29 Ιανουαρίου 2022
Γράφει η Κρινιω Καλογεριδου
Τα εκατόν είκοσι πέντε χρόνια από τον άτυχο πόλεμο του 1897 που ταπείνωσε την Ελλάδα στην ένοπλη αντιπαράθεσή της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα εκατό απ’ την Μικρασιατική Καταστροφή (1922) δεν είναι, ως φαίνεται, αρκετά για να μας κάνουν να αντλήσουμε διδάγματα, ώστε να αποφύγουμε την επανάληψη των λαθών του παρελθόντος.
Για να αντλήσουμε το τρίπτυχο δίδαγμα της ιστορικής εμπειρίας μας, που λέει ότι: Η εθνική στρατηγική μας πρέπει να διέπεται από διορατικότητα και να μην αντιμετωπίζεται με ημίμετρα ούτε να εδράζεται σε λαϊκές παροιμίες του τύπου: ”Σκυλί που δαγκώνει μην το φοβάσαι, όταν έχουμε να κάνουμε με την Τουρκία. Την Τουρκία που μας απέδειξε επανειλημμένα ότι είναι το ”σκυλί” που πρέπει να φοβόμαστε, γιατί ανά στιγμή μπορεί να μας δαγκώσει…
Όπερ έδει δείξαι: Δεν πρέπει να την υποτιμούμε σε καμιά περίπτωση. Δεν πρέπει να την υποτιμούμε όχι μόνο για τις δυνατότητές της, αλλά και για το αναθεωρητικό πνεύμα της, την βουλιμία και την επιθετικότητά της.
Ως εκ τούτου, οι σχεδιασμοί μας στην Εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να εδράζονται μόνο στο μακρόπνοο σχέδιο ανόρθωσης της αμυντικής ικανότητας της Ελλάδας, αλλά και της δυνατότητάς της να διεκδικήσει δυναμικά όσα δικαιωματικά της ανήκουν βάσει διεθνών Συμβάσεων [βλ. Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας 1973 και 1982 (UNCLOS)] λαμβάνοντας υπόψη μας ότι ο παρορμητισμός και η εκδικητικότητα της γείτονος μπορούν να μας οδηγήσουν σε πολεμική σύρραξη.
Με τον τρόπο αυτό θα αποδείξουμε ότι γίναμε σοφότεροι και ωριμότεροι και είμαστε σε θέση να λειτουργούμε ως Προμηθείς και όχι ως Επιμηθείς των γεγονότων. Να λειτουργούμε με προνοητικότητα και διορατικότητα, που είναι ικανά να μας αφυπνίσουν εθνικά, για να καλύψουν τα αργά αντανακλαστικά μας τα οποία επιβεβαιώνουν προς ώρας ότι το αίμα που χύσαμε πολεμώντας τους Τούρκους έμεινε κενό γράμμα, αφού αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά τις προειδοποιήσεις τους.
Επιπλέον, αμελούμε να δικτυωθούμε διπλωματικά ενόψει των στόχων μας, ώστε να έχουμε ερείσματα στήριξης όταν αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε αυτό που υπογράψαμε και κατοχυρώσαμε: την δικαιωματική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ, τα οποία θα καταστήσουν την Ελλάδα κυρίαρχη στο 70% της θαλάσσιας έκτασης του Αιγαίου εκμηδενίζοντας την ισχύ του casus belli των Τούρκων .
Αν το τολμήσουμε αυτό, θα πάψουμε να είμαστε παγκόσμια το μοναδικό – μέσα στα 149 παράκτια κράτη – κράτος που δεν έχει αυξήσει τα εθνικά χωρικά του ύδατα στα 12 νμ και, ως εκ τούτου, έχει την μικρότερη δικαιοδοσία σε θαλάσσιες ζώνες διεθνώς.
Σημειωτέον ότι, πέρα απ’ την ατολμία μας στο θέμα αυτό, ούτε την ΑΟΖ με την Τουρκία (λόγω δικής της υπαιτιότητας) οριοθετήσαμε ούτε την ΑΟΖ με την Κύπρο λόγω του φόβητρου του casus belli, το οποίο ήταν ή αιτία για να οδηγηθούμε σε ενεργειακό αυτοχειριασμό (βλ. δήλωση Δένδια – και επιβεβαίωση του πρωθυπουργού αργότερα – ότι ”Η Ελλάδα δεν θα γίνει χώρα παραγωγής υδρογονανθράκων”, Απρίλιος ’21).
Για να μη θυμηθώ την ατολμία που επιδείξαμε και στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο (ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία). Ατολμία η οποία απέβη σε βάρος μας τελικά λόγω ημιτέλειας, αφού άφησε ”αδιάθετη” (εκτός ελληνικής επήρειας) – προς τέρψιν των Τούρκων – τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού που περιλαμβάνει τον ”γας ομφαλό” των ενεργειακών κοιτασμάτων μας (το Καστελόριζο) και την μισή Ρόδο.
Για να μη θυμηθώ και την αλιευτική ζώνη που δεν κηρύξαμε ούτε το γεγονός ότι δεν καταθέσαμε συντεταγμένες για τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο (κάτι που έκανε μονομερώς η Τουρκία σε βάρος μας τον Μάρτιο του ’20).
Κι αυτό ενώ η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι διεθνής συμφωνία, ορίζει ότι ”Όλα τα συμβαλλόμενα κράτη της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας έχουν την νομική υποχρέωση να καταθέσουν γεωγραφικές συντεταγμένες των εξωτερικών ορίων των θαλασσίων ζωνών τους στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών”.
Κι αυτό ενώ η Τουρκία – αν και δεν υπέγραψε τη Διεθνή Σύμβαση -φρόντισε με ρηματικές διακοινώσεις της προς τον ΟΗΕ να προσδιορίσει τα θαλάσσια όρια που διεκδικεί στην Ανατολική Μεσόγειο σε βάρος των συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου.
Αντίθετα προς αυτήν η βραδυπορούσα και φοβική Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να αντικρούσει ούτε την ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ περί αμφισβητούμενων υδάτων γύρω απ’ το Καστελόριζο (Ιούλιος 2020) ούτε την αμερικανική (ευθεία) και γερμανική (έμμεση) υπόδειξη για ”μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στα νησιά” μας (Σεπτέμβριος 2020).
Υπό την οπτική αυτής της φοβικής αντιμετώπισης των εθνικών μας θεμάτων, χάνουν την όποια λάμψη επιτυχίας τους οι πρόσφατες συμφωνίες αμυντικής σημασίας που υπογράψαμε και, προπάντων, η ελληνοαμερικανική που εδράζεται στο θέσφατο το οποίο ισχύει σε κάθε άνιση ανταλλαγή μεταξύ ενός ισχυρού κράτους (της υπερδύναμης των ΗΠΑ, εν προκειμένω) και ενός υποδεέστερου (της Ελλάδας), αν και η χώρα μας εξισορροπεί την ανισομέρεια της συμμαχίας με τα πλεονεκτήματά της σε γεωγραφικό, γεωπολιτικό, πλουτοπαραγωγικό, ενεργειακό επίπεδο κλπ.
Επιπλέον γίνεται αντιληπτό, δυστυχώς, ότι η σύμπραξη με τους ισχυρούς δεν μεταβάλλουν προς το αποφασιστικότερο τη στάση μας για εξισορρόπηση και αυτοσυντήρηση έναντι των μεγαλεπήβολων αξιώσεων της Τουρκίας (η οποία έχει θέσει χρονικό περιθώριο ως το 2050 για ανάδειξή της σε περιφερειακο ηγεμόνα της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνο).
Περιέργως πώς αυτή η απροθυμία μας για επιτάχυνση της προοπτικής εφαρμογής της στρατηγικής μας – ασχέτως με τις υποδείξεις των ”προστατών” μας, Ευρωπαίων και Αμερικανών – δίνει χρόνο στην Τουρκία για διαμόρφωση τετελεσμένων σε Ελλάδα και Κύπρο και τροφοδοτεί την ύποπτη φιλολογία που αναπτύσσεται τελευταία για στρατηγική σύμπραξης με την Τουρκία.
Έτσι λέμε εσχάτως, βλέπετε, την καζάν-καζάν ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου για την οποία μίλησε πρώτος ο Θάνος Ντόκος, Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας στο Γραφείο του πρωθυπουργού και της ίδιας Σχολής (του κατευνασμού) με τον ”μινιμαλιστή” διπλωμάτη και σύμβουλο Χρήστο Ροζάκη, τον έτερο Καππαδόκη της ραγιαδίστικης πολιτικής μας, γνωστού για την πολιτική του δήλωση περί ”απομονωμένου” Καστελόριζου απ’ την ηπειρωτική Ελλάδα (πλήρης υιοθέτηση της τουρκικής θεωρίας ”περί εγγυτέρων νήσων”)…
Συνελόντι ειπείν, είναι φανερό ότι – αφού απέτυχε η στρατηγική του εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας λόγω των αυθαίρετων και προκλητικών ενεργειών του Ταγίπ Ερντογάν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (πράγμα που απέδειξε ότι είναι αδύνατη η ”εξημέρωση του θηρίου”) – τώρα οι ξένοι προωθούν – βάσει της στρατηγικής του κατευνασμού που μας χαντακώνει μονίμως (με ενδεικτικό παράδειγμα τα απολεσθέντα απ’ την ελληνική κυριαρχία Ίμια, 1996) – τη σύμπραξη με τους Τούρκους, αν και αυτοί αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Αιγαίο.
Για το θέμα αυτό δεν βλέπουμε επίσημη ή ανεπίσημη αντίδραση από κανέναν κυβερνητικό. Έτσι το μόνο σίγουρο είναι ότι εμμένουμε στην ίδια στρατηγική τακτική που δεν την αποκαθιστούν τα Rafale και οι Belharra όσο είναι αποσπασματικές οι αμυντικές μας προσπάθειες για τον επανεξοπλισμό μας και μας απομυζούν οικονομικά, τη στιγμή που θα μπορούσαμε να καλύψουμε τις στρατιωτικές ανάγκες μας σε μεγάλο βαθμό με ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Σαν να μην φτάνει αυτό, με λάβαρο την επιλογή της άνευ όρων ειρήνης και ξεχνώντας ότι δεν έπαψε να ισχύει ποτέ το του Λέοντα Τρότσκι ”Μπορεί εσύ να μην ενδιαφέρεσαι για τον πόλεμο, αλλά ενδιαφέρεται ο πόλεμος για σένα”, δώσαμε χρόνο στην Τουρκία να ετοιμαστεί γι’ αυτόν προσεγγίζοντας τους συμμάχους μας με σκοπό να μας αποδυναμώσει. Να διαρρήξει, ουσιαστικά, το αντιτουρκικό μέτωπο που έχουν συγκροτήσει Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Σαουδική Αραβία-ΗΑΕ και Ισραήλ.
Ήδη τα Εμιράτα συνεργάζονται με την Τουρκία σε οικονομικό-εμπορικό επίπεδο (Τουρκία-ΗΑΕ υπέγραψαν άμεσες επενδύσεις 10 δισ. στην χειμαζόμενη τουρκική Οικονομία τον Νοέμβριο του ’21 και τριετή συμφωνία 5 δισ. προ ολίγων ημερών για την τόνωση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της) .
Και τώρα ήρθε άλλο ένα χτύπημα από αυτήν, χαστούκι στην αφέλειά μας να πιστεύουμε ότι κατοχυρώσαμε ες αεί τις διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες μας, οπότε μπορούμε να εφησυχάζουμε περιμένοντας μόνο ευχάριστες εξελίξεις,..
Φευ!.. Όσο βαυκαλιζόμασταν και αλληλοσυγχαιρόμασταν επικοινωνιακά για τα διπλωματικά μας ”επιτεύγματά” (όπως συνήθως κάναμε εδώ και σαράντα χρόνια αποδεικνύοντας ότι είμαστε διαχρονικά επιπόλαιοι και αδιόρθωτοι, η Τουρκία έβαζε μπρος τη στρατηγική πριονίσματος των συμμαχιών μας, με αποτέλεσμα να μας απογυμνώσει από συμμάχους εκεί που κοκορευόμασταν γι’ αυτούς.
Έτσι, αφού προσεταιρίστηκε τα ΗΑΕ και οδήγησε στην ακύρωση του σχεδίου του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου East Med (που αποθέωναν επί χρόνια οι ΗΠΑ) με τη δικαιολογία ότι πλήττονται ζωτικά της συμφέροντα εξαιτίας του, τώρα ετοιμάζεται να μας ”αρπάξει” και έτερο σύμμαχο, το Ισραήλ (τηλεφώνημα Τσαβούσογλου με ΥΠΕΞ Ισραήλ Λαπίντ για πρώτη φορά έπειτα από 13 χρόνια και πρόσκληση στον ισραηλινό Πρόεδρο Ισαάκ Χέρτσογκ για επίσκεψη στην Τουρκία και συνομιλίες με τον Ταγίπ Ερντογάν), ενώ αναμένεται να κάνει το ίδιο με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία.
Κι εμείς ακόμα ζούμε με την ψευδαίσθηση της ”πολυδιάστατης Εξωτερικής πολιτικής” (την οποία ευαγγελιζόταν ο Κώστας Καραμανλής και κινδύνεψε να την πληρώσει με τη ζωή του…), στην οποία ούτε καν πλησιάζουμε δεμένοι χειροπόδαρα στο άρμα των ”Μεγάλων” της Δύσης χάρη στους οποίους θέσαμε τη χώρα μας σε κατάσταση κατευναστικής αγρανάπαυσης έτσι που να είναι εθνικά αδρανοποιημένη .
Με δεδομένο αυτό, αν αύριο στείλουν οι Τούρκοι ένα απ’ τα γεωτρύπανά τους στο Καστελόριζο ή την Κρήτη, δε θεωρώ ότι θα αλλάξουμε το σχέδιο δράσης μας, τη στρατηγική μας. Κι αυτό γατί εξακολουθούμε να ομνύουμε στην αποτυχημένη ”στρατηγική Σημίτη” που μας οδήγησε στην τραγωδία του ’96 και μας υποχρεώνει έκτοτε σε κατευναστική αγρανάπαυση η οποία – στο όνομα της άνευ όρων ειρήνης – μας κρατά καθηλωμένους, εθνικά αδρανοποιημενος.
Δε θα κάνουμε κοινώς τίποτα διαφορετικό από’ αυτό που είχαμε κάνει το ’20, όταν το Oruc Reis έφτασε ανεμπόδιστα μια ανάσα από την Ρω και το Καστελόριζο για έρευνες οι οποίες διήρκεσαν τελικά τρεις ολόκληρους μήνες υπό την… στενή παρακολούθηση των πλοίων του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, τα πληρώματα των οποίων παρακολουθούσαν ”με το δάχτυλο στην σκανδάλη” τους Τούρκους να εξερευνούν υπό τα φώτα της δημοσιότητας την ελληνική υφαλοκρηπίδα…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
https://ardin-rixi.gr/archives/241565
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου