Μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά ἐνατενίσει στό ἐσώτερο βάθος τῆς ὑπάρξεώς του καί ἐκεῖ νά θεωρήσει τήν θεϊκή του προέλευση καί συγγένεια. Γράφει πρός τούς Κορινθίους ὅτι κάθε πιστός εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ ὡς μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Γι’ αὐτό μέ πνεῦμα μετανοίας, ἐγρήγορση καί ἀγάπη οἱ πιστοί ὀφείλουν νά μεριμνοῦν γιά τήν οἰκοδομή τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή νά ἔχουν τήν συνείδηση ὅτι ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ πνευματικός χῶρος ὅπου συναντᾶται ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο, τουτέστιν ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου· καί ὅτι πρέπει νά καταβάλλουν κάθε σπουδή καί ἐπιμέλεια γιά τήν κάθαρση, τόν ἐξαγιασμό καί τόν φωτισμό τῆς καρδιᾶς τους.
Ἡ θεολογική θέση τοῦ Παύλου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ, δέν συνάδει μέ τήν ἀντίληψη ὅτι αὐτό καθίσταται δυνατόν μέ μηχανιστικό τρόπο. Βασική προϋπόθεση γιά τήν ἀνάδειξη τοῦ πιστοῦ σέ ναό τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐνεργοποίηση καί ἀξιοποίηση τῶν χαρισμάτων πού ἔλαβε μέ τά μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος. Καί αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ὕπαρξή του πρέπει νά χαρακτηρίζεται ἀπό σημεῖα ἀφοσιώσεως πρός τόν Θεό· ἀπό τήν αἴσθηση ὅτι ὁ ἴδιος ὁ πιστός εἶναι μυστικό θυσιαστήριο, στό ὁποῖο αὐτοπροσφέρεται ὡς «θυσία ζωντανή, ἁγία, εὐπρόσδεκτη στόν Θεό» (Ρωμ. 12,1). Νά χαρακτηρίζεται ἀπό τήν πεποίθηση ὅτι διά τῆς συνειδητῆς συμμετοχῆς του στήν θεία Εὐχαριστία γίνεται σύσσωμος καί σύναιμος μέ τόν Χριστό· ὅτι διά τῆς προσευχῆς καί ἐν γένει τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα ἀνοίγει τήν θύρα τῆς ψυχῆς του στόν Κύριο, πού στέκεται ἐκεῖ καί περιμένει εὐγενικά τήν ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου (Ἀποκ. 3,20).
«Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω»
Ἀκολούθως ὁ Παῦλος προσφεύγει στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅπου ὁ Θεός ὑπόσχεται τήν παρουσία του στόν κόσμο καί τήν ἱστορία: «Θά κατοικήσω ἀνάμεσά τους καί θά πορεύομαι μαζί τους. Θά εἶμαι Θεός τους καί αὐτοί θά εἶναι λαός μου». Ἐδῶ, οἱ προφῆτες Μωυσῆς καί Ἰεζεκιήλ κάνουν λόγο γιά τήν ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, γεγονός πού βιώνεται θαυμαστῶς ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, τήν θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του.
Ὁ Θεός παραμένει πάντοτε πιστός στίς ὑποσχέσεις Του. Ποιά εἶναι, ὅμως, ἡ ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου; Ἐπιθυμεῖ νά γίνει κατοικητήριο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, νά τιμᾶ τήν συγγένεια, τήν οἰκειότητα πού τοῦ προσφέρεται ἀπό τό χάρισμα τῆς θεϊκῆς υἱοθεσίας;
Ἐσωτερική διάσπαση τῶν πιστῶν
Στόν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο ὁ Παῦλος χρησιμοποιεῖ τό ἑξῆς χωρίο ἀπό τόν προφήτη Ἠσαΐα (52,11): «Ἐξέλθετε ἀπό ἀνάμεσά τους καί ξεχωρίστε τόν ἑαυτό σας καί μήν πλησιάζετε στήν ἁμαρτία καί ἐγώ θά σᾶς δεχθῶ κοντά μου».
Ὁ Ἀπόστολος διακρίνει ὅτι οἱ χριστιανοί τῆς Κορίνθου κινδύνευαν ἀπό μία ἀντιφατική διψυχία. Ἡ ἀγάπη καί ἡ πίστη τους πρός τόν Κύριο δέν ἦταν ὁλοκληρωτική. Καί αὐτό φαινόταν ἀπό τό ὅτι δέχονταν τήν ἐπίδραση εἰδωλολατρικῶν συνηθειῶν καί ἁμαρτωλῶν καταστάσεων. Ἐδῶ ἐπισημαίνεται τό πρόβλημα τῆς στάσεως τοῦ χριστιανοῦ ἔναντι μορφῶν εἰδωλολατρίας, παλαιῶν καί συγχρόνων, καί, βεβαίως, τῆς ἁμαρτίας.
Λόγου χάριν, ἡ ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου στά τεχνολογικά ἀγαθά τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ δέν ἐγκυμονεῖ τάσεις εἰδωλολατρίας; Ἔπειτα, ἡ ἀχαλίνωτη σαρκολατρεία μέ τίς θανατηφόρες συνέπειές της, ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ συνανθρώπου, ἡ ἔξαρση τῆς βίας καί τῆς ἐγκληματικότητας, οἱ πόλεμοι, ἡ ἐκδίωξη τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης… Ὅλα αὐτά συσκοτίζουν τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί προτιμᾶ τήν λατρεία τῶν εἰδώλων, μέ πρῶτο αὐτό τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ἀλαζονείας, ἀπό τήν λατρεία τοῦ ζῶντος Θεοῦ.
Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος στήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή του λέγει ὅτι: «Τίποτε δέν διαφεύγει τήν προσοχή τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί οἱ κρυφές μας σκέψεις εἶναι κοντά Του. Ἄς κάνουμε, λοιπόν, τά πάντα, σάν νά κατοικεῖ αὐτός μέσα μας, –ἵνα ὦμεν αὐτοῦ ναοί καί αὐτός ᾖ ἐν ἡμῖν Θεός ἡμῶν– γιά νά γίνουμε ναοί Του καί Αὐτός νά εἶναι ὁ Θεός μας μέσα στόν ναό τῆς ψυχῆς μας». Ἀμήν!
Ἀρχιμ. Ν. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου