Χωρισμός Εκκλησίας - κράτους; ο δρόμος του φασισμού

Μέχρι την τελευταία δεκαετία του 1770 το κράτος των φράγκων ήταν κάτω από την άμεση επίβλεψη - θρησκευτική και πολιτική - του  Πάπα. Με την επανάσταση, ο παπισμός περιορίστηκε στα όρια των λατινικών χωρών ενώ σταδιακά ιδρύθηκε ξεχωριστό κράτος, το Βατικανό, όπου ισχύει η θεοκρατία. 



Μέχρι σήμερα στο Ιράν επικρατεί θεοκρατία. Η χώρα διοικείται στο όνομα του Θεού μέσω των αντιπροσώπων του, τους θρησκευτικούς ηγέτες. Το ίδιο ισχύει και στην Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα και κάθε επίσημα μουσουλμανική χώρα.



Η Εκκλησία, ως Εκκλησία του Δήμου, ήταν ο βασικός λειτουργικός θεσμός τής Δημοκρατίας, των Πολιτειών τών αρχαίων Ελλήνων. Όλες οι συνελεύσεις των πολιτών άρχιζαν με προσευχές και θυσίες στον πολιούχο θεό ή θεά, ενώ μετά το πέρας ακολουθούσαν παρόμοιες τελετές. 

Η Εκκλησία τού Χριστού, το σύνολο τών πιστών, ζεί υπακούοντας στους νόμους του κάθε κράτους όπου βρίσκεται χωρίς να ανακατεύονται οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι - οι "ηγέτες της Εκκλησίας" στην λήψη τών πολιτικών αποφάσεων.

Ο Ορθόδοξος Ελληνικός λαός, αποκτώντας την ελευθερία του, στα όρια του σημερινού κράτους, συνέχισε τήν παράδοση να μην επιτρέπει στους κληρικούς να ασχολούνται με την πολιτική.
Αυτή η παράδοση δεν είναι αυθαίρετη αλλά στηρίζεται στην εντολή τού Κυρίου Ιησού Χριστού προς τους Αποστόλους Του και τους διαδόχους Του. 

Ο προτεινόμενος από ορισμένους χωρισμός Εκκλησίας - κράτους στην Ελλάδα σημαίνει αυτομάτως την στέρηση τών Ελλήνων - που ίδρυσαν το νεοελληνικό κράτος και που ως Ορθόδοξοι αποτελούν την Εκκκλησία, να συμμετέχουν ενεργά στην λήψη και την εφαρμογή τών πολιτικών αποφάσεων που έχουν σχέση με την λειτουργία τής χώρας τους. Πρόκειται επομένως είτε για  ανθρώπους με πλήρη άγνοια των θρησκευτικών και πολιτικών ιστορικών δεδομένων ή καθαρά για προσπάθεια επιβολής άκρατου ανθελληνικού και αντιορθόδοξου φασισμού.