Όλα ήταν έτοιμα. Ο Ντιν Άτσεσον, αμερικανός διπλωμάτης είχε εκπονήσει ένα σχέδιο για τη λύση του Κυπριακού. Προωθούσε τη διπλή Ένωση, έδινε τους Τουρκοκύπριους το 20% του εδάφους και αυξημένα δικαιώματα σε όσους επέλεγαν να παραμείνουν σπίτια τους στο υπόλοιπο 80% που θα ενωνόταν με την Ελλάδα κατά το πρότυπο της Μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης. Όμως η Τουρκία δεν θα έπαιρνε μόνο το 20% της Κύπρου, αλλά και μερικά νησιά. Τη Ρόδο ή το Καστελλόριζο και δύο – τρία άλλα κι ως… μπαξίσι θα αύξαναν την αμερικανική βοήθεια!
Στην Ελλάδα πρωθυπουργός ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου με νωπή την προτίμηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Στην Αμερική πρόεδρος ήταν ο Λίντον Τζόνσον. Ο καουμπόι από το Τέξας που για ψηφοθηρικούς λόγους είχε χριστεί αντιπρόεδρος από τον Κένεντι (αντίβαρο για τις ψήφους των συντηρητικών πολιτειών) και ξαφνικά μετά την δολοφονία στο Ντάλας βρέθηκε να κάθεται στη θέση του Προέδρου.
Άξεστος και ανίδεος από τη διεθνή πολιτική ο Τζόνσον, όχι τόσο προκλητικός όπως ο Τραμπ σήμερα, ήταν το ίδιο επικίνδυνος για τα ελληνικά συμφέροντα. Οι Τούρκοι είχαν καταφέρει να πείσουν τους κοινούς μας συμμάχους ότι κάποια από τα Δωδεκάνησα πρέπει να τους παραχωρηθούν. Το Καστελλόριζο, για παράδειγμα, που μπορεί να μοιάζει με κουκίδα στους μεγάλους χάρτες (στους μικρούς απλά δεν υπάρχει), αλλά έχει τεράστια οικονομική σημασία. Πως μπορεί να φανούν σε ένα χάρτη τα μόλις 9,1 τετραγωνικά χιλιόμετρα της έκτασής του ή τα 19,5 χιλιόμετρα των ακτών του; Κι όμως επάνω σε αυτά υπάρχουν 492 κάτοικοι (απογραφή 2011) που αδιαφορούν εάν βρίσκονται δίπλα στην Τουρκία (1,25 ναυτικά μίλια) και μακριά από τη Ρόδο (72 ν.μ), την Κύπρο (150 ν.μ) ή τον Πειραιά (328 ν.μ).
Ξέρουν κι αυτοί, ξέρουμε κι εμείς, ξέρουν κι οι Τούρκοι ότι αυτή η κουκίδα στο χάρτη είναι το κλειδί της κοινής ΑΟΖ, Ελλάδας – Κύπρου. Χωρίς την… κουκίδα αυτή κοινή ΑΟΖ δεν υπάρχει. Αυτός είναι κι λόγος που προσπαθούν να αναθεωρήσουν τη Συνθήκη της Λωζάννης που ονομαστικά έδωσε στην Ιταλία 14 νησιά, ανάμεσά τους και το Καστελλόριζο.Σε αυτή στηρίχτηκε και η Συνθήκη των Παρισίων (1947) που έδωσε στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα αφαιρώντας τα από τον έλεγχο της Ιταλίας.
Ο Γεράσιμος Τσιγάντες ήταν δημοσιογράφος, γιός του στρατηγού Χριστόδουλου Τσιγάντε και ανιψιός του ήρωα της Κατοχής Γιάννη Τσιγάντε. Υπήρξε γ.γ των Ανακτόρων, όταν αυτά έκαναν άνοιγμα στον… μεσαίο χώρο. Την επίμαχη περίοδο ήταν πληρεξούσιος υπουργός στην Ουάσιγκτον, ενώ ως πολεμικός ανταποκριτής είχε πάει στην Κορέα και είχε συλληφθεί από τους Βόρειους καθώς δεν περιορίστηκε στα αυστηρά δημοσιογραφικά του καθήκοντα. Τον εκτιμούσαν οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι. Το 1976 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Θα έπρεπε να είχα πεθάνει» όπου καταθέτει μαρτυρίες από την σταδιοδρομία του. Αυτά που αναφέρει για τις πιέσεις του Τζόνσον να κλείσει το Κυπριακό και να δώσουμε τους Τούρκους το Καστελλόριζο δεν διαψεύστηκαν από κανένα κι είναι συγκλονιστικά.
Η ιστορία έχει και συνέχεια που αποδεικνύει το πόσο… τρύπια ήταν η Ελλάδα στον τομέα της διαφύλαξης των μυστικών της. Ελπίζουμε σήμερα τα πράγματα να είναι διαφορετικά, αν και κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά. Αν μάθαιναν τα πάντα τότε, φανταστείτε τι γίνεται σήμερα που η τεχνολογία έχει προχωρήσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου