Ἀπό τή δεύτερη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν Τιμόθεο προ έρχεται τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Οἱ δύο ἐπιστολές πρός Τι μόθεον, ὅσο καί ἐκείνη πρός Τίτον, συνιστοῦν τίς λεγόμενες Ποιμαντι κές ἐπιστολές, μέ τίς ὁποῖες ὁ Πρωτοκορυφαῖος ἀπευθύνεται στούς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά τούς συμβουλεύσει καί νά τούς ἐνισχύσει στή διευθέτηση τοῦ ποιμαντικοῦ τους ἔργου. Τό ἴδιο πράττει καί στή σημερινή διήγηση, κατά τήν ὁποία συνιστᾶ στόν Τιμό θεο νά ἐνδυναμώνεται πάντα ἀπό τή χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά κηρύτ τει στούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί νά μή διστάζει νά κακοπαθεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά τά καταφέρει ὅλα αὐτά, ὅμως, τόν προτρέπει νά ἔχει πάντα στή σκέψη του τόν ἀναστημένο Ἰησοῦ Χριστό, δηλαδή νά προσεύχεται σ’ Αὐτόν, ζητών τας φωτισμό, ἐνίσχυση καί ἄνωθεν βοήθεια.
Τό θεμέλιο τῆς βαθιᾶς ταπείνωσης
Ἡ οὐσία τῶν λόγων τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀφορᾶ στή δύναμη καί στήν ἀξία τῆς προσευχῆς στόν Ἰησοῦ. Τίποτα δέν μποροῦμε νά καταφέ ρουμε στή ζωή καί στά ἔργα μας, ἄν δέν ἔχουμε στραμμένη τή σκέψη μας σ’ Ἐκεῖνον. Συμβουλεύει μακαριστός Ἁγιορείτης Γέροντας: «Ἀντι λαμβάνεσθε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πού δέν ξέρει νά προσεύχεται εἶναι, στήν πραγματικότητα, ἕνας ξοφλημένος ἄνθρωπος. Δέν ὑπάρχει ἐνδε χόμενο νά ἐπιτύχει στή ζωή του». Αὐτό συμβαίνει γιατί τό μέγα ἄθλημα τῆς προσευχῆς συνιστᾶ τό ὀξυγόνο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τή ζωτική δύναμη τῆς ψυχῆς.
Ἡ προσευχή μας στόν Θεό, ὅμως, προϋποθέτει τήν πίστη σ’ Ἐκεῖνον καί τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας Του στή ζωή μας. Λέει καί πάλι ὁ Γέ ροντας: «Ἡ προσευχή εἶναι μία στροφή πρός ἕνα πρόσωπο. Ἑπομένως, γιά νά ὑπάρχει προσευχή, πρέπει νά ὑπάρχει τό πρόσωπο αὐτό. Καί γιά νά πῶ ὅτι προσεύχομαι, πρέπει νά ὑπάρχει γιά μένα ἐνεργός ἡ παρουσία τοῦ προσώπου αὐτοῦ. Ἐγώ μπορῶ νά οἰκειοποιοῦμαι τήν παρουσία του καί τήν ὕπαρξή του. Ὁ Χριστός, ὁ ἐνυπάρχων, ὁ πανταχοῦ παρών, γίνε ται γιά μένα παρών μέσα στή ζωή μου, διά τῆς λατρευτικῆς μου συμμε τοχῆς...».
Ἡ προσευχή μας προϋποθέτει ἐπίσης καί τήν ταπείνωση, τή συναί σθηση τῆς ἀναξιότητας καί τῆς ἀνεπάρκειάς μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο καλοῦμε νά καλύψει τά κενά καί νά συμπληρώσει τίς δικές μας ἀτέλειες στήν πνευματική ζωή, ὅσο καί στό πνευματικό μας ἔργο. Ἐπ’ αὐτοῦ ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας σημειώνει: «Τό θεμέλιο τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ πολύ βαθιά ταπείνωση. Τίποτα ἄλλο δέν εἶναι ἡ προσευχή παρά τό κλάμα καί τό πένθος τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος. Ὅταν λείπει ἡ ταπείνωση, ἡ προσευχητική ἄσκηση ἀπειλεῖται ἀπό τήν αὐταπάτη καί τή δαιμονική πλάνη».
Ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιμένει στή μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, γιατί γνωρίζει ἐμπειρικά τή δύναμη πού αὐτό κρύβει καί τήν ὤθηση πού παρέχει σ’ ἐκεῖνον πού, μέ πίστη καί ταπείνωση, Τόν ἐπικα λεῖται. Γνωρίζει ὅτι αὐτό τό ὄνομα μπορεῖ νά μεταμορφώσει τόν κόσμο καί νά καταστήσει τά ἀδύνατα, γιά τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, δυνατά, μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μέ γνωστό ἡσυχαστή ἱερομόναχο, «στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ βρίσκονται συγκεντρωμένα καί ἐνεργά ὅλα τά μυστήρια τῆς σωτηρίας μας. Ὅταν ἐπαναλαμβάνουμε αὐτό τό ὄνομα, ἡ πραγ ματικότητα τοῦ Ἰησοῦ μπορεῖ νά εἰσδύσει μέσα μας. Νά μᾶς γεμίσει, νά μᾶς διαποτίσει μ’ ἕνα τέτοιο τρόπο, ὥστε ὁ λόγος νά γίνει «σάρξ ἐν ἡμῖν». Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ εἰσχωρεῖ στήν ψυχή, ὅπως μιά σταγόνα λα διοῦ ἁπλώνεται σιωπηλά σ’ ἕνα ὕφασμα. Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ περιέχει ὅλο τόν κόσμο, ὅπως ἡ ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου τά χρώματα τῆς ἴριδος... Ἡ ἐπί κληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ πάνω σέ ὅλα τά ὄντα ἐπιτρέπει τή μετα μόρφωση, τή “χριστοποίηση” τοῦ σύμπαντος τήν ἀνεύρεση τοῦ ἀληθι νοῦ νοήματος».
Αὐτοῦ τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ δωρήματος ἄς φροντίσουμε νά εἴμαστε μέτοχοι, ὥστε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά καταυγάζει τή ζωή μας καί οἱ ἴδιοι νά λειτουργοῦμε ὡς φωτεινά παραδείγματα προσευχῆς γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀμήν!
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2025/30_2025(3765).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου