Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση βρίσκομαι σήμερα, Σεπτέμβριο 3, 2023 , στα εγκαίνια της επαναλειτουργίας του σχολείου στο ακριτικό νησί της Ψερίμου.
Χαίρομαι αφάνταστα που το κουδούνι του σχολείου που σιωπούσε λυπημένο από το 2009, θα ηχήσει και πάλι, όπως και στο παρελθόν από το 1950 και για 60 χρόνια…τότε που το σχολειό απαριθμούσε 100 και πλέον μαθητές…
Χαίρομαι τριπλά. Σαν δασκάλα, σαν Καλυμνιά, αλλά κυρίως σαν Ψεριμιώτισσα. Ναι, σαν Ψεριμιώτισσα, γιατί εδώ στη χρυσαφένια αμμουδιά και κατάγιαλα, βρίσκεται το πατρογονικό μου, χτισμένο από το 1930. Εδώ μεγάλωσαν οι παππούδες μου, εδώ κοιμάται στην αγκαλιά της Παναγιάς, η μητέρα μου και ο αδελφός μου…εδώ και όλα μου τα παιδικά Καλοκαίρια…
Θα σας διαβάσω ένα οδοιπορικό ξέχειλο συναισθήματα και ατέλειωτες παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις, από την ΨΕΡΙΜΟ, τη ΨΕΡΙΜΟ της καρδιάς μου, την Μικρή μου Πατρίδα. Το ποίημα αυτό βραβεύθηκε στον ΛΗ’ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ το 2022, παρουσία Καθηγητών Πανεπιστημίου και του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Ιερώνυμου.
Το έγραψα σε ανύποπτο χρόνο, σε μια στιγμή συναισθηματικής φόρτισης, όταν άκουγα στις ειδήσεις ότι οι ανιστόρητοι γείτονες, όχι μόνο αμφισβητούν την ελληνικότητα του νησιού, αλλά και θρασύτατα το διεκδικούν!…
Η Ψ Ε Ρ Ι Μ Ο Σ . . . Τ Η Σ Κ Α Ρ Δ Ι Α Σ Μ Ο Υ – ο δ ο ι π ο ρ ι κ ό
Ω! αφρογάλανο νησί με τα σπιτάκια γύρω στη χρυσαφένια σου αμμουδιά όλα στο φως στο μύρο
της θάλασσας της γαλανής που σμίγει με τ΄απείρου την απλωσιά του ουρανού νησάκι του ονείρου!
Δυο κάβοι χρόνια αντικρυστοί φρουροί αφροντυμένοι κλείνουν τα μύρια κάλλη σου νυφούλα ζηλεμένη
και την πλανεύτρα σου αγκαλιά δαντέλες οι ακτές τριγύρου την ραίνουν μ' αφρολούλουδα νησάκι του ζεφύρου που στ' αργυρό λιμάνι σου βαρκούλες κι άσπροι γλάροι γλιστρούν και καθρεφτίζονται με ομορφιά και χάρη καθώς τα κυματάκια σου κυλούν αγάλι αγάλι και σβήνουνε φλοισβίζοντας φιλώντας τ' ακρογιάλι το εξωτικό το οπάλινο που ονειρευτό προβάλλει ή με βοριά ή με νοτιά ή με το μαϊστράλι... Η Πέρα - πάντα διάφανη κι αντίκρυ το Πουντάρι της μνήμης ξετυλίγουνε τ ολόχρυσο κουβάρι για να γενώ πάλι παιδί που 'παιζα δίχως έγνοια στα κύματα στη θάλασσα τη χρυσομσμαραγδένια
και στη βελούδινη αμμουδιά μ' όλα τα παιδαρέλια
με ξεφαντώματα τρελά φωνές χαρές και γέλια.
Η Πλάτη, η Γραφιώτισσα, ο Τάφος, τα Κρεβάτια
ανοίγουνε ευωδιαστά στη μνήμη μονοπάτια
με σκίνους και αλισφακιές θρουμπιές, μυρτιές, θυμάρια
σε κάθε ράχη και βουνό. Κι η μνήμη μου καθάρια
ανηφορίζει στην Πηγή που μύριες στον αιθέρα
ανάμνησες σου κάνουνε μνημόσυνο πατέρα
με περδικολαλήματα...κι ως ήμουνα μονάχη
βούρκωσα, δάκρυσα, έκλαψα κι απ' του βουνού τη ράχη
κατηφορίζω τις πλαγιές και τ' αεράκι πλάνο
τη μνήμη μου μακριά οδηγεί και στα φτερά του επάνω
με φέρνει στη Βασιλική στου φύκιου την αρμύρα
που σμίγει με τα ευωδιαστά και τα βουνίσια μύρα.
Κι αφού κοχύλια μάζεψα στο κύμα είχα γείρει
ν' αφρολουστώ, μα έγινε ο νους μου τρεχαντήρι
που αρμενίζει λαγκαδιές σχίζει τα κορφοβούνια
κι ως το λαλεί αγέρινη ορχήστρα από κουδούνια
στο λιμανάκι του Βαθύ το φέρνουν οι ανέμοι
για ψάρεμα στα Ίμια γλιστρά με το μελτέμι
στα Ρούσα και στη Δάφνη γοργόφτερο αρμενίζει
στην Κορακιά και Γλίστρα γιαλό γιαλό πλευρίζει
Αγνάντεψε από ψηλά πολλά μικρά παιδάκια
Που μες στον κήπο του σχολειού βούιζαν μελισσάκια
στα Μαραθώντα πλώρισε κι ως έφτασε το δείλι
στην Παναγιά με άραξε κι άναψα το καντήλι.
Κι ως κατεβαίνω στο γιαλό κρατώντας το κουβάρι
μες της ψυχής τα μάτια μου άσπρο μαργαριτάρι
πρόβαλε το σ π ι τ ά κ ι μας από ζωγράφου χέρι
αφρογαρύφαλο γιαλού κάτασπρο περιστέρι
με γαλανά παράθυρα όλα στο φως στον ήλιο
ασβεστωμένο στη χαρά φάνταζε σαν βασίλειο
με τη φιλόξενη αυλή με τα πεζούλια τ' άστρα
μ' ευωδιαστούς βασιλικούς έλαμπε μες την πάστρα
της μ ά ν ας της νοικοκυράς που βράδια μεσημέρια
κεντούσε και του στόλιζε με τα χρυσά της χέρια
το τζάκι και τον κρέβατο τη στοίβη κιόλα γύρω
να λάμπουν να μοσχοβολούν νοικοκυριό και μύρο.
Μετά το βλέμμα χάιδεψε κείνο το παραθύρι
κι όπως ο ήλιος του 'ριχνε πορφύρα και ζαφείρι
το 'κανε μαγική σκηνή μ' αυλαία σμαραγδένια
και οι ηθοποιοί μπαινόβγαιναν παιδάκια δίχως έγνοια
οι δυο γλυκές μου α δ ε λ φ έ ς ξαδέλφια φίλες φίλοι...
κι ενώ τα μάτια στέγνωνα με τ' άσπρο μου μαντήλι
τα χέρια μου ξετύλιγαν της μνήμης το υφάδι
και ω, χαρά μου άκουσα μες το γαλήνιο βράδυ
φωνές γνωστές χαρούμενες να' ρχονται από πέρα...
του Σ α κ ε λ λ ά ρ η του Γι α ν ν ι ο ύ και του χρυσού π α τ έ ρ α
που απ' το κυνήγι γύριζαν τροπαιοστολισμένοι
με πέρδικες κι ο σκύλος μας με γλώσσα κρεμασμένη
νερό ρουφούσε αχόρταγος και η γιαγιά γελούσε...
Ω! σπίτι π α τ ρ ο γ ο ν ι κ ό να ' ταν και να μιλούσε
κάθε γωνιά σου! Ανάμνησες λύπες χαρές και γέλια
παιδιών, γονιών κι εκείνωνε που σου 'βαλαν θεμέλια...
Ω! αναμνήσεις μου γλυκές γαληνεμένα βράδια
τραγούδια στην ακρογιαλιά στου φεγγαριού τα χάδια,
κυνήγια και ψαρέματα βαρκάδες πυροφάνια
γλέντια και "μέρα μέρωσε" γάμοι χρυσά στεφάνια...
Ω! θύμησες ατέλειωτες χρυσά μου καλοκαίρια
στο αφρογάλανο νησί…Με ήλιους και μ' αστέρια
μες στην καρδιά ζωγραφιστές θα μείνετε αιώνια,
γλυκές, χρυσές κι αξέχαστες όσα κι αν έρθουν χρόνια...
Κι αν γράφω μέχρι το πρωί κι αν πέσει το φεγγάρι
θα 'ναι το μισό ξετύλιχτο της μνήμης το κουβάρι!..
Θέμις Τάταρη Μπιλλήρη
(από την ποιητική συλλογή: Μικρή μου Πατρίδα, που βραβεύθηκε στον ΛΗ’ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ το 2022.) 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου