ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ (Δ. Νατσιός)

 

ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ (Δ. Νατσιός) [«Ξεβαπτίζονται καὶ ξεμυρίζονται τὰ παιδιά μας, γι’ αὐτὸ ἀγρίεψαν καὶ θὰ χαθοῦμε».]

Νὰ ξαναγίνει ἡ πατρίδα μας κιβωτὸς σωτηρίας καὶ ἐλπίδας 

 Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 .                  «…Οἱ πελαργοί, ὅταν οἱ γέροι γονιοί τους γυμνωθοῦν τελείως ἀπὸ τὸ πέσιμο τῶν φτερῶν, ποὺγίνεται στὰ γεράματα, τοὺς περικυκλώνουν καὶ τοὺς ζεσταίνουν μὲ τὰ φτερά τους, τοὺς ἑτοιμάζουν ἄφθονη τροφὴ καὶ τοὺς βοηθοῦν, ὅσο εἶναι δυνατόν, στὴν πτήση, σηκώνοντάς τους ἁπαλὰ μὲ τὸ φτερὸ καὶ ἀπὸ τὶς δύο μεριές. Καὶ αὐτὸ εἶναι τόσο πολὺ γνωστό, ὥστε μερικοὶ καὶ τὴν ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν νὰ τὴν ὀνομάζουν ἀντιπελάργωσιν». (ΕΠΕ 4, 318). Τοῦ Μεγάλου Βασιλείου αὐτὸ τὸ ἡλιοστάλαχτο κείμενο. Ὅταν γεράσουν οἱ πελαργοί, τὰ παιδιά τους τοὺς παίρνουν στὰ φτερά τους καὶ τοὺς σηκώνουν ψηλά… Ἀντίδωρο εὐγνωμοσύνης γιὰ τοὺς κόπους τῶν γονέων τους. Σπουδαῖο μάθημα, μεγαλοπρεπὴς εἰκόνα. «Εἰς ἀντιπελάργωσιν», τὸ ὀνομάζει ὁ ἅγιος. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὴν πατρίδα μας, ποὺ ἔπεσε, ἀλλὰ δὲν ξέπεσε. Προδομένη, συκοφαντημένη, φτωχὴ καὶ γερασμένη. Περιμένει, καρτερᾶ τὰ παιδιά της, ὅσα ἀκόμη τὴν σέβονται καὶ τὴν ἀγαποῦν, νὰ τὴν πάρουν στὰ σφριγηλὰ φτερά τους εἰς ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν της. Εἶναι ἡ μάνα μας ἡ πατρίδα, εἶναι βράχος, καὶ
«ὅταν γερὰ ἡ μάνα
καὶ ἄλλο κὲ μπορεῖ
ἀτότεθελ’ βοήθειαν,
ἀτότεθελ’ ζωήν», ὅπως ὄμορφα τραγουδᾶ ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ἀπὸ τοὺς εὐλογημένους τόπους ποὺἔζησε καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος.
.                       Γιορτάζουμε τὴν Πρωτοχρονιά, τὸν Μέγα Βασίλειο, ποὺ τόσο ἀγαποῦσε καὶ σεβόταν ὁ λαός μας, ὅταν ἀκόμη βαστοῦσε τὸ ρωμαίικο ἦθος. Λένε κάποιοι δοκησίσοφοι τῆς σήμερον ὅτι ἡ Ἐκκλησία, οἱἱερεῖς, οἱ ἱεράρχες της δὲν πρέπει νὰ παίρνουν θέση γιὰ θέματα τῆς πολιτείας, ἀλλὰ νὰ κοιτοῦν τὰ τοῦ οἴκου τους. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως «τύπος καὶ ὑπογραμμὸς» εἶναι οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι δὲν δίσταζαν νὰσυγκρουστοῦν καὶ μὲ τὸν Καίσαρα, ὅταν αὐτὸς νομοθετοῦσε κατὰ τοῦ ποιμνίου της. «Τὴν βασιλέως φιλίαν μέγα μὲν ἡγοῦμαι μετ’ εὐσεβείας, ἄνευ δὲ ταύτης, ὀλεθρίαν ἀποκαλῶ», θὰ πεῖ ὁ ἅγιος Βασίλειος στὸν αἱρετικὸ αὐτοκράτορα Οὐάλη, ὅταν τὸν ἀπειλεῖ. Ἔχουμε σήμερα εὐσεβεῖς ἄρχοντες; Ὑποταχτήκαμε στὶς ἄπληστες συμμορίες καὶ «ἀγορὲς» καὶ γονατίζουμε ἀπὸ τὰ καταστρεπτικὰ δάνεια. «Νὰ μὴ δεχτεῖς ποτὲ δανειστή, ποὺ σὲ πολιορκεῖ. Νὰ μὴν ἀνεχθεῖς ποτὲ νὰ σὲ ἀναζητοῦν, γιὰ νὰ βροῦν τὰ ἴχνη σου καὶ νὰ σὲ συλλάβουν σὰν ἄλλο θήραμα (οἱ τοκογλύφοι). Τὸ δάνειο εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ ψεύδους· εἶναι ἀφορμὴ ἀχαριστίας, ἀγνωμοσύνης καὶ ἐπιορκίας. Ἄλλα λέει ἐκεῖνος, ποὺ δανείζεται καὶ ἄλλα ἐκεῖνος, ποὺδανείζει… Εἶσαι φτωχὸς τώρα, ἀλλὰ ἐλεύθερος. Ὅταν δανειστεῖς, ὄχι μόνο δὲν θὰ πλουτίσεις, ἀλλὰ θὰ χάσεις καὶ τὴν ἐλευθερία σου… Ἡ φτώχεια δὲν φέρνει καμμιὰ ντροπή. Γιατί λοιπὸν νὰ προσθέτουμε στὸν ἑαυτό μας τὴ ντροπὴ τοῦδανείου; Κανεὶς δὲν θεραπεύει τὰ τραύματά του μὲ ἄλλο τραῦμα, οὔτε θεραπεύει τὸ ἕνα κακὸ μὲ ἄλλο κακό, οὔτε ἐπανορθώνει τὴ φτώχεια μὲ τόκους. Εἶσαι πλούσιος; Μὴ δανείζεσαι. Εἶσαι φτωχός; Μὴ δανείζεσαι». (Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. Καὶ περὶ τοκιζόντων, 2, ΕΠΕ 5, 78-80). Ἂν μορφώνονταν οἱ γενιὲς τῶν Ἑλλήνων μὲ τέτοια κείμενα, ἀλλιῶς θὰ ἦταν τὰ πράγματα. Ἀλλὰ τί νὰ πεῖς γιὰ ἕνα κράτος, ἑλληνώνυμο, ποὺ ἔχει στὴν οὐσία καταργήσει τὴν γιορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, δηλώνοντας ὅτι δὲν θέλει νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν παιδεία τῶν Πατέρων, τὰ γράμματα ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε. Μόνο ἡ Παιδεία τοῦΓένους καὶ ὄχι τὰ τωρινὰ ἄθεα γράμματα, «μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὰ παιδιὰ νὰ μείνουν ἀγράμματοι, σὰν τὸν Μακρυγιάννη, νὰ μάθουν, νὰ πάρουν τὴν χάρη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τότε νὰ γίνουν, οἱ ἀγράμματοι, οἱκαλύτεροι πεζογράφοι μας». («Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ Παιδεία τοῦ Γένους μας»).
.                     Τὰ κράτη, τὰ ἔθνη, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς βιολογικοὺς ὀργανισμούς, πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶμετὰ πεθαίνουν. Βλέπουμε μὲ ὀδύνη γύρω μας τὰ σημάδια -τὰ σημεῖα καὶ τέρατα- αὐτῆς τῆς ἀποσύνθεσης. Κυρίως μὲ τὴν πνευματικὴ γενοκτονία ποὺ συντελεῖται στὸ πάλαι ποτὲ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Ξεβαπτίζονται καὶ ξεμυρίζονται τὰ παιδιά μας, γι’ αὐτὸ ἀγρίεψαν καὶ θὰ χαθοῦμε. Καιρὸς εἶναι νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ γράμματα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Στὴν πειθαρχία καὶ τὴν ὑπακοή. Ὄχι σὲ ἕνα ἄχαρο καὶ σκυθρωπὸ σχολεῖο, ἀλλὰ στὸσχολεῖο τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς μάθησης.
.                    Καινοτομία μεγαλειώδης, κι ἂς παρεξηγηθῶ ἀπὸ τοὺς ἀθεράπευτα προοδομανεῖς, θὰ ἦταν ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος γραφῆς, ἡ ἱστορικὴ ὀρθογραφία, ἡ ἀρτιμελής. Εἶναι μία θαυμάσια ἄσκηση πειθαρχίας. Πολλοὶ μαθητὲς σήμερα γράφουν χωρὶς κὰν νὰ κοιτοῦν τὸ γραπτό. Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ λάθη, πλήρης ἀπειθαρχία. Γράφουν, γιὰ παράδειγμα, τὴν λέξη «ἀγαπῶ», πολλὲς φορὲς ἄτονη. Στὴν ἱστορική της γραφὴ ὄφειλε ὁ μαθητὴς νὰ γνωρίζει δύο κανόνες. Ὅτι παίρνει ψιλὴ λόγῳ τοῦ ἀρχικοῦ φωνήεντος καὶ περισπωμένη ὡς συνηρημένο ρῆμα. Πειθαρχοῦσε σὲ κανόνες, δὲν «ἀλήτευε» ὁ νοῦς του. Ἐπαναφορὰ τῆς ὀρθογραφίας, τῆς «ἔκθεσης ἰδεῶν». Σήμερα τὰ παιδιὰ δὲν σκέπτονται μὲ λέξεις, ἀλλὰ μὲ εἰκόνες καὶ κινούμενα σχέδια. Στὸ δημοτικὸ νὰ καταργηθοῦν οἱ νέες τεχνολογίες, μάθημα μόνο μέσῳ κειμένων. Ὄχι τὶς «συνταγὲς μαγειρικῆς» τῶν νῦν περιοδικῶν ποικίλης ὕλης, τάχα καὶ βιβλία Γλώσσας, ἀλλὰ μὲ τὰ ἀρώματα καὶ τὰ μύρα, ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ σπουδαῖοι μάστορες τοῦ ἑλληνικοῦλόγου. Ἐπιμορφωτικὰ σεμινάρια στοὺς δασκάλους, ὄχι γιὰ τὸ πῶς θὰ «διδάξουν» τὴν σεξουαλικὴ ἀγωγή, φροντιστήρια ἀποαθωοποίησης οὐσιαστικά, ἀλλὰ πῶς θὰ ἀνακτήσουν τὸ κύρος τους ἔναντι τῶν μαθητῶν, πῶς θὰ ἐμπνεύσουν καὶ πάλι, πῶς ἡ αἴθουσα θὰ ξαναγίνει χῶρος παράδοσης. «Πάω γιὰ παράδοση», ἔλεγε ὁ καθηγητὴς καὶ ἐννοοῦσε ὅτι ἔμπαινε στὴν τάξη νὰ διδάξει, γιατί ἀκριβῶς παρέδιδε τὴν κληρονομιὰ τῶν προγόνων. «Ἀρχέτυπον βίου, νόμος ἔμψυχος καὶ κανὼν ἀρετῆς», πρέπει νὰ εἶναι κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο ὁ δάσκαλος.
.            Τὰ σκουπίδια, ποὺ μαζεύτηκαν, εἶναι πολλὰ καὶ τὸ χαλὶ μικρό, δὲν τὰ κρύβει. Ἀνίκανοι καὶ ἀνίδεοι οἱκυβερνῶντες νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ πρόβλημα, μοιράζουν ἐπιδόματα, ἀσπιρίνες σὲ βαθιὰ ἄρρωστο ὀργανισμό. Κοντόφθαλοι, χωρὶς ὅραμα, σκέπτονται μόνο τὶς ἑπόμενες ἐκλογές, τὴν διατήρηση τῶν προκλητικῶν προνομίων. Γι’ αὐτοὺς τὸ νέο ἔτος, ποὺ ξημερώνει, εἶναι ἁπλὰ ἔτος ἐκλογῶν καί… ἐπανεκλογῶν. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἀπογοητευτικό.
.                  Εἶναι καιρὸς πιὰ ἡ πατρίδα ἀπὸ κρουαζερόπλοιο ψευτοευημερίας, νὰ ξαναγίνει κιβωτὸς σωτηρίας καὶ ἐλπίδας. Φτάνει πιὰ μὲ τοὺς πολύξερους, μὲ τὴν «ἐπηρμένη ὀφρύν», τοὺς ἀταπείνωτους κοσμοπολίτες τῆς μίας πεντάρας.

χριστιανική βιβλιογραφία