Ὁ διάσημος Σουηδός σκηνοθέτης Ἴνγκμαρ Μπέργκμαν (Ingmar Bergman, 1918-2007), στήν περίφημη ταινία του ῾Η ῞Εβδομη Σφραγίδα (The Seventh Seal, 1957), παρουσιάζει ἕναν ἱππότη τοῦ Μεσαίωνα, ἐνῶ πλησιάζει στό τέλος τῆς ζωῆς του, νά συνομιλεῖ μέ τόν... θάνατο!
Ὁ θάνατος τοῦ ἐμφανίζεται μέ τή μορφή ἑνός ἀνθρώπου καί τόν καλεῖ... νά παίξουν σκάκι! ῾Οπότε, σέ κάποια στιγμή, ὁ ἄλλοτε ἀγέρωχος ἱππότης, τρέμοντας σάν τό φύλλο, ρωτάει τόν «συμπαίκτη» του μέ ἀγωνία: – Τί θά συμβεῖ σέ ὅσους δέν πιστεύουν στόν Θεό; Καί πρίν τοῦ ἀπαντήσει ὁ «θάνατος», συνεχίζει νά φωνάζει μέ περισσότερη ἀγωνία: – Καί ποῦ εἶναι ὁ Θεός; Γιατί κρύβεται σέ ὑποσχέσεις; Θέλω νά μέ ἀγγίξει ὁ Θεός. Νά μοῦ μιλήσει. Γιατί σωπαίνει; ᾿Εγώ Τοῦ φωνάζω. Κι ᾿Εκεῖνος εἶναι σάν νά μήν ὑπάρχει. Ἆραγε, ὑπάρχει ὁ Θεός;
Καί ὁ παμπόνηρος «θάνατος» τοῦ ἀπαντάει: – ῎Ισως νά μήν ὑπάρχει!
– Τότε ἡ ζωή εἶναι φρικτή! ἀρχίζει νά οὐρλιάζει ὁ ἱππότης.
Κανείς δέν μπορεῖ νά ζεῖ ἀντιμέτωπος μέ τόν θάνατο, ξέροντας πώς ὅλα εἶναι μηδέν...
Τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα, ἡ ᾿Εκκλησία μας γιορτάζει ἕναν ἅγιο, πού δέν ἦταν ψευτο-ιππότης ἀλλά Τροπαιοφόρος Στρατηγός· τόν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ζώντας μέσα στήν ᾿Εκκλησία, ἤξερε «ἀπό πρῶτο χέρι» ὅτι ὁ ᾿Αληθινός Θεός, οὔτε κρυμμένος εἶναι, οὔτε σιωπηλός. ᾿Αντίθετα, φανερώθηκε στούς ἀνθρώπους μέ σάρκα καί ὀστᾶ. Καί ὄχι μόνο μᾶς μίλησε καί μᾶς ἄγγιξε, ἀλλά γιά χάρη μας νίκησε τόν θάνατο! ῎Οχι ... παίζοντας σκάκι! ᾿Αλλά ἀνεβαίνοντας ἑκούσια στόν Σταυρό! Πεθαίνοντας, ἐπειδή τό ἤθελε· γιά τή σωτηρία μας! ῎Ετσι, μέ τόν δικό Του θάνατο, πάτησε τόν θάνατο. Καί σάν ἀληθινός νικητής, τόν κρατάει «πατημένο» γιά πάντα.
Γι᾿ αὐτό, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἦλθε ἀντιμέτωπος μέ τόν θάνατο, δέν ἄρχισε νά τρέμει σάν τό φύλλο. ᾿Αντίθετα, ὅταν τόν προκάλεσε ὁ βασιλιάς Μαγνέντιος, νά τοῦ δείξει μέ ποιά «ἁρματωσιά» πάει νά «μονομαχήσει» μέ τόν θάνατο, ὁ Ἅγιος ἔκανε τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Καί ἀνάστησε ἕναν νεκρό, πού εἶχε ταφεῖ στό μέρος ἐκεῖνο πρίν ἀπό πολλά χρόνια!
῾Ο βασιλιάς Μαγνέντιος, ὅπως καί πολλοί ψευτο-ιππότες τοῦ καιροῦ μας, δέν κατάλαβαν πῶς μπορεῖ ἕνα παλληκάρι νά μονομαχεῖ μέ τόν θάνατο καί νά τόν νικάει. Τό μόνο πού καταλαβαίνουν οἱ ψευτοπαληκαράδες κάθε ἐποχῆς εἶναι οἱ μονομαχίες τοῦ «τσαμπουκᾶ» καί τῆς «ἁρπαχτῆς». Δηλαδή, οἱ μονομαχίες γιά τό βόλεμα τῶν παθῶν καί τήν τρυφή τοῦ σώματος.
Ξεχνᾶνε δυστυχῶς ὅτι: • ὁ Χριστός ἐπάτησε τόν θάνατο μέ τόν σταυρικό Του θάνατο· • τό μόνο ὅπλο κατά τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ· • μόνον ὅποιος σηκώνει τόν δικό του Σταυρό καί ἀκολουθεῖ τόν Χριστό στόν Γολγοθᾶ, μπορεῖ νά ἐλπίζει ὅτι θά νικήσει τόν θάνατο· • δικός μας σταυρός εἶναι ἡ ἰσόβια μονομαχία μέ τόν ἑαυτό μας καί τά πάθη μας.
π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΤΟΣ 55o - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2021 - ΤΕΥΧΟΣ 558
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου