Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Ἕνας νέος ἄνθρωπος ρωτᾶ τόν Χριστό πῶς νά γίνει τέλειος καί νά ἀποκτήσει τήν αἰώνια ζωή. Καί ἀφοῦ ὁ Χριστός διαπιστώνει ὅτι τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, θά τοῦ πεῖ καθαρά: «Ἄν θέλεις νά γίνεις τέλειος, πήγαινε πούλησε τά ὑπάρχοντά σου καί δῶσε τά χρήματα στούς φτωχούς καί θά ἔχεις θησαυρό κοντά στόν Θεό κι ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις». Ὁ πλούσιος νέος δέν θά μιλήσει καί θά ἀποχωρήσει λυπημένος, γιατί εἶχε μεγάλη περιουσία: «Ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά» (Ματθ. 19,22).

 Ὁ πλούσιος νέος δέν ἦταν ἀναίσθητος ὡς πρός τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν αἰωνιότητα κοντά στόν Θεό δέν ἦταν προσποιητό. Ὁ πλοῦτος του ὅμως ἀποτελοῦσε τελικά ἐμπόδιο πολύ μεγαλύτερο ἀπό ἐκεῖνο πού ἴσως θά μποροῦσε ὁ ἴδιος νά ὑποθέσει. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει τά κρύφια τῆς καρδιᾶς του. Ὅτι ἔβλεπε τά ἀγαθά του ὡς κτήματα πού τοῦ ἀνῆκαν. Τά θεωροῦσε ἀπαραίτητο συμ - πλήρωμα τῆς ὕπαρξής του καί τῆς ζωῆς του, χωρίς νά μπορεῖ νά σκεφτεῖ ὅτι αὐτά χώριζαν τόν ἴδιο ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τά βήματα καί τά δικαιώματα 

Κι αὐτό τοῦ τό δείχνει ὁ Χριστός μέ τίς τρεῖς κινήσεις, τίς ὁποῖες τόν καλεῖ νά κάνει. Νά πουλήσει αὐτά πού θεωρεῖ ὅτι τοῦ ἀνήκουν. Νά μήν κρατήσει τίποτε γιά τόν ἑαυτό του ἀπό τά ὅσα θά ἀποκτήσει ἀπό τήν πώληση, ἀλλά νά τά μοιράσει στούς φτωχούς καί νά θησαυρίσει στόν οὐρανό. Καί νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό στόν δρόμο τῆς ἀγάπης, τῆς διακήρυξης τοῦ εὐαγγελίου, τῆς σχέσης μαζί του. Ὁ πλούσιος νέος ὅμως ὄχι μόνο δέν ἦταν ἕτοιμος γιά τά τρία αὐτά βήματα, ἀλλά οὔτε μποροῦσε νά τά ἐξετάσει ὡς ἐνδεχόμενα. Τά τρία βήματα ἦταν παραίτηση ἀπό τρία δικαιώματα. Τό πρῶτο ἦταν νά ἔχει ὡς δικά του τά ἀγαθά. Τό δεύτερο ἦταν νά τά κρατᾶ ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό του ἤ νά τά μοιράζεται μέ ὅποιους ἤθελε καί ἄν ἤθελε. Τό τρίτο ἦταν νά βλέπει τή σχέση του μέ τόν Θεό ὡς μιά τυπική σχέση ὑπακοῆς σέ ἐντολές, παραδόσεις, βεβαιότητες ἀνταμοιβῆς.

Ὁ Χριστός, ἀντιθέτως, τοῦ δείχνει ὅτι, ἄν θέλει νά ἀποκτήσει τήν αἰώνια ζωή χρειάζεται νά παραιτηθεῖ καί ἀπό τά τρία δικαιώματα. Νά ἀποδείξει ὅτι ἡ μέγιστη προτεραιότητά του δέν εἶναι ἡ παροῦσα ζωή καί τά ἀγαθά της, ἀλλά ἡ σχέση μέ τόν Θεό καί γιά χάρη αὐτῆς τῆς σχέσης ἦταν ἕτοιμος νά θυσιάσει τά ἀγαθά του, νά παραιτηθεῖ ἀπό τό δικαίωμα νά τά ἔχει, ὄχι μάλιστα σέ κάποιο βαθμό, ἀλλά ἐντελῶς. Ὑπάρχει ὅμως καί συνέχεια. Νά μοιράσει ὅ,τι τά ἀγαθά τοῦ προσφέρουν στούς φτωχούς. Δέν ἀρκεῖ ἡ θυσία. Χρειάζεται καί ἡ προσφορά. Δέν ἀρκεῖ νά παραιτεῖται ἀπό τή νομή καί κυριότητα τῶν ἀγαθῶν. Χρειάζεται καί νά τά δώσει, δηλαδή νά δείξει ὅτι γιά ἐκεῖνον δέν ἔχουν καμιά ἀξία. Καί τό τελευταῖο βῆμα εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἀφοσίωση καί ἀφιέρωση στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τά πάντα στή ζωή του νά γίνουν Χριστός. Ἀγάπη πού γίνεται ταξίδι ζωῆς. Νά ἀκολουθεῖ τόν Χριστό καί νά μιλᾶ, νά φέρεται, νά συμπάσχει, νά ὑπάρχει ὅπως ἐκεῖνος.

Ὁ δικός μας δρόμος 

Ὁ δρόμος αὐτός, ἄν περιοριστεῖ στά ὑλικά ἀγαθά καί τόν πλοῦτο, μοιάζει μακρινός γιά τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς. Οἱ περισσότεροι δέν εἴμαστε πλούσιοι, ἄρα τά λόγια τοῦ Χριστοῦ ἀπευθύνονται σέ ἄλλους. Ἄν ὅμως ἀντί γιά τά χρήματα σκεφτοῦμε τόν πλοῦτο πού ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἔχει ὡς πρός τά χαρίσματα, τίς γνώσεις, τά κάθε λογῆς δικά του, οἰκογένεια, ἐργασία, ἀπόψεις, θέση στήν κοινωνία, χρόνο, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἐπίκαιρος γιά ὅλους μας. Πόσο ἕτοιμοι εἴμαστε νά ἀποδεχτοῦμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ προτεραιότητα τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξής μας; Νά παραιτηθοῦμε ἀπό τό νά εἶναι τά κάθε λογῆς ἀγαθά τό στήριγμά μας; Νά μήν κλεινόμαστε στήν καύχησή μας γι’ αὐτά καί στήν αὐτάρκεια πού δίδουν, ἀλλά νά εἴμαστε ἀνοιχτοί στήν καρδιά στό νά μοιραστοῦμε μέ τόν καθένα αὐτό πού ἐκεῖνος χρειάζεται ἀληθινά; Νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό στήν ὁδό τοῦ εὐαγγελίου; Στήν ἴδια τή ζωή μας νά δείχνουμε καί νά ζοῦμε ὅτι θέλουμε σ’ ἐκεῖνον νά στραφοῦμε καί σ’ ἐκεῖνον νά μοιάσουμε;

Ὁ Χριστός ὡς προτεραιότητα

 Αὐτή εἶναι ἡ ὁδός τῆς ἀληθινῆς ἁγιότητας στήν Ἐκκλησία μας. Καί τό μήνυμα τοῦ διαλόγου αὐτοῦ ἀπευθύνεται στήν ἐποχή μας, ἡ ὁποία ἔχει «κτήματα πολλά». Δικαιώματα καί ἀγαθά. Ἀπολαύσεις καί ψευδαισθήσεις πού κάνουν τόν κόσμο νά προσκολλᾶται στόν παρόντα χρόνο, ὅπου τά πάντα μετρῶνται μέ βάση τί δικαιούμαστε καί δέν εἴμαστε πρόθυμοι οὔτε προσευχή νά κάνουμε γιά τούς ἄλλους, οὔτε νά συγχωρήσουμε, οὔτε νά μοιραστοῦμε. Καί δέν εἶναι οὐτοπία ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Νά ἐξετάσουμε ποῦ εἶναι προσκολλημένη ἡ ὕπαρξή μας καί νά ξαναδοῦμε ποιά θέση παίρνει ὁ Χριστός σ’ αὐτή. Κι ἐκεῖ πού ὅλα φαίνονται «ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις», γιά τόν Θεό εἶναι δυνατά. Νά μᾶς βοηθήσει νά βγάλουμε πνεῦμα θυσίας, προσφορᾶς καί ἀφιέρωσης στήν ἀγάπη του.

 Ἐδῶ ἔγκειται ἡ βαθύτερη ἀλλαγή νοοτροπίας τήν ὁποία ἔχουμε ἀνάγκη ὡς κοινωνία. Κέντρο νά εἶναι ὄχι τά δικαιώματα, ἀλλά ἡ θυσία, ἡ προσφορά, ἡ προτεραιότητα τῆς ζωῆς καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό. Μέ τόν τρόπο πού ὁ καθένας μπορεῖ, κυρίως ὅμως μέ τήν ταπεινή συναίσθηση ὅτι χρειαζόμαστε τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ! 

π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2020/35_2020.pdf