Σύγχρονοι Μεσσίες

«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν»

                Στους αλλοπρόσαλλους καιρούς μας, με τις αδιάκοπα εναλλασσόμενες ιδέες και ιδεολογίες, κάποια πρόσωπα παίζουν τον ρόλο τού ηγέτη, τού αρχηγού, τού μεσσία. Πρόσωπα που πιστεύουν ότι έχουν ανώτερη, θεία αποστολή. Πρόσωπα που έχουν το σύνδρομο τού σωτήρα και τού δασκάλου. Άνθρωποι με αμφιλεγόμενο τρόπο ζωής και με συγκεχυμένες φιλοσοφικές θεωρήσεις.

                Συνήθως οι αρχηγοί των αιρετικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων είναι οι «φύρερ» που φαντάζονται πως είναι «μεσσίες» σταλμένοι απ’ τον Θεό για να ελευθερώσουν και να βοηθήσουν τον κόσμο. Και τέτοιοι είναι οι «γκουρού», δηλαδή, οι πνευματικοί δάσκαλοι και οδηγοί, που έχουν φτάσει σε μια προχωρημένη εσωτερική φώτιση. Κατά τον Ινδουισμό, κάθε «γκουρού» είναι ενσάρκωση της αλήθειας και απόλυτα σεβαστός, γιατί ταυτίζεται με την αλήθεια. Έχει, κατά κάποιο τρόπο, θείες ιδιότητες.

                Ένας τέτοιος ψευδο-μεσσίας, ο Μπαγκουάν  Σρί Ραζνίς, είχε επισκεφθεί πρίν μερικά χρόνια την Κρήτη, και ανάμεσα σε άλλα «προφήτευσε» πως το 1999 θα καταστραφεί ο κόσμος, ο δε εκπρόσωπός του δήλωσε πως ο ίδιος ο Ραζνίς κατασκευάζει την μόνη κιβωτό της σωτηρίας, τον Ραζνισμό. Παραγγέλλει μάλιστα στους πιστούς του κάθε πρωί να ψάλλουν τους τρείς στίχους:

«Προσκυνώ τον φωτισμένο (τον Ραζνίς)

Προσκυνώ το κοινόβιο του φωτισμένου

Προσκυνώ την έσχατη αλήθεια του φωτισμένου».

                Ο Ραζνίς, λοιπόν, θεός! Και το κοινόβιο τού θεού! Και η αλήθεια τού θεού! Ο Ραζνίς στον θρόνο τού Θεού! Θεοποίηση και λατρεία του Ραζνίς!... Και τί διδάσκει και συμβουλεύει ο παρανοϊκός Ραζνίς; «Αυτό που επιδιώκω, λέει, όλο και όλο είναι να γκρεμιστούν όλες οι αρχές, τα μοντέλα, οι λογικές και να σας αφήσω να ζήσετε πλέον ελεύθερα… Το σεξ να γίνεται η αγάπη, η αγάπη προσευχή και η προσευχή έκσταση…»

                Διδασκαλίες «εντάλματα ανθρώπων», «ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν»(Α’Τιμ.δ,2). Κάθε «γκουρού» είναι και ένα «πνεύμα πλάνης».Γι’ αυτό, καθώς παρατηρεί ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος: «Δεν είναι δυνατό σε ένα χριστιανό, που θέλει να μείνει χριστιανός, να γίνει μαθητής ενός γκουρού, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο προδίδει την χριστιανική του ελπίδα, το Ευαγγέλιο τού Χριστού και αυτόν τον ίδιο τον Κύριο».

                Ο μεσσιανισμός, ωστόσο, σαν ιδέα και έκφραση φιλοδοξίας και προσδοκίας πως, κάποιοι άνθρωποι θα αλλάξουν και θα κυβερνήσουν τον κόσμο, παρατηρείται και στην πολιτική και σε πολλά φιλοσοφικά συστήματα. Πολιτικοί και φιλόσοφοι καλλιεργούν ένα πνεύμα ψυχικής ευφορίας για μέρες κοσμογονικής αναδημιουργίας και βελτίωσης της ανθρώπινης ζωής. Πολιτικοί και φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι οραματίζονται και υπόσχονται την αλλαγή της πορείας τού κόσμου.

                Όλα αυτά τα μηνύματα και οι υποσχέσεις για «αλλαγή» και καλύτερη ζωή, συνθέτουν έναν εγκοσμιοκρατικό μεσσιανισμό. Τις τελευταίες, μάλιστα, δεκαετίες, οι εθνολογικές, κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές έρευνες, έχουν διευρύνει τον μεσσιανισμό, δίνοντάς του διαστάσεις παγκοσμιότητας. Άλλωστε – και αυτή η παγκοσμιοποίηση – για την οποία γίνεται τόσος λόγος σήμερα – δεν εκφράζει, παρά ένα έντονο, ισχυρό και δυναμικό μεσσιανισμό κοσμικής μορφής.

                Τον μεσσιανισμό, στις πιο ακραίες μορφές του, τον συναντάμε στον Σιωνισμό και στον σοσιαλισμό τού Φύρερ στην Ναζιστική Γερμανία. Στα ίδια κονωνικοπολιτικά πλαίσια κινήθηκε και ο κομμουνισμός του Λένιν και του Στάλιν, με τους μεσσιανικούς οραματισμούς τής ισότητας και τις γοητευτικές υποσχέσεις μιάς νέας εποχής. Αφού προηγηθεί για χρόνια πλύση εγκεφάλου με τα μεσσιανικά κηρύγματα των «αρχηγών», εύκολα μετά οι λαϊκές μάζες ακολουθούν σαν τα πρόβατα.

                Υλιστικούς παραδείσους υπόσχονται και ο σοσιαλισμός (κομμουνισμός) του Μαρξ, και ο καπιταλισμός τής αστικής τάξης  και του κεφαλαίου. Κάνοντας κριτική τού Μάρξ, ο Μπερντιάγιεφ, γράφει: «Η θεωρία τού Μάρξ για το προλεταριάτο δεν έχει τίποτα το επιστημονικό, είναι θρησκευτική, μεσσιανική και μυθική. Έπλασε τον μύθο του προλεταριάτου – μεσσία, της μόνης τάξης που δεν υπέπεσε στο προπατορικό αμάρτημα της εκμετάλλευσης, τον μύθο τού περιούσιου λαού και σωτήρα τής ανθρωπότητας, κατόχου όλων τών αρετών» («Ο χριστιανισμός και η πάλη των τάξεων»).

                Ενώ ο Μέρξ, κατά έναν τρόπο μεσσιανικό, υπόσχεται στους προλετάριους κοινωνική δικαιοσύνη και ισχύ, ταυτόχρονα και ο καπιταλισμός με τις αστικές τάξεις διεξάγει ανάλογο αγώνα, με το πρόσχημα – υποκριτικά – υψηλών αρχών! Και τα δύο όμως συστήματα ψεύδονται και απατούν. Ήδη του καπιταλιστικού οικοδομήματος οι τριγμοί άρχισαν βροντερά να ηχούν από το Σηάτλ της Αμερικής, μέχρι το Γκέτεμπουργκ, την Νίκαια και την Γένοβα…Δυστυχώς, δεν έχουν διδαχθεί άρχοντες και λαοί ότι, ο άνθρωπος δεν έγινε για την οικονομία, αλλά η οικονομία έγινε για τον άνθρωπο. «Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Μτθ. Δ’, 4).

                Μονάχα ο Ιησούς είναι ο αιώνιος και αληθινός Μεσσίας, τού οποίου οι υποσχέσεις δεν διαψεύδονται ποτέ. Τιμή και χαρά για εμάς τους χριστιανούς. «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιωάν. Α’, 42 ).

Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη «ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΕΥΘΥΝΗΣ» Αθήνα 2002

(κατ’ ανάγκη αποδόθηκε κατά την αντιγραφή σε μονοτονικό και κατά συνήθεια προστέθηκε το –ν)