Η επικαιρότητα των Τριών Ιεραρχών
Δεκαεπτά αιώνες πριν την εμφάνιση του φεμινισμού, σε λόγο που εκφώνησε μπροστά στον αυτοκράτορα, ο Γρηγόριος καυτηριάζει την ανισότητα ανδρών και γυναικών και τους τότε νόμους που προκλητικά ευνοούσαν τους άνδρες. Στην «ελαστική» και «επιλεκτική» ηθική της κοινωνίας σε σχέση με τους άνδρες, αναφωνεί με πάθος. «Αρνούμαι τη νομοθεσία. Άνδρες ήσαν οι νομοθετούντες γι’ αυτό και κατά των γυναικών οι νόμοι». Είναι αναμενόμενη μία τέτοια στάση απέναντι στο γυναικείο φύλο από τους Τρεις Ιεράρχες, αν λάβουμε υπόψη τον σεβασμό που επιδείκνυαν προς τις μητέρες τους, Εμμέλεια, Νόνα και Ανθούσα. Σεβασμός ο οποίος τους καθιστά πρότυπα συμπεριφοράς ακόμα και στην εποχή μας που η γυναίκα εύκολα επιτιμάται, ταπεινώνεται, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, λιθοβολείται από «αναμάρτητους», φονεύεται.
Αν στις μέρες μας η οικολογική καταστροφή και η κλιματική αλλαγή θέτουν τον άνθρωπο προ των ευθυνών του, ο Μέγας Βασίλειος δεκαεπτά αιώνες πριν στην ομιλία του «εις την εξαήμερον» υμνεί τη φύση ως δημιούργημα του Θεού και επιδεικνύει αξιοθαύμαστη οικολογική ευαισθησία. Καταδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, αν είναι αποξενωμένος από τον Δημιουργό, τον συνάνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον. Προτρέπει τους ανθρώπους να παρατηρούν τους θησαυρούς της φύσης, για να διαπιστώσουν την ποικιλία και την αρμονία χρωμάτων, σχημάτων, γεύσεων… αυτό που η επιστήμη χαρακτηρίζει ως «βιοποικιλότητα». Έτσι, θα ανακαλύψουν ότι όλα έχουν τη χρησιμότητά τους και τίποτα δεν έγινε τυχαία. Όλα έχουν ένα «σοφό μυστικό», έναν λόγο ύπαρξης. Η φύση, λοιπόν, για τον Μέγα Βασίλειο αποτελεί την καλύτερη πηγή, προκειμένου ο άνθρωπος να αντλήσει χρήσιμα συμπεράσματα για την πνευματική, κοινωνική και ηθική ζωή. Αποτελεί ένα «ανοικτό πανεπιστήμιο» στο οποίο μπορεί ο καθένας να σπουδάσει δωρεάν και να γίνει σοφότερος. Έτσι θα πάψει να είναι αλαζόνας και να αποποιείται τις ευθύνες του αποκαλώντας «θεομηνίες» τα ακραία καιρικά φαινόμενα, που ο ίδιος προκάλεσε. Γράφει ο Άγιος πως τα δικά μας λάθη «άλλαξαν και τη φύση, ακόμα και το κλίμα αλλόκοτα τροποποιήθηκε. Ο χειμώνας είναι γεμάτος παγωνιά και χωρίς χιόνια και βροχές. Η άνοιξη έχει ζέστη, όχι όμως και τις απαραίτητες βροχές .Ο καύσωνας και το κρύο ξεπέρασαν τα φυσικά όρια, βλάπτοντας και θανατώνοντας ανθρώπους και ζώα. Ποια λοιπόν είναι η αιτία της αταξίας και της σύγχυσης; […] Αν και εμείς κερδίζουμε δε δίνουμε σε κανένα. Είμαστε σφιχτοχέρηδες και αδιάφοροι στις ανάγκες των φτωχών. Τα πρόβατά μας είναι παχιά και γόνιμα, αλλά οι γυμνοί γύρω μας περισσότεροι απ’ αυτά. […] Αποκλείσαμε τη φιλαδελφία. Γι’ αυτό και τα χωράφια είναι ξερά. Γιατί η αγάπη πάγωσε.». Άραγε, οι ρίζες της καταστροφής του περιβάλλοντος δεν εντοπίζονται στην κερδοσκοπία του ανθρώπου, στον ατομικισμό, στην αδιαφορία για τον συνάνθρωπο και τις μελλοντικές γενιές;
Εξίσου «σύγχρονους» καθιστούν τους Τρεις Ιεράρχες και οι παιδαγωγικές τους αντιλήψεις. Ως βαθείς γνώστες και «ανατόμοι» της ανθρώπινης ψυχής διατύπωσαν θέσεις που αντέχουν στο χρόνο και συνάδουν με πολλές παιδαγωγικές θεωρίες της εποχής μας. Τα βασικά στοιχεία της αληθινής παιδείας, κατά τη γνώμη τους, είναι η αγάπη, η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρωπίνου προσώπου. Η παιδεία, ο «δεύτερος ήλιος» κατά τον Πλάτωνα, είναι «μετάληψις αγιότητας» κατά τον Χρυσόστομο. Αυτή αναμορφώνει την ψυχή και την καθιστά με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος «αγία» με «λειτουργό» τον δάσκαλο. Τονίζουν ότι πρωταρχικό ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία διαδραματίζει η προσωπικότητα του δασκάλου και η σχέση του με τους μαθητές. « Ο δάσκαλος δε δίνει αυτό που έχει, αλλά αυτό που είναι», τονίζει ο Μέγας Βασίλειος, ενώ ο Γρηγόριος συμπληρώνει: «Ή μη δίδασκε ή δίδασκε δια του παραδείγματος», αναδεικνύοντας τον δάσκαλο σε πρότυπο αρχών και αξιών. Την ιερότητα του έργου του δασκάλου, ο οποίος απευθύνεται στο παιδί, «το μόνον των ζώων θεόπλαστον», αντανακλά η επισήμανση του Χρυσοστόμου: «Τι γαρ ίσον του ρυθμίσαι ψυχήν και διαπλάσαι νέου διάνοιαν;». Συνιστά, μάλιστα, σε όποιον θέλει να αναλάβει το έργο του παιδαγωγού να έχει φιλοστοργία, αυταπάρνηση, διάθεση θυσίας και να είναι απαλλαγμένος από την υπερηφάνεια και την αλαζονεία. Ο Γρηγόριος ονομάζει «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών» την τέχνη του δασκάλου, ανάγοντας την σε «λειτούργημα» και όχι σε απλή επαγγελματική αποκατάσταση, αποτέλεσμα συχνά μίας τυχαίας επιλογής στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Πόσο απέχουν οι απόψεις του Μεγάλου Βασιλείου από τις σύγχρονες παιδαγωγικές προτάσεις, όταν συμβουλεύει ότι «η διδασκαλία πρέπει να γίνεται ευχάριστα, γιατί τότε μόνο η γνώση παραμένει μόνιμα.»; Ή όταν τονίζει πως «ο δάσκαλος δεν πρέπει να διατάζει όταν είναι ανάγκη να συμβουλεύει, ούτε να συμβουλεύει όταν είναι ανάγκη να διατάζει», αναζητώντας την αρμονία στις σχέσεις δασκάλου και μαθητή. Όταν σήμερα γίνεται λόγος για «κριτική σκέψη» και «πολύπλευρη μόρφωση», «διεπιστημονικότητα» και «διαθεματικότητα», ας ανατρέξουμε στην ομιλία του «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφέλοιντο λόγων», για να επιβεβαιώσουμε τον σοφό τρόπο με τον οποίο «γεφυρώνει» τη χριστιανική και αρχαιοελληνική παιδεία, ενώ παράλληλα καθοδηγεί τους νέους στην κριτική στάση. «Όπως οι μέλισσες διαλέγουν το νέκταρ από τα λουλούδια, έτσι κι εσείς να διαλέγετε αυτά που διαβάζετε. Να κρατάτε τα καλά και τα ωφέλιμα». «Όπως ακριβώς στην τριανταφυλλιά, όταν κόψουμε τα άνθη, θα αποφύγουμε τα αγκάθια, έτσι ακριβώς και από τη σοφία του κόσμου θα αποφύγουμε το βλαβερό». Και όταν η σύγχρονη εκπαίδευση και κατάρτιση ακροβατεί μεταξύ «επιτυχίας» και «σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης», ο Χρυσόστομος συμβουλεύει τους δασκάλους να σέβονται και να αναγνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του κάθε μαθητή.
Οι Τρείς Ιεράρχες αναμφισβήτητα τάραξαν τα νερά της εποχής τους και άφησαν αιώνια κληρονομιά τη ζωή και το έργο τους. Έργο πολυδιάστατο και πολύπλευρο, όπως υπήρξαν και οι ίδιοι. Ασχολήθηκαν τόσο με το μυαλό όσο και την ψυχή του ανθρώπου. Έστησαν γέφυρες ανάμεσα στο παλιό και το σύγχρονο, τη γνώση και την αρετή, ανάμεσα στην αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας και την αλήθεια της αγάπης. Νοημάτισαν τον αρχαίο κλασσικό κόσμο και διέσωσαν αξίες με πανανθρώπινο περιεχόμενο. Απέρριψαν τον μονοδιάστατο άνθρωπο που μισεί ό,τι νομίζει ότι αντιπαλεύει την πίστη και την ιδεολογία του. Δεν ηθικολογούσαν ούτε λιθοβολούσαν. Πίστευαν, εβίωναν, λάτρευαν, κήρυτταν «Χριστόν εσταυρωμένον και αναστημένον».
Ως Χριστοφόροι και Χριστοκήρυκες αναμόρφωσαν την Οικουμένη. Έδειξαν με τη ζωή και το έργο τους ότι η πίστη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο συμβαδίζουν. Απέδειξαν ότι η αλήθεια του Χριστού μπορεί σε κάθε εποχή να γίνει τρόπος ζωής. Και αυτός για τους τρεις είναι ο ύψιστος σκοπός, καθώς η ανθρωπολογία τους είναι θεοκεντρική: Ο «καλός καγαθός» άνθρωπος να γίνει όχι απλώς καλός χριστιανός και καλός άνθρωπος, αλλά να γίνει «άγιος» άνθρωπος. Οραματίστηκαν και κατέδειξαν τον «πολιτικό» και «εκκλησιαστικό» άνθρωπο, όχι τον «θρήσκο, θρησκευτικό και θρησκευόμενο». Τον άνθρωπο που νοιάζεται για το σύνολο και όχι για το άτομο. Δεν αρνήθηκαν τον άνθρωπο ως «ζώον πολιτικόν», κατά τον Αριστοτέλη, αλλά επιδίωξαν να τον αναγάγουν σε «ζώον θεούμενον», κατά τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, άνθρωπο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, ούτε θηρίο ούτε Θεό. Είδαν τον άνθρωπο ως «πρόσωπο» κι όχι ως «άτομο». Τον κάλεσαν με την προσευχή να γίνει μέτοχος θείας ζωή, «να φορέσει την εικόνα του επουρανίου ανθρώπου». Γιατί τα «πρόσωπα» δεν πεθαίνουν, όπως τα άτομα. Μετέχουν σε διαρκή άχρονη, αγαπητική «ευχαριστιακή» συνύπαρξη με τους άλλους. Αυτή τη βασική περί θεώσεως διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών ίσως κατανοούν κι εκφράζουν οι νέοι επαναλαμβάνοντας ως σύνθημα το «Δε θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη»!
Για το θράσος μου να γράψω για του υψιπετείς Ιεράρχες ζητώ ταπεινά τη συγγνώμη σας.
Για την υπομονή και την καλοσύνη σας να διαβάσετε το μακροσκελές κείμενό μου ακόμη μία φορά σας ευχαριστώ.
Χρόνια πολλά σε όλους και ιδιαίτερα στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου