Ναπολέων Λιναρδάτος
Η περιβόητη πλέον βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Αυλωνίτου έναν χρόνο πριν είχε κάνει μία αναληθή δήλωση: «Αν ήσουν με το κομμουνιστικό καθεστώς, δεν σε πείραζαν». Για παράδειγμα, στη Σοβιετική Ενωση η αλήθεια είναι ότι οι μοναρχικοί και αστοί αντίπαλοι του καθεστώτος ήταν απλά το ορεκτικό. Οι γενικώς άσχετοι απλοί πολίτες και τα μέλη του κόμματος έγιναν το κυρίως πιάτο στην κρεατομηχανή του συστήματος.
Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα πόσο επικίνδυνο ήταν να είσαι ανώτερο στέλεχος του κόμματος στα χρόνια του Στάλιν, θα σας σύστηνα το «House of Government» του Yuri Slezkine. Ο μεγαλοπρεπής Οίκος της Εξουσίας είχε 505 επιπλωμένα διαμερίσματα, κουρεία, κινηματογράφο, γήπεδο τένις και μια σειρά άλλων ανέσεων που ο μέσος Ρώσος πολίτης ούτε που μπορούσε να φανταστεί.
Το πρόβλημα για τους διαμένοντες στο συγκεκριμένο κτίριο ήταν ότι η παραμονή τους ήταν προσωρινή. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι η επόμενη μετακόμιση δεν γινόταν σε κάποιο έστω υποδεέστερο συγκρότημα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις σε ένα γκουλάγκ, αν ήταν τυχεροί, ή κατευθείαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν είχαν κάνει τίποτε άλλο από το να υπηρετούν τυφλά το κόμμα και είχαν αναρριχηθεί, ως επί το πλείστον, αξιοκρατικά. Κι όμως οι περίοικοι θα βλέπουν κτίρια όπως αυτά να αδειάζουν κάθε τόσο, να ξαναγεμίζουν, και πάλι τα ίδια.
Ενας από τους λόγους αυτών των εκκαθαρίσεων ήταν η αναγκαιότητα του κόμματος να σβήνει από τη συλλογική μνήμη τις προηγούμενες εξαγγελίες, στόχους και διακηρύξεις. Αυτά τα ανώτερα στελέχη ήταν επίσης και τα εξιλαστήρια θύματα των όποιων δημοσίως αναγνωρισμένων αποτυχιών. Το σύστημα ποτέ δεν αποτύγχανε, αλλά πάντοτε «ανακάλυπτε» τους σαμποτέρ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Ο κ. Τσίπρας δεν λέει ψέματα μόνο λόγω χαρακτήρος. Η ηπιότερη μορφή σοσιαλισμού που εφαρμόζει σε μια μεικτή οικονομία δεν τον αναγκάζει να στέλνει πολίτες στα γκουλάγκ, αλλά σίγουρα τον υποχρεώνει σε μια διαρκή εκστρατεία ψεύδους, αφού σχεδόν όλες οι εξαγγελίες, στόχοι και υποσχέσεις ακυρώνονται από την πραγματικότητα. Το ψεύδος δεν είναι μια παρενέργεια της αριστερής διακυβέρνησης, αλλά βασικό δομικό στοιχείο της. Χωρίς το ψεύδος δεν θα υπήρχε και χωρίς το ψεύδος δεν θα μπορούσε να κυβερνά.
Το αριστερό δόγμα, προτάσσοντας μια σειρά λανθασμένων αξιωμάτων για την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία, αναγκάζει τους θιασώτες του σε ένα ατέρμονο φιλτράρισμα της πραγματικότητας. Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «πολιτική ορθότητα» είναι τη δεκαετία του '30 στη Σοβιετική Ενωση.
«Σύντροφε, η δήλωσή σας είναι εσφαλμένη».
«Ναι, είναι. Αλλά είναι πολιτικά ορθή»..
Η περιβόητη πλέον βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Αυλωνίτου έναν χρόνο πριν είχε κάνει μία αναληθή δήλωση: «Αν ήσουν με το κομμουνιστικό καθεστώς, δεν σε πείραζαν». Για παράδειγμα, στη Σοβιετική Ενωση η αλήθεια είναι ότι οι μοναρχικοί και αστοί αντίπαλοι του καθεστώτος ήταν απλά το ορεκτικό. Οι γενικώς άσχετοι απλοί πολίτες και τα μέλη του κόμματος έγιναν το κυρίως πιάτο στην κρεατομηχανή του συστήματος.
Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα πόσο επικίνδυνο ήταν να είσαι ανώτερο στέλεχος του κόμματος στα χρόνια του Στάλιν, θα σας σύστηνα το «House of Government» του Yuri Slezkine. Ο μεγαλοπρεπής Οίκος της Εξουσίας είχε 505 επιπλωμένα διαμερίσματα, κουρεία, κινηματογράφο, γήπεδο τένις και μια σειρά άλλων ανέσεων που ο μέσος Ρώσος πολίτης ούτε που μπορούσε να φανταστεί.
Το πρόβλημα για τους διαμένοντες στο συγκεκριμένο κτίριο ήταν ότι η παραμονή τους ήταν προσωρινή. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι η επόμενη μετακόμιση δεν γινόταν σε κάποιο έστω υποδεέστερο συγκρότημα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις σε ένα γκουλάγκ, αν ήταν τυχεροί, ή κατευθείαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν είχαν κάνει τίποτε άλλο από το να υπηρετούν τυφλά το κόμμα και είχαν αναρριχηθεί, ως επί το πλείστον, αξιοκρατικά. Κι όμως οι περίοικοι θα βλέπουν κτίρια όπως αυτά να αδειάζουν κάθε τόσο, να ξαναγεμίζουν, και πάλι τα ίδια.
Ενας από τους λόγους αυτών των εκκαθαρίσεων ήταν η αναγκαιότητα του κόμματος να σβήνει από τη συλλογική μνήμη τις προηγούμενες εξαγγελίες, στόχους και διακηρύξεις. Αυτά τα ανώτερα στελέχη ήταν επίσης και τα εξιλαστήρια θύματα των όποιων δημοσίως αναγνωρισμένων αποτυχιών. Το σύστημα ποτέ δεν αποτύγχανε, αλλά πάντοτε «ανακάλυπτε» τους σαμποτέρ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Ο κ. Τσίπρας δεν λέει ψέματα μόνο λόγω χαρακτήρος. Η ηπιότερη μορφή σοσιαλισμού που εφαρμόζει σε μια μεικτή οικονομία δεν τον αναγκάζει να στέλνει πολίτες στα γκουλάγκ, αλλά σίγουρα τον υποχρεώνει σε μια διαρκή εκστρατεία ψεύδους, αφού σχεδόν όλες οι εξαγγελίες, στόχοι και υποσχέσεις ακυρώνονται από την πραγματικότητα. Το ψεύδος δεν είναι μια παρενέργεια της αριστερής διακυβέρνησης, αλλά βασικό δομικό στοιχείο της. Χωρίς το ψεύδος δεν θα υπήρχε και χωρίς το ψεύδος δεν θα μπορούσε να κυβερνά.
Το αριστερό δόγμα, προτάσσοντας μια σειρά λανθασμένων αξιωμάτων για την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία, αναγκάζει τους θιασώτες του σε ένα ατέρμονο φιλτράρισμα της πραγματικότητας. Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «πολιτική ορθότητα» είναι τη δεκαετία του '30 στη Σοβιετική Ενωση.
«Σύντροφε, η δήλωσή σας είναι εσφαλμένη».
«Ναι, είναι. Αλλά είναι πολιτικά ορθή»..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου