Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Κυριακή του Παραλύτου κήρυγμα επί του Ευαγγελίου Ιω. ε’, 1–15

Είναι σε όλους γνωστό ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία, δηλαδή από το ορατό σώμα και την αόρατη ψυχή ή πνεύμα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώνται ώστε, όταν πάσχει το ένα να συμπάσχει και το άλλο και, όταν χαίρεται το ένα να συγχαίρει και το άλλο.

Με το ανθρώπινο σώμα χωρίς αμαρτία βέβαια, βάδισε ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος στη γη και το σώμα αυτό το ανέστησε εκ νεκρών και τελικά το δόξασε στους ουρανούς. Αφού δε τόσο μεγάλη είναι η αποστολή του ανθρωπίνου σώματος, είναι φανερό ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή εκ μέρους του ανθρώπου, διότι πολλοί κίνδυνοι απειλούν το ανθρώπινο σώμα κατά την επίγεια πορεία του. Ο μεγαλύτερος δε και ο πλέον ύπουλος κίνδυνος προέρχεται από την αμαρτία, η οποία, από την πτώση των πρωτοπλάστων και μετά, εμφανίζεται στο σώμα ως κλίση και ροπή προς το κακό, με στόχο να υποτάξει τον άνθρωπο στις επιθυμίες της και από ναό του Αγίου Πνεύματος να τον μεταβάλει σε κατοικία του πονηρού.

Ένας υποτακτικός της αμαρτίας ήταν και ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος κατέκειτο πλησίον της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί υγιής και αρτιμελής, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά δεν άργησε να πέσει σε πολλές αμαρτίες. Η ζωή του ήταν σκοτεινή και ξένη προς το θέλημα του Θεού. Ο μισθός όμως που προσφέρει η αμαρτία είναι ασθένεια, θλίψη, στενοχώρια και πνευματικός θάνατος, πολλές δε φορές, γιατί όχι, και σωματικός. Έτσι συνέβη και στον παραλυτικό, ο οποίος ενώ πρώτα κινείτο και έτρεχε υγιέστατος, κατόπιν άρχισε να χάνει την υγεία του και να παραλύει. Η παραλυσία δε αυτή τον καταδίκασε σε ακινησία και τον έριξε στο άκρο της δεξαμενής της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έμεινε αλυσοδεμένος με τα δεσμά της αμαρτίας και της παραλυσίας. Πολλές φορές θα θρήνησε για το κατάντημα του αυτό και συχνά θα ζητούσε από το Θεό να τον αποκαταστήσει.

Τι ακριβώς συνέβη όμως με τον παραλυτικό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής; Πλησίον της πηγής εκείνης του ελέους περνούσε το πέλαγος της ευσπλαχνίας, ο Ιησούς Χριστός ο Οποίος σπλαχνίζεται τον άνθρωπο και τον αναζητεί ως απολωλός πρόβατο. Βλέπει τον παραλυτικό και τον ελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την παραλυσία. Συγχρόνως όμως τον προειδοποιεί να μη αμαρτάνει ξανά για να μη του συμβεί κάτι χειρότερο στη ζωή του.

Και βέβαια κάθε εποχή έχει να παρουσιάσει ανθρώπους στην κατάσταση του παραλυτικού ή και σε παρόμοια οι οποίοι περιμένουν την ευσπλαχνία του Θεού να τους θεραπεύσει από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα. Έτσι η θλιβερή εικόνα της Βηθεσδά υπάρχει και σήμερα ως καρπός της αμαρτίας και αποστασίας από το Θεό. Γι’ αυτό και η σύσταση του Κυρίου « μηκέτι αμάρτανε » ισχύει και για την σύγχρονη κοινωνία, η οποία οφείλει να μη αμαρτάνει, εάν θέλει να αποφύγει τη συμφορά. Ο Χριστός για τη σωτηρία των λογικών προβάτων έχει ιδρύσει την Εκκλησία Του και όσοι είναι γνήσια μέλη της οφείλουν να μη απομακρυνθούν απ' αυτή, διότι έξω από την Εκκλησία παραμονεύει ο θάνατος. Στην Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός και έτσι τα λογικά πρόβατα με τα μυστήριά Της καθαρίζονται από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος ώστε να γίνουν κληρονόμοι της Βασιλείας των ουρανών, την οποία είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν.

του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: