Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
«Θεέ μου τί παράξενοι εἶναι οἱ δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας, μά γελαστοί οἱ ἀνθρῶποι».
Γελοῦν οἱ μικροί οἱ «ἀνθρῶποι», συγκινοῦνται γιατί σάν τούς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέα δέν ἔλιωσε τό κερί στά αὐτιά τους, οἱ σειρηνωδίες τῶν φανταχτερῶν, ἁρπακτικῶν τεράτων δέν τούς μόλυναν... Διασώζονται τρία ὀνόματα Σειρήνων. Ἡ Ἀγλαόπη, ἡ ἀγλαή, ἡ λαμπρή στήν ὄψη, ἡ Θελξιέπεια, ἡ γοητευτική καί θελκτική στόν λόγο (ἔπος) καί ἡ Πεισινόη, ἡ πειθώ τοῦ νοός, ἡ ὁποία ἀφόπλιζε, ξεμυάλιζε καί ὁδηγοῦσε στόν ἀφανισμό. Στά τρία αὐτά ὀνόματα ἀναγνωρίζουμε τά «ὅπλα μέ σιγαστῆρα», πού σαγηνεύουν, παρασύρουν καί διαφθέϊρουν, ὁ «ἀγγελικός» κόσμος καί ὑπόκοσμος τῶν ΜΜΕ.
Ἐπανέρχομαι στήν προλογική σκέψη, συμμαζεύομαι στήν αἴθουσα. Ἔχω ἕτοιμο τό συναξάρι τῆς ἐρχόμενης Τρίτης, θά μοιράσω στά παιδιά καί τό ἐντός εἰσαγωγικῶν κείμενο. Λοιπόν, «τή αὐτή ἡμέρα μνείαν ποιούμεθα»... (Προτρέπω συναδέλφους, τώρα πού φαγώθηκε νά μᾶς ἀξιολογήσει τό ὑπουργεῖο «Παιδομαζώματος», νά διδάξουν ἐνώπιον τῶν ἀξιολογητῶν, ἕνα κείμενο ἀπό τήν σπουδαία καί ἀπό τούς σπουδαίους τῆς πνευματικῆς παράδοσής μας. Προβλέπεται ἐξάλλου μιά παρέκκλιση ἀπό τό ἀναλυτικό πρόγραμμα. Ἔχω κατά νοῦ τόν Παπαδιαμάντη, ἐκεῖ στόν «Λαμπριάτικο Ψάλτη», πού «στολίζει» τούς γραικύλους τῆς σήμερον. Νά μήν ξεχάσει ὁ λαός - ὅσοι ζωντανοί-στίς ἐρχόμενες ἐκλογές νά ἀξιολογήσει καί αὐτός τήν ὑπουργό Παιδείας καί τό ὑπουργεῖο της. Νά θυμηθεῖ τί προωθεῖ στά ἀθῶα καί ἄγουρα παιδιά).
Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1964, ὁ Ἠλίας Βενέζης, ὁ σπουδαῖος λογοτέχνης μας καί ἀκαδημαϊκός, ἐκφώνησε λόγο στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μέ τίτλο «τό πάθος τῶν Φιλικῶν».
Στόν ἐπίλογο τῆς ὁμιλίας του ἀναφέρθηκε στόν θάνατο τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη, τοῦ ἀθάνατου ἀρχηγοῦ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας.
Διαβάζω:
«Ὅταν οἱ Αὐστριακοί ἀποφυλάκισαν τόν πρίγκιπα ἦταν πιά ἀργά. Λίγες μέρες μετά τήν ἀποφυλάκισή του ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης πέθανε στήν Βιέννη, στίς 31 Ἰανουαρίου τοῦ 1828. Ἑτοιμοθάνατο τόν βρῆκε ὁ συμπολεμιστής του τοῦ Ἱεροῦ Λόχου, ὁ Κοζανίτης, Γεώργιος Λασάνης. Τοῦ ἔφερε τήν ἐφημερίδα τοῦ τόπου, τόν "Αὐστριακόν Παρατηρητήν".
- Τί νέα γράφουν; ρώτησε ἀργά τόν Λασσάνη ὁ Ὑψηλάντης.
- Ὁ Καποδίστριας ἔφθασε στήν Μάλτα. Μιά φρεγάδα ἀγγλική τόν περιμένει νά τόν μεταφέρει στήν Ἑλλάδα, τοῦ ἀποκρίθηκε.
- Ἄς ἔχει δόξαν ὁ Θεός, μουρμούρισε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καί ἄρχισε νά ψελλίζει το "Πάτερ ἡμῶν". Ἀλλά πρίν τελειώσει τήν προσευχή του, εἶχε ξεψυχήσει». Τί διαβάζουμε ἐδῶ; Τό ὁσιακό τέλος ἑνός Ρωμιοῦ, ἑνός ἀληθινοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. «Οἱ Ὑψηλάντες θυσίασαν πρῶτα ζωή καί πλούτη. Καί θυμῶνται τόν Θεόν, πατρίδα καί θρησκεία», ἐπιμαρτυρεῖ καί ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης.
Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες, ἄλλο ἐθνικό πανηγύρι, ἡ μνήμη τοῦ ἐλευθερωτῆ μας.
Τήν Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1843, κλείνει τά μάτια του στήν Ἀθήνα, τό ζωντανό Εἰκοσιένα, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Ἕλληνας ἥρωας μέ τήν σημαντικότερη θέση στό εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Τό νά θέλεις νά πλέξεις «τόν ἐπιτάφιον στέφανον αὐτοῦ ἀνάγκη νά περιλάβης τόν μέγαν Ἑλληνικόν Ἀγῶνα», ὅπως ἀναφώνησε ὁ Σοῦτσος κατά τό ξόδι του. Ζήτησε νά βάλουν στόν τάφο του, κάτω ἀπό τά τσαρούχια του τήν τουρκική σημαία, νά ποδοπατᾶ τήν Τουρκιά καί στό μνῆμα. Αὐτό τό λιοντάρι μόνο μιά φορά φοβήθηκε. Πότε; «Εἰς τόν καιρό τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθηκα μόνο διά τήν πατρίδα μου, ὄχι ἄλλη φορά, οὔτε εἰς τάς ἀρχάς, οὔτε εἰς τόν καιρό τοῦ Δράμαλη, ὅπου ἦλθε μέ τριάντα χιλιάδες στράτευμα ἐκλεκτό, οὔτε ποτέ, μόνο εἰς τό προσκύνημα ἐφοβήθηκα».
Καί τότε βροντοφώναξε καί ἐμεῖς μαζί του: «Φωτιά καί τσεκούρι στούς προσκυνημένους».
Τόν ἔκλαψε ὅλος ὁ λαός, τραγούδησε καί τήν θανή του.
«Κολοκοτρώνης πέθανε στό γάμο τοῦ Κολίνου
τό θάνατό γνώρισε, πού 'θελε ν' ἀποθάνη
καί τοῦ Γενναίου μίλησε, καί τοῦ Κολίνου λέγει:
Ποῦ εἶσαι, Γενναῖε στρατηγέ, Κολίνο σπουδασμένε!
Ἐλᾶτε, πᾶρτε τήν εὐχή, μέ τριγυρίζει ὁ Χάρος.
Σώπα, πατέρα, μήν τό λές, μή λές πώς θά πεθάνης
κι ἔχουμ' ὀχτρούς καί χαίρονται καί φίλους καί λυπάνται.
Ἐλᾶτε, πᾶρτε τήν εὐχή, καί νά 'στέ μονοιασμένοι».
Τώρα πού νυχθημερόν μᾶς ἀπειλοῦν τά ἀνισόρροπα μεμέτια τῆς Ἄγκυρας, εἶναι λαμπρό μάθημα πατριδογνωσίας, «ἐθνικῆς ἀνατάσεως» θά ἔλεγαν παλιά, νά διαβάζουν οἱ μαθητές ποῦ ζήτησε νά μπεῖ ὁ Κολοκοτρώνης ἡ σκοτεινή «ἡμισέληνος».
Θά μποροῦσε καί ὁ ἡμέτερος ὑπουργός Ἄμυνας, νά ἀποστείλει στόν Τοῦρκο συνάδελφό του καί τό παρακάτω κείμενο. Ἀποδεικνύει τήν ξακουστή μαχητικότητα τῶν Τούρκων, τόν φόβο καί τόν τρόμο τῆς ὑδρογείου. Ὅπως ἔχω ξαναγράψει τήν μόνη «γαλάζια πατρίδα» πού θά κατακτήσουν εἶναι ὁ βυθός τοῦ Αἰγαίου, ἐκεῖ πού θά σαπίζουν τά κουφάρια τους.
"Γιά τούς Τούρκους εἶναι ἡ πρώτη ἐμφάνιση πού κάνουν στήν Κορέα. Εἶχε προηγηθεῖ μιά λαμπρή φήμη, γιά τήν ἀνδρεία, ἀκόμα καί τήν ἀγριότητά τους. Οἱ πρῶτες εἰδήσεις ἀπό τίς μάχες τους ἠλεκτρίζουν τά γραφεῖα συντάξεως τῶν ἀμερικανικῶν ἐφημερίδων. Οἱ Τοῦρκοι ἐφόρμησαν μέ τίς ξιφολόγχες, ἔκαναν μακελειό, συνέλαβαν ἑκατοντάδες αἰχμαλώτους... Τό μόνο σφάλμα τῶν ἀνδρείων αὐτῶν στρατιωτῶν εἶναι ὅτι ἔκαναν λάθος στόν ἐχθρό: πῆραν γιά Κινέζους (ἐχθρούς) τούς Νοτιοκορεάτες (συμμάχους), πού τρέπονται σέ φυγή. Ὅταν συναντοῦν τούς πραγματικούς Κινέζους, ἔρχεται ἡ δική τους σειρά νά κατακρεουργηθοῦν. Τά λείψανα τῆς Ταξιαρχίας καταφεύγουν στίς γραμμές τοῦ 38ου (ἀμερικανικοῦ) συντάγματος...
Μιά τουρκική ἐφοδιοπομπή πού μπῆκε ἀνυποψίαστα σ' αὐτόν τόν τομέα ἐξοντώθηκε, πέφτοντας σέ τρεῖς ἐνέδρες, τή μιά πίσω ἀπό τήν ἄλλη".
Τό περιγράφει στή "Μεταπολεμική Παγκόσμια Ἱστορία" του ὁ σπουδαῖος δημοσιογράφος καί σημαντικός ἱστορικός Ρεϊμόν Καρτιέ. Καί στήν Κύπρο, τό 1974, τά ἴδια ἔπαθαν, ὅταν βύθιζαν τό ἀντιτορπιλικό τους «Κοτζάτεπε», κάνα δυό ἄλλα δικά τους πού κατέστρεψαν καί 11 πολεμικά τους ἀεροπλάνα, χάρις στόν ξεχασμένο ἥρωα πλωτάρχη Ἐλευθέριο Χανδρινό.
«Ἄν ἔρθουν κανένα βράδυ οἱ τρελοί Τοῦρκοι», ὅπως πολλάκις ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἐρντογάν, νά προσέχουν νά μήν γίνει, ὅπως ἔλεγαν παλιά, τῆς Κορέας...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2023/01/blog-post_67.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου