Posted on 6 Ιουλίου, 2025
Ζητοῦμε ἀπό ὅσους ἀπομένουν ζωντανοί νά ἀνατρέψουν ἐπιτέλους αὐτή τήν ζοφερή εἰκόνα
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Σχεδόν πλήρης παράδοση λοιπόν τελικά στήν μαγαριστική ἐπίσκεψη τοῦ ἀφορισμένου ἀντίχριστου. Τοῦ μοναδικοῦ ἀνθρώπου, θυμίζω, στήν Ἑλληνική Ἱστορία πού ἔκλεισε τούς ναούς καί ἀπαγόρευσε τήν ὀρθόδοξη λατρεία. Τοῦ ἀνθρώπου πού ἐπέβαλε τόν βδελυρό σοδομονόμο, δικαίωσε θεσμικά τήν βλασφημία καί θέσπισε τόσα ἀκόμη ἀντίχριστα μέτρα. Τοῦ ξεπουλητῆ τῆς Μακεδονίας, τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Σινᾶ καί τῶν ἀπηνῶς διωκόμενων Ὀρθοδόξων τῆς Συρίας καί τῆς Οὐκρανίας. Τοῦ ὀλετῆρα τῆς πατρίδας σέ κάθε πολιτικό καί πνευματικό ζήτημα. Τοῦ φορτωμένου μέ τό ρέον αἷμα τῆς ἐμβολιαστικῆς γενοκτονίας, τῆς ἑκατόμβης τῶν Τεμπῶν καί μέ τόσα ἀκόμη ἀδιανόητα σκάνδαλα (ἡ ἀποκάλυψη τῶν ὁποίων βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη). Ἅπαντα ξεχάστηκαν, ἅπαντα θάφτηκαν, γιά ἅπαντα τοῦ δόθηκε οὐσιαστικά συγχωροχάρτι. Μία τερατώδης ἀντεστραμμένη σιλωαμική κολυμβήθρα σέ live μετάδοση, γιά νά ξεπλυθοῦν ἀδιανόητα ἀνομήματα καί ἔργα ἀποτρόπαιης φρίκης.
Καί φυσικά, γιά νά εἴμαστε ἀπολύτως δίκαιοι (καί γιά νά ἐξηγήσουμε καί τό «σχεδόν» στήν ἀρχή τοῦ παρόντος κειμένου), ὀφείλουμε νά ποῦμε ὅτι οὔτε «ὁλοθύμως» ἦταν ἡ ὑποδοχή (ὅπως γράφτηκε στήν ντροπιαστική ἐπίσημη ἐπιστολή πρό τῆς ἐπισκέψεως), οὔτε παρέστησαν ἅπαντες οἱ ἡγούμενοι τῶν μοναστηριῶν (οἱ πληροφορίες συγκλίνουν στό ὅτι περίπου οἱ μισοί ἦταν ἀπόντες), σέ συνέχεια τῶν πρό ἡμερῶν ἀντιδράσεων τῶν ἑπτά μονῶν καί τῆς πληροφορίας περί ὁριακῆς ὑπερψήφισης τῆς ἐπίσκεψης στήν τελευταία συνεδρίαση στίς Καρυές. Δέν θά ἐκθειάσουμε ὅμως ἐδῶ τό αὐτονόητο: ἡ μή παρουσία τους δέν ἀποτελεῖ καθόλου ἡρωισμό, ἀντιθέτως ἦταν τό ἐλάχιστο καί αὐτονόητο καθῆκον τους. Καί μπορεῖ στήν πραγματικότητα ἡ ἐπίσκεψη τοῦ δαιμονισμένου ὀλετῆρα νά ἦταν ὄντως ἕνα φιάσκο, ἀλλά τό θέμα εἶναι ποιά εἰκόνα βγῆκε πρός τά ἔξω, χάρη στά βοθροκάναλα καί τούς ἐπαγγελματίες διαστρεβλωτές τῶν δῆθεν «ἐκκλησιαστικῶν» ἱστοσελίδων. Καί ἡ εἰκόνα ἦταν εἰκόνα μᾶλλον θριαμβευτική γιά τό ἐνσαρκωμένο βδέλυγμα, γιατί πολύ ἁπλᾶ αὐτήν εἰσέπραξε ἡ (τελοῦσα σέ διαβαθμίσεις ἀπό τήν βαθιά ὕπνωση ἕως καί τήν ὁλοκληρωτική ἐξηλιθίωση) νεοελληνέζικη κοινή γνώμη.
Καί μπορεῖ γιά τήν διαμόρφωση αὐτῆς τῆς εἰκόνας τά μοναστήρια πού ἀντέδρασαν νά μήν ἔχουν ἄμεση εὐθύνη, ἔχουν ὅμως εὐθύνη γιά τήν διατήρηση καί διαιώνισή της. Ὀφείλουν συνεπῶς νά βγοῦν δημοσίως καί νά ξεκαθαρίσουν τήν θέση τους: τήν ἀντίδρασή τους στήν ἐν χορδαῖς, ὀργάνοις καί κωδωνοκρουσίαις ὑποδοχή τοῦ βδελύγματος, τήν ἀνακοίνωση τῆς δικῆς τους μή παρουσίας καί τούς λόγους γιά τούς ὁποίους συνέβη αὐτό. Ὀφείλουν καί νά ἀντιδράσουν ἐπίσης στά ξετσίπωτα παιχνίδια τῶν Στεφανήδων καί τοῦ κάθε δύσμοιρου ὑποτακτικοῦ πού παριστάνει τόν Πρωτεπιστάτη ἐκεῖ στίς Καρυές. Καθαρά καί ἀντρίκεια. Δέν γνωρίζουμε ἄν εἶναι θέμα φοβικότητας (χώρια ἡ πιθανότητα ἤ καί – εἰδικά γιά κάποιους – ἡ βεβαιότητα νά περιμένουν ἐπίσης μερίδιο ἀπό τά ΕΣΠΑ), ἀλλά οὔτε καί μᾶς ἐνδιαφέρει. Ἀξιοσημείωτες οἱ ἀντιρρήσεις καί οἱ διαφωνίες, ἀλλά οὔτε ὠφελεῖ οὔτε εἶναι καιρός γιά νά τά λέμε ψιθυριστά καί μεταξύ μας. Ἀλλιῶς μένουμε στά τζάμπα λόγια καί ἡ εἰκόνα πού θά συνεχίσει νά βγαίνει πρός τά ἔξω θά εἶναι αὐτή τῆς πλήρους παράδοσης στίς ὀρέξεις τῶν πολιτικοοικονομικῶν συμμοριῶν καί τῶν γονυπετῶν ρασοφόρων βαστάζων τους. Μία ζοφερή εἰκόνα, κείμενη εἰς σκανδαλισμόν καί πτῶσιν πολλῶν.
Σέ πρόσφατο ἄρθρο μου σχετικά μέ τήν ἐπίσημη στάση τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιά τόν προσωπικό ἀριθμό, εἶχα ἐπισημάνει μέ πραγματική λαχτάρα τήν ἐπιτακτική ἀνάγκη τά λίγα μοναστήρια πού (πιστεύουμε ὅτι) παραμένουν ὄρθια νά πάψουν νά καπελώνονται καί νά ξεφύγουν ἐπί τέλους ἀπό τό καθεστωτικό καρυώτικο μαντρί (εἰδικά ὅταν πρόκειται γιά βασικά θέματα πίστεως). Τό ἴδιο ἐπαναλαμβάνω καί τώρα, μέ ἀκόμη μεγαλύτερη ἀγωνία. Εἶναι τραγικά λυπηρό τό πραγματικό πνεῦμα τοῦ Ἁγίου Ὅρους νά διασώζεται πλέον δημοσίως βασικά ἀπό μερικούς σκητιῶτες καί κελλιῶτες μοναχούς, ὅπως ἀπέδειξε καί τό μόνο σοβαρό κείμενο πού ἐκδόθηκε τίς μέρες αὐτές σχετικά μέ τήν μαγαριστική ἐπίσκεψη τοῦ κυβερνῶντος βδελύγματος. Αὐτοί δηλαδή μονάχα ἀπέμειναν νά ὑπερασπίζονται ἀνοιχτά καί ὁρατά (ὄχι στά ψιθυριστά) τήν τιμή ἑνός ἐπί αἰῶνες συγκλονιστικά Ἁγιοτόκου Τόπου καί Τρόπου; Εἶναι ὡστόσο ἐλάχιστες αὐτές οἱ φωνές καί, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν δεδομένη πνευματική σημασία τους, ἐπικοινωνιακά θάβονται κάτω ἀπό τή γενική εἰκόνα ὀνείδους καί ἀποστασίας πού ἐκπέμπει πιά πρός τά ἔξω τό Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς μας. Μία εἰκόνα ντροπῆς καί σκανδαλισμοῦ.
Γιά τό Ἅγιον Ὅρος βεβαίως δέν εἶναι καινούργια ἡ διαπίστωση ὅτι πλέον νοσεῖ πολύ βαριά καί πολύ βαθιά. Μετά ἀπό τόσες δεκαετίες ἐκκοσμίκευσης, κοινοτικῶν πακέτων καί ὑστερικοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ», μετά ἀπό τόσους Γοντικάκηδες, Ἐλισσαίους, Ἀλέξιους καί προπετεῖς Κυπραίους μπιζνεμπόρους, μετά καί ἀπό τέτοια σαρωτική ἐπέλαση νεορθοδόξων θολολόγων, μεταπατερικῶν ἀγαπούληδων, βαρθολομικῶν ἀνθυποτσάτσων, ὁρκισμένων κολυμπαριστῶν, μεταμφιεσμένων μασόνων καί λοιπῶν ρασοφόρων πρακτόρων τῆς νεοεποχίτικης δυσωδίας, φαίνεται ὅτι δυστυχῶς αὐτή ἡ στάνη πλέον αὐτό τό γάλα γενικά βγάζει. Καί κάποιος θά πεῖ σωστά ὅτι εἶναι καί αὐτό ἕνα ἀπό τά σημεῖα τῶν καιρῶν. Ἅπαντα ἔχουν ὄντως προοιωνιστεῖ καί προφητευθεῖ – καί ἀνάμεσά τους καί αὐτό. Εἶναι τέτοια ὡστόσο ἡ μαυρίλα γύρω μας καί τόσο ἀνατριχιαστική ἡ ἐνδοεκκλησιαστική σιωπή καθώς βουλιάζουμε στό ἀπόλυτο σκοτάδι, πού ὅσα καί ἄν ξέρεις, ὅσα καί ἄν ἔχουν γραφτεῖ καί προφητευθεῖ, εἶναι πολύ δύσκολο νά τήν ἀντέξεις ἐπιπλέον καί μία τέτοια τόσο μαζική καί θλιβερά συνενοχική ἁγιορείτικη ἀφωνία.
Ζητοῦμε μέ πόνο καί ἀγωνία ἀπό ὅσους ἀπέμειναν ἐκεῖ μέσα ζωντανοί, ἐπί τέλους νά τήν σπάσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου