ἑαυτό του καί ἐρημώνει τήν ὕπαρξή του ἀπό τήν αὐθεντική ἀνθρώπινη φύση του, βλάπτει καίρια καί ζημιώνει τόν ἑαυτό του, πάσχει καί ὑποδουλώνεται τραγικά στήν ἁμαρτία, τήν φθορά καί τόν θάνατο, στίς ἀπέλπιδες καταστάσεις καί τόν μηδενισμό.
Ἑορτάζοντας τό μεγαλύτερο γεγονός ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ὅλων τῶν αἰώνων, τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, καί ὑπακούοντας στόν λόγο Του καί τό παράδειγμά Του, – ἄς συμφιλιωθοῦμε μέ τόν Θεό, – ἄς ἀπελευθερώσουμε τό μυαλό μας ἀπό τήν δουλεία σέ μιά διδασκαλία πού ἀγνοεῖ τόν Θεό ὡς τέλειο Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο, – ἄς μάθουμε ὅτι γνωρίζουμε τόν Θεό, καλλιεργώντας μιά σχέση καί ὄχι κατανοώντας ἕνα νόημα, – ἄς ξαναζήσουμε τήν προτεραιότητα τῆς ζωῆς καί ὄχι τῆς ἐπιβίωσης, – ἄς σπάσουμε τόν κλοιό τῆς φιλαυτίας μας, – ἄς ἀνακαλύψουμε μέσα στό σκοτάδι τοῦ ἑαυτοῦ μας τό πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μας καί ἄς τό ψηλαφίσουμε μέ κατανόηση καί συμπάθεια. Καί τίς ὧρες τῆς ἀδυναμίας μας ἄς μήν ξεχνᾶμε νά παίρνουμε μαζί μας τόν Χριστό, τήν πηγή τῆς ζωῆς, τήν ἴδια τήν Ζωή, τήν Χαρά καί τήν Ἐλπίδα μας.
† Ὁ Φ. Ἀ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2024/51_2024(3734).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου